คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เป้าหมายที่ 5 : เริ่มเล่นกันเถอะ & นักเรียนใหม่มาแล้ว>
เป้าหมายที่ 5 : เริ่มเล่นกันเถอะ & นักเรียนใหม่มาแล้ว> <~
[Inguji Talk]
“สมการนี้ต้องเอาตัวนี้กับตัวนี้มาคูณกัน แล้วก็เอาไปหาร2 แล้วเอามาบวกอีกกับจำนวนหนึ่ง เอาล่ะนักเรียน ใครตอบข้อนี้ได้ ยกมือขึ้นเลย”อาจารย์วิชาคณิตสอนร่ายยาว~ แต่ฉันก็ไม่สนใจฟังหรอกนะ ใครตอบได้ ให้เงิน1,000เยนเลย
“ไม่มีใครเลยหรอ งั้นโกคุเทระตอบสิ” โอ ๆ นายโกคุเทระเป็นคนตอบท่าจะมันส์แหะ
“อื้ม....คำตอบคือ
“ถ...ถูกต้อง” เห้ย! ถูกด้วยแหะ ขอถอนคำพูดที่ว่า ใครตอบได้ให้เงิน1,000เยน = =’
“ข้อต่อไป ซาซางาวะ ตอบสิ” = =’ เคียวโกะจังงั้นหรอ?
“เอ่อ....คำตอบคือ…27.95ค่ะ”เคียวโกะจังใช้เวลาคิดคำตอบประมาณ 1 นาที ได้มั้ง- -;;
“อื้ม ถูกต้อง” ห้องนี้มีแต่คนเก่งจังเลยนะ ฉันเนี่ยไม่ถูกกับวิชานี้เลย(_ _|||)
กริ๊งงงงงงงงงงงง~~~
และแล้วเสียงแห่งสวรรค์ก็ดังขึ้น> <~ ในที่สุดก็หมดชั่วโมงสักที จะได้กลับบ้าน~~
“เอาไว้ต่อชั่วโมงหน้านะ อย่าลืมทำการบ้านล่ะทุกคน”
“ครับ/ค่า” บ้านจ๋า~ รีบกลับบ้านดีกว่า~
“อิงุจิจัง! กลับด้วยกันมั๊ย?”นายซาวาดะถามฉัน ที่กำลังเก็บสมุดหนังสือใส่กระเป๋าอยู่
“เอ๋?? บ้านนายกับบ้านฉันอยู่ทางเดียวกันหรอ?”ฉันถามนายซาวาดะออกไปตรงๆ อ้อมค้อมมันก็นานนะสิ รู้สึกว่าซาวาดะจะมีสีหน้าแปลกๆนะ- -;;;
“นั้นสินะ ฉันยังไม่รู้จักบ้านเธอเลย”
“บ้านเธออยู่แถวไหนละ?”ยามาโมโตะที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ถามต่อ
“เอ่อ...อธิบายไม่ถูกแหะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเองได้ ไปก่อนนะ บายๆ”ฉันพูดจบก็รีบวิ่งกลับบ้านโดยเร็ว
“อิอิ น่ารักเหมือนกันนิ”
------------------------------
ณ บ้านของอิงุจิ
“พ่อค่าแม่ค่า หนูกลับมาแล้วค่า~” โอลั้นล่า~ ถึงบ้านสักที
“กลับมาแล้วหรอจ่ะ” แม่ขานตอบรับมาจากห้องครัว แม่หรอ? แล้วพ่อล่ะ??
“แม่ค่ะ แล้วพ่อละคะ?” ฉันถามแม่ที่อยู่ในห้องครัว
“พ่อเค้าอยู่ที่บริษัทนะจ่ะ คงอีกนานกว่าจะกลับมาล่ะ^-^”
“หรอค่า~ งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ฉันบอกแม่พร้อมกับเดินขึ้นไปบนห้อง
“จ้า รีบลงมานะจ้า~”
“ค่า~”
ณ ห้องนอนของอิงุจิ
“เฮ้อ~ น่าเบื่อจังเลย เด็กที่ชื่อรีบอร์นอะไรนั้นนะ เป็นใครกันแน่นะ”ฉันคิดทบทวนสิ่งที่รีบอร์นพูด
‘ฉันว่า 2 คนนี้ มีธาตุนภากับสายหมอกด้วย’ เฮ้อ~ คิดไปก็รกสมองเปล่าๆ ช่างมันเถอะ รีบอาบน้ำดีกว่า
ผ่านไป 15 นาที
“สบายตัวจังเลย รีบแต่งตัวแล้วไปกินข้าวดีกว่า”
ผ่านไป 5 นาที
“เสร็จแล้วว~ หิวจังเลย รีบลงไปกิน จะได้มาทำการบ้านต่อ”ฉันพูดพลางเดินออกจากห้อง
“มาแล้วค่า~ โอโห! น่ากินจังเลย O.O”
“รีบมากินสิจ่ะ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน”
“ค่า~”ฉันไม่รอช้า รีบสวาปาม เอ๊ย! รีบกิน ให้มันเสร็จๆ จะได้รีบไปทำการบ้าน
เวลาผ่านไป 20 นาที
“อ่า~ อิ่มจังเลย”
“งั้นหนูไปทำการบ้านก่อนนะคะ แม่”
“จ้า~ แล้วอย่านอนดึกนะลูก”
“ค่ะ แม่” ฉันพูดพลางเดินขึ้นห้องไป
เวลาผ่านไป 15 นาที
“เฮ้อ~~ กว่าจะเสร็จ ได้เวลาเข้านอนพอดีเลย รีบนอนดีกว่า”
วันต่อมา~
“ฟี้~ฟี้~ฟี้~ อืม~ นายซาวาดะ! พอได้แล้ววว!!!”
“อืม~ ฮา~ ง่วงนอนจังเลย อ่ะ! รู้สึกว่า เราละเมอด้วยน๊า ว่าแต่ละเมอว่าไรหว่า??”ฉันคิดทบทวน ว่าฉันละเมอว่าอะไร
“ช่างมันเถอะ รีบอาบน้ำดีกว่า”ฉันพูดแล้วหยิบผ้าขนหนูและรีบเข้าห้องน้ำโดยเร็ว
ผ่านไป 15 นาที
“อ๊า~ สบายจังเลย” ฉันพูดขณะที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
“อิงุจิ!! ลงมาได้แล้วนะลูก เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก!” แม่ตะโกนบอกฉันที่อยู่ชั้นบน
“ค่า! จะรีบลงไปเดี๋ยวนี้ละค่า!”
ผ่านไป 10 นาที
ตึกๆๆๆๆๆๆ (เสียงวิ่งลงบันไดนะค่ะ= =’)
“เร็วสิจ่ะ เดี๋ยวก็ไปสายหรอก”
“ค่ะแม่~” ฉันวิ่งไปพร้อมกับกินขนมปังไปด้วย
“ แฮ่กๆๆ เหนื่อยจังเลย เกือบมาสายแล้ว” ฉันวิ่งมาถึงโรงเรียนโดยสวัสดิภาพ
ครืนนนน~
“ไง! อิงุจิ มาเร็วดีจัง ^-^”ยามาโมโตะทักฉันพอฉันเปิดประตู- -;;
“อื้ม นี้ ยามาโมโตะ วันนี้มีนักเรียนมาใหม่ใช่มั๊ย?” ฉันถามยามาโมโตะ เพื่อความมั่นใจ
“อ๊า~ น่าจะใช่นะ 555+” นายยามาโมโตะพร้อมกับหัวเราะ
มันน่าหัวเราะตรงไหนฟะ = =’ อารมณ์ดีเกินไปแล้ว
“แล้วซาวาดะละ?” ฉันถามยามาโมโตะ เมื่อไม่เห็นหมอนี่
“ฮ่าๆ คงจะมาสายเหมือนเดิมนั้นแหละ”ยามาโมโตะตอบพร้อมกับยิ้มให้ เฮ้อ~ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะร้องกรี๊ดในใจไปแล้ว แต่สำหรับฉันนะ ไม่มีทาง
ครืนนนนนนนน~~
“แฮ่ก ๆ ๆ ๆ มาทันจนได้”
“ไง! สึนะ มาทันเลยนะ วันนี้น่ะ^-^”ยามาโมโตะทักซาวาดะ ซึ่งทุกครั้งน่าจะมาสาย พร้อมกับโดนผู้คุมกฎของโรงเรียนนี้ซัด แต่วันนี้มาทันแหะ เกิดไรขึ้นเนี่ย ?
“ทำไมวันนี้นายมาเร็วจังล่ะ ซาวาดะ”ฉันถามนายซาวาดะ ด้วยความสงสัย
“ก็…ไม่มีอะไรมากมายหรอก รีบอร์นขู่ฉันว่า ถ้าไปสายจะยิงให้กระจุยนะสิ”ซาวาดะตอบ นี้หรอ? ไม่มีอะไรมาก- -;; เด็กทารกเนี่ยนะ ใช้ปืนเป็น? อึ้งสุดยอด- -;;
กริ๊งงงงงงงงงงงง~
“ได้เวลาเรียนแล้ว กลับไปนั่งที่เถอะ”ยามาโมโตะพูดขึ้น
“อื้ม!”ฉันกับซาวาดะพูดขึ้นพร้อมกัน
ครืนนนนน~ ตึก!
“นั่งที่ได้แล้วนะจ้านักเรียน วันนี้มีนักเรียนมาใหม่นะจ้า^^ เข้ามาได้จ้า”ครูพูดกับพวกเราในห้องแล้วก็หันไปทางประตู อืมม…ใครจะมาน่า~
ครืนนนนนน~~
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ โคโยฮากิ อันซึคะ^-^ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ้า”เด็กที่ชื่อ อันซึแนะนำตัวพอพูดประโยคสุดท้ายเสร็จก็ขยิบตาให้พวกเรา ซึ่งมันทำให้พวกนักเรียนชายเกือบทั้งห้องหน้าแดง โอโห!! มาวันแรกก็ทำคะแนนแล้วอ่ะ ฟุบหน้าลงดีกว่า(_ _)
“สวัสดีจ้า^ ^ ฉันชื่อ ชิราอิชิ ซาซากิ น่ะจ่ะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้า^ ^”คนที่2แนะนำตัวต่อ
เอ๊ะ! เมื่อกี้ว่าไงนะ ชิราอิชิ ซาซากิ งั้นหรอ! ไม่จริงน่ะ!!=[]=!! ฉันที่ฟุบหน้าลงต้องเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและมันก็ต้องเป็นจริง! เมื่อเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดมาหาถึงที่=[]=!! กรี๊ดดดดดดด!!!! ยัยซาซากิ~~!! ไหนบอกว่าจะไปเรียนต่อที่อิตาลีไงย่ะ! ไหงมาอยู่ที่นี้ได้ละเนี่ย แต่ก็ดีฉันจะได้มีเพื่อน ฮ่าๆๆๆ^O^
“อ่ะ! ไคซึนี่น่า/โอ๊ะ! อิงุจิ นิน่า~”ทั้ง 2 คนพูดพร้อมกัน
“(^-^) / (- -;;)”หน้าแรกคือไคซึหน้าที่ 2 คือฉันเองแหละ= =;;;
“เอาล่ะจ่ะ โคโยฮากิ นั่งข้างๆ ซาซางาวะนะจ่ะ ส่วน ชิราอิชิ นั่งข้างหลัง โอโนซากะ ก็แล้วกันนะจ่ะ”
“ค่ะ”ทั้ง2ตอบรับแล้ว โคโยฮากิก็เดินไปนั่งข้างเคียวโกะจัง ส่วนยัยซาซากิก็เดินมานั่งข้างหลังฉัน
“สวัสดีจ่ะ ฉันชื่อ ซาซางาวะ เคียวโกะ นะจ่ะ” ถึงจะอยู่ไกลกัน นิดหน่อย แต่ก็ได้ยินชัดแจ่ว แหงละ~! ฉันหูดีจะตายไป
“จ้า ^-^”
“โย่ว! เพื่อนรัก~^ ^”ยัยซาซากิพูดแล้วตบหลังฉันเบาๆ
“โย่ว! (- -)/”ฉันตอบกลับแล้วก็แตะมือยัยซาซากิ
“เอาล่ะจ่ะนักเรียน วันนี้พวกครูจะต้องไปจัดงานเทศกาลวาเลนไทน์นะจ่ะ“
“คาบเช้าน่าจะไม่มีใครเข้าสอน เพราะงั้น นักเรียนช่วยอยู่กันอย่างเงียบๆนะจ่ะ”
“คับ/ค่า” ทุกคนในห้องตอบ ยกเว้นฉัน
ครูออกจากห้องไปแล้ว ขอให้ถึงพักเที่ยงเร็ว ๆ เถอะค่า สาธุ~
“นี่ไคซึ ได้ยินว่ามีนักเรียนมาใหม่อีกคนไม่ใช่หรอ?”
“อื้ม แต่อยู่ห้อง 3A นะ”
“โห รุ่นพี่เลยแหะ”
“ก็นะ^-^” คุยกันสบายจังเลยนะ ฉันละเซงสุด ๆ
“มีอะไรป่าว ยัยเบ๊อะ!”ยัยซาซากิถามฉันที่ฟุบหน้าลง แถมยังตบหลังฉันอีก(- -;;) หลังฉันไม่ใช่กลองนะเฟ้ย!!
“ก็ป่าว(- -;;) แค่อยากให้ถึงพักเที่ยงเร็วๆ แค่นั้นเอง”ฉันตอบกลับไป ยัยซาซากิทำหน้างงเล็กน้อย มีอะไรให้งง??
“แกเป็นไรไป ทุกทีถ้าครูไม่อยู่ก็จะซ่าไม่ใช่หรอ?”ยัยซาซากิถาม อืมมม…มันก็จริงนะ ทุกทีฉันจะซ่า แต่นี้มันญี่ปุ่นน่ะย่ะ!! ไม่ใช่ไทย!!
“ฉันถามหน่อยนะ ที่นี้ที่ไหน?”ฉันถามยัยซาซากิซึ่งทำให้ยัยนั้นงงอีกรอบ(- -;;)
“นี้แกความจำเสื่อมรึไง ที่นี้ก็โรงเรียนนามิโมริไง”ยัยซาซากิตอบ
“ไม่ใช่ๆ ฉันหมายถึงประเทศน่ะ มันประเทศอะไร?”ฉันถามยัยซาซากิต่อ ยัยนี้ก็ทำหน้างงกว่าเดิมอีก
“ก็ญี่ปุ่นไง ลืมบ้านเกิดตัวเองรึไงย่ะ?”
“ไม่ได้ลืม==;; งั้นถามต่อ แล้วประเทศที่ฉันซ่าอ่ะ ประเทศอะไร?”
“ก็ประเทศไทยไง ถามอย่างกะทายปัญหา(- -;;)”
“คราวนี้รู้รึไง ว่าทำไมฉันถึงซ่าไม่ค่อยออก(- -^)”ฉันถามยัยซาซากิต่อ ยัยซาซากิก็ทำหน้าครุ่นคิดและผลที่ออกมาก็คือ…
“ไม่รู้ว่ะ- -;;”
กริ๊งงงงงงง~~
เสียงกริ๊งดังขึ้นบอกเวลาว่าพักเที่ยง(- -;;) ทำไมฉันคุยกับยัยนี้ที่ไรเวลาไปเร็วทุกที= =^
“ไคซึ ไปกินข้าวกันเถอะ^ ^”ยามาโมโตะชวนไคซึที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ รู้สึกว่าจะเป็นหนังสือแบบเมื่อวานนะ(- -;;)
“ค่า^^”ไคซึตอบ พร้อมกับหยิบข้าวกล่องและก็หนังสือที่อ่านเมื่อกี้มาด้วย
“อ่ะใช่~! อันซึซัง ไปกินข้าวกันเถอะ^^”ไคซึชวนอันซึที่นั่งอ่านหนังสืออยู่รู้สึกว่าเล่มจะเหมือนกับไคซึนะ
“จ้า^^”อันซึตอบแล้วก็เอาข้าวกล่องพร้อมหนังสือแล้วก็เดินไปหาไคซึ อ่านหนังสืออะไรกันหว่า??
“อิงุจิจัง ไปกินข้าวกันเถอะ^^ อ่ะ!ซาซากิจังก็ไปด้วยกันสิ^^”ซาวาดะชวนฉันแล้วก็หันไปชวนยัยซาซากิต่อ
“จ้า^O^”ยัยซาซากิตอบ ส่วนฉันเงียบ แล้วพวกเราก็เอาข้าวกล่องออกมา แล้วก็เดินไปหาพวกซาวาดะ
“อ่ะ! จริงสิ อันซึไปกับฉันหน่อยนะ^^”ไคซึเหมือนคิดอะไรออกก็ชวนอันซึไป
“จ…จ้าๆ”
“ยามาโมโตะคุง พวกนายไปกันก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปหารุ่นพี่ก่อน”รุ่นพี่งั้นหรอ? หรือว่า นักเรียนใหม่
“อื้ม รีบมานะ”
“จ้า~^ ^”ไคซึตอบ และแล้วไคซึกับอันซึก็วิ่งหายไป งั้นก็แปลว่า เหลือแค่ฉัน ยัยซาซากิ ซาวาดะ ยามาโมโตะ และโกคุเทระ สินะ เฮ้อ~ น่าเบื่อเป็นบ้าเลย
“งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ”ซาวาดะพูดขึ้น
“อื้ม!” พวกเราทุกคน พูดพร้อมกัน
ณ ดาดฟ้าของโรงเรียนนามิโมริ
“เฮ้อ~ มากันช้าจังเลย”ซาวาดะพูดขึ้นแล้วก็มองไปที่ประตู นั้นสิ มาช้าจริงๆแหละ
ปังงงงงง!!!
“มาแล้วจ้า~ ขอโทษนะที่ทำให้รอนาน~^-^”อันซึผลักประตูมาแล้วก็พูด(= =;;)
“นี่คือ รุ่นพี่ที่มาใหม่นะ^-^”ไคซึพูด
“สวัสดีจ่ะ ทุกๆคน พี่ชื่อ อิมาอิ ไอ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ้า^-^”รุ่นพี่ไอจังแนะนำตัว
“สวัสดีคับ/ค่ะ”
“รีบกินข้าวให้เสร็จล่ะ เดี๋ยวไม่มีเวลาเล่นเกมส์กันพอดี”เสียงปริศนาดังขึ้น อ่ะ!เสียงนี้มัน
“ร...รีบอร์น!”ซาวาดะพูดขึ้น
“ดีจ้า! ทุกคน มีเวลาให้กินข้าวแค่ 10 นาทีเท่านั้นนะ ถ้าเกินละก็คงรู้สินะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” รีบอร์นพูดแล้วกิ้งก่า? ที่อยู่บนหมวกก็ไต่ลงมาที่มือแล้วก็เปลี่ยนเป็นปืน-0-!! เล่นงี้เลยหรอเนี่ย ไม่น่าล่ะนายซาวาดะ ถึงกลัว
“อึก!”พวกเราเกือบทุกคนไม่รอช้า รีบกินข้าวแบบโดยด่วน แต่ทว่า ก็ยังมีพวกที่ไม่ค่อยจะรีบกินสักเท่าไหร่
“อื้ม~ข้าวของไคซึเนี่ย อร่อยเหมือนเดิมเลยน๊า~”ไม่ต้องบอกใช่มั๊ยว่าเป็นกลุ่มไหน เพราะว่า มันมีอยู่กลุ่มเดียวเท่านั้นแหละ
“ชิชิชิ ข้าวของอันซึก็อร่อยเหมือนกันนั้นแหละ^-^”
“นี่ ๆ ลองชิมข้าวของพี่ดูมั๊ยล่ะ?”รุ่นพี่ไอจังพูด ยังจะมาการมาชวนชิมอีก เอาเข้าไป มีเวลาแค่10นาทีเองน๊า!!
“อ่ำ~ อร่อยจังเลย~”
“นี่พวกเธอ กินเสร็จกันรึยังนิ อย่าต้องให้รุ่นที่ 10 ต้องรอนานสิฟะ”โห นานๆทีจะพูดประโยคที่เข้าหูนะเนี่ย
“จ้าๆ เสร็จแล้วล่ะจ้า โกคุเทระคุง^^”อันซึตอบ
“น…นี่เธอ รู้ชื่อฉันได้ไงเนี่ย”โกคุเทระถามอันซึที่ยืนยิ้มแบบไม่รู้ไม่ชี้
”อ้าว จะไม่ให้รู้ได้ไงอ่ะ ก็พวกเราอยู่ห้องเดียวกันนิ^^ แถมในหนังสือนี้ก็มีชื่อนายอยู่ด้วยสิ^^”อันซึพูดแล้วก็ชูหนังสือที่เอามาด้วย
“น…นั้นมัน! พวกเธอมีหนังสือแบบนั้นได้ไง!”โกคุเทระถาม
“อืมม…~ พ่อให้ไว้อ่ะ-0- ทำไม? อยากได้หรอ^^”อันซึตอบและก็ถามแล้วก็ยิ้มให้อย่างกวนๆ(- -;;)
“พวกเธอ 2 คนเป็นใครกันแน่!!”โกคุเทระตะโกนถาม /(- -)\ จะตะโกนทำไมว่ะ อยู่ใกล้ๆกันเอง
“เอาล่ะๆ คงกินกันเสร็จแล้วสินะ งั้นแย่งย้ายกันเล่นเกมละกันนะ”รีบอร์นพูดขึ้นทำไมทุกคนหันไปมองด้วยความงุนงง
“แยกย้ายหรอ??” ทุกคนถามเป็นเสียงเดียวกัน
“งั้นจะจับคู่ให้แล้วกัน”
“คู่ที่ 1 สึนะ กับ อิงุจิ คู่ที่ 2 โกคุเทระ กับ อันซึ คู่ที่ 3 ยามาโมโตะ กับ ซาซากิ คู่ที่ 4 ไอ กับ ฮิบาริ ส่วนคู่สุดท้าย ไคซึ กับ มุคุโร่”
“ว...ว่าไงนะ มุคุโร่งั้นหรอ? แต่ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่นิ” นายซาวาดะ พูดถึงใครนะ? = =’
“คุฟุฟุฟุ ผมอยู่นี้ไงคับ วองโกเล่ รุ่นที่10”เสียงใครอีกละนั้นนะ
“อัลโกบาเลโน่ ต้องการให้ผม ทดสอบกับเด็กผู้หญิง คนนี้หรอคับ”เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง เฮ้ ๆ ได้ยินแต่เสียง แต่ตัวอยู่ไหนละนั้นนะ
“งั้นก็ เริ่มเลยนะคับ!”
ฉึก!
“อ่ะ!!”เอ๊ะ! เสียงไคซึนิ! ฉันหันไปดูก็พบกับO[ ]O!! ค…ไคซึถูกแทง!!
“ไคซึ!!!!”ฉันกับซาวาดะ ร้องออกมาพร้อมกัน ส่วนคนอื่นๆก็อึ้ง ยกเว้นอันซึที่ยืนกอดอกมองดูอยู่เฉยๆ เห้ยๆ! เพื่อนโดนแทงแล้วทำไมยังเฉยได้เนี่ย!
“ระวังหน่อยสิค่ะ คุณอาจจะต้องทำให้คนอื่นบาดเจ็บโดยไม่รู้ตัวนะคะ คุณโรคุโด มุคุโร่”เสียงของไคซึดังขึ้น แล้วไคซึที่โดนแทงก็ค่อยๆหายไป เฮ้ๆ มันเรื่องอะไรกันละเนี่ย ว่าแต่ ไคซึอยู่ไหนละเนี่ย หันซ้ายหันขวาหันหน้าหันหลัง และก็ไปเจอผู้หญิงผมยาวสีขาวคนหนึ่ง ใช่แน่นอน ไคซึนิน่า แต่พอไคซึหันกลับมาก็...
“เห้ย!! ไคซึ ตาของเธอ!”ฉันพูดออกไปเมื่อเห็นตาของไคซึเปลี่ยนเป็นสีอื่นข้างหนึ่ง
“ขอลองอีกครั้งหนึ่งละกันนะคับ”
เพล้ง!
“อะไรนะ! ส…สามง่าม ที่อยู่ในมือของไคซึ มันมาจากไหนละนั้นนะ!”ซาวาดะพูดออกมา
“หือ? มีอาวุธเหมือนกันนิคับ”
“ไม่เชิงหรอกคะ ว่าแต่คุณมุคุโร่ ที่คุกวินดีเช่ เป็นยังไงบ้างละคะ”เห้ยๆ ไคซึพูดเรื่องอะไรนะ
“คุฟุฟุฟุ คุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงกันคับ”
“ก็ค้นหาข้อมูลเอาสิคะ สมองก็มีนะคะ มีข้อมูลให้หาออกเยอะไปคะ^^”ไคซึตอบกลับไป ตอบกวนบาทาจังเลยนะ= =’
“เอาล่ะๆ แยกย้ายไปได้แล้ว อยากไปที่ไหนก็ได้ตามใจชอบ แต่ต้องอยู่ภายในบริเวณโรงเรียนนามิโมริเท่านั้นนะ”
“โอ๊ส!/อืม!/จ้า!/คับ!/ค่า^^”ทุกคนตอบแล้วก็แยกย้ายกันไป
“พวกเราก็ไปกันเถอะ”นี่นายซาวาดะ คิดว่าจะไปที่ไหนละเนี่ย
“แล้วพวกเราจะไปที่ไหนละ ?”
“ดาดฟ้าก็มีคนจองแล้ว โรงยิมก็โดนจองเรียบร้อย กลางสนามก็โดนจองไปอีก แล้วพวกเราจะไปที่ไหนละ?”ฉันร่ายยาว จนซาวาดะทำหน้าเหมือนหมดอาลัยตายอยาก
“อืม~ ยังมีอีกทีนะ ที่ยังไม่โดนจองนะ”
= =;; อ่า~ คิดไม่ค่อยออกเท่าไหร่แหะ=w= ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวไปแก้ไขตอนต่อไปก่อนนะค่า ^^ สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณนะค่า ที่อ่านนิยายของเรา^^
เม้นๆๆกันหน่อยนะค่า^^
ใครเม้นขอให้สวย/หล่อ ขอให้ร่ำรวยๆ >O<~
ความคิดเห็น