คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] ส่งผิด...ก็แค่นั้นเอง (ChanBaek)
Title : ส่งผิด...ก็แค่นั้นเอง
Couple : Chanyeol x Baekhyun
Rate : PG-13
Author’s note : เรื่องนี้แปลงมาจากฟิคโฮฮยอนอีกทีนะคะ 3 ตอนจบค่ะ
ส่งผิด...ก็แค่นั้นเอง
ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ในสวนหลังโรงเรียน มีเด็กหนุ่มคนนึงกำลังนอนหลับพริ้มอย่างสบายใจโดยไม่สนสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย ไม่สนเลยว่าตัวเองจะเป็นคนดังของโรงเรียน แล้วเล่นมานอนแผ่อยู่อย่างนี้ ยิ่งล่อสายตาของใครหลายๆคน รวมถึงร่างสูงที่ยืนมองจากหน้าต่างชั้นสองอย่างมีเล่ห์สนัย
“ไอ้ลูกหมาขึ้นอืด ตื่นได้แล้ว!” เสียงเพื่อนตาโตเอ่ยปลุกเพื่อนที่แอบมานอนอู้โดดซ้อมดนตรีอยู่ที่ประจำ คนถูกปลุกแอบหรี่ตามองเพื่อนนิดนึงก่อนจะหันหน้าหนีด้วยความเบื่อหนาย พลางบ่นงึมงัม
“ใครกันแน่ว่ะที่ขึ้นอืด” เสียงออกมางัวเงียตามประสาคนเพิ่งตื่นจึงทำให้ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง
“พูดอะไรว่ะไอ้หมาเตี้ย!” เมื่อไม่เห็นทีท่าว่าเพื่อนจะยอมลุกขึ้นมา จึงต้องใช้ไม้เด็ด ไม่ตื่นก็ให้มันรู้ไปสิ
"ว่ากูเตี้ยทำอย่างกะมืงไม่เตี้ยงั้นแหละ" ร่างเล็กด่าเบาๆ ไอ้คนถูกด่าไม่รู้ตัวหรอก
“ถ้ามึงไม่ตื่นกูจะกดมึงแล้วนะไอ้เตี้ย” เอ่ยพลางยิ้มกระหยิ่ม ทั้งยังลุกไปนั่งคร่อมร่างเล็กที่นอนแผ่อยู่ มือจับปลายคางมนให้หันมาสบตากันก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ เล่นเอาคนที่ถูกคร่อมอยู่สะดุ้งสุดตัว รีบผลักเพื่อนตัวดีออกไปโดยไว
“ไอ้เชรี่ยยยยยยยยยยยย เล่นไรว่ะ” เอ่ยด่าอย่างอารมณ์เสียก่อนจะมุ่ยหน้าใส่คู่กรณีที่เอาแต่ยิ้มร่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ฮ่าๆ กะไว้แล้วว่าวิธีนี้ต้องได้ผลอย่างแน่นอน ฮ่าๆ” ยังคงหัวเราะล้อเลียนเพื่อนไม่เลิกจนโดดมือเล็กโบกหัวเข้าไปเต็มๆ คนโดนตีเบะปาก
“แค่แกล้งเล่นแค่นี้ก็ต้องตีกันด้วย แง~ เดียวจะไปฟ้องไค” เอ่ยง้องแง้งทั้งยังเอาแฟนมาขู่เสียเสร็จสับ อีกคนนั่งมองเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ แฟนมึงน่ากลัวตายอ่ะ ต๊องพอกันเถอะคู่นี้ =__=
“เชิญเลยเหอะ กลัวตาย~” เอ่ยพลางแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อย่างหมั่นไส้ เบื่อคนมีแฟนแล้วเว้ย
“ชิ อุตส่าห์มาปลุกด้วยความหวังดี ก็มาโดนตบหัวใจร้ายชะมัด” เอ่ยบ่นเพื่อนก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางปัดเนื้อปัดตัว
“อ่าว จะไปแล้วเหรอ” ร่างเล็กเอ่ยถามเพื่อนตาโตที่อยู่ดีๆก็ลุกแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“ไปแล้วสิ มึงก็ไปซ้อมได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนพี่เป็ดจงฮยอนกินหัวเอาหรอก” เอ่ยบอกด้วยความหวังดี ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินจากไปอย่างเริงร่า รีบไปหาแฟนล่ะสิท่า ไปซ้อมมั่งดีกว่าเว้ยก่อนที่พี่จงฮยอนจะควันออกหู
“ฮ่าๆ” หัวเราะกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะตั้งท่าลุกขึ้น ก็มีเสียงข้อความดังขึ้นซะก่อน
ไอ้ลูกหมาเตี้ย บ๊อกๆ ข้อความเข้าๆ บ๊อกๆ เอิ่มมมมมม เสียข้อความกู
“ไอ้เชรี่ยโด้!” เอ่ยออกมาอย่างเคืองๆ แมร่งมาตั้งเสียงข้อความเข้าน่าอายๆแบบนี้ให้เขาตั้งแต่เมื่อไรกัน เจอหน้าอีกทีจะตีให้ผมร่วงเลย =__=
“ใครส่งอะไรมาว่ะ” ขยี้ผมตัวเองอย่างงๆ ก่อนจะล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วเปิดดูข้อความที่ส่งมาถึงอย่างไม่รีบร้อน
‘เซฮุนนายไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจดงานให้แล้ว’
อ่า...นอกจากเสียงเตือนข้อความจะประหลาดแล้ว? เนื้อหาในข้อความยังประหลาดด้วย ใครชื่อเซฮุนว่ะ ได้ข่าวว่ากูไม่ได้ชื่อเซฮุนนะเนี่ย ร่างเล็กมองซ้ายมองขวาอย่างๆงงๆ ก่อนจะกลับไปมองเบอร์ที่ส่งมาอีกครั้ง เบอร์ใครว่ะไม่เห็นรู้จัก เกาหัวตัวเองน้อยๆก่อนจะเลิกใส่ใจ เก็บมือถือใส่กระเป๋าตามเดิม
“สงสัยส่งผิดมั้งช่างเถอะ” เอ่ยกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ขาเรียวก้าวเดินไปทางห้องชมรมอย่างไม่ค่อยใส่ใจ เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องชมรมเพิ่งจะแง้มเปิดประตูได้เพียงนิดเดียว เสียงเตือนข้อความเข้าประหลาดๆก็ดังอีกครั้ง เล่นเอาคนทั้งห้องชมรมหันมามองร่างเล็กเป็นตาเดียว เจ้าตัวก็ได้แต่ยิ้มแหยๆส่งไปให้
กะจะมาเงียบๆจะได้ไม่โดนดุนะเนี่ย จะแบบเนียนๆทำเป็นมานานแล้วซะหน่อยเหอะ แมร่ง ข้อความทำพิษ ค่อยดูนะถ้าไอ้ที่ส่งมาไม่สำคัญล่ะก็จะกินหัวแมร่งเลย
‘นี่~ โกรธกันเหรอ ไม่เห็นตอบกลับมาเลย’
จ้องมองข้อความอยู่ 3 วิ ก่อนจะได้สติ เริ่มด่าคนส่งข้อความอย่างหัวเสีย ไอ้ห่วยถ้วยส่งมาทำแปะอะร๊ายยยยยยย แมร่ง อย่าให้รู้จักนะจะเดินไปเตะเลย เชรี่ย!
“แบคฮยอน...วันนี้มาสายจังนะ” เสียงหวานเหยีบเย็นของรุ่นพี่ดังขึ้นตรงหน้า เล่นเอาร่างเล็กขนลุกซู่เลิกก่นด่าคนส่งข้อความทันทีก่อนจะเงยหน้ามองรุ่นพี่พลางส่งยิ้มแห้งๆไปให้
“แล้วนี่...กลัวพี่ไม่รู้ใช่ไหมว่ามาสายน่ะ ถึงได้เปิดตัวเสียงข้อความซะอลังการเชียว” คนพูดเริ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆพลางยิ้มอย่างเย็นเชียบ มันช่างดูน่าขนลุกเสียเหลือเกิน
“งือ~ พี่จงฮยอนผมขอโทษฮะ พอดีว่าอาจารย์เขาใช้งานน่ะครับก็เลยมาช้า” เรื่องโกหกล่ะไม่มีใครเกินบยอน แบคฮยอนจริงๆ
“แน่ใจ” เอ่ยถามเสียงสูงพลางหลิ่วตาอย่างคาดคั้น ร่างเล็กกระพริบตาปริบๆอย่างออดอ้อน มุกนี้ใครเห็นเป็นใจอ่อนทุกทีแหละหน่า แล้วเขาก็ใช้มุกนี้กับพี่ชายคนนี้มาหลายทีแล้วซะด้วย
“แน่ใจม๊ากมากครับ”
“เอ่อ ให้ตายสิ งั้นไปนั่งเถอะ” เอ่ยอย่างอ่อนใจ เจอลูกไม้นี้ทีไรเป็นใจอ่อนทุกที ก็ช่วยไม่ได้นี่ร่างเล็กดันน่ารักซะขนาดนั้นน่ะ
“พี่นี่น่ารักจริงๆ” เอ่ยพลางจิ้มแก้มรุ่นพี่อย่างถือวิสาสะซะ 2 ที ก่อนจะเดินรี่ไปนั่งที่อย่างว่องไว
- - - - - - - - - ส่งผิด...แค่นั้นเอง - - - - - - - - - -
“เย็นแล้วๆ กลับบ้านก่อนนะครับพี่” เสียงใส่เอ่ยบอกรุ่นพี่ ก่อนที่มือเล็กจะคว้ากระเป๋ามาสะพายโบกมือบ๊ายบายรอบห้อง แล้วเดินออกมาจากห้องชมรม
“วันนี้กินอะไรดีว๊า” เอ่ยกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี ปากเล็กยู่น้อยๆอย่างที่ทำเป็นประจำจนโดนเรียกว่าหมาน้อย ขาเรียวเดินผ่านสนามฟุตบอล เสียงดังกรี้ดกร๊าดจนแสบแก้งหู
“กรี้ดอะไรกันนะหนาแว๊” เอ่ยบ่นก่อนจะหันไปมองในสนาม สาวๆมากมายยืนมองนักฟุตบอลสุดเท่อยู่นั้นเอง แบคฮยอนมองตามสายตาของสาวๆไปเจอกับร่างสูงที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ไม่วางตา มาจ้องอะไรกันว่ะ โอ๊ยยย แล้วทำไมใจต้องเต้นแรงอย่างงี้ทุกทีเวลาเจอหน้าหมอนี่นะ ให้ตายสิ ร่างเล็กสะบัดหัวไปมาไล่ความคิดบ้าๆออก ก่อนจะรีบเดินออกมาจากแถวนั้น
เดินห่างออกมาไม่กี่ก้าวเสียเตือนข้อความเข้าก็ดังอีกครั้ง มือเล็กล้วงกระเป๋าอย่างเหนื่อยหน่าย พลางกรอกตาไปมา จะส่งมาทำไมนักหนาว่ะ รึต้องให้ตอบข้อความไปด่ากัน ตาก็ไม่แหกดูเล๊ยว่าส่งข้อความผิดเบอร์ กะจะไม่ส่งกลับให้หน้าแตกแล้วนะเนี่ย เห็นไหมว่าบยอน แบคฮยอนน่ะเป็นคนดีขนาดไหนกัน
‘เซฮุน นายยังโกรธอยู่อีกเหรอ ตอนแรกแค่บอกแกล้งๆเอง นี่ก็จดให้แล้วไง’
อืมมมมมมม กูไม่รู้เรื่องเว้ย จดอะไร ไม่ได้ชื่อเซฮุนส่งผิดมาอยู่ได้เว้ยเฮ้ย ถ้าจะส่งผิดอยู่อย่างนี้โทรมาหาเลยดีกว่าไหมเนี่ย จะได้รู้ๆกันไปเลย แมร่งงงงงงง แล้วมือเล็กก็ยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋าตามเดิม ก่อนจะเดินกลับบ้านอย่างเบื่อหน่าย
ขาเรียวก้าวเดินไปทางสายประจำที่เดินกลับอยู่ทุกวัน ปากเล็กก็ฮัมเพลงไปด้วย ตามองซ้ายมองขวา หาร้านอาหารที่จะฝากท้องในเย็นนี้ ตากลมโตหยุดชะงักจ้องมองร้านไสต์อิตาเลี่ยน เดินไปนั่งลงตรงที่นั่งที่เดียวกับที่มานั่งเมื่ออาทิตย์ก่อน เพียงไม่นานพนักงานก็มารับออเดอร์
“หวัดดีแบคยอน วันนี้จะรับอะไรดีเอ่ย” เสียงใสเอ่ยทักทายรุ่นน้องพลางส่งยิ้มให้
“วันนี้พี่ซูโฮก็มาทำงานเหรอครับเนี่ย” แบคฮยอนส่งยิ้มตอบให้รุ่นพี่ ไม่ต้องรับเมนูมาเปิดดูเขาก็มีเมนูที่อยากกินอยู่ในใจอยู่แล้วล่ะ
“ขอสปาเก็ตตี้มีทบอลนะครับพี่”
“โอเค!” เอ่ยตอบรับก่อนจะเดินจากไป แบคฮยอนมองออกไปนอกร้าน แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับร่างสูงที่เดินผ่านหน้าร้านไปพอดี ถ้าจำไม่ผิด ไอ้หน้าเอ๋อนี่ชื่อปาร์ค ชานยอลใช่ป่ะว่ะ ที่อยู่ชั้นปีเดียวกันแต่คนล่ะห้อง ว่าแต่ไอ้นี่เป็นเพื่อนกับเซฮุนนี่ว่า แล้ววันนี้ก็ไม่เห็นอยู่ด้วยกันด้วย รึว่าจะเป็นคนที่ส่งข้อความผิดว่ะ?
“ใช่ป่ะว่ะ” เอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะส่ายหัวเมื่อคิดได้ว่าในเกาหลีนี่คงไม่ได้มีคนชื่อเซฮุนแค่คนเดียวหรอกมั้ง มันคงไม่บังเอิญอยู่ใกล้กันขนาดนี้หรอกมั้ง แต่สายตาก็ยังไม่วายจ้องมองตามแผ่นหลังนั้นไปจนลับตา
“แบคฮยอนสปาเก็ตตี้ได้แล้วนะ” ซูโฮเอ่ยเรียกคนที่เหม่อลอยให้หันมาสนใจจานสปาเกตตี้ในมือของตน เมื่อร่างเล็กได้กลิ่นก็รู้สึกราวกับหิวไส้แทบขาด
“ขอบคุณมากครับพี่ ผมกินล่ะนะ” และแล้วแบคฮยอนก็เริ่มกินสปาเกตตี้อย่างเอร็ดอร่อย แต่กินไปได้ประมาณ 3-4 คำ เสียงเตือนข้อความเข้าก็แผดเสียงขึ้นอีกครั้ง คนทั้งร้านหันมามองเป็นตาเดียวกัน เอ่อ ลืมเปลี่ยนเสียงเตือนเว้ย
‘เซฮุนอย่าดื้อไม่ยอมกินยานะรู้ไหม เดี๋ยวไม่หาย’
ดูหมอนี่จะเป็นห่วงคนชื่อเซฮุนมากๆเลยนะเนี่ย นี่กูจะผิดไหมเนี่ยที่เขาส่งมาแล้วดันส่งผิด ข้อความแสนห่วงใยนี่เลยไม่ถึงกันเนี่ย รึจะส่งกลับไปดีว่ะ ชั่งใจอยู่นานสองนานร่างเล็กก็ได้แต่ถอนหายใจ ไม่เอาหรอกไม่โทรไป ทำไมกูต้องเสียเงินโทรด้วยว่ะเนี่ย (งกจัดๆ)
“กินอิ่มแล้ว~” เอ่ยออกมาพลางลูบท้องปอยๆ ก่อนจะลุกเดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์ แล้วเดินออกมาจากร้านอย่างสบายอารมณ์ เพียงไม่นานขาเรียวก็พาตัวเองมาถึงบ้านหลังน้อย เขาอยู่บ้านคนเดียวมาเป็นเวลากว่า 2 ปีแล้ว เพราะพ่อแม่ของเขาต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ และเขาก็ดื้อรั้นเกินกว่าที่จะยอมย้ายไปอยู่ด้วย
“กลับมาแล้ว” เอ่ยเมื่อก้าวเท้าเข้าสู่ตัวบ้าน ไม่ลืมที่จะล็อคประตูให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนของตัวเอง
เมื่อก้าวถึงห้องก็วางกระเป๋าลงบนโซฟาก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม หายใจเข้าหายใจอยู่ซักพักใหญ่ๆ เสียงเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง ไอ้หมอนี่นิ ขยันส่งจริงว่ะเนี่ย คุยทีเดียวให้มันจบๆจะถูกว่าค่าส่งข้อความไหมว่ะ =__=
หลับฝันดีนะ พรุ่งนี้หายโกรธด้วยล่ะถ้าไม่หายไม่ให้ดูเล็กเชอร์ที่จดไว้ให้นะ
อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม เขาไม่รู้หรอกถ้ายังส่งมาเบอร์ผิดขนาดนี้ ชาติหน้าก็ไม่รู้ เอาว่ะ จะยอมส่งข้อความไปบอกว่าส่งมาผิด หน้าแตกไปและกันนะ
และแล้วมือเล็กก็เริ่มพิมพ์ข้อความกลับไปหาเบอร์ที่ส่งผิดมา ชั่งใจอยู่นานกว่าจะส่งไปหา ข้อความก็เพียงสั้นๆง่ายๆ แค่ส่งไปว่า
‘ส่งผิดเบอร์แล้ว’
“เฮ้อออออออออออ” ถอนหายใจออกมาเสียดัง ทีนี้ก็รอดูกันว่าจะตอบข้อความกลับมารึหนีหายไปเลย แต่ที่แน่ๆ เจ้าตัวคงอายน่าดูเลย เหอะๆ
“นอเย ซูโฮจาโร ชอ กอเซน บารัมมึล มักโก~” เสียงเรียกเข้าดังมาจากโทรศัพท์ที่เพิ่งจะโยนทิ้งลงบนเตียงเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนดังขึ้น ดวงตาคู่สวยจ้องมองเบอร์โทรเข้าอย่างแปลกใจ นึกว่าจะส่งข้อความกลับมาว่า ขอโทษที่ส่งผิดอะไรประมาณนนี้ไม่ก็ปล่อยไป แต่ที่ไหนได้ นี่เล่นโทรกลับมาเลยเรอะเนี่ย แอบแปลกใจเล็กๆแฮะ
“ฮัลโหล” เอ่ยออกมาด้วยเสียงเรียบๆ
(อ่า...ครับ ผมขอโทษนะครับที่ส่งไปผิดเสียตั้งหลายข้อความ คงจะรบกวนแย่เลย) เสียงทุ้มปลายส่ายเอ่ยอย่างสุภาพ มีมารยาทเว้ยเฮ้ย
“ไม่เป็นไรๆ ไม่ได้รบกวนอะไรมากนักหรอก” แค่ทำให้พี่จงฮยอนรู้ว่าเข้าชมรมสาย กับโดนคนในร้านอาหารมองว่าประหลาดเพราะเสียงเตือนขอความเท่านั้นเอ๊ง (อันนั้นดูจะเป็นความผิดโด้นะ)
(ขอโทษจริงๆนะครับ) ยังคงเอ่ยขอโทษไม่เลิก เอ๊ะ! ก็บอกว่าเป็นไร ไอ้นี่นิคิดมากนะเนี่ย
“ไม่เป็นไรจริงๆ” ต้องเปลืองน้ำลายพูดอีกรอบเลย
(อ่า...ครับ (ชานยอล~ ทำอะไรอยู่) แปปนึง) เกิดเสียงดังซ้อนขึ้นมาเหมือนใครอีกคนกำลังเรียกคนปลายสาย ชื่อชานยอล... อย่าบอกนะว่า
“นายใช่ปาร์ค ชานยอลรึเปล่า” แบคฮยอนเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ โลกมันกลมไปรึเปล่านะ
(รู้ได้ไงครับเนี่ย) ปลายสายเอ่ยตอบอย่างแปลกใจไม่จริงน่ะ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนที่เขาแอบชอบ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้
“ฉันบยอน แบคฮยอนที่เรียนโรงเรียนเดียวกับนายนะ”
(อ่า...ว่าแล้วว่าเสียงนายคุ้นๆ เสียงเพราะๆแบบนี้) ปลายสายเอ่ยชมนักร้องโรงเรียน เล่นเอาคนโดนชมแอบเขิน อยู่ดีๆมาชมอะไรกันว่ะเนี่ย
“ฮา...ก็ใม่ได้เพราะอะไรซักหน่อยนี่”
(แต่ผมว่า...เพราะจนทำให้ใครหลายๆคนหลงใหลเลยล่ะครับ) ยิ่งได้รับคำชมคนฟังยิ่งยิ้มซะจนแก้มแตก ชมกันซะขนาดนี้กะให้ตัวลอยติดเพดานเลยรึเปล่าว่ะเนี่ย
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันยาวจนตังในโทรศัพท์ชานยอลหมดนั้นแหละ แบคฮยอนมองมือถือที่วางสายไปแล้วด้วยความรู้สึกแปลกๆ อ่า...ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้กันนะ มันเอ่อล้นไปด้วยความสุขเลยแฮะ
- - - - - - - - - ส่งผิด...แค่นั้นเอง - - - - - - - - - -
“ชานยอลเป็นไงบ้าง กับแบคฮยอนของนายอ่ะ” เซฮุนเดินมานั่งลงที่โต๊ะข้างของเพื่อน ก่อนจะหันไปถามเพื่อนร่างสูงที่กำลังมองข้อความยิ้มๆ
“ก็เรียบร้อยดี” เอ่ยพลางยิ้มโชว์ฟันในแบบฉบับของตัวเอง ร่างโปร่งแอบมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างอยากรู้ก็เห็นข้อความแสนหวานโชว์ซะหราเลย
“ตกลงไอ้แผนผิดเบอร์นี่ได้ผลเหรอ” ร่างโปร่งเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“แน่นอน ขอบใจมากนะเพื่อนที่ช่วยเป็นข้ออ้างให้ ฮ่าๆเซฮุนเพื่อนที่แสนดี” ร่างสูงหัวเราะเสียงดังก่อนจะนั่งจิ้มข้อความตอบกลับ ทำไมไม่แชทกันไปเลยว่ะ มานั่งส่งข้อความกันอยู่ได้
เซฮุนเบ้ปากเล็กน้อยกับความรักหวานเลี่ยนของเพื่อน ก็ไม่คิดว่าคนอย่าง ปาร์ค ชานยอล จะคิดแผนนี้ได้ ได้เบอร์เขามาแต่จะให้โทรไปเลยก็กระไรอยู่เลยแกล้งส่งผิดไป แล้วดันมาอ้างเป็นชื่อเขาซะอีกต่างหาก เฮ้อ~ แบคฮยอนนี่ก็ช่างใสซื่อเสียเหรอเกิ๊น อย่างงี้หมาน้อยต้องเสร็จไอ้เอ๋อยอลชัวร์
สรุป
ไอ้เอ๋อมันก็แค่แกล้งส่งผิดแค่นั้นเท่านั้นเอง =__=
Fin ?
ความคิดเห็น