[Fic:Reborn (ล่ะมั้ง= =*)] ยัยจอมซ่า vs นายจอมเซ่อ

ลำดับตอนที่ #8 : เป้าหมายที่ 6 : จากใคร?

เป้าหมายที่ 6 : จากใคร?

 

[Inguji Talk]

 

“ยังมีอีกที่งั้นหรอ? บ้าน่ามันจะไปมีได้ไงกัน”ฉันถามซาวาดะ ที่กำลังพาฉันไปยังสถานที่ ที่ยังไม่มีใครจอง

 

“เอาเถอะน่า ตามมาละกัน^-^”ซาวาดะตอบพร้อมกับยิ้มให้ฉัน

 

เอ๋?? ทำไมมันรู้สึกแปลกๆน๊า กะแค่รอยยิ้ม(ที่น่าหลงไหล555+) แค่นั้นเอง ขนาดรอยยิ้มของยามาโมโตะ ฉันยังไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย แต่กับคนๆนี้ ทำไม....ทำไมมันถึงได้ใจเต้นเร็วขนาดนี้นะ มันเป็นเพราะอะไรกันแน่

 

“ถึงแล้วล่ะ^-^” ถึงแล้วหรอเนี่ย ทำไมมันเร็วจัง แต่ก็ช่างเถอะ ถึงแล้วจะได้เล่นสักที น่าเบื่อจะตายแล้ว

 

“ที่นี่ ที่ไหนอ่ะ? ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลยว่า มีสถานที่แบบนี้อยู่ด้วย ไม่คุ้นตาเอาซะเลย” ฉันถามนายซาวาดะที่ยืนยิ้มให้กับฉันอยู่ ยิ้มอยู่ได้ มีอะไรให้น่ายิ้มเนี่ย

 

“ไม่มีใครรู้จักที่นี่มากเท่าไหร่หรอก”ซาวาดะพูด

 

 สถานที่ที่ซาวาดะพามานั้น เหมือนสถานที่ฝึกซ้อมโดยเฉพาะเลยละ กว้างมากถึงมากที่สุด> <~ (เว่อร์ไป) มันกว้างจริงๆนะ กว้างกว่าสนามเบสบอลอีก= =;; เอาเถอะๆ มันจะเป็นสถานที่แบบไหนก็ช่าง! สงสัยอยู่อย่างเดียวคือ! ทำไมมีแต่ป่าล้อมรอบไปหมดเลยละTT__TT~ แงๆๆ เสียวอ่ะ ตอนเดินมาไม่เห็นจะมีเลยนิ T-T~ ฮือๆๆ แล้วไหงมาโผล่ที่นี้ได้ละ ยัยคนเขียน!ทำไมฉันถึงโผล่มาอยู่ในป่าย่ะ!!!(อ่า~ ไม่บอก ถามซือคุงเอาดิ=w=)

 

“แล้วจะเริ่มเลยมั๊ย จะได้สอน^ ^”ซาวาดะถามแล้วก็ยิ้มปิดท้าย- -;;; ยิ้มได้ยิ้มดีจัง สงสัยติดเชื่อมาจากยามาโมโตะแล้วละมั้ง- -^ 

 

“อ...อืม เริ่มกันเลย”ฉันบอกซาวาดะที่ยืนยิ้มให้ เลิกยิ้มสักที! เห็นแล้วหมั่นไส้โวยยยยย!!!(ไม่ใช่เพราะหน้าแดงหรอกหรอ โฮะๆๆๆ/ชิ! ฉันไม่มีทางหน้าแดงให้ซาวาดะหรอกน่า(-////- )/อ่อหรอ~(- )เชื่อตายละ)

 

“อิงุจิจังถนัดอาวุธแบบไหนละ?”ซาวาดะถามฉันที่ขณะนี้หน้าแดงเป็นมะเขือเทศแล้ว

 

“อืมม…อาวุธงั้นหรอ?”ฉันคิดทบทวนดู ไม้กระบอง3ท่อนที่อยู่ตรงต้นขาฉันเรียกว่าอาวุธได้มั๊ยเนี่ย= =;;(นั้นแหละอาวุธ)

 

“อืม...ถ้ายังไม่รู้ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยบอกก็ได้”ซาวาดะพูด ใครว่าไม่รู้ละย่ะ แต่แอบไว้ดีกว่า=w=

 

“อืม...ว่าแต่พวกนายพาฉันเล่นอะไรเนี่ย?”ฉันถามซาวาดะที่ยืนหันหลังให้ แต่เอ๊ะ! ทำไมมันรู้สึกแปลกๆเหมือนไม่ใช่ซาวาดะคนเดิม

 

“ก็...มาเฟียไงละ”ซาวาดะพูดแล้วก็หันหน้ากลับมา O.o!!ซ...ซาวาดะ ท...ทำไม เสียง กับ สีตา เปลี่ยนไป แถมยังมีเปลวไฟอยู่ที่หน้าผากด้วย(เขาเรียกว่า เปลวไฟดับเครื่องชน= =’)แต่ช่างเถอะเรื่องนี้ไม่สำคัญเท่าไหร่ แต่ที่ซาวาดะพูดเมื่อกี้นี้สิ มาฟีย...มาเฟียงั้นหรอ!!!

 

“อะไรนะ! ม...มาเฟีย? ใช่พวกที่มีคนอันตรายเยอะๆ แล้วก็ตั้งชื่อกลุ่มของตัวเองและตามด้วยคำว่า‘แฟมมิลี่’นะหรอ?”ฉันถามซาวาดะด้วยความตกใจ

 

“ก็ทำนองนั้นแหละ...ฉันนึกว่าเธอรู้เรื่องนี้ซะอีก”ซาวาดะบอกฉันและทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาว ให้ตายสิ ไม่น่ารักเอาซะเลย ไม่เหมือนนายซาวาดะคนก่อนหน้านี้เลย

 

“ฉันจะไปรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงกันเล่า!”

 

“ฉันเป็นแค่เด็กสาวอายุ 14 นะ เรื่องพวกนี้ ฉันไม่รู้หรอก” ฉันร่ายยาวให้ซาวาดะฟัง แต่ก็ไม่ทำให้ซาวาดะทำหน้าตาเดือดร้อนหรืออะไรเลย แถมยังยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่สน อ๊ายยยยย!!! หมั่นไส้ย่ะ!!!

 

“เสียเวลามามากพอแล้วนะ”พูดจบซาวาดะก็บินขึ้นไปบนฟ้า

 

“O.o!! บ...บินได้ด้วย!!”อึ้งค่ะอึ้ง

 

“อืม...ฉันบินได้ครั้งแรกก็ตกใจเหมือนกันนั้นแหละ…มั้งนะ”ซาวาดะพูดอย่างหน้าตาเฉย

 

“งั้นก็เริ่มละนะ หลบให้พ้นละ”ซาวาดะพูดแล้วก็ตั้งท่า

 

ซึ่งท่าของซาวาดะมันเป็นอย่างงี้คะ ยื่นมือมาข้างหน้าหนึ่งข้าง แล้วเอาไว้ข้างหลังข้างหนึ่ง รู้สึกว่ามือข้างหลังจะมีเปลวไฟอ่อนๆอยู่ด้วยนะ แล้วนี้ฉันมองเห็นได้ไงเนี่ย=[]=! เรื่องนั้นช่างก่อน มาสนใจข้างหน้านี้สิ ซาวาดะจะทำอะไรน่ะ! มือข้างหน้ารู้สึกจะเริ่มมีเปลวไฟสีส้มออกเข้มๆด้วยสิ=[ ]=!! อีตาบ้านี่จะทำอะไรเนี่ย!!! ทำอะไรไม่รู้แต่ตอนนี้ต้องหลบคะ!!!

 

“หลบให้พ้นนะ หลบไม่พ้นอาจตายได้”ซาวาดะบอกกับฉันแค่นั้น ก่อนจะขยับปากพูด แต่ฉันไม่ได้ยินหรอกนะ(- -;; )เอ่อ....ดูท่าจะไม่ดีซะแล้วสิ!!

 

“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”

 

-------------------------------ผ่านไป40นาที-------------------------------

 

ครืนนนน~

 

“เฮ้อ~เหนื่อยเป็นบ้าเลย” ฉันพูดพร้อมเดินไปที่นั่งของตัวเอง

 

“เป็นไงบ้างจ้า~ ไคซึ”อันซึถามไคซึแถมยังดูร่าเริงกันจังเลยนะT T~

 

“ก็เหนื่อยอ่ะนะ แต่ก็สนุกดี” ไคซึตอบ สนุกหรอ? ภาพมายาสนุกขนาดนั้นเชียว

 

“รู้สึกว่า จะมีพวกด้วยน๊า~”ไคซึพูดต่อ ห๊ะ!นายหัวสับปะรดนั้นมีพวกด้วยหรอเนี่ย เฮ้อ~ฉันไม่สนบทสนนาแล้วตอนนี้เหนื่อยเป็นบ้าเลยT T~

 

“โย่วเพื่อนรัก~> <~ ทำไม มานั่งหมดอาลัยตายอยากอย่างงี้ละจ้า~^^”ยัยซาซากิที่โผล่มาจากไหนไม่รู้มาถามฉันที่นั่งพักอยู่ = =;;ยัยนี้จะอารมณ์ดีไปไหนเนี่ย?

 

“ป่าวหรอก แค่เหนื่อยอ่ะ ว่าแต่แกนั้นแหละไปกินอะไรผิดสำแดงมารึป่าว? ถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้น่ะ?”ฉันหันหลังไปคุยกับยัยเพื่อนบ้าที่อารมณ์ดีผิดปกติ

 

“อ่อ~ป่าวหรอก~^^ ฉันว่าอยู่กับยามาโมโตะนี้ก็สนุกดีเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆ”ยัยซาซากิพูดแล้วก็หัวเราะ

 

“ฉันว่าแกติดเชื้ออารมณ์ดีมาจากยามาโมโตะแล้วละมั้ง(= =;;;)”ฉันพูดแล้วก็มองยัยซาซากิแบบเอื้อมระอา

 

“โอ๊ะ!เพื่อนเลิฟ ใครเอาอะไรมาไว้ใต้โต๊ะแกอ่ะ*-*”ยัยซาซากิพูดแถมยังทำตาวาวอีก= =;; ขอโทษนะย่ะ! โต๊ะฉันไม่ใช่โต๊ะเธอ

 

“(= =;;)ใครเอากล่องอะไรมาให้เนี่ย”ฉันเอากล่องสี่เหลี่ยมออกมาจากใต้โต๊ะว่าแต่มันมาตอนไหนอ่ะ-0-!

“เอ๊ะ!มีการ์ดอะไรด้วยนะ”ยัยซาซากิบอกแล้วก็จิ้มการ์ดนั้น แล้วฉันก็รีบหยิบการ์ดนั้นมาดูมันเป็นการ์ดเล็กๆน่ารักดีนะ> <~ โอ๊ะ! มีข้อความด้วย เขียนไว้ว่าไรหว่า??

 

‘Happy Valentine Day สำหรับคนที่น่ารักอย่างโอโนซากะ อิงุจิขอให้เธอเป็นอย่างงี้ตลอดไปนะ’

 

“ว้าว~ น่าอิจฉาจังเลย มีคนแอบชอบด้วยอ่ะ น่ารักเป็นบ้าเลย >_<”อยู่ดีๆ อันซึก็พูดขึ้นทำเอาฉันเกือบหัวใจวายเลย

 

“อันซึจัง ไปแอบดูแบบนั้นมันไม่ดีนะคะ^-^”ไคซึจังพูดขึ้น อันซึจังเลยทำท่าแก้มป่องใส่ = =;;

 

“อิอิ แล้วของไคซึจังละ มีคนให้มั๊ย?”อันซึจังถามแถมยังทำหน้าเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก

 

“ก็มีอยู่คะ เต็มใต้โต๊ะเลย ไม่มีที่วางหนังสือเลยล่ะคะ”ไคซึตอบแถมยังทำหน้าหน่ายๆนิดหน่อย

 

“แล้วอันซึจังละคะ มีบ้างรึป่าว?”ไคซึถามกลับ

 

“มีสิ แต่ว่าฉันเอาไปกินกับโกคุเทระคุงด้วยนะ ตอนที่เล่นเกมส์กันอ่ะ^^”

 

“กินไปกี่กล่องละ?”ยัยซาซากิถาม

 

“ไม่รู้สิ ถ้าของฉันกับโกคุเทระรวมกันก็ประมาณเกือบ 20 ละมั่ง” อันซึจังตอบ ดีจังเลยเนอะ=w=~ได้กินกับโกคุเทระด้วย

 

“นี้ อิงุจิ ใครให้หรอ?”อันซึถามฉัน ที่เหม่อลอยคิดเพ้อเจ้ออยู่(กำลังคิดว่า ทำไมฉันไม่เป็นแบบนี้มั่งน่า~)

 

“ไม่รู้สิ เขาไม่ได้เขียนไว้อ่ะ” โชคร้ายจัง ไม่รู้ว่าใครเอามาให้กะว่าจะตอบแทนซักหน่อย

 

“หาว~~น่าเบื่อเป็นบ้าเลย งั้นนอนดีกว่า ไคซึจังถ้าเลิกเรียนแล้วอย่าลืมปลุกฉันนะ”

 

“คะเลิกเรียนเดี๋ยวปลุกนะคะ^^”และแล้วอันซึจังก็หลับเป็นตายที่โต๊ะของตัวเอง= =^

 

 

----------------- ผ่านไปหลายชั่วโมงจนได้เวลาเลิกเรียน ---------------

 

กริ๊งงงงงงงงง

 

“อันซึจังๆ ตื่นได้แล้ว ได้เวลากลับบ้านแล้วนะคะ”ไคซึพูดแล้วเขย่าตัวอันซึเบาๆ

 

“งืมๆ ขอนอนต่ออีก10นาทีน๊า~”แต่อันซึจังก็นอนต่อ แถมยังมีการขอต่อเวลาด้วย= =^

 

“แย่ละสิคะ อันซึจัง! ถ้ายังนอนต่อ เดี๋ยวแมวน้อยก็หินข้าวแย่หรอกนะคะ”ไคซึจังพูดแล้วก็เขย่าตัวอันซึจังแรงขึ้นอีกนิด

 

“งืมๆ~ แมวน้อยงั้นหรอ~ อ่ะ! จริงสิ ทิ้งแมวน้อยไว้ที่บ้านนิน่า!”อันซึรีบลุกอย่างรวดเร็ว แล้วเดินออกไปก่อนใครเพื่อน

 

“เฮ้อ~ งั้นกลับละนะจ้าอิงุจิจัง บ๊ายบี~ ^-^”

 

“จ้า~ บ๊ายบาย~ ^-^”2คนนี้แปลกดีจังแหะ เหอะๆๆ^-^;;;

 

 

3

 

2

 

1

 

0

 

Boom!!!! ระเบิดจากดาวอังคารหล่นใส่โลก!=[ ]=!!!! ล้อเล่นๆ= =^

กราบสวัสดีค่า นักอ่านที่น่ารัก^^ อ่ะ!มาว่าด้วยเรื่องฟิคกันเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่หายหน้าหายตาไป(โคตร)นาน และฝีมือในการแต่งนิยายอาจจะกร่อนลงจากเดิมด้วย ก็แหม๋~ มันมีเรียนนิน่า~ แถมการบ้านก็เยอะซะด้วย(- -*)Oh! No!!!!!!!! ไม่นะ! ชีวิตช่างรัดทดจริงๆT T!! พอละ เรื่องส่วนตัว= =^ ตอนพิเศษก็ยังไม่ไปถึงเล๊ย~~!! พอแค่นี้ดีกว่า เดี๋ยวรีดเดอร์จะเบื่อซะก่อน เอ๊ะ! หรือเบื่อแล้ว TTT___TTT!! ไม่น๊าาาาาา พอละๆๆ= =^ ปัญญาอ่อนจนได้โล่แล้วเนี่ย โอเคค่ะ! พอแค่นี้ละ ขอขอบคุณที่อ่านและเม้นให้นะคะ^/\^