รักวุ่นๆฉบับคนชอบแอบรัก

เนื้อเรื่อง

                                  รักวุ่นๆฉบับคนชอบแอบรัก(ตอนที่1)
           แปลกนะ รู้ทั้งรู้ว่าการแอบรักมันมีความเสี่ยงต่อการอกหัก คนเราก็ยังคิดที่จะรักถึงแม้ว่าเค้าอาจจะไม่รับรู้ในความรู้สึกนั้นก็ตาม ความรักก็ยังเป็นสิ่งสวยงามสำหรับเราอยู่ดี
           วันนี้ขอพูดถึงอีกด้านหนึ่งของความรัก ในแบบฉบับแอบรักเพราะเราว่ายังมีอีกหลายคนที่เกิดความรู้สึกแบบนี้รวมถึงเราเองก็เคยมีความรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน....หลายปีมาแล้วนะที่ความรู้สึก
หวั่นไหวมันได้ห่างออกไปจากความรู้สึก...แต่ในช่วงเวลาบางครั้งความรู้สึกเดิมก็เข้ามาแทรกแซงในเวลาที่ความเหงามาเยี่ยมเยือน....ดีส...ป่านนี้นายจะเป็นยังไงบ้างนะ นายจะลืมเราไปบ้างหรือยังนะแต่สำหรับเรา.ภาพของนายมันยังชัดเจนในความรู้สึก..มันถูกซ่อนอยู่ในส่วนลึกที่ยากจะลบมันออก ฉันยังจำได้...วันนั้นก่อนวันที่เราจะแยกย้ายออกไปเรียนที่อื่น...นายได้บอกรักส้มเพื่อนสนิทของเรา..ตอนนั้นเราอยากหนีไปไกลๆกลัวว่าถ้าได้รับรู้อะไรมากไปกว่านี้หน้าตาของเราอาจจะบ่งบอกอะไรให้นายรับรู้แล้วถ้านายรู้นายคงห่าง...ห่างฉันไปไกลก็ได้ถ้าเนอย่างนั้นเราคงรับมันไม่ได้สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือเราต้องยอมรับความเป็นจริงและยิ้มให้กับเธอสองคน....
        "แป้ง ไอ้แป้ง..เป็นไรวะเห็นซึมตั้งแต่เช้าแล้วเฮ้ยแป้งช่วยเราสักเรื่องดิ"ดีสพูด
        "อะไร ต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่แก" ฉันพูดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่ภายในใจก็รับรู้ได้ว่าสิ่งที่ดีสขอร้องคืออะไร
        "ช่วย ชวนส้มไปงานวันเกิดเราหน่อยแล้วก็ถือว่าเป็นการเลี้ยงอำลาที่จะแยกย้ายกันไปด้วย..เราอยากให้ส้มไปมาก ถ้าส้มไม่ไปงานเราคงไม่สนุก ช่วยนะเพื่อน มันคงไม่ยากสำหรับแกไช่ไหมวะ"
        "โธ่ นี่ใครให้มันรู้ซะมั่งไอ้แป้งไร้เทียมทานนะเว้ยระดับไหนแล้ว เตรียมตัวแต่งหล่อได้เลย...ส้มไปแน่ๆ" ฉันพูดมันออกมาอย่างร่าเริง
        "ดีเพื่อนก็มีแต่แกนี่แหละที่ช่วยเราได้...ขอบใจนะเพื่อนรักไปก่อนนะแล้วเจอกันที่บ้านเราเออถ้าส้มไม่ไปแกก็อย่าหวังได้กินเค้กไอ้แป้ง"ดีสพูดพร้อมทั้งทำหน้าตาทะเล้นใส่แป้ง
         หลังจากที่ดีสเดินออกไปแล้วแป้งได้แต่พึมพำออกมาเบาๆว่า"เพื่อนรักแล้วทำไมไม่รักวะ
 แป้งชวนส้มมางานเลี้ยงอย่างที่ดีสขอร้อง....ดีสและส้มต่างสนิทสนมกันมากขึ้นทั้งสองตกลงกันว่าจะไปเรียนที่เดียวกันในระดับมหาวิทยาลัย
        และแล้วการจากลาก็มาถึงฉันมองดูเค้าสองคนเดินจากไปอย่างช้าๆด้วยรอยยิ้มแห่งความอาลัย...นำตาเอ่อออกมาอย่างไม่ตั้งใจ...ดีสหันกลับมามองฉันด้วยด้วยรอยยิ้มปนความขบขันที่เห็นฉันร้องไห้ออกมา....แล้วเค้าก็โบกมาให้สัญณานว่าต้องไปแล้ว..ฉันโบกมือกลับตอบโดย
อัตโนมัติ...เมื่อไหร่นะที่ฉันจะได้พบเธออีก...เมื่อไหร่...
        ต่อจากนี้ไปเส้นฉันคงไม่มีแกแล้ว..ฉันจะต้องเริ่มเข้มแข็ง..ฉันจะไม่คิดถึงแก..สักวัน...สักวันฉันจะลืม.....