คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : เป้าหมายที่ 10 : ไปบ้านไคซึกัน & ศึกระหว่างลูกชายคนกลางกับลูกสาวคนเล็ก [2]
เป้าหมายที่ 10 : ไปบ้านไคซึกัน & ศึกระหว่างลูกชายคนกลางกับลูกสาวคนเล็ก [2]
[Kaisu Talk]
“สวัสดีคะ^^ คุณชายโคยะ ยินดีจังนะคะ ที่เราได้เจอกันอีก^^”
“ไง! ลูกสาวคนเล็กของบ้าน”ลูกชายประจำตระกูลหรือคุณชายโคยะ พูดทักฉันหลังจากที่หันหน้ามาเผชิญกับฉัน
“นานแค่ไหนแล้วคะ ที่คุณชายโคยะ ไม่ได้มาเยี่ยมฉันถึงที่นี้นะค่ะ”ฉันถามเขาที่ยืนยิ้มเหมือนกับว่าเขากำลังจะได้สิ่งที่ต้องการ
“นั้นสินะ ก็ฉันมาไม่บ่อยนิ จะมาก็แค่มาหาของเท่านั้นแหละ”เขาพูดแบบเชิดหน้า เพื่อให้ดูสมกับเป็นผู้ชนะ
“ถ้ามาเพื่อจะหา ‘สิ่งนั้น’ ละก็...ขอแนะนำนะคะ ว่ากลับไปเถอะคะ ยังไงก็หาไม่เจอในห้องนี้หรอกคะ”ฉันบอกกับเขาไป เขาทำหน้าเหวอนิดๆ แต่ก็กลับมาทำสีหน้าขรึมๆเหมือนเดิม
“ถ้ามันไม่ได้อยู่ในห้องนี้ งั้นแสดงว่าต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในบ้านหลังนี้สินะ”เขาพูดด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“คงจะอย่างงั้นละมั้งคะ”
“หึ ถ้าอย่างงั้น คงต้องหาทุกซอกทุกมุมแล้วสินะ”เขาพูดจบก็เดินออกไปด้วยท่าทางสบายใจ
“คงจะง่ายไปหน่อยละมั้งคะ เดอิซัง ซาโซริซัง โทบิซัง”พอสิ้นเสียงของฉัน พวกที่ถูกฉันเรียกชื่อก็เข้าไปยืนขว้างหน้าเขาเอาไว้
“เฮ้ย! นี้มันอะไรกันเนี่ย!”
“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ตกใจ^^”ฉันพูดพร้อมกับพนมมือแล้วให้ปลายนิ้วมาจ่อใกล้ๆกับปากฉัน อ่อ! แล้วฉันก็ยิ้มให้ด้วยนะ^^
“นี้เธอทำอะไรของเธอนะ! บอกให้คนของเธออย่ามาขว้างทางฉันซะ!”เขาพูดมาทางฉัน แต่นิ้วชี้ไปที่เดอิซัง ซาโซริซัง โทบิซัง
“ก็...จะให้คุณชายโคยะ ทำเวรนะสิคะ^^”
“ท...ทำเวรอะไรของเธอน่ะ!”
“ก็ให้คุณชายโคยะทำความสะอาดห้องนี้ยังไงละคะ”
“หึ! รู้สึกว่าเธอจะเป็นเอามากนะ ฉันอายุเยอะกว่าเธอตั้งกี่ปีฮะ! ยังต้องมาทำความสะอาดห้องของเด็กกะโปโลอย่างเธอเนี่ยนะ! ฝันไปเถอะ!”เขาพูดแล้วเชิดหน้าขึ้น
“คิดไว้แล้วละคะ ว่าคุณชายโคยะต้องพูดแบบนี้”ฉันตอบแล้วก็หลับตายิ้ม
“คิดไว้แล้วจะทำไมละ? เธอจะทำอะไรฉันได้ ยังไงซะฉันก็อายุเยอะกว่าเธอ เพราะฉะนั้น ฉันมีสิทธิ์มากกว่าเธอ!”
“นั้นสินะคะ คุณชายโคยะอายุเยอะกว่าก็ต้องมีสิทธิ์เยอะกว่า...”ฉันพูดค้างเอาไว้แค่นั้น ทำให้พวกบอดี้การ์ดของฉันตาโตทันที
“ค...คุณหนูไคซึ!”เดอิซัง ซาโซริซัง โทบิซัง และอิทาจิซัง พูดขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“หึ! มันแน่อยู่แล้วละ ฮ่าๆๆ”
“แต่ว่านะคะ...”ฉันพูดแทรกขึ้นมาตอนที่เขากำลังหัวเราะอยู่เลยทำให้เขาชะงักไปและมองหน้าฉันด้วยสายตาที่สั่นคลอ
“ถึงคุณชายโคยะจะอายุเยอะกว่า ก็ใช่ว่าจะมีอำนาจมากกว่าฉันนิคะ”ฉันพูดจบ เขาก็มองฉันตาโตแบบว่ามันอึ้งอะไรประมาณนี้ละมั้ง
“เอาละคะ ได้เวลาทำเวรแล้วนะคะ^^ถ้าช้ากว่านี้ เดี๋ยวจะเสร็จไม่ทันตอนที่ฉันจะเข้านอนพอดี^^”
“ด...เดี๋ยวสิ! ถ้าให้ฉันทำคนเดียวมันจะเสร็จช้านะ ให้แม่บ้านเธอมาช่วยทำจะไม่ดีกว่าหรอ?”
“อืม...นั้นนะสิคะ”
“แต่ถ้าให้แม่บ้านของฉันทำมันก็เหมือนกับคุณไม่ได้ทำนะสิคะ”
“ฮึก! ล...แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไงละ???”เขาพูดด้วยเสียงสั่น เหมือนกับฉันรู้ทันเขา
“อืม...อิทาจิซัง เดอิซัง เอาตัวพวกเธอมาที่นี้หน่อยนะคะ”
“ครับ คุณหนูไคซึ”ทั้ง2คนพูดจบ ก็โค้งให้ฉัน แล้วก็เดินหายไป
“นะ...นี่!เธอ! จะเอาใครมาให้ฉันอีกละ??”เขาพูดด้วยเสียงสั่นๆ
“ไม่ต้องห่วงนะคะ^^ ฉันไม่ได้เอาผู้หญิงที่คุณเคยนอนด้วยมาหรอกนะคะ^^”
“นะ...นี้เธอ! พะ...พูดเรื่องอะไรนะ! ผู้หญิงที่ฉันเคยนอนด้วยงั้นหรอ! ดูท่าเธอจะบ้าไปแล้วนะ!”เขาพูดอย่างหัวเสีย เหมือนกับว่ารู้ความลับ แหม~ ความลับไม่มีในโลกสำหรับฉันหรอกนะ^^~
“ว๊ายย!! นี้พวกนายจะทำอะไรพวกฉันเนี่ย! ปล่อยนะ!”เสียงแหลมนิดๆ ดังมาแต่ไกล
“ปล่อยพวกฉันนะคะ! จะพาพวกฉันไปไหนคะ!”ตามด้วยเสียงหวานๆ
“ปล่อยเซ่!! ถ้าหลุดเมื่อไหร่นะ แม่จะอัดให้ไม่เหลือเค้าโครงหน้าเดิมเลยคอยดู!!”และตามด้วยเสียงที่ฟังแล้วเหมือนจะโหโม
“เงียบเถอะน่า! พวกเธอ! ฉันก็ไม่อยากจะยุ่งอะไรด้วยหรอกนะ!”ตามด้วยเสียงของอิทาจิซัง
“พวกเธอนี้ไม่น่ารักเหมือนคุณหนูเอาซะเลย! อืมม์”และเสียงของเดอิซัง
“ใครมันจะไปน่ารักเหมือนคุณหนูของพวกนายละ! ปล่อยพวกฉันนะ!!”เสียงแหลมนิดๆพูดขึ้น
“ให้ตายสิ ดิ้นไม่หยุดจริงๆ ยัยพวกนี้! เดอิเดินนำไปก่อนเลย”
“อืม”
“เสียงพวกนั้น.....หรือว่า...ไม่จริงนะ!ยัยพวกนั้นมันมาอยู่ที่นี้ได้ไง!”เขาพูดอย่างตกใจและอึ้งในเวลาเดียวกัน
“ฉันพามาเองแหละคะ^^”ฉันพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ต่างจากเขาที่มองฉันแบบไม่เชื่อสายตา
“คุณหนูไคซึครับ พาพวกเธอมาแล้วครับ อืมม์”เดอิซังที่มาถึงหน้าประตูพูดแล้วโค้งให้ฉัน1ที และอิทาจิซังก็พาพวกเธอมาถึงพอดี
“ขอบคุณมากนะคะ^^”
“พะ...พวกเธอ!!”
“คะ...คุณชายโคยะ!!O O!”พอพวกเธอทั้ง3คนเจอหน้าคุณชายโคยะ ก็ทำหน้าตกใจอย่างมาก แต่คุณชายก็ทำหน้าตาไม่ต่างอะไรกับ3คนนั้นเลย
“นี้คือคนที่จะช่วยคุณชายโคยะทำเวรไงคะ^^”ฉันพูดจบเขาก็จ้องหน้าฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“นี้เธอ!!!!”
“อะไรหรอคะ? คุณชายโคยะ”ฉันพูดด้วยเสียงที่กดให้ต่ำลงหน่อย เพื่อความน่าเกรงขาม แต่ที่จริงฉันไม่ชอบหรอกนะคะ เสียงแบบนี้^^
“โธ่เว๊ย!! เออ!! ยอมทำก็ได้วะ!! พวกเธอก็ช่วยทำด้วยแล้วกัน!!”เขาสบถออกพร้อมสั่งสาวบอดี้ฯของเขา
“ข...เข้าใจแล้วคะ บอส~”
“งั้นก็ฝากด้วยนะคะ^^”ฉันพูดแล้วก็เดินออกมาจากห้อง พร้อมปิดประตู
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้เสียเวลา แทนที่พวกเธอจะได้พักผ่อนสบายๆกลับมาคนมากวนซะนี่ ขอโทษจริงๆนะคะ”ฉันพูดแล้วก็โค้งให้พวกสึนะคุง
“ม...ไม่เป็นไรหรอก พวกเราไม่ถือสาหรอก เนอะๆ”สึนะคุงพูด พร้อมขอความคิดเห็นจากทุกคน
“ใช่ๆ พวกเราน่ะ พักผ่อนได้สบายอย่างแน่นอน”อิงุจิจังสนับสนุน
“ก็ไคซึจัง บริการพวกเราอย่างดีเลยไงละ^^~”รุ่นพี่ไอจังตอบพร้อมยิ้มให้ ฉันเลยเงยหน้าขึ้นและเห็นทุกคนยิ้มให้ เอ่อ...ยกเว้นฟรานคุงนะคะ
“งั้นก็ขอให้ทุกคน พักผ่อนกันเยอะๆนะคะ^^ สึจิกามิซัง ช่วยพาเพื่อนของหนูไปที่ห้องด้วยนะคะ”
“ทราบแล้วคะ เชิญทางนี้เลยคะ”พอสึจิกามิซังเดินนำไปทุกคนก็เดินตาม ส่วนฉันก็เดินลงมาข้างล่างพร้อมมีเดอิซัง ซาโซริซัง และโทบิซัง เดินตามมา
“คุณหนูไคซึครับ จะเอายังไงต่อดีครับ”โทบิซังถามขึ้นเมื่อพวกเราลงมาถึงชั้นล่างแล้ว
“คอยจับตาดูว่า เขาจะทำอะไรแผลงๆอีก พวกนายก็แยกย้ายไปพักผ่อนได้แล้ว ฉันขอไปทำธุระหน่อย”ฉันตอบด้วยเสียงนิ่งไม่มี’คะ’ตามหลังหรือแทนตัวเองว่า’หนู’แล้วก็เดินจากไป ทั้ง3ไม่ตอบอะไรได้แต่โค้งให้ฉันแล้วแยกย้ายไป ทุกคนรู้ดีกว่า ฉันจะพูดแบบนี้ก็ต่อเมื่อไม่สบายใจหรือโมโหเท่านั้น
......ซึ่งฉันก็อยู่ในอารมณ์แบบนั้นจริงๆ (- -+)....
ฉันเดินมาที่ประตูขนาดใหญ่ ที่ประตูตกแต่งไปด้วยลายที่ดอกไม้ ต้นไม้ พืชพันธุ์ไม้ต่างๆนานา ฉันผลักประตูเข้าไปก็เจอสวนที่เอาไว้นั่งเล่นพักผ่อนหย่อนใจ แต่ว่าฉันไม่ได้ต้องการที่จะมาที่สวนนี้หรอกนะ ฉันเดินเข้าไปทางเขาวงกต ที่ๆเปรียบเสมือนประตูบานหนึ่ง แค่หาทางออกให้เจอเท่านั้น ฉันเดินเข้าไปเรื่อยๆ เลี้ยงซ้ายมั้ง ขวามั้ง ฉันเดินเข้าไปอย่างชำนาญทาง จนถึงทางแยกสุดท้าย มันเป็น4แยก ซึ่งใครเดินผิดแม้แต่ทางเดียวละก็จะต้องไปเริ่มใหม่เลยก็ว่าได้ ฉันเดินตรงไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เจอทางออก และเจอสวนดอกไม้ที่สวยมาก มีดอกไม้มากมายหลายพันธุ์อยู่รวมกันที่แห่งนี้แห่งเดียว และที่สะดุดตาที่สุดก็คงจะเป็นต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางสวนดอกไม้แห่งนี้
ฉันเดินไปที่ต้นไม้นั้น เดินผ่านดอกไม้ต่างๆนานา กลิ่นของดอกไม้ทำให้อารมณ์ฉันเริ่มสงบลงได้นิดหน่อย เมื่อฉันเดินมาถึงต้นไม้ใหญ่ฉันก็นั่งลงพิงต้นไม้ และหลับตาลงเพื่อทำให้จิตใจสงบ
“บรรยากาศออกจะดี ให้ฉันนั่งคนเดียวได้ไง ออกมานั่งเป็นเพื่อนหน่อยสิ”ฉันพูดออกมาเพื่อให้คนที่หลบอยู่นั้นปรากฏตัวออกมา
“ฮ่ะๆๆ คุณหนูไคซึเนี่ย เก่งจังเลยนะครับ สมแล้วที่ได้เป็นหัวหน้าแฟมมิลี่’โคดีสเตอร์’ลางสังหรณ์ขั้นสุดยอดกับประสาทความเร็วเป็นเลิศ”คนที่หลบปรากฏตัวออกมาพูดพร้อมปรบมือให้ฉัน
“พอเถอะ เซ็ทสึซัง ฉันไม่ชอบให้นายเรียกและยอฉันแบบนั้น”ฉันบอกกับเซ็ทสึซัง
เซ็ทสึซัง เป็น1ในบอดี้การ์ดของฉัน แต่เขาไม่ชอบอยู่ในที่คนเยอะๆเท่าไหร่ ที่ๆเขาชอบอยู่คือพวกที่มีต้นไม้เยอะๆ แต่นั้นก็ทำให้ฉันแปลกใจดี ไม่ว่าอะไร เขาอยากทำอะไรก็ทำ ขอให้อยู่ในขอบเขตในการดูแลของฉันก็พอ และเขายังมีฝาแฝดอีกคนคือเซ็ทซึยะซัง 2คนนี้แตกต่างกันที่สีผิวคือ เซ็ทซึซังสีผิวออกจะดำ ส่วนเซ็ทซึยะซังนั้นผิวจะขาวซีด ตอนแรกฉันนึกว่าเซ็ทซึยะซังกำลังจะตายด้วยซ้ำ(- -‘)
“ฮ่าๆ ผมก็แค่พูดความจริงเท่านั้นเองนะครับ^^”เซ็ทซึซังพูดพร้อมยิ้มให้
“หึ! แล้วเซ็ทซึยะซังละ? ไปไหนแล้วล่ะ”
“ลองเดาดูสิครับ^^”
“คุณหนูไคซึคร๊าบบบบบ~~~>w<”เสียงของคนที่กำลังเอ่ยถึงดังมาแต่ไกล
“เสียงมาก่อนตัวตนซะอีก คงเดาไม่ยากหรอก ว่ากำลังรีบมานี่น่ะ”ฉันตอบก่อนจะยิ้มที่มุมปาก
“ฮ่ะๆ นั้นสินะครับ^^”
“คุณหนูไคซึ~~~!! อะ..อ้าว! เซ็ทซึ-*- มาตอนไหนเนี่ย?”
“มาก่อนแกแล้วกัน^^~”
“อะไรว้า~~ ทำไมแกชอบมาก่อนฉันตลอดเลยฟะ-*-”
“ดวงฉันสมพงกับคุณหนูไคซึมากกว่าแกละมั้ง^^~”
“-0- อย่าเอาดวงมาเกี่ยวดิ- -! ไปไม่ถูกเลย”
“จะยืนเถียงกันอีกนานมั๊ย?!”ฉันพูดขึ้นทันทีที่เซ็ทซึยะซังพูดจบ
“ขะ...ขอโทษครับ คุณหนูไคซึ”ทั้ง2คนพูดขอโทษพร้อมกัน ก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน คนละข้าง-*-
“มีเรื่องไม่สบายใจอะไรอีกละครับ~^^”เซ็ทสึซังถามก่อนจะยิ้มให้
“ผมขอเดาว่าคงจะเป็นเรื่องของ ‘เขา’ คนนั้นใช่มั๊ยครับ^^~”เซ็ทสึยะซังพูดต่อ
“ก็คงจะเป็นอย่างงั้น พวกนายรู้เรื่องแล้วจะถามฉันทำไมกัน-*-”ฉันพูดพร้อมมองทั้ง2สลับไปมา
“ถ้าคุณหนูไคซึอยากจะระบายก็พูดให้พวกเราฟังได้นะครับ^^”ทั้ง2พูดพร้อมกันก่อนจะยิ้มให้
“รู้เรื่องแล้วจะให้ฉันระบายทำไม?”
“ระบายมาเถอะครับ”เซ็ทสึซัง
“เพื่อความสบายใจของคุณหนูไคซึ”เซ็ทสึยะซัง
“เฮ้อ~ ก็ได้ อย่ามาขัดตอนระบายก็แล้วกัน- -!”
แล้วฉันก็เริ่มพูดตั้งแต่เข้ามาในบ้าน ก็รู้ว่า เขาคนนั้นกลับมาบ้าน- -! ซึ่งมันไม่เป็นเรื่องดีสำหรับฉันเลย ฉันก็เล่าพอสังเขปให้2คนนี้ฟัง ถ้าเกิดฉันเล่าอะไรไปยาวยืดเกิน เดี๋ยว2คนนี้เบื่อซะก่อน = =~ แต่ก็...ได้ระบายออกมาก็ดีเหมือนกันนะ สงบสติขึ้นเยอะเลย^^~
“ระบายแค่นี้พอแล้ว - -~ เดี๋ยวพวกนายเบื่อ”
“...”
“เฮ้~! พูดอะไรบ้างสิอย่าเอาแต่เงียบ”ฉันพูดแล้วมองหน้า2คนนี้สลับกัน แต่ก็ต้องหันหน้ากลับมาถอนหายใจ เมื่อพวกนี้ไม่ยอมปริปากพูดเลย = =~
“คุณหนูไคซึ”อยู่ดีๆทั้ง2ก็พูดขึ้นมา
“อะไรหรอ?”ฉันถามขึ้น แต่สายตาฉันก็มองไปข้างหน้า ไม่ได้มองทั้ง2คน
“น่ารักจังเลย>w<”ทั้ง2คน พูดขึ้น ก่อนที่ฉันจะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่แก้มทั้ง2ข้าง
.......ช่วยบอกที.......
....... 2 คนนี้.......
...... หอมแก้มฉันใช่มั๊ย? (- -?).....
“พะ...พวกนาย ทำอะไรเนี่ย”ฉันพูดแล้วใช้มือทั้ง2ข้างดันทั้ง2คนออก ก็โดนจับข้อมือไว้ทั้ง2ข้าง
.......สรุปว่าตอนนี้ ขยับไปไหนไม่ได้เลย- -^........
“พวกนายปล่อยได้แล้ว ฉันเริ่มเจ็บแก้มแล้วนะ”ฉันพูดแล้วพยายามบิดมือออก แต่ก็โดนจับเอาไว้เหมือนเดิม เหมือนกับว่าพวกนี้ไม่สนใจฟังฉันเลย
“เฮ้อ~~”ฉันหยุดอยู่เฉยๆ ให้พวกนี้หอมแก้มฉันต่อไป เพราะคิดว่าพวกนี้คงจะปล่อยฉันเป็นอิสระโดยเร็ว
แต่รู้สึกว่า.....ฉันคิดผิดนะ(- -^)
พวกนี้เริ่มค่อยๆไล่ลงมาเรื่อยๆจนเกือบจะถึงคอฉัน พวกนี้จะทำอะไร(- -+) ยอมให้หน่อยไม่ได้ เริ่มรุกใหญ่เลยนะ เฮ้อ~ ต้องทำให้พวกนี้จดจำไปอีกนาน ว่าอย่ามาลามปามให้มากนัก
“เพโทซาเล่ โบเดสติโก!”ฉันพูดจบ ทั้ง2คนก็กระโดดออกห่างตัวฉันแทบจะทันที
“คุณหนูไคซึเล่นแรงนะครับ~”
“บอกพวกเราดีๆก็ได้นิครับ คุณหนูไคซึ~”
“บอกดีๆแล้วก็ไม่ยอมเลิกเองนิน่า ช่วยไม่ได้ ขอโทษด้วยก็แล้วกันนะคะ”ฉันพูดพร้อมลุกขึ้นเดินจากไป
“ว้า~~ อีกนิดเดียวแล้วแท้ๆเนอะ เซ็ทสึ”
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า~ คุณหนูไคซึใช้วิชาก่อนนิ เซ็ทสึยะ”
“งั้นคราวหน้าเอาอีกนะ เมื่อกี้ได้ยินแว่วๆแล้ววะ เซ็ทสึ”
“ได้ยินอะไรแว่วๆของแกวะ เซ็ทสึยะ”
“ก็คำลงท้ายของคุณหนูไคซึไง อย่าบอกนะแกไม่ได้ยินน่ะ(- -^)”
“เออ! ไม่ได้ยิน!”
“งั้นฉันก็โชคดีสินะ แสดงว่าฉันดวงสมพงกับคุณหนูมากกว่าแก(^[+++]^)”
“อ่อหรอออ~~ งั้นคราวหน้าฉันจะรุกให้เสร็จก่อนแกเลยคอยดู(^^+)”
“ฉันต่างหากที่จะรุกเสร็จก่อนแก!”
“ฉันต่างหาก! ไอ้ซีด!”
“ฉันต่างหาก! ไอ้มืด!”
“หนอยยย!! / แบร่!!!”
ตัดฉับ! = =; จบแบบเกรียนๆ=w=~ กลับมาแล้วค่าาา>w< มาอัพห้แล้วอีก1ตอน! จะพยายามมาอัพให้เร็วที่สุดนะค่า
ขอให้อ่านให้สนุกนะค่า^^ อ่านแล้วเม้นให้ด้วยนะจ้ะ >3<
ความคิดเห็น