คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 4
เช้าวันรุ่งขึ้น แจจุงก็พาสองแม่ลูกไปเที่ยวที่สวนสัตว์กันตามลำพังโดยที่ไม่มีบอดี้การ์ดติดตาม นั่นทำให้แจจุงต้องระวังตัวเป็นอย่างมาก
แต่พยายามไม่ให้ร่างบางและลูกชายอึดอัด เพราะเค้าสัญญากับร่างบางเอาไว้เมื่อเช้า
"พี่แจ..ผมขอร้องนะ พี่เลิกเป็นมาเฟียเถอะนะ มันไม่ดีเลย ผมกับลูกเป็นห่วงพี่นะ.." ร่างสูงเดินเข้าไปสวมกอดข้างหลังร่างบางที่ยืนอยู่หน้ากระจก
"พี่ไม่สัญญาว่าพี่จะเลิก แต่พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลลูกกับนายให้ดีที่สุด ด้วยชีวิตของพี่..." ร่างสูงเอาคางเกยร่างบาง
"แต่ผมไม่ต้องการแบบนั้น..และที่สำคัญพี่ต้องเล่าให้ผมฟังด้วยว่าทำไมพี่ถึงมาเป็นมาเฟียได้..." ร่างบางหันหลังกลับมาจ้องร่างสูงเป็นเชิงคาดคั้น
ร่างสูงมองร่างบางชั่งใจ
"เอาไว้กลับมาจากสวนสัตว์ก่อน แล้วพี่จะเล่าให้นายฟังทั้งหมด.." ร่างสูงจับหน้าร่างบางที่ทำหน้ามุ่ย น่ารักแฮะ!!
"อย่าไปทำหน้าแบบนี้ให้ใครเห็นอีกนะจุนซู" ร่างบางทำหน้างงเมือ่ร่างสูงทำหน้าไม่พอใจ เป็นอะไรของเค้า
"ทำไม?" ร่างสูงจับร่างบางหันหน้าเข้ากับโต๊ะเครื่องแป้ง
"เมียสวยอย่างงี้ เป็นใครใครก็หึงทั้งนั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ"" พูดจบร่างสูงเดินหัวเราะออกไป เมื่อเห็นร่างบางตีโพยตีพายกลบเกลื่อนความเขิน
"พี่แจจุง!!!" เสียงของร่างบางเตือนให้สติของร่างสูงกลับคืนมา
"ฮะ!!! มีอะไรเหรอจุนซู" ร่างสูงถามร่างบางที่ทำสีหน้าตกใจ
"พี่เป็นอะไรไป เห็นเหม่อลอยตั้งนานแล้วนะ เรียกก็ไม่ได้ยิน!!" เสียงแว้ดๆๆของผู้เป็นแม่ดุพ่อตัวเองทำเอาอินฮวานขำคิกคักเมื่อพ่อตัวเองหันมาทำหน้าดุใส่
"อินฮวานขำไรป๊ะป๋าลูก!!! หืม" ร่างสูงอุ้มลูกชายขึ้นมาพร้อมกับฟัดลูกชายด้วยความหมั่นเขี้ยว
"คิกๆๆๆฮะๆๆๆ" เสียงหัวเราะและการหยอกล้อของลูกชายกับแจจุง ทำเอาร่างบางน้ำตาซึม ซึ่งนั่นก็ทำให้ร่างสูงหยุดชะงัก เค้ารวบตัวร่างบางเข้ามากอดพร้อมจูบที่หน้าผาก
เป็นเชิงปลอบ
"ร้องไห้ทำไม หืม!! หม๊ามี๊" ร่างบางทำเสียงอู้อี้ แต่ก็ทำให้ร่างสูงพอฟังได้ชัดเจน
"ผมดีใจฮะ ขอบคุณนะคับพี่แจจุง" ร่างสูงปาดน้ำตาให้ร่างบางเบาๆๆ ก่อนอุ้มลูกชายไปให้ร่างบางกอดบ้าง
"อย่าร้องไห้สิคนเก่ง วันนี้เราพาลูกมาเที่ยวนะ เดี๋ยวเสียบรรยากาศหมดนะ ดูหน้าอินฮวานสิคับ หืม ~ จะร้องตามหม๊ามี๊แล้วนะ " ร่างบางหันไปมองลูกชายที่ทำท่าจะร้องตามก็พยักหน้าเบาๆๆ
"ผมขอโทษนะฮะ แม่ขอโทษนะคับอินฮวาน" ร่างสูงยิ้มออกมาเมื่อเห็นมือเล็กๆๆป้อมๆๆของอินฮวานเช็ดน้ำตาของร่างบาง
"หม๊ามี๊ไม่ร้องไห้นะฮับ อินฮวานกับป๊ะป๊ารักหม๊ามี๊นะคับ" เด็กน้อยพูดจบแล้วหอมแก้มหม๊ามี้เพื่อบปลอบใจ
"ป่ะ!!ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะเที่ยงซะก่อน ไปครับอินฮวานเดี๋ยวป๊ะป๋าอุ้ม!" ร่างสูงอุ้มอินฮวานออกมาจากร่างบาง แล้วมืออีกข้างก็โอบเอวร่างบางไว้ ช่างเป็นภาพครอบครัวที่อบอุ่นเสียจริง "หึ!!!!แกไม่มีวันได้แจจุงไปจากฉันหรอก คิมจุนซู" เสียงบุคคลปริศนาที่ลอบมองดูจุนซูด้วยความเคียดแค้น
แจจุงพาอินฮวานกับจุนซูไปเที่ยวสวนสัตว์อย่างสนุกสนาน อินฮวานเป็นเด็กช่างจำ ช่างสังเกต และช่างน่าสงสัย เสียงเล็กๆๆจะคอยเจื้อยแจ้วถามพ่อและแม่ของตนเองตลอดเวลา
นั่นทำให้แจจุงเอ็นดูความน่ารักของลูกชายตัวเอง จะว่าไปเค้าว่าอินฮวานนิสัยอาจไม่เหมือนเค้าหมด จะไปทางแม่ซะมากกว่า แม่ลูกคู่นี้ชอบอะไรเหมือนกัน ไ
ม่แปลกเลยที่เค้ารักสองคนนี้มากๆๆ เพราะความผูกพันทางสายเลือดนี่เอง และก็รักแม่ของลูกมากกว่าชีวิตตัวเองซะอีก
"ป๊ะป๋าฮับอินฮวานอยากไปดูโลมาคร๊าบบบบบบ" เสียงของอินฮวานคะยั้นคะยอให้ผู้เป็นพ่อพาตัวเองไปดูโชว์โลมา ซึ่งเค้าว่าคงไม่ได้มีแค่ลูกคนเดียวหรอก
แม่ของลูกเหมือนกัน นั่งยิ้มหน้าบาน เมือเห็นอินฮวานออดอ้อนขอเค้าไปดู ร่างสูงยกนาฬิกาขึ้นมาดู อืม ใกล้จะเที่ยงแล้ว
"ไปกินข้าวก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวป๊ะป๊าพาไปดู " ร่างสูงลูบหัวลูกชายที่กระโดดโลดเต้นดีใจ และหันไปยิ้มให้กับร่างบางที่ยิ้มให้เค้า
"เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆขอบคุณคับป๊ะป๊า อินฮวานรักป๊ะป๊าที่สุดเลยคับ" เด็กน้อยกระโดหอมผู้เป็นพ่อที่ย่อตัวลงมากอดเค้า ประโยคคำบอกรักของลูกชายทำเอา
คนเป็นพ่อถึงกับน้ำตาปริ่มๆๆ
"คิกๆๆๆ ว่าแต่หม๊ามี๊ ป๊ะป๊าก็ร้องเหมือนกัน อิยะฮ่าๆๆๆๆ" ร่างบางหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสายตาดุของร่างสูงที่ส่งมาให้
นี่ถ้าบอดี้การ์ดของพี่ได้เห็น หมดคราบมาเฟียเป็นแน่แท้ คิกๆๆๆ แต่ร่างบางต้องชะงักเมือ่เห็น
"เจสสิก้า!" เสียงอุทานของร่างบางทำให้ร่างสูงหันไปมองอย่างอัตโนมัติ
เจสสิก้าเดินเข้ามาหอมแก้มชายหนุ่มพร้อมกับสวมกอดอย่างโหยหา พร้อมกับแสยะยิ้มให้ร่างบางเป็นเชิง ร่างสูงถอนจากอ้อมกอดของเจสสิก้าด้วยความดีใจปนความสับสนในใจ
"คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เจส..." ร่างบางที่ยืนดูอยู่ข้างหลัง รู้สึกเจ็บในใจอยู่ลึกๆๆ เมื่อเห็นท่าทีของแจจุงที่ดีใจจนออกนอกหน้า
"ฉันกลับมาตั้งแต่เมื่อวานค่ะ กลับมาก็มาคุณเลยนะ แจจุง!!" เจสสิก้ายิ้มหวานที่จุนซูรู้ดีว่ามันเคลือบแฝงไปด้วบยาพิษ ร่างบางเสมองไปทางอื่น ราวกับว่าไม่อยากเห็นตรงหน้า ต่ทั้งสองลืมบุคคลสำคัญอีกคนนึง นั่นคืออินฮวาน ไม่รู้ว่าหายไปไหน
"อินฮวาน!!!" ร่างบางร้องตกใจออกมา เมื่อไม่พบเห็นลูกชาย ร่างบางสองขารีบวิ่งด้วยความสัญชาติณานความเป็นมา นั่นทำให้ร่างสูงที่คุยกับเจสสิก้าตกใจเช่นกัน เค้าลืมไปว่ายังมีอีกสองคนที่รอเค้าอยู่ ร่างสูงรีบปล่อยมือจากเสสิก้าก่อนจะวิ่งตามร่างบางไป
"ฮีก!ฮือๆๆ อินฮวาน หนูอยู่ไหนลูก ออกมาหาหม๊ามี๊นะ อินฮวาน~" ร่างบางที่ร้องไปและสอดส่องหาลูกชายด้วยความขาดใจ
"จุนซู!!! ใจเย็นๆๆนะ อินฮวานคงอยู่แถวนี้ไปไม่ไกลหรอกเชื่อพี่ !!" ร่างสูงที่วิ่งตามมา กระชากแขนร่างบางเข้ามาปลอบโยน เมื่อเห็นว่าร่างบางร้องไห้ปานจะขาดใจ เค้าเองก็เข็บปวดพอๆๆกับร่างบางเช่นกับ ผลั่ก!!
"ออกไปให้พ้น!!! อย่ามายุ่งคุณแจจุง อินฮวานไม่ใช่ลูกพี่นิ พี่ถึงไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อน กลับไป!!หาเจสสิก้าซะเถอะ!! " ร่างบางผลักร่างสูงที่ล้มลงไปนอนกับพื้น
ที่มองด้วยความมึนงง เมื่อเห็นร่างบางโวยวายตะคอกใส่เค้า พร้อมกับหลุดปากสิ่งที่เค้าไม่ชอบมากที่สุด
"อินฮวานเป็นลูกพี่ !!! และนายก็เป็นเมียพี่ !!! ถ้าไม่ใช่ลูกพี่ แล้วอินฮวานจะลูกของใคร!!! พี่รู้..จุนซู พี่ไปตรวจดีเอ็นเอมาแล้ว อินฮวานเป็นลูกพี่ ได้ยินไหม!! " ร่า
งสูงเขย่าแขนร่างบางด้วยความเจ็บปวดและไม่เข้าใจในสิ่งที่ร่างบางกระทำ
" เค้าไม่ใช่!!!! ได้โปรด ออกไปจากชีวิตผมกับลูกเถอะนะ พี่แจจุง!! ได้โปรด ฮือๆๆๆ" ร่างบางคุกเข่าร่างสูงอย่างอ้อนวอน เค้าเห็น เห็นเจสสิก้าแสยะยิ้มให้เค้า ให้เค้ารู้ว่า ำแจจุงเป็นของใคร จุนซูรู้ดี ต่อให้อินฮวานเป็นลูกแจจุง มีหรือเจสสิก้าจะยอม
"นายทำแบบนี้ทำไมจุนซู !! นายบอกฉันหน่อยสิคนดี~" ร่างสูงเมื่อได้ยินคำตอบ ร่างสูงที่แข็งแกร่ง ณ ตอนนี้เหมือนจะไร้เรี่ยวแรง
"หม๊ามีคับ ~ " เสียงของอินฮวานที่ร่างบางจำได้ดี ร่างบางหันไปมองข้างหลังร่างสูงก็พบว่า เด็กน้อยยืนอยู่กับเจสสิก้า
"อินฮวานคับ !!! " ร่างบางถลาไปกอดลูกชายด้วยความดีใจและสงสัย แต่ตอนนี้เค้าดีใจมากกว่าที่ได้เห็นหน้าลูกชายของตัวเอง
"หม๊ามี๊ไม่ร้องนะคับ อินฮวานไม่เป็นอะไรหรอกคับ " เด็กน้อยเอาแขนป้อมโอบกอดร่างบางเป็นเชิงปลอบ
"ขอบคุณนะเจส ที่คุณพาอินฮวานมาส่ง" ร่างสูงหันไปขอบคุณเจสสิก้าเบาๆๆ ก็จะแลมองร่างบางที่นั่งกดลูกชายด้วยความเจ็บปวด
"ไปกันเถอะคับอินฮวาน กลับบ้านเรากันเถอะคับ" ร่างบางสบตาร่างสูงพอประมาณ ก่อนจะหันไปบอกลูกชายที่ทำหน้าสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่เค้าไม่อยู่
"แล้วป๊ะป๊าล่ะคับ !!" เสียงเล็กของลูกชายที่ท้วงขึ้นมา เมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังเดินออกไป โดยไม่พาพ่อของเค้ากลับด้วย ร่างบางน้ำตาไหลออกมา
เมื่อได้ยินประโยคสงสัยของลูกชาย
"เค้าไม่ใช่ป๊ะป๊าของอินฮวานหรอกคับ เค้าเป็นแค่คนนึงที่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไปเท่านั้นเองลูก !" แต่นั่นก็ทำให้ลูกชายสงสัยประโยคที่ร่างบางพูดขึ้น แปลว่าอะไรอ่ะ อินฮวานงง
เด็กน้อยหันกลับไปมองร่างสูงที่เดินไปกับคุณน้าคนนั้นด้วยความเศร้าสร้อย "ป๊ะป๊า !!!" เสียงร้องของอินฮวานแทบจะขาดใจเมื่อเห็นร่างบางกำลังขึ้นรถแท็กซี่
โดยไม่เรียกพ่อของเค้าขึ้นด้วย
"ฮือๆๆ ป๊ะป๊าาาาาาาาาาาา ฮึก!!!! " เสียงร้องของอินฮวาน ทำให้ร่างสูงได้ยินชัดเจน หัวใจที่กำลังเต้นมันรู้สึกแหลกสลายเป็นชิ้นๆๆ แต่เค้าทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยร่างบางกับลูกไป
นายทำให้ฉันเจ็บนะจุนซู ฉันไม่รู้ว่านายทำอะไร แต่ฉันจะรอคอยที่จะได้นายกับลูกคืนมา แม้จะต้องเจ็บปวดก็ยอม
"หึ!!ฉันบอกแล้ว จุนซู นายไม่มีวันได้มีความสุขหรอก !!" เจสสิก้าแสยะยิ้มออกมา เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน
ตอนนี้นางร้ายของเรื่องก็ปรากฏ จะขอบอกใบ้นิดๆๆว่า เจสสิก้านี่แหละคือตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ว่าแต่เรื่องนั้นคือเรื่องอะไรต้องคอยติดตามค่ะ ตอนที่ 4 นี้อาจมีประโยคติดๆๆขัดๆๆนิดนึงนะค่ะ ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ ^o^ ตอนหน้าจะมีตอนพิเศษนะค่ะ ><
ความคิดเห็น