[FIC-EXO] My Candy | Sehun x Luhan

ลำดับตอนที่ #3 : MY CANDY:.chapter02 (100%)

 MY CANDY

   

    Chapter 02
 

         




             เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งที่เดินอย่างเร่งรีบ ขาทั้งสองข้างก้าวย้างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ไปยังจุดหมายปลายทางที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้องเรียนของตนนัก 

             ร่างบางนำพาขาสั้นๆของตนมาหยุดยืนที่สนามกีฬากลางแจ้งของโรงเรียนกวาดสายตาราวกับสายตาของเหยี่ยวมองไปรอบทั่วสารทิศเพื่อตามหาบุคคลที่ "น่าจะ"เป็นคนร้ายในสายตาของเขา เขามองเห็นร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งที่สะดุดตาไม่น้อยอยู่ที่สนามบาส ไม่รู้อะไรดลใจ ขาทั้งสองก้าวเดินฉับๆไปทางสนามบาสทันที 

         นักเรียนชมรมบาสชั้นปีที่2 กำลังแยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัว รุ่นพี่ปีสุดท้ายกำลับอบรมรุ่นน้องปี1 อยู่ไม่ไกลนัก ลู่ฮานที่มาพร้อมกับความโกรธแค้นที่เพื่อนตนต้องเป็นแบบนั้น ที่มากจากไหนมิทราบแน่ชัด รู้แค่ว่า ฮุน นั้นเค้ารู้จักหมอนี่แค่คนเดี่ยว! เพราะเซฮุนเป็นถึงหนุ่มป๊อปที่สาวๆใฝ่ฝัน เงียบ สุขม เย็นชา ข้อมูลที่รู้ในโสดประสาทหลุดเข้ามาในหัวของลู่ฮานทันที


     "เซฮุน? ใช่ชื่อของนายมั้ย"



            เสี่ยลู่พยายามระงับอารมณ์โกรธของตนก่อนจะตัดสินใจเดินไปถามร่างสูงที่กำลังดื่มน้ำอยู่ที่สแตนเชียร์ คนตรงหน้าระออกจากขวดน้ำหันมามองทางต้นเสียง ใบหน้าเรียบนิ่งของเขาจดจ้องมาอย่างสงสัย แต่ใบหน้าแบบนั้นกลับทำให้ลู่ฮานคิดว่าเขากวนโอ้ย ซะงั้น

     "....."

     "นายชื่อฮุนอะไรนั้นใช่มั้ย?"

     "...."ร่างสูงยังคงคอนเซปใบหน้าเรียบนิ่งตามเดิม ยิ่งทำให้ลู่ฮานยิ่งโกรธจนหน้าแดง

     "แก! ไอ้นิสัยไม่ดี ไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้ ไอ้ไม่รับผิดชอบ อย่ามาคิดว่าจะทำหน้านิ่งแล้วจะปกปิดความเลวของนายหรอกนะ ฉันรู้ความเลวของนายหมดแล้ว หน้าตาดีแล้วไง ฟันแล้วทิ้งเลยงั้นเหรอ ไม่เห็นจะแมนเลย พอบอกว่าท้องนายก็จะไม่รับใช่มั้ย ฮะ! ตอบฉันสิ!"

     "ท้อง..?"ร่างสูงพึมพำออกมาอย่างสงสัย

     "ก็ใช้หนะสิ นายอะหน้าตัวเมีย พอทำแล้วท้องก็ไม่รับผิดชอบ นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชายนิหว่า นายไม่มีสัจจะธรรมมนุษย์ นายไม่มี ไม่มี... "

ลู่ฮานตะโกนด่าคนตรงหน้าไม่ยั้ง ภาษาเกาหลีที่ได้ร่ำเรียนมาจากแบคฮยอรนับแรมปีตอนนี้ถึงทางตันซะแล้ว

     "...."

     "ไอ้...ไอ้.."

     "..."

     "ไอ้คนนิสัยไม่ดี! ทำคนอืนท้องแล้วไม่ยอมรับ"ลู่ฮานหน้ามุ้ยทันทีเมื่อตัวเองนึกคำที่จะว่าคนตรงหน้าไม่ออก ยิ่งแล้วใหญ่ตรงที่เขาไม่มีปฏิกิริยา ตื่นกลัว หรือหวาดผวาเรื่องทำคนอื่นท้องเลยแม้แต่นอย ยิ่งทำให้ลู่ฮานนึกเจ็บใจ

     "ผมทำใครท้องนะ?"ลู่ฮานปล่อยระยะเวลาหาคำเกาหลีช่วงหนึ่ง เสียงของร่างสูงจึงนนึกโต้ตอบกลับมา

     "ก็นายไปทำเรื่องแบบนั้นกับใครไว้บ้างหละ "

     "เรื่อง..แบบไหนฮะ"เซฮุนโน้มใบหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าของลู่ฮาน จากครั้งแรกที่มีใบหน้าเรียบเฉย แต่มาตอนนี้เขากลับยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์


     "กะ..ก็เรื่องแบบ?!(,4฿9):/(&"@(:;฿"ลู่ฮานโกรธหรือเขิลเพราะคำพูดและการกระทำของคนตรงหน้ามากจึงหลุดพ้นภาษาจีนบ้านเกิดออกมา

     "ผมต้องพยายามเข้าใจมั้ย?"ร่างสูงส่งยิ้มกลับมา ดูก็รู้ว่าคนอย่างนายรู้เรื่องแบบนั้น ลู่ฮานคิด

     "ไม่ต้อง! มาเข้าเรื่องได้แล้ว"

     "จะคุยกับผมเหรอฮะ?"

     "ฮึ้ยย นายใช่เซฮุนที่พวกผู้หญิงกรี๊ดนักกรี๊ดหนาจริงๆเหรอ"

     "ไม่รู้สิ ผมไม่ได้ใส่ใจ"

     "จากประวัตินาย นายเป็นคนนิ่ง เงียบ เย็นชา ไม่ใช่รึไง"ลู่ านพึมพำกับตัวเอง แต่คนตรงหน้าก็พยายามแกล้วโน้มหน้ามาใกล้ๆเพื่อพยายามแอบฟัง

     "ผมเคยได้ยินบางคนพูดเหมือนกันนะ"เซฮุนกระซิบตอบที่ข้างๆหูอีกครั้ง

     "เฮ้ย! นายแอบฟังตอนฉันคุยกับตัวเองได้ไง"

     "ไม่ได้แอบ แต่คำพูดมันลอยมาหาผมเอง"

     "แล้วไอ้คนบางคนของนายเนี่ย มันทั่งโรงเรียนโว้ยย"ลู่ฮานตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

     "...."แล้วเซฮุนก็กลับไปมีใบหน้าที่เรียบเฉยตามเดิม

     "นายต้องรับผิดชอบ!"

     "ผมทำฮยองท้องเหรอ?"

     "อะ ไอ้บ้า ฉันบอกนายตอนไหนว่าฉันท้องฮะ จะเอายังไงว่ามา"

     "เอาอะไรเหรอ"

     "นายทำเพื่อนฉันท้องนะ! อย่ามาทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้สิ"

     "แล้วเพื่อนคนนั้นชื่อว่าอะไรหละฮะ"

     "สงสัยนายจะมีหลายคนสินะ เพื่อนฉันชื่อมินฮยอก นายจำได้มั้ย"

     "มินฮยอก?"

     "ก็เออหนะสิ นายจำได้แล้วใช่มั้ย"

     "มินฮยอก...มินฮยอกไหนฮะ"เซฮุนทำหน้างง

     "อย่ามาแกล้งว่าจำไม่ได้นะ นายจะเลวไปถึงไหนกันเซฮุน!! "

     "ผมไม่รู้จักนะฮะ"

     "อย่ามาโก..!"

  RRRR R     RRRRR 





  RRRR    RR RRR

             เสียงโทรศัพท์ของลู่ฮานดังขึ้นมาขัดจังหวะบทสนทนาที่กับลังร้อนขึ้นเป็นไฟอีกครั้ง เขาควานหาโทรศัพท์ที่อยู่กระเป๋าเสื้อ เห็นเบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์ของเพื่อนที่กำลังพูดถึงอยู่นั้น

     "งั้นเรามาดูกันว่านายจะมารยาได้แค่ไหน"ลู่ ฮานหันไม่มองหน้าเซฮุนอย่างมีชัยก่อนจะกดรับสาย

ติ๊ด!




     (ลู่ นายอยู่ไหน? จู่ๆนายก็รีบออกไปฉันห้ามนายไม่ทัน นายอยู่ไหน...)


     "ฉันก็อยู่กับฮุนๆอะไรของนายนั้นไง มิน นายช่วยบอกหน่อยได้มั้ยว่า คนที่ทำนายท้องชื่ออะไร"


     (กะ ก็ฮุนนี่ไง) ชื่อนี้ทำให้ลู่ฮานยิ้มออกมาอย่างมีชัยไปให้คนนี้ยืนบังแดดให้อยู่ตรงหน้า ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งกึ่งรำคาญหน่อยๆ

     "ฉันบอกนายแล้ว นายโกหก!"

     (ฉันโกหกอะไรเหรอลู่ เรื่องท้องฉันก็บอกนายคนแรกนะ)


     "ฉันก็คุยกับฮุนอะไรนั้นของนายไง"

     (ฮุนฉันงั้นเหรอ เขาก็อยู่กับฉันเพื่อตามหานายอยู่นะ นายอยู่ไหนเนี่ย!)

     "นะ นายอยู่กับใครนะ"

     (ฉันอยู่กับอิลฮุน พอดีนายลุกออกไปเขาก็รับสายพอดี แกอย่าด่าอย่าว่าอะไรเราเลยนะ..)

     "เดี๋ยว!นายวาานายอยู่กับใครน่ะ"ลู่ฮานถามเพื่อนรักอย่างร้อนรนขึ้นมา คนตรงหน้ามองสีหน้าและการกระทำของคนตรงหน้าแล้วก็นึกตลก แต่เขาก็ได้แค่เพียงปรับสีหน้าให้ปกติเรียบนึ่งตามเคย

     (อิลฮุนไง ฉันกะไว้แล้วเชียว นายไปเจอฮุนไหนมา? )
     "แก เหมือนฉันกำลังจะตาย"ลู่ านพยายามเดินออกมาคุยให้ห่างเพื่อไม่อยากให้เขาได้ยิน

     "ฉันขอโทษ แล้วฮุนนั้นคือใครอะ"

     "โอเซฮุน"

     "ฮะ? กะ แกคิดว่าเขาจะหันมาสนใจฉันรึไง เขาออกจะดัง สาวๆไม่ให้ใครแตะต้องเขาหรอก อีกอย่างเขารู้จักฉันรึไง คนดังขนาดนั้น"

     "ก็ฉันรู้จักฮุนนี้แค่คนเดียวนี่หว่า ตอนนั้นอารมณ์ความรักที่มีต่อพวกแกก็ทำให้โกรธไม่ลืมหูลืมตา"ลู่ฮานพูดออกมาเหมือนจะร้องให้ เขาหันไปทางเซฮุนที่ตอนนี้มีเพื่อนของเขาที่ดูเหมือนจะสูงกว่าเขา คุยด้วยอยู่ หรือเขาจะชิ้งหนีตอนนี้ดี

     (แล้วจะให้ฉันทำไงดี โทรหาแบคมั้ย แบบบอกมันว่าแกอยู่ในอันตราย)

     "ไม่รู้หละ แกต้องช่วยฉันออกจากสถานการณ์นี้น่าขายหน้าของฉันให้ได้ ไม่งั้น ฉันจะกลับไปอยู่ในโหมดโหดตรอดกาล"

     "โอเคๆ แกอย่ากลับไปเป็นโหมดนั้นเลย ฉันกลัวงั้นนายทำทีว่าคุยกับฉันต่อนะ เดี๋ยวจะโทรเรียกแบคไปหา ฉันขอโทษจริงๆนะที่ทำให้เกิดเรื่อง"

      "อืม ขอด่วนๆนะ! "

ดิ๊ด!

       ลู่ฮานบอกให้มินฮยอกกดตัดสายไปเพื่อจะทำให้เขาๆม่มีพิรุจและกลับมาอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีกครั้ง ถ้าเขาหันกลับไปก็ต้องไปเผชิญหน้ากับคนที่เขาเพิ่งจะด่าถึง สองภาษาด้วยกัน แถมยังไปบอกว่าหน้าตัวเมีย ทำคนท้องแล้วไม่รับอีก ในหัวตอนนี้คงจะกำลังปั่นป่วนกับคำแก้ตัวที่ลอยวนไปวนมาในโสดประสาทอยู่กระมัง
ร่างสูงที่อยู่ห่างจากเขาประมาณเมตรกว่าๆเดินเข้ามาใกล้ด้วยสายตาที่เกินจะคาดเดา ลู่ฮานหันไปมอง สายตาของเขาดูจะตกใจกับสถานะการณ์นี้เล็กน้อย ปากก็กำลังขยับเพื่อให้คนที่เดินเข้ามาให้รู้ว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่


     "แบค ตอนนี้ฉันควรทำไงดี"เสียงพึมพำค่อยๆ สายตาที่ดูหวาดระแวง หันไปหาผู้ที่กำลังมาเยือน

     "ดูเหมือนว่าคนๆนั้นจะไม่ใช่ผมนะฮะ"

     "นายเอาอะไรมาพูด"

     "ผมได้ยินนินา"

     "นายจะได้ยินได้ไง ฉันพูดค่อยออก"

     "เห็นมั้ย ฮยองพูดออกมาแล้ว ผมเนี่ยฉลาดจริงๆเลย"

     "บะ บ้าสิ "

     "ฮยองเนี่ยน๊า มาโยนความผิดว่าผมทำคนอื่นท้องได้ไงกัน"


    "ฉันไม่ได้โยนความผิดสักหน่อย"

    "ผมเสียหายนะ"

     "แฟนคลัปนายไม่ได้อยู่แถวนี้สักหน่อย งั้นเลื่องที่ฉันพูดไปทั้งหมดเมื่อกี้ นายก็ช่วยลืมๆมันหน่อยแล้วกัน"

     "ผมโดนใส่ร้ายโดยไม่รู้ตัว มันไม่แฟนะฮยอง"

     "แล้วนายจะเอาไง"ลู่ฮานสู่หน้าท้าทายไปทางเซฮุน มันคงจะเป็นครั้งเดี่ยวที่เราได้คุยกันก็ได้ งั้นก็แถให้ถึงที่สุดแล้วกัน ลู่ฮานคิด     และเป็นอีกครั้งที่เจ้าชายน้ำแข็งที่คนทั้งโรงเรียนต่างปลื่มนักปลื้มหนา เย็นชา สุขุม สิ่งเหล่านี้ ลู่หานยังไม่เคยเห็น ยิ้มอย่างเจ่าเลย์อีกครั้ง ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเมี่ยวลู่ค่อยๆ อย่างแผ่วเบา

     "ฮยองใส่ความหาว่าผมทำคนท้อง"

     "ละ ละแล้วไง"

     "ฮยองจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ ผมเสียหาย"

     "พอดีฉันมีธุระไปหละ!"


               ลู่ฮานพยายามเดินหนีออกไปแต่ก็ไม่เร็วเท่าร่างสูงที่จับเข้าที่ข้อมือยื้อไม่ให้ไป ลู่ฮานรู้สึกตกใจมากขึ้นอีกเมื่อแรงยื้อที่มีมากเกินไปทำให้เขาเข้าไปซบกับแผงอกของร่างสูงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่มีท่าทีตกใจอะไรเหมือนกับคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาแม้แต่น้อย กลับรู้สึกสนุกซะอีกที่ได้แกล้งคนตัวเล็กนี้ ยังไม่พอแค่นี้เขายังคงคิดอยากจะแกล้งคนตรงหน้าอีก จึงแกล้งมาใกล้ๆหน้าของลู่ฮานอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้




     "ถ้างั้น...

               .
              ...ฮยองอยากมาเป็นแม่ของลูกผมมั้ยฮะ!"

****************My Candy***************


 

 

Luhan 'Part

 

"งั้นฮยองมาเป็นแม่ของลูกผมมั้ยฮะ?"

 

 

"งั้นฮยองมาเป็นแม่ของลูกผมมั้ยฮะ?!!"

 

 

"งั้นฮยองมาเป็นแม่ของลูกผมมั้ยฮะ?"

 

 

              เสียงทุ้มๆของเซฮุนที่ดังอยู่ข้างหูของผมที่เป็นเสียงกระซิบที่ทำให้ผมได้ยินคนเดียว แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนมีเอคโควดังซ้ำวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ตอนนี้ผมรู้สึกว่าใบหน้าของผมมันจะร้อนมากเลย คงไม่ใช่เพราะผมเขิลหรอกนะ 

ผมพยายามดิ้นให้ออกจากอ้อมแขนของเขาแต่ร่างสูงก็ยังคงกอดไว้อยู่อย่างนั้น 

     "ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"
 

     "ฮยองตอบผมมาก่อนสิว่า ฮยองจะยอมรับรึเปล่า"
 

     "ยะ อย่าบ้าหน่า เลิกแกล้งฉันได้แล้ว ฉันขอโทษแล้วไง ขอโทษอะขอโทษ"
 

     "ผมไม่ยกโทษให้หรอกนะ"
 

     "อย่าเล่นแบบนี้สิ"
 

     "ผมไม่ได่เล่นซักหน่อย"
 

     "ก็เห็นๆอยู่"เสียงนี้เป็นแค่เสียงบ่นพึมพำของผมเท่านั้นแต่ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินสิ่งที่ผมพูด
 

     "หืมม ฮยองว่าไงนะฮะ" ร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ตอนนี้สายตาของผู้คนแถวนั้นเริ่มที่จะหันมาสนใจพวกเรา แต่แขนของเขาก็ยังคงกอดรัดผมแน่นอยู่อย่างนั้น ไม่อายบ้างหรือไงกัน!

 

 

     "อาลู่!!!"

 

 

     "แบคฮยอน?... นี่นายปล่อยฉันนะ เพื่อนฉันเรียกแล้ว"แขนแกร่งที่กอดผมไว้ตอนนี้เริ่มคล้ายออกอย่างช้าๆ ผมหันไปมองหน้าของเขาเป็นเชิงว่าเลิกแกล้งแล้วใช่มั้ย แต่คนตรงหน้าก็กลับไปเป็นปกติ ที่มีใบหน้าเชยชา ตามเดิม นี่มันอะไรกัน?

 

     "ลู่ฮาน นายมาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย!"แบคฮยอนที่เพิ่งเดินถึงเรียกผมอีกครั้ง หมอนั้นดูจะงงอยู่หน่อยๆ
 

    "อะ..เอ่อ คือ.."
 

    "นายคนนั้นใช่มั้ยที่มาตื้อนายไม่เลิก มินเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว บอกว่ามีเด็กปีสองตัวสูงๆมาตามตื้อนายไม่เลิก นายโอเคมั้ย"แบคฮยอนเดินเข้ามาก็มาถามผมว่าเป็นอะไรรึเปล่า แล้วยังชี้ไปที่ร่างสูงอีกร่างที่อยู่ห่างจากผมไม่มาก นั่นเพื่อนของเซฮุนที่คุยด้วยกันกับเขาเมื่อตะกี้นี้ เขาดูตกใจอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆก็มีคนชี้มาที่เขาแถมสายตาของคนชี้ยังดูหน้ากลัวอย่างยอกไม่ถูก นี่มินฮยอกเล่าอะไรให้แบคฮยอรฟังหละเนี่ย
 

     "อะ..เอ่อ แบคเราไม่ได้เป็นไร เอ่อ คือ เราแค่จะมา เอ่อ จะมาคุยกะน้องเซฮุนไง เนอะ" ผมซะกิดไปที่ตัวของเซฮุนที่ยืรอยู่ไม่ไกลจากผมนัก
 

     "แกไปรู้จักน้องเค้าตอนไหนกัน"แบคฮยอนหันมาถามอย่างงงง
 

     "เพิ่งคุยกันเมื่อกี้นี้เอง"
 

     "อย่ามาโกหก!"แบคฮยอนทำเสียงดูใส่
 

     "โกหกอะไร ไม่มี"
 

     "ก็มินมันบอกว่าแกโดนแกล้งอะ นายใช่มั้ยที่แกล้งลู่ สูงเกินชาวบ้านยังมาระรานคนไปทั่วนะนายอะ"แบคฮยอนชี้ไปที่ร่างสูงอีดครั้งแต่ครั้งนี้เขากลับมองมาแบบพินิจพิจารณา แต่ก็ไม่ได้กล่าวว่าอะไร แต่มินฮยอกทำไมตองโกหกแนวนี้!! ใครจะเอามันลงหละทีเนี่ย
 

     "เออหน่า ปะ เราไปกันเถอะนะ ขอโทษด้วยนะครับที่เพื่อนของผมพูดแบบนั้น"ผมบอกขอโทษเพื่อนของเซฮุนแทนแบค ขอบคุณที่เขาไม่เอาเรื่ิง

"กลับกันๆ รถบ้านนอกนอกนายมารับแล้วไม่ใช่เหรอ"

     "บ้าสิลู่ ว่าแต่ไอ้เสาโทรศัพท์ดีทูคอลอะไรนั้นนั้นเป็นใครกัน"จู่ๆแบคฮยอนก็ชี้ไปที่เพื่อนของเซฮุนอีกครั้ง จะติดใจอะไรนักหนาเนี่ย แบค
 

     "อะไรนะ ดีทูคอล"
 

     "ก็หมอนั้นมันสูงอะไรดี ฉันก็เลยเอาเสาโทรศัพท์สามค่ายมารวมๆกัน"แบคฮยอนพูดอธิบาย

     "ไม่มีอะไรหรอกนั้นเพื่อนของเซฮุน นายมาหาฉันไม่ใช่เหรอ เรารีบไปดีกว่านะ"ผมหันไปพูดกับแบคฮยอน เขาดูเหมือนจะเข้าใจ จึงเดินนำออกไปจากสนามบาส ผมกำลังจะก้าวขาข้างขวาของผมเพื่อที่จะเดินตามแบคฮยอนไป แต่ก็มีมืออีกข้างของร่างสูงดึงชายเสื้อของผมไว้
 

     "เพื่อนคนนั้นของฮยองชื่อไรเหรอฮะ"แต่กลับเป็นเสียงของเสาโทรศัพท์ดีทูคอลอะไรนั้น ถามด้วยเสียงขี้เล่นๆกลับมา แต่มือของเซฮุนก็ไม่ปล่อยชายเสื้อของผม
 

     "ฮะ เอ่อ ชื่อแบคหนะ แบคฮยอน เมื่อกี้ขอโทษด้วยนะ"ผมตอบกลับไป เขาแค่พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว ซะงั้น
 

     "ฮุน งั้นกูไปหาไอ้ไคก่อนแล้วกัน เมิงอย่าลืมซื้อชานมไข่มุขมาด้วย "นายเสาโทรศัพท์นั้นบอกกับเซฮุน 
 

     "เมิงก็ซื้อเองดิ"
 

     "กูสั่งไม่เป็น ไม่เคยไปอะ คุณเพื่อน"
 

     "......"คำตอบที่ได้กลับมาจากปากของเซฮุนกับว่างเปล่าเสียดื่อๆ แล้วผมมาอยู่ในวงสนทนาของอาหารตาของนักเรียนทั่วโรงเรียนทำไม่เนี่ย มือทีาเซฮุนจับชายเสื้อของผมก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย ขนาดผมดึงออกแล้วนะ หมอนี่มันบังยึดไว้ได้อีก 
 

     "ไปหละ ชานมช็อกโก้ 3แก้วนะ เอาหละ นูน่าครับ ผมไปก่อนนะฮะ"นายเสาโทรศัพท์จัดการสั่งเครื่องดื่มเสร็จสรรพก่อนจะหันมาโบกไม้โบกมือเป็นเชิงขอลานะที่นี้ ส่วนผมก็ได้แต่อึ้งอยู่อย่างนั้น เมื่อกี้นั้นมั้น.....ก่อนที่ผมจะคิดได้ ร่างสูงๆขายาวๆของนายเสาโทรศัพท์(ตามที่แบคบอก)ก็เดินออกไปถึงไหนต่อไหนแล้วโดยที่ผมได้แค่อ้าปากกำลังจะด่า หมอนั้นก็หายไปกับคนหมู่มากแล้ว
 

     "นูน่า เป็นอะไรไปหละฮะ"ร่างสูงที่เมื่อกี้สายตาและท่าทางแน่นิ่งตอนนั้นกลับมาเป็นคนอีกคนที่ชอบล้อชาวบ้านไปทั่ว
 

     "นูน่าบ้านนายอะดิ"
 

     "โฮ้ จริงๆกะจะด่าไอ้ยอลมันใช่มั้ยหละ แต่มันเดินไปไกลแล้ว"เซฮุนที่เอาความฉลาดมาจากไหนไม่ทราบ อธิบายเหตุผลเสร็จวรรพ นายร฿้แม้กระทั้งฉันคิดอะไรเลยเหรอเนี่ย
 

      "อย่ามาทำเป็นรู้ไปหน่อยเลย เพื่อนนายอาจลิ้นพันกันก็ได้เลยออกเสียงผิด"
 

     "คนเราก็ช่างคิดเนอะ แบบนี้ไงลูกของเราจะได้ฉลาดๆ"
 

     "อ๊ากกกก เลิกล้อได้แล้วนะ ฉันขอโทษๆๆๆๆ ยกโทษให้เถอะนะ นะ..."ผมใช้ลูกอ้อนโดยทำตาแป๊วๆ ส่งไปให้ ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรเลย เขาแค่จ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น บางทีผมน่าจะซื้อกระจกมาส่องบ้างแล้วว่าหน้าของผมติดอะไรอยู่ เขาเบื่อนหน้าหนีสายตาของผม เราสองคนมองเฉไฉกันไปคนละทางเข้าสู่โหมดเงียบของเขาอีกครั้ง แต่ได้ไม่นานเขาก็กลับมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง 

 

"ไม่ยกโทษ เข้าใจใช่มั้ยคุณแม่ของลูก"

 

"!!!!!!!!!!!!!!!!!!"สตั้นหลายล้านนาที หมอนี้ตอบกลับมาหน้านิ่งๆแทนที่จะแกล้งเหมือนเมื่อตะกี้ แต่เขายิ้มที่มุมปากนิดๆตอนท้ายด้วย ผมก็ได้แต่อึ้งกับตัวเองอยู่อย่างนั้น จนร่างสูงของเซฮุนเดินไปไกลไปแล้ว เขาคงจะโกรธมากสินะ ไม่นะ ผมไม่ชอบแกล้งแบบนี้!!!!

 

ไอ้เด็กบ้า!! >///<

 

 

****************My Candy **************

Baekhyun 'Part

 "เออนี่ลู่ แล้วแกไปอยู่แถวนั้นทำไมอะ แล้วที่มินมันบอกว่าแกโดนลุมด้วยอะ พวกแกกำลังทำอะไรกันแน่ แล้วตอนนี้ไอ้คนส่งข้อความนั้นก็ดันหายหัวไปไหนก็ไม่รู้อีก เอาจริง พวกแกแกล้งอะไรฉันปะ ลู่ นี่อาลู่ตอบฉันหน่อย...เฮ้ย!"


            ผมพูดพร่ามพลามบทสาทยายเป็นบทความได้หน้าหนึ่งน่าจะได้ แต่พอหันกลับไปเพื่อจะขอคำตอบของเพื่อนรักเท่านั้นแหระ ไม่มีทีท่าว่าเพื่อนคนนั้นจะเดินตามมาสักนิด แล้วนี่ผม ผมคุยคนเดียวงั้นเหรอเนี่ย ก็ว่าอยู่ทำไมคนถึงมองมาที่ผมเยอะจัง แล้วอาลู่ไปไหนของมันเนี่ย บอกว่าจะเดินตามมาก็ไม่เดินตามมา ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของเพื่อนรักอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะเย็นได้ จะบ่นยาวจนถึงพรุ้งนี้เลยคอยดู



ตรูดดดดด




ตรูดดดด




ติ๊ด!

     "เฮ้ อาลู่ นายอยู่ไหนฮะ ไหนนายบอกว่าจะตามมา"

     (เอ่อ.....)

     "ลู่!! ได้ยินฉันมั้ยยยย!"

     (.........)นี่หมอเนี่ยมันรู้ตัวรึเปล่าว่ากดรับสายอยู่เนี่ย

    "ลู่! เสี่ยวลู่ ได้ยินตรูม๊ายยยยยยย!!!"

    (เฮ้ยย!! แกจะตะโกนทำไมแบค)

    "ฉันตะโกนตั้งนานแล้วโว้ย แกอยู่ไหน ไหนว่าจะตามมาไง หายหัวไปไหน"

     (เอ่อ คือ อยู่สนามบาสหนะ)

    "ธุระแกยังไม่จบอีกเหรอที่นั่นอะ"

     (ธุระ....ไรหว่า)ดูท่าหมอนี่จะเป็นโรคเอ๋อไปแล้ว ตอบช้าแถมยังยืนยาวมาก

     "โอเค แกเริ่มจะไม่ปกติแล้ว เสียงนายเป็นอะไรหนะ"

     (เปล่าๆ ฉันตกใจนิดหน่อย แล้วนายอยู่ไหนเหรอ)

    "กำลังจะออกหน้าโรงเรียนแล้ว"

     (โฮ้ออ แกไปถึงเร็วจัง)

     "ฉันจะฆ่านาย!! ปล่อยให้ฉันพูดคนเดียวได้ไง"ผมเริ่มจะขึ้นเสียงอีกครั้ง เสียงปลายสายดูจะอู้อี้บ่นตามมาเล็กน้อย ผมไม่สนหรอกนะ

    (เรื่องไรเล่า!)

    "ก็กะจะถามว่าเป็นไงมาไง พอหันไป ก็ไม่เห็นนาย คนเค้ามองว่าฉันบ้าแล้วมั้ง"
     (ฮะ จริงอะ แกก็น่าจะหันมาบ้างอะไรบ้างสิ นี่เล่นหันตอนอยู่หน้าโรงเรียน แกคงบ่นยาวน่าดู)

     "ก็เออหนะสิ คนมองมาตั้งเยอะนึกว่ามองไร พวกนั้นคิดว่าฉันบ้าแน่ๆ"

      (เฮ้ออ แกแค่เรื่องเล็ก ฉันเนี่ยสิเรื่องใหญ่)

     "ไรอะ?"

     (มะ..ไม่มีอะไรสำคัญหรอก นายกลับไปก่อนก็ได้นะ คงจะนานน่าดูกว่าฉันจะเดินไปถึง)
     "อือ ไว้เจอกันพรุ้งนี้"

     (อื้ออ ถ้านายมาสาย สายไม่มีสิทธิ์ลอกนะ! )

     "เดี๋ยวเลย์ก็ให้ฉันลอก"

    (ค๊าบคุณเพื่อน เจอกัน)

    "บาย"




ติ๊ด!



        ลู่ฮานวางสายไปแล้วผมจึงเก็บโทรศัพท์เข้าที่กระเป๋าตามเดิม ก่อนจะเดินไปทางประตูหน้าโรงเรียน นักเรียนในโรงเรียนตอนนี้เหลือไม่กี่คนแล้ว แต่ที่หน้าโรงเรียนคนพลุกผล่านจนลายตาไปหมด แผงขายของ ร้านรวงที่อยู่ตรงหน้าโรงเต็มไปด้วยลูกค้าที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มเหมือนๆกับผม แต่สายตาของผมกลับไปสะดุดเข้าที่ผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนจะคุ้นๆ คล้ายกับว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน


     "ไง แบค ลู่ไปไหนหละ"ผู้ชายร่างสูงคนนั่นเอ่ยถามผม จริงๆแล้วเขาคือเพื่อนสนิทอีกคนของผมเองแหละนะ

     "อยู่สนามบาสอะ ว่าแต่แกเถอะ ม๊าฉันไปไหนหละ มาเดินลอยหน้าลอยตาที่นี่คนเดียวได้ไง"
ม๊าที่ผมว่าก็คือเพื่อนอีกคนของผม จริงๆแล้วเขาชื่ออิ๋ซิง ส่วนคนที่กำลังคุยกับผมตอนนี้เขาชื่อว่าคริส หรืออู๋อี๋ฟานนั้นเอง 
     
      "ฉันไปส่งที่บ้านแล้ว เหมือนดูท่าทางจะเป็นไข้อีกแล้ว"คริสดูสีหน้าซีดๆ คงจะเป็นห่วงเลย์มากเลยสินะ ผมก็เป็นห่วงเหมือนกันนะ เป็นห่วงมากด้วย จริงๆนะ! (เชื่อจ๊ะเชื่อ :ไรเตอร์)

     "ฉันผิดเองแหละ เมื่อเช้าม๊าใกล้หายแล้วแท้ๆ ฉันดันคะยั้นตะยอให้กินจนได้"

     "นายรู้สึกผิดเหรอ?"

     "เปล่า ฉันกะจะบอกนายว่าทำไม่ไม่ห้ามฉัน"

     "ฉันผิดงั้นสิ"ดูเหมือนคริสจะปลงกับคำพูดของผมหน่อยๆ แหม ผมผิดที่ไหนหละ ลู่ชวนผมไปซื้อชานมไข่มุข แล้วผมเห็นว่ารสนี้มันอร่อยดีเลยให้เลย์ชิม ก็ไม่เห็นจะมีใครห้ามผมเลย ผมไม่ผิดด

     "ถูกต้องครับพี่น้อง"ผมชู้นิ้วทำท่าทางเหมือนคุณปัญญาดี ในรานการโทรทัศน์ที่ผมเห็นบ่อยๆ

     "โอเค พรุ้งนี้เจอกัน ไม่ยุ่งกับหมาน้อยแล้ว"คริสเอามือมาลูบหัวของผมคล้ายกับว่าผมเป็นหมาดีๆนี่เอง ไอ้เพื่อนบ้า

     "ว่าไงนะไอ้คริส อยากให้ฉันตะโกนใช่ปะ เลิกเรียกๆ ก่อนที่ฉันจะอารมณ์เสีย"ผมพูดบนงอนให้คุณเพื่อนคนนี้หน่อยๆ และชี้นิ้วกลับไปกลับมาทำท่าทางดุใส่

     "ฮะ โอเค้ ไปนะ อย่ามาสายอีกหละ"

     "บอกตัวแกเองเถอะ"

     "ขี้ตู่จริงๆเพื่อนตรู หนีหละ"

     "อือ โชคดี"
           ครีสเดินกลับเข้าไปข้างในโรงเรียนอีกครั้ง เขาโบกมือตามหลังเป็นเชิงบอกลา สงสัยหมอนั้นคงจะเข้าไปเอาเสื้อพละของเลย์สินะ จริงๆผมก็ลืมเอาของตัวเองมาด้วยโทรบอกให้เอามาให้ด้วยดีกว่า ผมกดส่งข้อความไปหาครีสโดยมีใจความว่า




: เอาชุดพละของฉันมาด้วยนะ ซักให้ด้วย ขอกลิ่นแบบหอมๆนะ อย่ารำเอียงเอาของม๊าซักเครืองแล้วของฉันซักด้วยทรีนของนายหละ!:







         ผมพิมพ์ข้อความยาวยืดลงไปก่อนจะกดส่งไปให้กับคริส ไม่นานหมอนั้นก็ตอบกลับมาคล้ายว่ารู้ทันได้ไง เอาเถอะเพื่อนรักถ้าแกตายฉันคงไม่มีคนลอกการบ้านช่วยฉัน ฉันไม่ฆ่านายหรอก ผมก้มกดๆพิมพ์ข้อความตอบกลับให้คริสอีกครั้ง จนเดินไปชนกับอะไรเข้าสักอย่าง





   "โอ้ย!"

         ผมว่าผมก็แค่เดินชนค่อยๆน่ะ แต่ทำไมเสียงของคนที่โดนผมชนมันถึงได้ดูแสดงเกินหน้าเกินตาจริงๆเลย ผมแหงนหน้าขึ้นไปมอง ก็ปรากฎว่าเป็นคน ใช่เป็นคนที่คล้ายเหมือนเคยเจอที่ไหนสักที่ 



ติ๊ดๆ!


     เสียงข้อความของคริสส่งกลับมาแต่ผมก็ไม่ได้สนใจที่จะมองมัน ตอนนี้เรื่องนี้เรื่องใหญ่กว่าอีก คนตรงหน้าทำท่าทางเหมือนกับเจ็บปวดรวดร้าวราวกับโดนรถสิบล้อชนเข้า

     "โอ้ยยยย เจ็บๆๆ "

     "เจ็บบ้าอะไรของนายฮะ"ผมด่ากลับ

     "ฮยองมาเป็นผมมั้ยหละ"

     "ฉันไม่อยากสูง"

     "วันนี้ฮยองทำร้ายผมตั้งสองรอบแหนะ แถมยังไม่คิดจะขอโทษผมด้วย"ร่างสูงหน้ามุ้ยตอบมา อะไรที่ว่าสองครั้ง?

     "เห..?"

     "ความจำสั่นจังเนอะ ที่สนามบาสฮยองชี้มาที่ผมแล้วบอกว่าผมเป็นคนไม่ดี"อืมม คิดไปคิดมาก็คุ้นๆแหะ ว่าแต่ที่สนามบาส

     "ไอ้เสาโทรศัพท์ดีทูคอล!!..อุ๊บ"ผมตกใจจนเผลอตะโกนออกไป ทำให้คนมากมายที่อยู่หน้าโรงเรียนต่างหันมามอง หมอนั้นจึงรีบเอามือของเขาเข้ามาปิดปากผมโดยเร็ว แต่กลับทำให้เป็นจุดสนใจมากกว่าเดิมซะอีกนะ 

     "ฮยองจะตะโกนทำไมเนี่ย"

     "อือออออ"ผมไม่สามารถตอบหมอนั้นได้เนื่องจากเขาเอามือมาปิดปากผมไว้

     "ฮยองดิ้นทำไมเนี่ย"คนที่ปิดปากผมอยู่ถามขึ้นมาอีกครั้ง ก็เอามือที่ล็อกคอและอีกข้างมาปิดปากของฉันออกเดี๋ยวนี้นะ

     "อือออออ อ่อนยยยย(ปล่อย)"

     "ฮะ? ฮยองอยากอ่อยผมเหรอ"ทำเสียงล้อเล่นติดตลกกลับมา ไม่ตลกด้วยโว้ยย

     "อือออ ไอ้อ้าา"

     "โอเค ไม่เล่นแล้วฮะ"

     "ไอ้เด็กบ้าเนี่ย"ผมบ่นอุบอิ๋บ

     "จำได้แล้วเหรอฮะ ความจำสั้นจังนะ"

     "นี่! นายว่าฉันงั้นเหรอ?! ไอ้สูง"

     "จุ๊ๆๆ ครางเหมือนหมาน้อยเลย"

     “ครางบ้านนายดิ แล้วหมาน้อยอะไรนั้น หยุดพูดเลยนะ!”

     “ก็ฮยองบ่นเหมือนหมาน้อยๆที่คราง หงิง หงิงเลย”

      “อ๊ายยย!! หยุดนะ อย่าพูดหมาน้อย ฉันไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นหรอก”

      “แล้วฮยองอยากเป็นอะไรหละฮะ”

      “อืมม นั้นสิ หมาป่า ฉันเป็นหมาป่า”ผมตอบหมอนั้นกลับไป เดี๋ยวก่อนนะ แล้วผมจะไปตอบหมอนั้นทำไมกัน

      “หึหึ ไม่เห็นจะเหมาะเลยนะนั้นหนะ

      “เรื่องของฉันสิ”

      “แล้วฮยองจะไปไหนหละครับนั้น”

     “นายไม่มีบ้านให้กลับรึไง”

     “อืมมม”

     “ไม่ต้องคิด ฉันประชด!”หมอนี้มันกวน__เป็นบ้าเลย ยังมีหน้ามาฉีกยิ้มหวานโชว์ฟันขาวๆมาทางผมอีก ไม่ได้พิสวาสเลยนะ

     “งั้น ให้ผมไปส่งมั้ยฮะ”

     “ไม่ต้อง!”

    “หมาน้อย เสียงดังจังเลย โอ๊ๆๆ”พูดว่าหมาน้อยไม่พอหมอเนี่ยยังเอามือมาลูบหัวผมอีก วันนี้ผมกะจะเป็นหมาจริงๆใช่มั้ยเนี่ย โดนลูบหัวอีกแล้ว

     “เออ ลูบเข้าไปๆ เอามือออกเดี๋ยวนี้เลยนะ”แนะ..ยังไม่เอาออกอีก

     “โอ๊ๆ อย่างอลน๊าหมาน้อย ไม่อาวว”ยังอุสส่าทำเสียงได้ปัญญาอ่อนอีกต่างหาก ผมจึงใช้มือปัดออก

     “หยุดๆๆๆ ฉันจะกลับบ้าน เลิกยุ่งกับฉันสักทีสิ”ผมตะหวาดกลับไป ดูเหมือนเขาจะอึ้งๆ ก็ดีแล้วหละจะได้เลิกยุ่งกับผมสักที

     “โกรธอีกแล้ว จริงๆผมต้องเป็นคนโกรธไม่ใช่เหรอ”ทำหน้างอลใส่อีก

     “ไม่รู้แล้ว! อย่าได้เจอกันอีกเลยนะ”เมเลี่ยงเดินออกมาอยู่ตรงทางเดินขายของอีกครั้ง กะจะรีบกลับไปเขียนโจทย์การบ้านไว้เตรียมลอกของอาลู่พรุ้งนี้แล้วแท้ๆ เสียเวลาหมดเลย

     “ไว้เจอกันฮะ บ๊าย บาย”


      ก่อนผมจะเดินออกไปยังมีเสียงของนายเสาโทรศัพท์โบกมือลาตามหลัง ได้ได้อยากเจอสักหน่อย! ไอ้เอ๋อ

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk to me..

                   หวัดดีค๊ารีดเดอร์ เรากลับมาเพิ่มอนขอมหมาน้อย นีสสสนึง อิอิ อยากแต่งให้ชานแบคกัดกันมากๆแต่ไปไม่เป็น ได้เท่านี้ ฮิฮิ อยากแต่งให้ฮุนฮาน หวานจนน้ำตาลยังไม่อยากเข้าใกล้ ฮิฮิ อย่าลืมติดตามน๊า จริงๆเราไม่ได้หวังคำว่าขอบคุณหรอกนะคะ แต่เราอยากรู้ว่ารีดที่รักมีความคิดเห็รกับฟิคยังไง เราจะได้มีกำลังใจปั้นต่อ ขอบคุณที่ติดตามและอ่านมาถึงจุดนี้นะคะ

:) Shalunla