คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] แค่นั้นเอง... (ChanBaek)
Title : แค่นั้นเอง...
Couple : Chanyeol x Baekhyun
Rate : PG-13
Author’s note : เรื่องนี้แปลงมาจากฟิคโฮฮยอนอีกทีนะคะ 3 ตอนจบค่ะ
ll ส่งผิด...ก็แค่นั้นเอง ll แอบเนียน...แค่นั้นเอง ll ก็แค่นั้นเอง... ll
“ไอ้เอ๋อยอล!” ร่างโปรงเอ่ยดังขึ้นข้างหลังร่างสูง มือเรียวตบป๊าบเข้าที่ไหลหนาเต็มกำลังไม่มีกั๊ก เคืองมาหลายวันและ แมร่งไม่พาไปบ้านพี่ลูฮานแล้วยังด้านทำเป็นนิ่ง รอแมร่งจนเหงือกแห้งสุดติ่ง แมร่งก็ยังไม่คิดจะพาไปหรอกมั้งเนี่ย ไอ้เรารึอุตส่าห์ทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี ยอมให้อ้างสาระพัด โอ๊ย! โอ เซฮุนปวดตับ -*-
“โอ๊ย! เจ็บนะ” ร่างสูงเอ่ยโวย ก่อนที่มือหนาจะลูบหลังตัวเองเบาๆ เผื่อจะช่วยลดความเจ็บลงได้ซักนิด ตัวก็ออกจะผอมบาง แต่แมร่ง มือหนักแรงหมีควายชัดๆเลยให้ตายสิ!
“ก็ตีให้เจ็บนะเซ่! ไม่เจ็บจะตีทำไมให้เสียแรง ชิ! ไอ้เอ๋อ ที่สัญญาไว้เมื่อไรจะทำห๊ะ!” เอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธๆ ก่อนจะจิกสายตาอาฆาตอย่างคาดคั้น
“นายนี่ก็นะ ใจเย็นๆดิ ช่วยน่ะมันช่วยอยู่แล้วกลัวอะไรกันล่ะ” เอ่ยบอกปัดๆ ก่อนที่มือหนาจะล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า เพื่อส่งข้อความหาใครบางคน
“ป๊าบ!” ร่างโปร่งยกมือขึ้นตบหัวเพื่อนด้วยความรัก?จับหัวจิตหัวใจ แมร่ง! ยังคุยกันไม่ทันรู้เรื่อง หยิบมือถือมาจะส่งข้อความหาหวานใจซะและ ไอ้นี่หนิ! ไม่น่าหลวมตัวไปช่วยแต่แรกเลยให้ตายสิ เห็นแบบนี้แล้วอยากเอาหัวโหม่งพื้นให้ตายกันไปข้างเลยวุ้ย -*-
“นี่! ใจเย็นๆหน่า ก็ได้ๆ เดี๋ยวเย็นนี้พาไปเลยเอ๊า! โอเคนะ” ชานยอลล่ะสายตาจากมือถือเครื่องสวยมามองหน้าคนที่เอาแต่หาเรื่องแทน เมื่อเซฮุนได้รับคำตอบที่น่าพอใจก็ยิ้มกว้างทันที ใบหน้าหล่อคมประดับรอยยิ้มอย่างพอใจ
“งั้นเย็นนี้ห้ามหนีไปไหนน่ะเว้ย ถ้าไม่เจอพรุ่งนี้กูตบ” พูดพลางหัวเราะอย่างมีความสุข ก่อนที่คนหล่อจะเดินไปนั่งที่ที่นั่งของตอน พลางฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดี
“เฮ้อ~ ให้ตายสิ” ดวงตาคมจ้องมองเพื่อนตัวเองพลางถอนหายใจออกมาเฮื้อกใหญ่ ก่อนจะส่ายหัวเบาๆที่เห็นท่าทีที่สุดแสนจะลั้ลลาของเพื่อนร่างโปร่ง มือถือในมือของร่างสูงสั่น เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า ตอนนี้มีข้อความใหม่จากใครบางคนที่เขากำลังนั่งรออยู่ เมื่อเห็นชื่อผู้ส่ง ร่างสูงก็ยิ้มกว้างออกมาทันที
‘วันนี้ฉันทำข้าวกล่องมาเผื่อตามที่ขอแล้วนะ รสชาติไม่อร่อยอย่ามาโทษกันเชียวนะ ก็นายเป็นขอให้ฉันทำเผื่อเองนี่’
ร่างสูงยิ้มจนปากแทบฉีก เขาแค่ลองขอเล่นๆ เพราะเห็นว่าคนตัวเล็กจะทำข้าวกล่องมาโรงเรียน ก็เจ้าตัวน่ะเขาไปได้สูตรเด็ดมาจากญาติ เห่อใหม่ๆเลยอยากรีบทำมาให้คยองซูเพื่อนสนิทของร่างเล็กชิมดูว่าอร่อยไหม ได้ทีร่างสูงก็เนียนไปขอให้ทำเผื่อน่ะสิ แทบอดใจรอไม่ไหวว่าข้าวกล่องฝีมือหมาน้อยน่ารักน่ะจะอร่อยขนาดไหนกันนะ
- - - - - - - - - ก็แค่นั้นเอง... - - - - - - - - - -
เมื่อเสียงออดดัง ร่างสูงที่สะลึมสะลืออยู่ในคาบวิชาประวัติศาสตร์ก็ตาสว่างขึ้นมาทันที มือหนาขยี้ตาเล็กน้อย ก่อนจะรีบลุกเดินออกจากห้อง ทั้งๆที่อาจารย์ยังไม่ทันจะปล่อยออกจากห้องด้วยซ้ำ (มรรยาทดีไปไหนค่ะ =__=) ก่อนจะเดินเข้าสู่โรงอาหาร ร่างสูงก็แอบยืนส่องกระจกเล็กน้อย เพื่อเช็คความหล่อให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปเจอร่างเล็ก ที่รอจะเจอมาตลอดทั้งเช้า
“ชานยอล!” ร่างเล็กตะโกนเรียกร่างสูงเบาๆ ที่แบคฮยอนมาถึงก่อนก็เพราะคาบก่อนหน้านี้เป็นคาบว่างพอดี เจ้าตัวเลยมานั่งรอจองโต๊ะไว้ก่อนแล้ว
“แหม่ๆ ดี้ด๊าเชียว” คยองซูที่นั่งอยู่ข้างๆเพื่อนตัวเล็กบ่นปากยื่น พลางมองร่างสูงด้วยสายตาหมั่นไส้ แมร่ง! บอกว่าจะเอาเมนูเด็ดมาให้ลองชิม พอไอ้สูงมันขอจะชิมก็รับปาก ตอนแรกก็จะเอาให้เราคนเดียวหร๊อก แต่แทนที่คาบว่างเมื่อกี้จะได้กินล่วงหน้าไปเลย แมร่งไอ้เตี้ยนี่ก็หวงไว้ให้ไอ้เด็กสูงนี่กินซะอีก ตกลงเอามาให้เราชิมจริงๆป่ะว่ะ?
“ไม่ได้ดี้ด๊าซักหน่อย” หันมาเอ่ยเบาๆใส่เพื่อนพลางทำสายตาจิกๆใส่ ก่อนจะหันกลับไปส่งยิ้มหวานให้ร่างสูงที่ตอนนี้เดินมานั่งลงตรงฝั่งตรงข้ามของแบคฮยอนแล้ว
“ไหนครับกล่องข้าว” นั่งปุ๊บก็ถามหาของกินปั๊บ คยองซูมองร่างสูงด้วยความหมั่นใส้สุดไส้ติ่ง เบื่อคู่นี้จริงๆจัง ไอ้สูงหน้าเอ๋อนี่ทำให้เพื่อนตัวเล็กของเขาลดความสนใจจากเขาไปเยอะมากเลย โด คยองซูเจ็บปวด T^T
“นี่ไง” มือเล็กหยิบกล่องข้าวที่อยู่ในกระเป๋าข้างตัวมาวางไว้ตรงหน้า ก่อนที่จงจะเปิดมันออกมาอย่างช้าๆให้คนอื่นๆลุ้นหน้าตาของมันเล่นๆ เผยให้เห็นกิมจิผัดเต้าหู้แถมยังใส่หมูสามชั้นอีกต่างหาก และยังมีคิมบับด้วย
“น่ากินจริงจัง” คยองซูพูดพลางมองกล่องข้าวในตายาดเยิ้ม เขย่าแขนเพื่อนตัวเล็กเบาๆ บอกให้รู้เต็มที่ว่าอยากกินเต็มทนแล้ว แบคฮยอนหันมามองเพื่อนพลางยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะเหลืบตามองร่างสูงฝั่งตรงข้ามที่เอาแต่ยิ้มแล้วจ้องหน้าเขาไม่วางตา มองจนจะทะลุขนาดนี้มันเขินนะเว้ย!
“น่ากินมากๆเลยล่ะครับ” เอ่ยพลางส่งยิ้มพิมพ์ใจ แบคฮยอนจัดแจงแบ่งข้าวให้ทั้งตัวเขาและชานยอลกับคยองซู หลังจากที่กล่องข้าววางลงตรงหน้าคยองซูปั๊บเจ้าตัวก็รีบตักกินทันที
“เฮ้ย! อร่อยว่ะแบคกี้!” เอ่ยพลางเอาหัวถูกับไหล่เพื่อนไปมาอย่างชอบใจ ร่างสูงมองท่าทางแบบนั้นของคยองซูอย่างไม่ค่อยพอใจ
“คยองซู ผมว่าผมเห็นไคนะ” ชานยอลเอ่ยออกมาด้วยเสียงเรียบๆ จริงๆเขาไม่ได้เห็นไคหรอก มั่วๆไปงั้น แค่ทนไม่ได้ที่คยองซูตาโปนนั้นเอาหน้าไปถูแขนคนตัวเล็กของเขาเท่านั้นเอง
“ไหน?” คยองซูรีบออกห่างจากแขนแบคฮยอนทันทีราวกับติดสปริง ดวงตากลมโตสอดส่องมองหาคนที่ร่างสูงเพิ่งกล่าวถึงอย่างหวาดระแวง ก่อนจะกวาดตามองไปเจอกับคิมจงอินแฟนหนุ่มที่ตอนนี้กำลังเดินคุยกับลีแทมิน ตาโตๆของคยองซูถึงกับลุกเป็นไฟ ไอ้คิม จงอินแอบเจอกะแทมินอีกแล้วเรอะ!!!
“นายตายแน่” คยองซูประกาศออกมาเสียงดัง เล่นเอาคนที่นั่งร่วมโต๊ะทั้ง 2 มองอย่างงงๆ ก่อนที่สายตาของทั้งคู่จะมองตามสายตาของคยองซูไป ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ฮึ่ย! เดี๋ยววันนี้จะให้อดกินเลยคอยดู๊!” คยองซูขึ้นเสียงสูงในคำสุดท้าย พอจะเดาๆออกว่าไอ้อดกินนี่มันคืออะไร =__= แต่แค่วันเดียวนี่ลงโทษหนักมากเลยนะไอ้ตาโปน แบคฮยอนมองเพื่อตัวเตี้ยที่เดินตรงไปหาแฟนอย่างเหนื่อยใจ
“เหลือเราแค่สองคนแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยพลางยิ้มแฉ่ง เหลือกันอยู่แค่สองคน ให้ตายสิ เขินอีกแล้วอ่ะ! ทำไมชอบมองด้วยสายตาแบบนี้นะ
“อ่ะ..อื้อ กะ...ก็กินสิ แล้วบอกด้วยนะว่าอร่อยไหม” ให้ตายสิ อยากจะตีปากตัวเองชะมัดพูดแค่นี้ยังตะกุกตะกักเลย อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย ร่างสูงหัวเราะเบาๆในน้ำเสียงติดๆขัดๆของร่างเล็ก แล้วยังไบหน้าน่ารักนั้นที่ยู่หน่อยๆด้วยความไม่พอใจในตัวเองที่พูดติดขัดนั้นอีก น่ารักซะจนเขาอยากจะหยิกแก้มนุ่มนั้นเสียเหลือเกิน
“ครับๆ คิกๆ” เอ่ยตอบรับแต่ก็ยังไม่วายหัวเราะเบาๆ ยิ่งทำให้ร่างเล็กรู้สึกอายเข้าไปใหญ่ ใบหน้าหวานกลายเป็นสีแดงแปร๊ดไปซะแล้ว
“หัวเราะอะไรนักหนาเล่า” เอ่ยพลางยู่ปากอีกครั้ง แต่ก็ยังแอบเหลือบมองร่างสูงที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากอย่างลุ้นๆ ก็แค่...อยากได้คำชมจากร่างสูงเท่านั้นเอง >///<
“อ่า...” ร่างสูงเอ่ยออกมาเบาๆหลังจากที่ลองกินคำแรกเข้าไปแล้ว คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย
“ทำไมเหรอ ไม่อร่อยเหรอ?” เอ่ยพลางทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย มันไม่อร่อยจริงๆน่ะเหรอ
“มันก็อร่อยนะครับ...แต่จะอร่อยกว่านี้ถ้า.....”
“ถ้า...อะไรเหรอ” แบคฮยอนถามอย่างอยากรู้ ดวงตากลมโตน่ารักจ้องมองร่างสูงไม่วางตาอย่างต้องการคำตอบ ชานยอลเผยยิ้มน้อยๆก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ร่างเล็กแทบจะยากมุดดินหนีกันไปเลย
“ก็มันคงจะอร่อยกว่านี้ถ้าแบคฮยอนป้อนให้ผมไงครับ” ร่างสูงเอ่ยพลางยิ้มทะเล้น
“บ้า!” มือเล็กตีแขนร่างสูงเบาๆ โทษฐานทำให้เขาเขินมากจนเกินไป แต่ร่างสูงก็ยังไม่เลิก อ้างปากรอรับอาหารฝีมือคนตัวเล็กน่ารักอย่างดื้อดึง
“อะไรเล่า! ไม่เอานะ!” ร่างเล็กโวยวายพลางสายหน้ารัว แค่นี้ก็เขินจะแย่แล้ว ยังจะให้มาทำอะไรแบบนี้อีก ให้ตายสิ!
“ป้อนหน่อยสิครับนะ นะ นะ นะ นะ” เอ่ยอ้อนพลางทำหน้าตาน่ารัก ให้ตายสิ หัวใจของ บยอน แบคฮยอนจะระเบิดออกมาจากอกอยู่แล้วนะ ไม่เห็นใจกันบ้างเลย แดงไปทั้งตัวแล้วเนี่ย ไอ้เอ๋อบ้า!
“กะ...กะ...ก็ได้” เอ่ยอย่างเสียไม่ได้ ก่อนที่มือเล็กจะตักข้าวพร้อมผัดกิมจิใส่ปากให้ร่างสูง ให้ตายสิ น่าอายชะมัดเลย งือ~ มุดดิน มุดดิน มุดดิน
“อื้มมมมมมมมมม อย่างนี้อร่อยกว่าจริงๆด้วย” เอ่ยหลังจากเคี้ยวข้าวเสร็จ พลางยิ้มจนแก้มแทบแตก ชักจะเริ่มเมื่อยปากซะแล้วสิ เพราะความน่ารักของคนตัวเล็กมันมีมากไปแท้ๆเลย
“อื้อๆ”
“คราวหลังทำมาให้ผมกินอีกนะครับ และจะให้ดี...ช่วยป้อนด้วยนะ”
“บ้า!” ให้ตายสิ เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน >///<
- - - - - - - - - ก็แค่นั้นเอง... - - - - - - - - - -
“ไอ้เอ๋อจะไปกันยังห่ะ?” เซฮุนเดินมาตบไหล่ร่างสูงเบาๆ หลังจากที่อาจารย์ออกไปจากห้องเมื่อหมดคาบสุดท้ายไปแล้ว ชานยอลเงยหน้ามองเพื่อนร่างโปร่งพลางเลิกคิ้ว แกล้งเฉไฉทำเป็นลืม ทำเอาคนที่ถูกส่งสายตาแบบนั้นมาให้ถึงกับหน้าหงิกด้วยความไม่พอใจ
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวจะโดนตบหัวหลุดนะไอ้เอ๋อ ทำมาเป็นลืม คนหล่อไม่ปลื้มนะเว่ย!” พูดพลางทำท่าจะตีหัวของร่างสูงจริงๆ ชานยอลยิ้มแห้งๆให้เพื่อน
“ล้อเล่นแค่นี้เอง ป่ะๆ ไปเลยๆ” ลุกจากเก้าอี้พลางหยิบกระเป๋านักเรียนมาถือไว้ในมือ ทั้งยังดึงของเพื่อนมาถือให้อีกด้วย (กลัวโดนด่าใส่) ก่อนจะดุนหลังโปร่งให้รีบๆเดินออกจากห้อง
“ไปซื้อของไปให้พี่เขาก่อนนะเว้ย” ร่างโปร่งเอ่ยบอกเข้มๆพลางทำหน้าดุ มือเรียวปัดมือร่างสูงที่เอาแต่ดันหลังออก ก่อนจะเดินนำไปอย่างเท่ห์? ชานยอลแอบจิปากเล็กน้อยกับท่าทางแบบนั้นของเพื่อน
“ทำอะไรอยู่เดินมาเร็วๆดิ อยากไปบ้านพี่เขาจะแย่แล้วเนี่ย!” เอ่ยเสียงเข้มสั่งร่างสูงที่เอาแต่ยื่นจิปากจิคออยู่ทั้งๆที่เขาก็เดินนำมาตั้งไกลและ ทำคนหล่ออารามณ์เสียบ่อยจริงๆเลยวุ้ย
“คร๊าบๆ คุณโอ เซฮุน” เอ่ยลากเสียงยาว ขาวยาวๆรีบเก้ามาให้ยืนอยู่ข้างๆเพื่อน ก่อนที่จะพากันเดินไปที่ร้านเพื่อหาซื้อของไปให้คนสวยของไอ้เซฮุน เพราะเซฮุนก็ยังจีบพี่ลูฮานไม่ติด เลยใช้เขาเป็นสะพานเชื่อมไปหาคนสวย อ้างให้ร่างสูงไปขอเล่นที่บ้านลูฮาน แล้วเอาเพื่อนติดสอยห้อยตามไปด้วยแบบเนียนๆ
- - - - - - - - - ก็แค่นั้นเอง... - - - - - - - - - -
“หมาน้อย! นั้นมันไอ้เอ๋อของมึงป่ะ?” คยองซูเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งฟังเพลงอยู่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวซักนิด แต่พอได้ยินชื่อคนที่ตัวเองแอบชอบล่ะหูผึ่งเลยทีเดียว
“ไหน?” ร่างเล็กลุกจากโต๊ะเรียนที่นั่งแช่มาตั้งแต่บ่าย เดินตรงไปที่ขอบหน้าต่างที่เพื่อนตาโตกำลังชี้อะไรบางอย่างที่ลานหน้าโรงเรียน
“ก็เอ๋อยอลของมึงอะ เดินถือกระเป๋าให้เซฮุนว่ะ แล้ว....มึงอ่ะ” เอ่ยถามอย่างงงๆแล้วหันมามองแบคฮยอน คิ้วสวยของร่างเล็กขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด
“มึงแน่ใจเหรอว่าเขาไม่ได้เป็นแฟนกัน กูว่ากูก็เคยได้ยินข่าวที่ 2 คนนี้เขาคบกันนะเว้ย”
“แล้วมึงคิดว่าเขามีเซฮุนอยู่แล้วแต่ก็ยังมาจีบกู” ใบหน้าหวานสลดลงทันที เพื่อนตาโตลุกจากขอบหน้าต่างเดินมาตบหลังเพื่อนตัวเล็กเบาๆอย่างให้กำลังใจ
“อันนี้กูก็ไม่รู้ว่ะ มึงลองถามเขาดูดิ กูก็ไม่รู้ว่าข่าวพวกนั้นมันจริงไหม เพราะกูก็ได้ยินข่าวว่าเซฮุนกำลังตามจีบพี่ลูฮานว่ะ กูก็งงๆอยู่”
“แต่ถึงขนาดถือกระเป๋าให้กัน...จะเป็นเพื่อนธรรมดาๆกันได้ไง” ยิ่งพูดเสียงหวานยิ่งดูเศร้าขึ้นทุกที
“ไม่เอาหน่าอย่าคิดมากนะหมาน้อย โอ๋ๆ” คยองซูดึงหัวร่างเล็กมาซบไหลพลางลูบหัวทุยเบาๆอย่างต้องการปลอบประโลม ไอ้เอ๋อยอลถ้ามึงทำเพื่อนกูเสียใจจริงๆกูจะสั่งให้ไอ้ไก่สุดที่รักไปกระโดดถีบยอดหน้าให้ (นึกว่าจะทำเอง) ก็กระโดดถีบไม่ถึงยอดหน้ามันนี่! (แล้วแฟนเธอจะถีบถึงรึ?)
“ฮึก...คยองซู” น้ำใสๆไหลรินออกมาจากตาคู่สวยอย่างช้าๆ
“ไม่เอาหน่า อย่าร้องเด๊! เดี๋ยวกูก็ร้องไห้ตามหรอก แมร่ง” คยองซูเช็ดน้ำตาให้เพื่อนตัวเล็กเบาๆ
“ก็กูเสียใจนี่ ไอ้เศรษฐีตาขาว!” ถึงแม้ปากจะเอ่ยว่าเพื่อน แต่ใบหน้าหวานก็ยังคงซุกอยู่ที่ไหลเพื่อนอย่างต้องการที่พึ่ง คยองซูถอนหายใจเบาๆ
“อืมๆ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรๆ”
“ไม่เป็นไรอ่ะไรกัน แมร่ง เจ็บว่ะ!” เอ่ยพลางทุบอกเพื่อนตาโตซะดังอั๊ก เล่นเอาคยองซูแทบจะอยากเตะเพื่อนตัวเล็กนี่ซะเลย ถ้าไม่ได้กำลังเสียใจอยู่นะ ฮึ่ย!
- - - - - - - - ก็แค่นั้นเอง... - - - - - - - - - -
“คยองซู แบคฮยอนไปไหนเหรอ?” ร่างสูงเอ่ยถามเพื่อนตาโตของแบคฮยอน เพราะไม่เห็นร่างเล็กมาตั้งแต่เช้าแล้ว ส่งเมสเสจไปหาก็ไม่ตอบกลับ เมื่อวานมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่านะ
“แบคฮยอนไม่สบายน่ะ วันนี้ไม่มาหรอก” คยองซูเอ่ยพลางมองหน้าร่างสูงอย่างโกรธๆ ทำเอาชานยอลทำหน้าเอ๋อ เมื่อวานเขาทำอะไรผิดไปเหรอ แล้วแบคฮยอนไม่สบาย...จะมีใครคอยดูแลไหมนะ คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็ก้าวขาเดินออกมาจากห้องเรียนของคยองซูทันที ขายาวเดินตรงกลับไปที่ห้องของตัวเอง แล้วหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมา
“จะไปไหนอ่ะ” เซฮุนเอ่ยถาม เมื่อเห็นท่าทางรีบร้อนของเพื่อน
“วันนี้โดดนะ” เอ่ยตอบแค่นั้นก่อนที่ขาวยาวจะรีบเดินออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบโดยไม่สนใจเสียงบ่นงุ้งงิ้งของเซฮุนที่ดังตามหล
“อ๊อดดดดดด” ชานยอลกดออดหน้าบ้านของร่างเล็กท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย ยืนรอเพียงไม่นานประตูสีขาวก็เปิดออก แต่เมื่อคนเปิดประตูเห็นร่างสูงก็ตกใจจนแทบจะรีบปิดประตูหนี
“แบคฮยอน จะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอครับ ถ้าจะให้ผมยืนรออยู่ตรงนี้” ชานยอลเอ่ยอย่างตัดพ้อเมื่อเห็นท่าทีของคนตัวเล็ก แบคฮยอนยืนนิ่งข้างอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทำเอาชานยอลใจเสียไปเลย
แต่เพียงไม่นานร่างเล็กก็เดินออกมาพร้อมกับร่มคันสีฟ้าสดใสในมือ กับร่มสีดำอีกคัน ร่มคันสีฟ้าถูกกางออกเพื่อกันน้ำฝนให้ร่างเล็ก แบคฮยอนเดินตรงมาหาชานยอลที่ประตูรั้วก่อนจะยื่นร่มคันสีดำในมือให้ ร่างสูงมองมือเล็กพลางขมวดคิ้วก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหวาน ที่ตอนน้ำดวงตาคู่สวยแดงช้ำไปหมด ดูก็รู้ว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา
“แบคฮยอน...” มือหนาพยายามจะเอื้อมไปจับแก้มใส แต่ใบหน้าหวานก็หันหน้าหนีไปซะก่อน
“รีบกลับไปเถอะ” ร่างเล็กเอ่ยสั้นๆ มือเล็กยังคงยื่นร่มคันสีดำให้ร่างสูง ถึงแม้ร่างสูงจะไม่ยอมรับมันไปซักทีก็ตาม ชานยอลจึงจับมือเล็กข้างที่ถือร่มเอาไว้ แบคฮยอนพยายามสะบัดมือออกจากมือหนา แต่ก็ไม่เป็นผล
“แบคฮยอน...โกรธอะไรผม” ชานยอลเอ่ยถามด้วยความสับสน เมื่อวานเขาก็ไม่ได้ทำอไรผิดนี่ ยังกินข้าวฝีมือหมาน้อยเขาอยู่เลย เมื่อเย็นก็แค่พาเซฮุนไปซื้อของแล้วก็พาไปบ้านพี่ลูฮาน...รึว่า...!
“เปล่า...ไม่มีอะไร” ร่างเล็กเอ่ยเสียแผ่ว
“เรื่องเซฮุนใช่ไหม?” ชานยอลเอ่ยถามพลางจ้องหน้าร่างเล็กอย่างคาดคั้น แต่แบคฮยอนกลับหลบตา นั้นทำให้ชานยอลรู้ทันทีว่าเหตุผลทั้งหมดที่ทำให้คนตัวเล็กโกรธเขาแบบนี้เป็นเพราะเรื่องระหว่างเขากับเซฮุนเป็
“แบคฮยอน...”
“ก็...ฮึก ก็...” ร่างเล็กพยายามจะพูด แต่ก้อนสะอื้นมันก็จุกอยู่ที่คอ
“ผมกับเซฮุนน่ะ เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆนะ ไม่เชื่อลองไปถามเซฮุนได้เลย รึไม่ก็ถามพี่ลูฮานก็ได้ พี่ลูฮานน่ะเป็นแฟนเซฮุน” ชานยอลเอ่ยบอกร่างเล็กตรงหน้า มือหนาเกลี่ยน้ำตาใสๆที่ขอบตาของคนตัวเล็ก
“แต่..”
“แบคฮยอนไม่เชื่อผมเหรอ? ให้ผมโทรหาเซฮุนเลยไหม รึโทรหาพี่ลูฮาน?” ชานยอลพูดพลางทำท่าจะล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“ไม่...ไม่ต้องหรอก” ร่างเล็กเอ่ยเสียงแผ่ว
“หายโกรธผมแล้วใช่ไหม?”
“ไม่ได้โกรธซักหน่อย” เอ่ยเสียงดังก่อนใบหน้าหวานจะขึ้นสีแดงเล็กๆเมื่อโดนจับได้
“แล้ว....แบคฮยอนจะให้ผมยืนตากฝนอยู่อย่างนี้น่ะเหรอครับ?” ชานยอลเอ่ยถามพลางทำหน้าตาน่าสงสาร
“ก็...เข้ามาก่อนก็ได้” แบคฮยอนตอบอ่อมแอ้ม ก่อนจะเปิดประตูให้ร่างสูงเข้ามา ชานยอลเดินตามร่างเล็กเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ
“ขอผมเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ไหม มันแฉะไปหมดทั้งตัวเลย” ชานยอลเอ่ยอ้อนๆ ร่างเล็กพยักหน้าน้อยๆ มือเล็กหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมให้ร่างสูงเบาๆ
“อืม ไปอาบน้ำที่ห้องฉันสิ” แบคฮยอนพาชายยอลเดินขึ้นบันไดไปยังห้องน้ำข้างๆห้องของตน เปิดประตูให้ร่างสูงพลางส่งยิ้มบางๆให้ หมดเรื่องไม่สบายใจแล้วร่างเล็กก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง
“เดี๋ยวฉันไปเอาเสื้อมาให้นะ นายก็อาบน้ำไปก่อนล่ะกัน” ร่างเล็กเอ่ยก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองไป ชานยอลยิ้มออกมาบางๆอย่างโล่งใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผ่านไปไม่กี่นาที แบคฮยอนก็เดินถือเสื้อผ้าที่จะให้ชานยอลใส่มาวางไว้หน้าห้องน้ำ
“ชานยอล ฉันวางเสื้อผ้าไว้ให้หน้าห้องน้ำนะ” แบคฮยอนเอ่ยบอก
“ครับๆ” ชานยอลตอบรับเสียดัง เมื่อได้รับคำตอบรับแล้วแบคฮยอนก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตนเอง ร่างเล็กนั่งรออยู่ในห้องซักพัก ประตูก็เปิดออก ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงสดด้วยความเขินอาย ก็จะไม่ให้เขินได้ไงกัน ก็เล่นใส่มาแค่ผ้าเช็ดตัวนี่
“ทะ...ทำไมนายไม่ใส่ชุดเนี่ย” แบคฮยอนบกมือขึ้นมาปิดตาด้วยความเขินอาย ชานยอลมองท่าทางแบบนั้นพลางหัวเราะเบาๆในความน่ารักของร่างเล็ก
“ก็เสื้อกับกางเกงมันใส่ไม่ได้เลยนี่นา” ชานยอลเอ่ยบ่นเบาๆ พลางเดินเข้ามาใกล้ร่างเล็กที่อยู่ปลายเตียง วางเสื้อผ้าไว้ข้างๆตัวร่างเล็ก ก่อนจะเป่าหูร่างเล็กเบาๆอย่างหยอกล้อ
“เล่นอะไรเนี่ย” แบคฮยอนโวยวาย แล้วรีบขยับตัวหนีจนหลังชิดติดหัวเตียง แต่ชานยอลก็ยังไม่เลิก ยังคงขึ้นมาบนเตียงค่อยๆขยับเข้าหาร่างเล็กอย่างช้าๆ แบคฮยอนหลับตาปี๋ด้วยความเขินอาย ชานยอลจูบหน้าผากเนียนเบาๆ ก่อนจะกระซิบคำหวานข้างๆหู
“รักนะครับ รักจริงๆนะ” แบคฮยอนลืมตามองใบหน้าคมด้วยความตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออีกครั้งไปตามสเต็ป ร่างสูงพรมจูบลงบนใบหน้าเนียน พลางเอ่ยคำหวานไม่หยุดปาก
“ผมรักแบคฮยอน แบคฮยอนรักผมไหม?” เอ่ยถามก่อนจะจ้องมองนัยน์ตาคู่สวยของร่างเล็ก
“ฉันก็รักนาย” แบคฮยอนตอบก่อนที่ริมฝีปากเล็กจะจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากของร่างสูง แต่เมื่อจะผละออกก็ถูกริมฝีปากหนากลืนกินเสียก่อน ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยฤทธิ์จูบอันร้อนแรง ชานยอลเริ่มไล่ไปที่ต้นคอขาว
“อืม...ชะ...ชานยอล ล”
“แบคฮยอนเป็น(แฟน)ของผมแล้วนะ” ชานฮยอนเอ่ยกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ก่อนที่มือหนาจะเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อตัวบาง โดยที่ริมฝีปากหนายังคงซุกไซร้ต้นคอขาว
“อ่ะ..อื้อ ฉัน...เป็นของนาย”
..
..
.
บอกแล้วหมาน้อยต้องเสร็จไอ้เอ๋อ เป็นไปตามที่โอ เซฮุนคนนี้พูดเป๊ะ!
The end (มีแค่นี้แหละ โฮะๆ)
ความคิดเห็น