<( っ '๐')づ ⌒☆ Code Laboratory"

ลำดับตอนที่ #5 : test edit fic

“ทึกกี้อ่า~...” เสียงยานครางของใครบางคนดังขึ้นเพื่อให้เจ้าของชื่อสนใจ

“ทำไม?” เสียงเรียบแต่แฝงด้วยความหงุดหงิดเอ่ยถามกลับ

“ทำไมทึกกี้ต้องทำเสียงอย่างนี้ด้วย ไม่รักเขาแล้วใช่ม๊ะ ฮึกๆ T^T” คนร่างอวบแสร้งทำสะอื้นเรียกร้องความเห็นใจ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้อีกคนรู้สึกผิดแม้แต่น้อย

“นี้เลิกบีบน้ำตาซะที ฉันรำคาญ” ลีทึกหันไปต่อว่าอีกคนอย่างมีอารมณ์

“ทึกกี้เบื่อเขาหรอ เขาขอโทษ อย่าเบื่อเขาเลยน้าา นะ นะ” คังอินเอ่ยเสียงออดอ้อนที่ไม่ดูเหมาะกับเขาสักเท่าไร

“ฉันไม่ได้เบื่อนาย” ลีทึกมองไปที่ชายหนุ่มอีกคนที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่ห้องนั่งเล่นมาหลายชั่วโมง ก็ไม่มีทีท่าว่าชายคนนั้นจะลุกกลับไปเสียที คังอินมองตามสายตาคนรักที่กำลังจ้องชายหนุ่มคนนั้นไม่วางตา

มานั่งไมที่นี้ว่ะ ขวางหูขวางตาชะมัด คนเขาเลยอดสวีทกันเลย

RRrr..

          คังอินคิดได้แค่นั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดห้วงความคิดของเขาเสียก่อน โทรศัพท์เครื่องสีขาวยังคงส่งเสียงดังอยู่อย่างนั้น โดยไม่มีใครคิดจะรับสาย ลีทึกกับคังอินหันมาสบตากันมองว่าใครจะเป็นคนทำให้โทรศัพท์เครื่องนั้นเลิกส่งเสียงดังเสียที แล้วก็อย่างที่รู้กัน …‘หมีแพ้นางฟ้าเสมอ’ คังอินจำใจลุกไปยังห้องนั่งเล่น ที่ต้นเสียงยังคงดังขับกล่อมประสาทเขาอยู่ คังอินจ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างโทรศัพท์เจ้าปัญหา ที่ไม่ได้มีทีท่ารับรู้เลยว่ามีเสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมดังอยู่ข้างตัวเอง คังอินขมุบขมิบบ่นเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือหนาไปที่หูโทรศัพ