คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
"พี่แน่ใจนะว่าจะเลิกกับผม"
คิม จุนซูถามร่างสูงให้แน่ใจว่าคนตรงหน้านั้นจะเลิกกับเค้าจริงๆๆ "ฉันแน่ใจ"จุนซูพยักหน้าเพื่อให้คำตอบ แล้วตัวเองก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังอีกเลย วันนี้ผมมาเพื่อบอกข่าวดีกับพี่ แต่วันนี้ผมถูกบอกเลิก ผมจะไม่หลอกตัวเองให้เจ็บช้ำอีกแล้ว หลังจากนี้ไปเราก็เหลือตัวคนเดียว ไม่สิ!!! ยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่เค้าต้องดูแล มือบางเอื้อมมือไปลูบท้องตัวเองเบาๆๆ "เราอยู่กันสองคนแม่ลูกก็ได้นะลูก" คิม จุนซูคนนี้จะตัดใจจากพี่ให้ได้พี่แจจุง
สามปีต่อมา
"อินฮวานลูก!!! อยู่ไหนคับ " ร่างเล็กที่ดูน่ารักทะนุถนอมเดินหาลูกชายตัวแสบที่ไปวิ่งเล่นอยู่แถวไหนก็ไม่รู้
"จ๊ะเอ๋? หม๊ามี๊!!" อินฮวานกระโดดลงมาจากกำแพงบ้าน นั่นทำให้ร่างบางตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะอุ้มลูกชายตัวแสบเข้าบ้าน
"ทีหลังห้ามปีนกำแพงบ้านนะคับอินฮวาน เดี๋ยวตกลงมารู้ไหมคับ "ร่างบางน้ำตาคลอ อินฮวานเห็นหม๊ามี๊ร้องไห้จึงเดินเข้าไปกอด
"อินฮวานจะไม่ทำอีกแล้วคับ อินฮวานขอโทษนะคับหม๊ามี๊" ร่างบางพยักหน้าเบาๆๆก่อนจะให้ลูกชายเข้าบ้านไป
สามปีที่ผ่านมา เหมือนหัวใจถูกทำร้ายแสนสาหัส แค่ยังดีที่ได้อินฮวานลูกชายดวงใจของเค้าอยู่เคียงข้าง อินฮวานเหมือนพี่แจจุงทุกอย่าง ไม่แม้แต่น้ำเสียงที่เค้าจำได้ขึ้นใจ สามปีที่เดินก้าวข้ามความเจ็บปวดกับสามปีที่ยังไม่ลืมผู้ชายคนนั้น แต่สามปีที่เค้าใช้ชีวิตทั้งหมดกับอินฮวานก็มีความสุขแล้ว แต่เค้ากลัวว่าสักวันนึงพี่แจจุงรู้เค้าก็จะมาทวงลูกคืน ซึ่งเค้าเองจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด !!!!!
"แกหายไปนานเลยนะจุนซู!! ฉันคิดถึงแกจัง"ร่างเล็กวิ่งเข้าสวมกอดจุนซูเมื่อได้เห็นหน้าเพื่อนรักที่ห่างหายไปนานเกือบสามปี
"แกอย่ากอดฉันแน่นอย่างงั้นสิ ฉันหายใจไม่ออกนะยูชอน"ร่างบางโวยวายขึ้นเมื่อเพื่อนรักกอดตัวเองจนหายใจไม่ออก ยูชอนจึงรีบผละออกก่อนขอโทษเพื่อน"ก็ฉันคิดถึงแกนิ หายไปตั้งสามปีแถมไม่ส่งข่าวมาให้ฉันบ้าง ชิ!!" ยูชอนสะบัดหน้าพร้อมกอดอกอย่างน้อยใจ จุนซูจึงขำท่าทางของเพื่อนขี้น้อยใจ "นายยังขี้น้อยใจไม่เคยเปลี่ยนเลยนะยูชอน" จุนซูเย้าแหย่เพื่นซึ่งมันก็ได้ผลเสมอ "จุนซู!!!" ยูชอนทำตาถลึงใส่ "โอ๋ๆๆเค้าขอโทษน๊ายูชอน ว่าแต่นายกับพี่ยุนโฮสบายดีไหม" จุนซูรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นเพื่อนรักทำตาขวางใส่ ยูชอนจิบน้ำนิดนึงพร้อมมองเพื่อนรักอย่างเป็นเชิง "นายจะถามเรื่องฉันๆๆจริงเหรอจุนซู" ร่างบางสะดุ้งเมื่อเห็นเพื่อนรักมองเค้าอย่างสงสัย "ก็ฉันถามเรื่องแกนะสิ"จุนซูทำตัวเป็นปกติก่อนที่จะหยิบแก้วน้ำมาดื่มเพื่อกลบเกลื่อน ใจจริงเค้าก็ยังห่วง และยังรักผู้ชายคนนั้น แต่ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวแค่นั้นเอง ยูชอนมองนิดนึงก่อนตอบ "ฉันกับพี่ยุนสบายดี ก็มีบ้างหล่ะนะที่ทะเลาะกันบ้างแต่ก็โอเคล่ะ" ยูชอนยิ้มออกมาเมื่อได้นึกถึงคนรัก จุนซูเห็นท่างทางเพื่อนรักมีความสุขก็มีความสุขตามไปด้วย "แต่มีเพื่อนพี่ยุนอ่ะชอบมาคอยขัดขวางความสุขของฉันทุกที" ร่างบางชะงักไปเล็กน้อย เพื่อนพี่ยุนเหรอ ก็มีแต่...."นายเอาเค้ากลับไปทีสิ ฉันล่ะเบื่อจริงๆๆ" ยูชอนลอบมองอาการเพื่อน ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจลึกๆ ที่ยังเห็นเพื่อนรักยังมีใจอยู่ "แล้วฉันรู้จักเค้าหรือไงถึงจะให้ฉันเอาเค้ากลับไป"จุนซูตอบด้วยสีหน้าระแวง "นายรู้จักดีเลยล่ะ ว่างๆๆก็แวะไปที่คอนโดฉันสิ" จุนซูเสมองทางอื่นเมื่อเห็นเพื่อนรักมอง จะให้ฉันกลับไปในฐานะอะไรล่ะยูชอน ?
"ฉันกลับก่อนนะต้องไปหาพี่ยุนที่บริษัทอีก!!"ยูชอนบอกจุนซูก่อนจะเปิดประตูรถ "อืม เดินทางดีๆๆล่ะกระต่ายน้อย อิยะฮ่าๆๆ" ยูชอนค้อนเพื่อนทีนึงก่อนจะออกรถไป จุนซูนึกถึงคำพูดของยูชอนเมื่อกี้ "นายรู้จักดีเลยล่ะ ว่างๆๆก็แวะไปที่คอนโดฉันสิ"
วันนี้เป็นวันแรกที่มินฮวานเข้าโรงเรียนใหม่ ร่างบางจึงตื่นเช้ามาทำกับข้าวกล่องเพื่อให้ลูกชายทานระหว่างไปเรียน *เธอรู้บ้างไหม ต้องใช้เวลาเท่าไหร่กว่าจะลืมเธอ อย่าตอกย้ำ ให้ลึกลงไปกว่าเดิมได้ไหมเธอ~*ร่างบางหันไปมองโทรศัพท์ก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนออก แล้วเดินไปรับโทรศัพท์ "ว่าไงยูชอน" "อืมๆๆได้ๆเดี๋ยวฉันขอไปส่งอินฮวานก่อนแล้วกันนะ แล้วเจอกัน"
ร่างบางวางสายลงก่อนจะเดินเข้าไปทำอาหารในครัวต่อ "หม๊ามี๊คับ!! อินฮวานแต่งตัวเสร็จแล้วคับ"ร่างอวบๆวิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาผู้เป็นแม่ที่อ้าแขนรอ หมับ!"หืม น่ารักจังเลยคับมินฮวาน เอาล่ะคับไปโรงเรียนได้แล้ว!" สองแม่ลูกจูงมือกันไปขึ้นรถอย่างมีความสุข
ที่โรงเรียน XXXX
"สวัสดีค่ะคุณจุนซู ดิฉันเป็นคุณครูประจำชั้นน้องอินฮวานนะค่ะ " ผู้หญิงท้วมๆเข้ามาแนะนำตัว ก่อนจะพาอินฮวานเข้าห้องไปเล่นกับเพื่อนๆๆ "อินฮวานตั้งใจเรียนนะคับ เดี๋ยวบ่ายสามหม๊ามี๊มารับนะคับ" มินฮวานกอดผู้เป็นแม่อย่างใจหาย "หม๊ามี๊รีบมานะคับ" จุนซูพยักหน้าให้ลูกชายก่อนจะให้อินฮวานไปเล่นกับเพื่อนต่อ ร่างบางเดินขึ้นรถแล้วออกไปหายูชอนที่บริษัททันที "ผมมาพบ ชอง ยูชอนคับ"จุนซูบอกโอเปอเรเตอร์"คุณ
ประธานลึกลับจังแฮะ อิยะฮ่าๆๆ ร่างบางคิดอะไรเพลินๆๆจึงไม่ได้ยินเสียงเลขาเรียก "คุณจุนซูค่ะ!!!" "เอ่อ..คับ" ร่างบางหันมามองเลขา "มีอะไรสอบถามดิฉันได้นะค่ะ "ร่างบางพยักหน้าเบาๆๆๆ แล้วก็ขอบคุณเลขา เราต้องเริ่มจากตรงไหนดีเนี่ย!!!! ร่างบางคิดอย่างกังวลใจด่อนจะหยิบแฟ้มขึ้นมาอ่าน เวลาร่วงเลยมาใกล้จะค่ำ จุนวูเริ่มรู้สึกตัวจึงเดินเก็บของแล้วรีบออกไปจากษริษัททันที ร่างบางเดินเข้ามาบ้านก็ได้ยินเสียงลูกชายเจื้อยแจ้วอยู่กับบอดี้การ์ดของพี่ยุนโฮ "อ่ะ..ทุกคนเคารพนายหญิง"
บอดี้การ์ดทุกคนวิ่งมาเรียงแถวแล้วเคารพจุนซู ซึ่งร่างบางรีบโบกไม้โบกมือว่าไม่ต้อง แต่เมื่อกี้ถ้าเค้ายินไม่ผิดว่าบอดีการ์ดเรียกเค้าว่า นายหญิง เข้าใจอะไรผิดเหรอเปล่า?
"พวกคุณทุกคนทำไมต้องเรียกผมว่านายหญิงเหรอคับ" ร่างบางหันไปถามหัวหน้าบอดี้การ์ด ซึ่งหัวหน้าคนนั้นไม่ตอบอะไรแต่ส่งยิ้มกลับมาให้เค้าแทน จุนซูเองก็ไม่กล้าถามต่อ "ว่าแต่ทุกคนทานข้าวมาหรือยังคับ เดี๋ยวผมทำให้ทานนะคับ" ร่างบางทำท่าจะเดินเข้าไปในครัว แต่บอดี้การ์ดวิ่งกรูเข้ามาขวางร่างบาง"ไม่ต้องหรอกครับนายหญิง พวกผมมีหน้าทีดูแแลนายหญิงกับคุณหนูเท่านั้นคับ" บอดี้การ์ดทุกคนก้มหัวให้จุนซู นั่นทำให้ร่างบางสงสัยยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อพวกบอดี้การ์ดกลับไป ร่างบางไม่รอช้าหยิบโทรศัพท์ต่อสายหายูชอนทันที "ฮัลโหล ยู..." ร่างบางต้องชะงักแล้วหน้าแดงเมื่อได้ยินเสียงของยูชอนลอดสายมา "อํะ อ๊า!!พี่ยุนพอก่อน..อ๊า จุน อืม~" จุนซูรีบวางสายทันที แล้วก็นั่งหน้าแดงอยู่คนเดียว "ยูชอนทำไมนายไม่ปิดเครื่องละเนี่ย!!"
ทีบริษัท XXXXXXXX
"ฮัลโหลลลลลลลล จุนซู~~~~~~" เสียงยูชอนที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของจุนซู ร่างบายเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนรัก ก่อนจะจ้องมองเพื่อนรักด้วยความสงสัย นั่นทำให้ยูชอนเสียวหวาบ"บอดี้การ์ดพวกนั้นเป็นของนายจริงๆๆเหรอ"ยูชอนทำหน้าเอียงคอ"ก็ใช่นะสิ!! นายถามทำไมเหรอจุนซู พวกนั้นก่อเรื่องอีกแล้วใช่ไหม เดี๋ยวฉันจะ.."
ยูชอนไม่ทันได้พูดจบก็ถูจุนซูยกมือห้าม "เปล่าหรอกไม่มีอะไร"ร่างบางก้มทำงานต่อ ยูชอนเห็นอย่างนั้นจึงลุกออกจากเก้าอี้เพื่อที่จะกลับไปทำงานของตัวเองบ้างแต่ต้องหยุดชะงัก"เวลานายมีอะไรกับพี่ยุนช่วยกรุณาปิดเครื่องด้วยนะ อิยะฮ่าๆๆ" ยูชอนหันไปค้อนเพื่อนก่อนวิ่งออกไปด้วยความอาย ร่างบางเห็นเพื่อนหน้าแดงก็หัวเราะออกมา ถ้าฉันมีความน่ารักแบบนายบ้างพี่แจจุงก็คงไม่ทิ้งฉันแบบนี้
"นี่พี่!!!กะจะไม่มาดูเลขาใหม่ของพี่เลยเหรอไง!!!!"
"ฉันไม่กล้าไปเจอจุนซูอ่ะ!!!!"
"ทีอย่างงี้พี่มากลัว แล้วไอ้ตอนที่บอกเลิกเค้า เค้าอุ้มท้อง เลี้ยงอินฮวานมาคนเดียวเค้ายังไม่กลัว แล้วพี่เป็นพ่อของลูก พี่จะไปกลัวทำไม!!"
"พี่ไม่กลัวเรื่องนั้น!!แต่พี่กลัว...ว่าจุนซูจะไม่ให้อภัยพี่"
"ยังไงยูชอนต้องเชื่อว่าจุนซูยอมให้อภัยพี่เพราะจุนซูยังรักพี่อยู่"
"แล้วนายมีแผนที่จะทำให้จุนซูหายโกรธหรือยังล่ะ"
"ถ้าพี่พร้อม ยูชอนก็มีแน่นอน"
ทางด้านจุนซูนั่งทำงานแล้วเริ่มเมื่อยจึงเดินออกไปพักตรงริมระเบียงห้องของท่านประธาน ร่างบางกวาดสายตามองไปรอบๆๆกรุงโซลที่เค้าเห็นได้ชัด แล้วรู้สึกปลอดโปร่งและรู้สึกดีขึ้นจึงเข้าไปทำงานต่อ แต่ก่อนที่จะได้เดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ร่างบางก็เอ๊ะใจว่าทำไมลิ้นชักท่านประธานเปิดอยู่ นี่เค้าก็อยู่ในห้องทั้งวันเลยนะ หรือว่าแม่บ้านเข้ามา แต่ทำไมเป็นคนขี้ลืมอย่างนี้นะ ออกไปแล้วก็ไม่ปิด ร่างบางจึงเดินเข้าจับลิ้นชักแล้วเตรียมจะปิด แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นรูปๆๆนึงที่คว่ำไว้ในลิ้นชัก
ร่างบางอยากจะเห็นแต่ก็ไม่กล้ากลัวเสียมารยาท แต่ด้วยความร่างบางเป็นคนขี้สงสัยจึงหยิบขึ้นมาดู เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างหยุดไว้ ร่างบางเอามือปิดปากเบาๆๆพร้อมน้ำใสสวยๆๆออกมาจากหางตา "ไม่จริงๆๆ"ร่างบางทรุดลงกับพื้นด้วยความเสียใจ เค้า..คนนั้น กลับมาแล้ว...ร่างบางทิ้งรูปใบนั้นร่วงกับพื้นพร้อมกับเอามือปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น
"นี่จุนซู..เรามาถ่ยรูปกันไหมในวันครบรอบ 2 ปีที่เราคบกัน"
"ไม่เอาอ่ะพี่!!จุนซูอาย~"
"จะอายทำไมครับ จุนซูของพี่น่ารักจะตาย~"
"พี่อ่ะ!!!ก็ได้คับ"
"โอเคคับ 123 แชะๆๆ แชะๆๆ"
"อ๊าาา พี่อ่ะมาหอมแก้มจุนซูทำไม"
"ก็จุนซูอยากน่ารักทำไมล่ะคับ"
"บ้าอ่ะ!!!!!"
ภาพที่เคยมีความสุขร่วมกันค่อยๆๆซึมซับขึ้นมาเรื่อยๆๆผมจะทำยังไงดี พี่ช่วยบอกผมที ร่างบางหยิบรูปนั้นขึ้นมากอดพร้อมกับพึมพำเบาๆๆ
บ้านจุนซู
"หม๊ามี๊~หม๊ามี๊~หม๊ามี๊คร๊าบบบบบบบบบบบบบบ อินฮวานหิวข้าว ฮือๆๆ" เสียงร้องของอินฮวานทำให้จุนซูรู้สึกตัว นับตั้งแต่วันนั้นมาเค้าแทบยังไม่เจอท่านประธานเลย
เค้าพอจะปะติดประต่อเรื่องราวออกบ้าง ทั้งหมดนี้คงเป็นแผนของเพื่อนรักเค้าล่ะสิ...แต่ทำไมเจ้าตัวไม่แสดงออกมาให้สังเกตเลย
""คับ หม๊ามี๊ขอโทษนะคับ อินฮวานออกไปรอหม๊ามี๊แปปนึงนะคับ"ว่าแล้วร่างบางก็อุ้มลูกชายไปนั่งบนโซฟาแล้วเปิดการ์ตูนให้ลูกชายดู "อินฮวานดูโดราเอม่อนก่อนนะลูก" ร่างบางพูดจบก็เข้าไปในครัว
กริ๊ง กริ๊ง "ใครมาอ่ะ"ร่างบางมองออกไปก็เห็นรถแลมโบเนียจอดไว้ที่หน้าบ้นของตนเองแต่ไม่เห็นเจ้าของรถ ร่างบางถอดผ้ากันเปื้อนออกมาแล้วก็เดินออกไปหน้าบ้าน
ร่างบางเปิดประตูออกไปดูก็พบว่ามีแต่รถแต่เจ้าของไม่เห็นอีกแล้ว "อื๊อ..อุ๊บๆๆป่อยเอี๋ยวอี๋"ร่างบางถูกมือหนาของชายปริศนาปิดปากพร้อมยัดตัวร่างบางเค้าไปในรถ
"ตุ๊บๆๆๆปล่อยฉันนะ นาย
ความคิดเห็น