คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: {Chapter 1}
1
ณ ที่คุมขังกบฏแห่งโซลโซไซตี้
ร่างระหงในชุดสีขาวตัดกับสีผิวยืนเต็มความสูงมองออกไปภายนอกหน้าต่างด้วยสายตานิ่งเฉย ผมสีทองยาวสยายประบ่า ดวงหน้างามเงยมองดวงจันทร์สีเหลืองอ่อนกลมโตเนิ่นนานก่อนจะก้มลงมองพื้นด้านล่าง เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อนดังออกมาจากริมฝีปากได้รูป ก่อนที่เสียงบ่นพึมพำจะดังลอดออกมา
" นานแค่ไหนกัน ที่นัยน์ตาข้ามีโอกาสได้เห็นเพียงแค่ดวงอาทิตย์กับจันทราสีเดิมๆนี่... " ฮาริเบลเอ่ยขึ้นก่อนจะทรุดนั่งลงไปยังเก้าอี้ไม้ ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่มีอยู่ภายในห้องขังแห่งนี้
หลังจากที่เหล่าเอสปาด้าและไอเซ็นพ่ายแพ้ให้แก่ 13 หน่วยพิทักษ์และตัวแทนยมทูตอย่างคุโรซากิ อิจิโกะรวมถึงเพื่อนพ้องของพวกเขา ยังมีเอสปาด้าหลายตนที่ยังมีชีวิตอยู่รวมถึงตัวเธอเอง แต่ถึงมีชีวิตก็เหมือนกับไม่มีชีวิต เพราะพลังทั้งหมดที่มีนั้นได้สูญหายไปพร้อมกับไอเซ็น ตอนนี้เธอจึงเป็นเพียงดวงวิญญาณธรรมดาๆดวงหนึ่งที่รอการลงทัณฑ์ แม้จะไม่มีพิษภัยใดๆ แต่ทางโซลโซไซตี้ก็มิอาจปล่อยเหล่าอดีตเอสปาด้าให้มีรอดชีวิตไปได้ เธอและเพื่อนพ้องจึงต้องถูกขังภายในคุกรอการลงโทษในอีกไม่ช้านี้
" เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ฮาริเบล... " กริมจอว์ซึ่งถูกขังอยู่ที่คุกฝั่งตรงกันข้ามกับเธอเอ่ยถาม เดี๋ยวนี้เขากลายเป็นคนใจเย็นขึ้นมาก คงเพราะไม่มีอะไรทำจนถึงขนาดฝึกจิตสงบใจภายในสถานที่ซึ่งไม่มีอะไรให้เลย (= =;;)
" ... " ไร้เสียงตอบรับจากหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้ง เพียงแต่เธอหันหน้ามามองคนถามก่อนจะหันกลับไปมองที่หน้าต่างอีกครั้งหนึ่ง
" =___= สวย " กริมจอว์เอ่ยขึ้นพลางจ้องมองแผ่นหลังของหญิงสาว
" =___= เริ่ด "
" ... " ฮาริเบลยังคงนั่งเฉยมองดวงจันทร์ต่อไปอย่างนิ่งเฉย ไม่แสดงอาการใดๆ
" =___= เชิด " กริมจอว์ยังคงกวนประสาทสาวพูดน้อยไม่เลิก เขาเพิ่งค้นพบกิจกรรมยามว่างเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน กิจกรรมที่ว่านั่นคือ การทำทุกอย่างให้แม่สาวผมทองที่อยู่ในคุกฝั่งตรงข้ามประสาทแตกให้ได้(ว่างมากนะไอ้นี่)
" =___= หยิ่ง "
" ... "
" หยิ่งไม่พอ โสดอีกต่างหาก แก่จนจะลงโลงแล้วยังหาแฟนไม่ได้ สนใจแต่การต่อสู้ แหมๆ แม่อดีตเอสปาด้าผุ้เลอโฉม ไงล่ะตอนนี้ กลายเป็นยัยแก่ผมทองนั่งหน้าเหี่ยวอยู่ในคุกมองเดือนมองตะวันเพียงคนเดียว โฮะๆๆ "
ขวับ!
" เจ้าว่างมากนักหรือไงฮะกริมจอว์ -_-;; " ฮาริเบลหันขวับกลับมาว้ากใส่ตามฉบับสาวอารมณ์นิ่งทันทีที่หนุ่มผมฟ้าจอมห้าวเอ่ยคำว่า ‘ยัยแก่’ ออกมากระทบโสตประสาท
" ฮ่าๆๆๆๆๆ เจ้าทำหน้าตลกๆก็เป็นแฮะฮาริเบล ดูทุเรศดีเนาะ "
" =___= แต่เจ้านี่ทุเรศทุกสถานการณ์ " ฮาริเบลสวนกลับ ทำเอากริมจอว์ถึงกลับหุบปากฉับพร้อมกับมองค้อนหญิงสาวด้วยความหมั่นไส้
" ฮะๆ... " หญิงสาวหัวเราะคิกออกมา กริมจอว์ถึงกลับหน้าแดงเมื่อเห็นฮาริเบลหัวเราะ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้หัวเราะ อย่าว่าแต่หัวเราะเลย แค่ยิ้มเจ้าหล่อนยังไม่เคยเลยซักครั้ง พอเห็นแบบนี้ทำเอาชายหนุ่มถึงกับทำตัวไม่ถูก
อันที่จริงฮาริเบลนั้นก็ไม่ได้แก่อะไร ถ้าเทียบกับอายุมนุษย์ก็ประมาณ 23-24 ปี รูปร่างหน้าตานั้นก็สวยสะดุดตา ผิวสีน้ำผึ้งตัดกับผมสีทองโดดเด่นยิ่งทำให้เธอดูมีเสน่ห์ รูปร่างสูงระหงราวกับนางแบบในโลกมนุษย์ นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลอ่อนๆจมูกโด่งสวยเข้ากับใบหน้าคมที่มักจะแสดงอารมณ์เฉยชาเสมอจนถึงเมื่อครู่ที่สาวเจ้านั้นหัวเราะออกมายิ่งทำให้อาริเบลดูเป็นผู้หญิงมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน
" =____= สยองดี... " กริมจอว์บ่นกับความคิดของตนเองก่อนจะเบือนหน้าที่แดงอ่อนๆหนีจากฮาริเบล หญิงสาวเอียงคอก่อนจะแสยะยิ้มแล้วหันกลับไปยังหน้าต่างดังเดิม
" ที่พวกเจ้าไม่เคยเห็นข้ายิ้ม ไม่ได้หมายความว่าข้ายิ้มไม่เป็น...เพียงแต่ข้าหาโอกาสไม่ได้ รอยยิ้มน่ะ ข้าจะเผยมันออกมาก็ต่อเมื่อมือของข้า จะไม่ไปเข่นฆ่าใครอีก... " ฮาริเบลพูดทั้งๆที่ยังหันหลังให้ชายหนุ่ม กริมจอว์มองแผ่นหลังของหญิงสาวก่อนจะหลุบตาลงอย่างใช้ความคิด
" พอข้าเห็นพวกของคุโรซากินั้นต่อสู้เพื่อพวกพ้อง ข้าก็คิดมาเสมอว่า ตัวข้าเล่า ตัวพวกเจ้าเล่า ต่อสู้เพื่ออะไร...สู้เพื่อปกป้องคนที่รัก สู้เพื่อปกป้องพวกพ้อง หรือสู้ เพราะคำสั่งให้สู้... "
"..."
" ตอนนี้การต่อสู้จบลงแล้ว ก็ควรถึงเวลาที่ข้าจะยิ้มไม่ใช่หรือ หรือเจ้าคิดว่ายังไง หืมม... " เธอชำเลืองหันไปมองชายหนุ่ม แววตาดูสดใสขึ้น รอยยิ้มเล็กปรากฏขึ้น ฮาริเบลส่งยิ้มละไมให้กับกริมจอว์ก่อนจะหันกลับไปจ้องมองดวงจันทร์ตามเดิม
" ฮะๆ นั่นสินะ "
ตึก ตึก ตึก...
ขวับ!
เสียงฝีเท้าดังขึ้นก่อนที่เสียงเปิดประตูดังขึ้นข้างหลังของหญิงสาว ฮาริเบลหลับตาลงก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง
เวลาที่เธอจะโดนลงโทษ มาถึงแล้วสินะ...
เหล่ายมทูตเดินมาคุมตัวเธอและพาเธอเดินออกจากห้องขัง กริมจอว์มองตามหญิงสาวก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดัง
" ข้าขอให้เจ้าโชคดี... "
" เจ้าก็เช่นกัน " หญิงสาวหันมาพูดกับกริมจอว์ก่อนจะเดินตามเหล่ายมทูตออกจากห้องขังไป
ฮาริเบลถูกนำตัวมายังห้องโถงแห่งหนึ่ง ซึ่งมียมทูตเหล่า 13 หน่วยพิทักษ์นั่งเรียงรายกันอยู่อย่างพร้อมเพรียง เธอหยุดอยู่ตรงกลางห้องโถงมองตรงไปยังหัวหน้าหน่วยที่ 1 ผู้น่าเกรงขามด้วยแววตานิ่งเฉย ก่อนจะก้มหน้ารับชะตากรรมของตนเอง
" หัวหน้าหน่วยทั้ง 13 หน่วยมีความเห็นพ้องต้องกันแล้วว่า เจ้า ฮาริเบล จะถูกลงโทษโดยการถูกควบคุมความประพฤติเป็นเวลา 120 วัน ณ บ้านคุจิกิ ภายในหนึ่งร้อยยี่สิบวันนี้หากเจ้าบ้านคุจิกิเห็นว่าตัวเจ้านั้นไม่มีอันตรายใดๆต่อโซลโซไซตี้และโลกมนุษย์ เจ้าจะถูกส่งไปยังบริเวณนอกเซเรย์เทย์ เพื่อรอการกำเนิดใหม่ต่อไป แต่หากว่าเจ้าบ้านคุจิกิเห็นว่าเจ้าเสี่ยงที่จะเป็นภัยต่อโซลโซไซตี้และโลกมนุษย์ เจ้าจะถูกประหาร ยุติธรรมพอรึเปล่า... "
ฮาริเบลเงยหน้าขึ้นมองยามาโมโตะก่อนจะชำเลืองมองไปยัง ‘คุจิกิ เบียคุยะ’ ที่นั่งสงบนิ่งแลดูเยือกเย็น หญิงสาวหันกลับมาสบตาหัวหน้าใหญ่อีกครั้งก่อนจะตอบเสียงนิ่ง
" ข้ามีสิทธิ์ปฏิเสธหรือ??? "
" งั้นก็แสดงว่าเจ้าตกลง ตั้งแต่วันนี้ เจ้าคือคนของบ้านคุจิกิ โดยจะอยู่ในความดูแลของคุจิกิ เบียคุยะเป็นเวลาหนึ่งร้อยยี่สิบวัน โดยเจ้าจะต้องเชื่อฟังเบียคุยะทุกอย่าง ส่วนเจ้า เบียคุยะ ตั้งแต่นี้นางเป็นคนของเจ้าแล้ว ขอให้เจ้าจงดูแลนางให้ดีที่สุด อย่าให้เกิดเรื่องใดๆภายในโซลโซไซตี้แห่งนี้ เพราะหากนางเป็นต้นเหตุ ข้าจะโทษว่าเจ้าดูแลความประพฤติของนางไม่ดี เจ้าจะถูกลดขั้นและนางจะถูกประหารทันที... "
" ครับ... "
" จบการประชุมได้ " ยามาโมโตะเอ่ยแล้วเดินจากไป ส่วนคนอื่นๆก็ทยอยเดินจากไปเช่นเดียวกันเหลือเพียงนักโทษสาวกับเจ้าบ้านคุจิกิเท่านั้น
เบียคุยะเดินเข้ามาหาหญิงสาวก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเย็นยะเยียบ
" เจ้าคงได้ยินแล้วสินะ... " เขาเอ่ย ฮาริเบลเพียงแต่พยักหน้าก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม เบียคุยะมองหน้าเธอนิ่งก่อนจะหันหลังให้และเอ่ยขึ้น
" ตามข้ามา " พูดพลางเดินนำหญิงสาวไป หญิงสาวเดินตามอย่างว่าง่ายด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม ทั้งสองเดินจนไปถึงคฤหาสน์ตระกุลคุจิกิ ฮาริเบลเผลอตะลึงในความใหญ่โต(แต่เฟอร์นิเจอร์ไม่ค่อยมี) เธอจึงเผลอหยุดสำรวจจนเบียคุยะต้องเอ่ยเตือน
" ไว้ค่อยมาสำรวจทีหลัง ตอนนี้ข้าอยากให้เจ้าตามข้ามาเสียก่อน " เบียคุยะกำชับแกมดุ ฮาริเบลหันมามองเขาก่อนจะเดินตามไปแต่โดยดี
ชายหนุ่มเดินนำหญิงสาวไปยังห้องพักที่เขาสั่งให้คนจัดเตรียมเอาไว้ให้เธอ ภายในดูกว้างขวาง ข้าวของครบครันและบรรยากาศภายนอกก็ปรอดโปร่งเย็นสบาย หญิงสาวสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดด้วยความผ่อนคลาย
พลั่ก!!!
" อ๊ะ... " ด้วยความเพลินหญิงสาวจึงเดินไปชนแผ่นหลังของเจ้าบ้านผู้สุขุมเข้าเต็มเปา ทำเอาเจ้าบ้านหนุ่มถึงกับเซไปข้างหน้า เกือบหัวทิ่มเพราะฮาริเบลนั้นก็ไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็กเท่าไหร่นัก ตรงกันข้าม เธอสูงพอๆกับเขาและดูแกร่ง แม่ร่างดูจะสมส่วนสวยงามหากแต่พละกำลังของเธอคงจะเยอะพอดู
" -*- ข้าไม่ยักรู้ว่าเจ้าหลับตาเดินตามข้า " เบียคุยะหันไปทำหน้าเขม็งใส่ฮาริเบล หญิงสาวมองเขาหน้านิ่งก่อนจะเอ่ยเบาๆ
" ขอโทษ ข้าไม่ได้มอง ... แต่...ข้าชอบที่นี่นะ ขอบคุณท่านมาก " หญิงสาวเอ่ยก่อนจะเดินผ่านหน้าชายหนุ่มเข้าไปในห้องทันที เบียคุยะหลับตาก่อนจะพูด
" ข้าให้เวลาเจ้าพักผ่อนซักพัก แล้วข้าจะมาตามก็แล้วกัน "
" จะไปไหน??? "
" ไว้เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้ ข้าไปล่ะ...อ้อ เสื้อผ้าเจ้าอยู่ในตู้แล้วนะ " เบียคุยะเอ่ยก่อนจะเดินจากไป ฮาริเบลมองตามชายหนุ่มจนเขาหายลับไปก่อนจะหันมาสนใจห้องของตนเองอีกครั้ง
ห้องนี้ให้ความรู้สึกถึงชีวิตมากกว่าตอนที่เธออยู่กับเหล่าเอสปาด้า ด้านนอกห้องเป็นระเบียงทางเดินและมีบันไดเดินลงไปยังส่วนเล็กๆมีบ่อเลี้ยงปลาคาฟและข้างๆบ่อนั้นก็มีต้นซากุระที่ออกดอกบานสะพรั่ง ถัดไปก็จะเป็นพุ่มไม้เตี้ยๆติดกับต้นไม้สูงใหญ่ที่ดุแล้วน่าจะมีอายุมากพอควร ใต้ต้นไม้มีชิงช้าและโต๊ะสำหรับพักผ่อน สายลมเย็นๆพัดมาตลอดเวลา
" ฮึๆ... " หญิงสาวหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินลงไปสำรวจยังสวนเล็ก พอลงไปจากสวนเล็กๆกลับกลายเป็นสวนที่มีขนาดกว้าง ทางด้านขวาติดกับตัวบ้านส่วนอื่นๆมีบ่อน้ำพุร้อนสองถึงสามบ่อเล็กใหญ่ต่างๆกันไป ฮาริเบลเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจก่อนจะเดินไปยังบ่อน้ำพุร้อน มือเรียวสวยเอื้อมลงไปวนน้ำในบ่อเล่น หญิงสาวเผยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะมองซ้ายมองขวา เมื่อพบว่าไม่มีใครหญิงสาวจึงถอดชุดสีขาวแล้วก้าวลงไปยังบ่อน้ำพุร้อนบ่อที่ใหญ่ที่สุดนั้นทันที หญิงสาวใช้เวลานานในการแช่น้ำจนเจ้าตัวเผลอหลับไปด้วยความผ่อนคลาย
" เอ๊ะ... " หญิงสาวผมทองรู้สึกตัวตื่นขึ้นพลางมองซ้ายทีขวาที ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง
" นี่ข้าหลับไปนานแค่ไหนกันนะ... "
" ก็นานพอที่จะทำให้ข้าหมดความอดทนได้ " เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นด้านหลังหญิงสาว เธอตกใจหันไปมองก็พบกับร่างสูงของเจ้าบ้านคุจิกิกำลังยืนค้ำหัวเธอ ใบหน้ายังคงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์
" ขึ้นมาได้แล้ว ข้ามีธุระต้องไปทำต่อ " เบียคุยะเอ่ย ฮาริเบลพยักหน้าก่อนจะก้าวขึ้นจากบ่อน้ำพร้อมกับหยิบชุดสีขาวที่ถอดเอาไว้มาสวมใส่ เบียคุยะซึ่งหันหลังให้เธออยู่นั้นก็เดินจากไปทันที
" ข้าไปรอที่หน้าบ้านก็แล้วกัน แล้วตามไปด้วย " เอ่ยพร้อมกับเดินจากไป ฮาริเบลเดินขึ้นห้องของตนก่อนจะหยิบชุดในตู้เสื้อผ้ามาใส่แล้วเดินตามชายหนุ่มออกไปทันที.
TBC.
จบแล้วสำหรับบทแรกในฟิคของป๋าเบียคุยะ ฮ่าๆๆๆ ทุกๆท่านคงตกใจไม่น้อยว่า ฮาริเบล She คนนี้โผล่มาได้ยังไง คือไรเตอร์เองก็ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือเปล่าที่แต่งเฮียเบียคุยะกับฮาริเบล แต่ไรเตอร์ชอบอ่ะค่ะ คนนิ่งๆเจอกับคนที่นิ่งกว่า ส่วนคนที่ไม่ชอบไรเตอร์ก็ขออภัยด้วยนะคะ แต่ขอร้องอย่ามาด่าไรเตอร์เชียวนะคะ เพราะไรเตอร์เป็นพวกกัดไม่ปล่อย ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องอ่านเลยค่ะ กดปิดออกไปเลย แล้วไรเตอร์ก็ขอแจ้งตรงนี้เลยนะตะสำหรับฟิคที่ไรเตอร์มีแพลนว่าจะแต่งแน่นอน
1.อิจิโกะกับลูเคีย : Destiny of love
2.เบียคุยะกับฮาริเบล : Destiny of heart
3.ซุยฟงกับกริมจอว์ : Destiny of life
4.เร็นจิกับทัตสึกิ : Believe in love
. ไม่ว่าใครจะชอบหรือไม่ชอบคู่ไหนก็ตาม ก็แสดงความคิดเห็นได้ค่ะ แต่อย่าด่าค่ะ แล้วก็คอมเม้นให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ ขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ ^___^
nu eng
ความคิดเห็น