(จิต)สัมผัสรักนายเย็นชา

ลำดับตอนที่ #1 : ย้ายบ้านก็เจอปํญหา

       เสียงรถวิ่งจากเชียงรายจนถึงเชียงใหม่ทำให้ฉันนอนไปได้นานเลยที่เดี่ยวและแล้วก็ถึงบ้านใหม่ของฉันสักที่บ้านหลังนี้มีภูเขารอมรอบทำให้เห็นไร้ลไม้ต่างๆที่ดูจะเป็นของเพิ้ลบ้านของฉันที่ดูแลสวนนี้เป็นอย่างดี  ฉับจึงเดินเข้าไปเอาของไปเก็บและจัดให้เป็นระเบียบฉันจึงค่อยออกมาสัมผัสกับอากาศที่หนาวเย็นข้างนอกจึงทำให้ฉันนั้นเห็นถึงวิธีชีงิตของชาวสวน  ช่างมีความสุขมากๆๆเลย
       "นี้เทอคือใคร"ชายหนุ่มที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อมายืนถามฉัน
       "ฉันชือมินนาเป็นลูกสาวของเจ้าของที่นี้"
ฉันตอบไปแบบไร้อารมณ์เพราะตั้งแต่เดินมาที่นี้ก็เจอวิญาณคนแก่มองฉันตลอดแล้วตอนนี้ก็ยังจองไม่หยุดจนไม่มีอารมณ์ในการคุยกับใครทั้งนั้นเพียงแค่ขอมาสูดอากาศข้างนอกให้สบายใจแต่กลับมีหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งถึงจะหน้าตาดีแค่ไหนก็ไม่มีอารมณ์ที่จะคุยด้วยทั้งนั้นเพราะต้อนี้อารมณ์เสียอีกครั้งก็เพราะอีตานี้มาถามนั้นแหละ
       "เทอแน่ใจนร็ว่าเป็นลูกสาวเจ้าของที่นี้"
       "แน่ใจสิย่ะก็พ่อฉันชื่อ พล ส่วนแม่ชื่อลินิดเป็นเจ้าของไรที่นี้"
       "งั้นขอประทานอภัยโทษคุณหนูมินนา"
       "ต้องอย่างนี้สิคนสวนของฉัน"
       "แต่ผมไม่ใช้คนสวนของคุณ"
       "ถ้าไม่ใช้นายมาอยู่ที่สวนฉันทำไหม"
       "ก็นี้ไม่ใช่สวนของคุณพ่อคุณนิครับ"
       "ทำไหมจะไม่ใช้ก็นี้ไงป้ายยังติดอยู่เลยเห็นไหมล่ะ"ฉันชี้ไปทางป้ายของสวนคุณพ่อฉันแล้วตานั้นก็ทำหน้าตาเหมือนให้มองอารัยบ้างอย่างข้างหลังของฉัน ฉันจึงหันไปมองข้างหลังที่ตานั้นชี้ให้ดูปรากฏว่าป้ายที่ฉันชี้นั้นไม่ใช้ป้ายของพ่อฉัน  ฉันจึงรีบเอามือลงก่อนที่นายคนนั้นจะว่าไปมากกว่านี้เพราะที่นี้ไม่ใช่สวนฉันจริงเป็นสวนของเพิ้ลบ้านฉันเองโดยที่ฉันไม่รู้ว่าฉันเดินเข้ามาในเขตอีกสวนตอนไหน
       "ก็ฉันไม่รู้นิว่าฉันเดินเลยมา"
       "คราวหลังคุณก็มองดูบ้านด้วยว่าป้ายของสวนไหนไม่ใช้คิดจะชี้เป็นของตัวเองช่ะ              หมด"
นายคนนี้ที่ฉันไม่รู้จักชื่อและไม่คิดที่จะแนะนำชื่อของตัวเองให้ฉันกลับมาว่าฉันแถมยังทำสีหน้าไม่พอใจใส่ฉันอีกคุณยายแก่คนนั้นก็หัวเราะฉันเลย  ฉันจึงนึกออกว่าคุณยายคนนี้เป็นใคร  คุณยายคนนี้เป็นเจ้าที่ของฉันแต่ไม่ยอมบอกว่าฉันข้ามเขตแถมยังมาทำหน้าดุใส่ฉันจนทำให้ฉันโดตานี้ด่าอีกทำไหมวันนี้มันซวยจริงๆนร้าเนียตานั้นก็ยังจะยืนมองฉันอีกเหอะจะให้ทำไงเนีย
        "นี้นาย"
        "อะไรของเทอ"
        "ฉัน.....ขอโ......ทษ"
        "อืม......เทอควรจะไปได้แหละ"
ตานั้นตอบแค่อืมทั้งที่ฉันก็ขอโทษแล้วนี้นร้าเชอะแต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะฉันจะรีบกลับบ้านไปเล่าเรื่องให้พ่อกับแม่ฟังดีกว่าว่าเจอผู้ชายที่ไม่มีารยาทในการพูดจากับผู้หญิงเลยชักนิดฉันเดิมมาถึงบ้านก็กินข้าวอาบน้ำและนอนเลยไม่น่าเชื่อว่าวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยนอกจากป้าแจงที่ดูแลฉันมาตั้งแต่เด็กฉันจึงไม่ได้เล่าอะไรให้ใครฟังเลยแม้แต่น้อย