คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [..Gift For You..] :: >
[SF] gift for you
[Pair] Yesung & Ryeowook
[Note] : ป๊อล๊อออ >> ฟิคตอนนี้ล่องหนอยู่ ใส่เสื้อคลุมให้มันด้วยนะคร้า^^
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Special Part
นิ้วเรียวแตะริมฝีปากค้างนานสองนาน หน้าหวานเหม่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ เขากับพี่เยซองกลับมาคืนดีกันแล้ว หากแต่นั้นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ หน้าหวานขึ้นสีแดงจัดเมื่อนึกถึงรสจูบหวานที่คนรักได้หยิบยื่นให้ ใจสั่น แขนขาอ่อนไร้เรี่ยวแรง นับเป็นครั้งแรกที่เยซองทำเอาคนตัวเล็กสั่นไหว และเคลิบเคลิ้มได้ขนาดนี้
“เป็นไรไป” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง ทำเอาร่างบางสะดุ้งตัวโยงด้วยความตกใจที่ชายหนุ่มมาไม่ให้สุ้มให้เสียง
“ตกใจหมดเลย อ๊ะ.” ร่างบางหันหลังไปต่อว่า แต่ก็ต้องรีบหันกลับ เมื่อหันกลับไปเห็นร่างสูงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จรัดผ้าขนหนูผืนขาวปิดบังช่วงล่างไว้ และมีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กอีกผืนที่กำลังซึมซับน้ำจากเส้นผมหนาของเขา หน้าหวานซับสีเลือดยิ่งขึ้นเมื่อเห็นภาพคนรักเปลือยช่วงบนอยู่
‘เท่จัง’
‘เอ๊!! คิดไรเนี้ยเรา หยุดคิด หยุดคิด’
ร่างบางสะบัดหัวไปมา โบว์ชมพูบนกลุ่มผมส้มนั้นสะบัดตามแรงหมุน หากแต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะหลุดออก
“รยออุค” น้ำเสียงธรรมดาเอ่ยเรียกร่างบาง หากแต่ตอนนี้มันกลับเป็นน้ำเสียงสุดแสนเซ็กซี่ในการรับฟังของรยออุค
“ห๊ะ” รยออุคไม่สบตาร่างสูงเหตุเพราะกลัวจะหลงใหลไปกับตาคมคู่นี้
“มีไข้รึเปล่า หน้าแดงเชียว” ร่างสูงเอื้อมมือตั้งใจจะวัดไข้คนตัวเล็ก แต่ร่างบางกลับผละถอยออกอย่างหวาดๆ ทำให้เยซองโน้มเข้าไปใกล้ คล้ายกำลังค่อมร่างบางอยู่
“เปล่าๆ ผมไม่ได้เป็นอะไร พี่เยซองรีบไปแต่งตัวเถอะ” ร่างบางเบนหน้าหนีซ่อนสีหน้าของตน เยซองก้มลงดูสภาพตัวเอง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา
“ฮะฮ่าาา รยออุคนายเขินที่เห็นฉันไม่ใส่เสื้อหรอ”
“เปล่าสักหน่อย!! มันแค่อุจาดลูกตา” ร่างเล็กเถียงกลับ
“หรอ ฉันดูไม่เท่เลยหรอ” พูดพลางเอามือข้างหนึ่งถูไปกับอกและหน้าท้องแกร่งสลับไปมา
“ไม่!!” รยออุคเสียงดังใส่เพื่อซ่อนอาการเขินอายของตน
“แล้วรยออุคหนีหน้าทำไมล่ะ แถมยังหน้าแดงอีก” เยซองเชยคางมนให้หันมา ก่อนจะพูดประโยคที่ทำเอาร่างเล็กเจ็บจี๊ด
“ทะลึ่งนะนี้เรา” รยออุคทำปากเบะอย่างงอนๆ
“อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ เดี๋ยวไม่สวยรู้ไหม” เยซองเลิกคางมนจับส่ายซ้ายทีขวาที
“ก็ไม่สวยอยู่แล้วนิ่” ร่างบางตัดพ้อ
“ใครว่าล่ะ รยออุคนะสวยที่สุดแล้ว แม้แต่สโนไวท์ที่ว่างามเลิศในปฐพี ยังต้องหลบทางให้รยออุคของพี่เลย” เยซองยอคนรัก เพื่อหวังว่าจะทำให้ร่างบางให้งอนได้
“อย่างอนเลยนะๆ รยออุคนะ”
“ใครบอกว่าผมงอนล่ะ” เยซองคลี่ยิ้ม
‘ปากแข็งอย่างนี้ทุกที อย่างนี้น่าจะทำให้อ่อนซะนี้’
“รยออุค”
“หืม” ร่างบางหันตามเสียงเรียก
“เมื่อไรรยออุคจะให้ของขวัญพี่ล่ะ” เยซองทวงของขวัญจากร่างบาง
“ก็ผ้าห่มไง ผมอุตส่าห์ถักทอเองกับมือเลยนะ” แต่เยซองกลับส่ายหัวปฏิเสธ
“ไม่ใช่ อีกอย่างๆ” รยออุคทำหน้าสงสัย ก็เขามีแค่ของขวัญชิ้นเดียวนิ่ เหมือนเยซองจะรู้ว่ารยออุคไม่เข้าใจความหมายของตน เลยเดินไปหน้าโต๊ะเครื่องแป้งหยิบกระจกขนาดพกมาให้ร่างบาง รยออุครับมันมาอย่างงงๆ
“เอ๊ะ ใครเอามาติดนี้” รยออุคสงสัย เมื่อเขาส่องกระจกก็พบว่ามีริบบิ้นเส้นน้อยผูกเป็นโบว์อยู่บนกลุ่มเส้นผมบางนั้น
“อ้าว รยออุคไม่ใช่คนติดเองหรอกหรอ” เยซองประหลาดใจ แต่ร่างบางก็ส่ายหัวปฏิเสธไม่รู้เรื่อง
“โธ่ ไอ้เราก็นึกว่าติดเอง คิดว่านายพร้อมแล้ว เฮ้ออ..” เยซองถอนหายใจผิดหวังเล็กน้อย รยออุคมองท่าทีของเยซองก็นึกสงสารร่างสูงอยู่ไม่น้อย
‘เป็นเพราะเขา’
‘มัวแต่อายอยู่ได้ มัวแต่เล่นตัว แล้วเกิดพี่เยซองเขาเบื่อจะทำยังไง’
“พี่เยซอง” รยออุคเรียกเสียงหวาน
“หืม มีอะไรหรอ” เยซองเอ่ยถาม เมื่อเห็นร่างบางเล่นเข้ามาซุกตัวในอ้อมแขนของเขา
“พี่อยากให้ผมเป็นของขวัญวันเกิดพี่รึเปล่า” รยออุคส่งคำถามตรงตามที่ตัวคิด แต่ทำเอาร่างสูงถึงกับจุกอกเพราะคำถามดันจี้สิ่งที่ตนเองต้องการ เยซองกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ลงคออย่างลำบาก
“เอ่อ...อ่..เอ่ออ.....” อาการติดอ่างเข้าครอบงำ ยิ่งเห็นท่าทางอยากรู้ ดวงตาใสๆของรยออุคที่มองมายิ่งทำเอาเขาตอบลำบากยิ่งขึ้น
‘เอาไงดีว่ะ แต่รยออุคยังไม่พร้อมเลยนะ’
ร่างสูงส่งมือหนาข้างหนึ่งลูบไปที่พวงแก้มใสของรยออุค เขาไม่สามารถฝืนใจคนตรงหน้านี้ได้ เมื่อร่างเล็กบอกไม่ คือไม่ ถ้าบอกว่าได้ เขาก็จะอ่อนโยนและทะนุถนอมรยออุคอย่างดี
“พี่จะรอรยออุคแหล่ะ รอจนกว่านายจะพร้อม ถึงแม้ว่าวันนี้ฉันอยากได้นายเป็นของขวัญก็ตามเถอ. ะ..อุ๊ก... ” ร่างสูงที่ยังเอ่ยไม่จบประโยคดี ถูกปิดกั้นด้วยปากบางที่เป็นฝ่ายรุกล้ำเข้ามาในปากถ้ำเสือเอง เรียวลิ้นหวานผลัดกันมอบความหอนหวานให้กันและกัน
“....แฮ่ก....แฮ่ก.......” เสียงหวานหอบหายใจหลังจากละจากปากอิ่มมาได้ก่อนที่เขาจะเกือบหมดลมหายใจ
“..รยออุค...นายพร้อมแล้วหรอ” ร่างสูงสงสัยแปลกใจกับการกระทำเมื่อครู่ที่ร่างบางเป็นฝ่ายเริ่มก่อน รยออุคโอบกอดที่ต้นคอของร่างสูงก่อนจะโน้ม ไปข้างหูของอีกคน
“ให้ผมเป็นของขวัญให้พี่นะ” พูดจบก็กดจูบหนักลงไปที่ปากอิ่มอีกทีอย่างโหยหา
เมื่อได้รับคำอนุญาตจากรยออุคแล้ว ร่างสูงก็พร้อมที่จะทะนุถนอมร่างนี้ด้วยใจ เยซองไล้นิ้วเรียวของตนค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีชมพูแถบขาวของร่างบางออกอย่างชำนาญ ปากอิ่มละจากกลีบปากบางก่อนจะไล่จมูกรั้นของตนไปตามแนวซอกคอขาวของร่างบาง ขบเม้มจนเกิดเป็นรอยตามความพอใจของตน เยซองจับร่างเล็กให้แนบลงกับเตียง ส่วนตนก็ส่งปลายจมูกไล่สูดดมกลิ่นหอมหวานจากร่างบาง ก่อนจะหยุดอยู่ตรงติ่งชมพูที่เริ่มเต่งขึ้นตามแรงอารมณ์ ลิ้นเรียวไล้วนอยู่รอบยอดอก มือหนาปลดกางเกงสีขาวของร่างบางออก ลิ้นเรียวที่ไล้วนอยู่แถวยอดอกๆเคลื่อนลงมาช้าๆ สร้างความเสียวซ่านให้แก่ร่างเล็กข้างล่างไม่น้อย เยซองร่นชั้นในตัวจิ๋วของรยออุคลงมา เผยให้เห็นแกนกายที่เริ่มขยายตามความต้องการ ร่างบางหลบตาด้วยความอาย มันคือครั้งแรกที่เยซองได้เห็นทุกสัดส่วนของเขา เยซองช่างใจสักนิด ก่อนจะก้มลงไปตวัดแกนเนื้อนิ่มเข้าปากตน อย่างไม่นึกรังเกียจ เยซองขยับปากขึ้นลง ก่อนจะเปลี่ยนมาใช้มือหนาแทน รยออุคเด้งสะโพกรับตามจังหวะที่เยซองมอบให้ มือบางควานหาที่พึ่งก่อนจะหยุดอยู่ที่ข้างเตียงตน ปลายเล็บจิกลงกับเตียงหนา
“..พ.พี่เยซอง...ไม่ไหวแล้ว....” ร่างเล็กเอ่ยออกมาเสียงสั่นเครือ เยซองมองร่างบางข้างล่างกำลังบิดเร้าทรมานด้วยต้องการปลดปล่อย เยซองเร่งขยับมือถี่ก่อนที่ ร่างบางจะปลดปล่อยออกมาเต็มมือร่างสูง
“...เ.ฮอ.อ....แฮ่ก.....” ร่างบางหอบอย่างอ่อนแรง เยซองกดจูบลงที่ขมับชื้นพลางให้กำลังใจอีกคน
“..ไหวไหม....ไม่เป็นไรนะ...” เยซองถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายอ่อนแรง ถ้าเกิดคำตอบของร่างบางออกมาเป็นไม่ไหว เยซองคงจะเกิดปัญหาใหญ่แน่ หากแต่ว่า ร่างบางกลับพยักเพยิดหน้าแทนคำตอบ
“..ขอบใจนะ..” เยซองกดจูบลงบนกลีบปากบางแทนคำขอบคุณ ก่อนจะเลื่อนตัวลงไปส่งลิ้นเรียวไปเปิดช่องทางหลังก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปช้าๆทีละนิ้วเพื่อให้ร่างบางปรับสภาพได้
“..เจ็บ..อึ๊ก........จะ..เจ็บ....พี่เยซอง ผมเจ็บ.อ๊ะ…” ร่างบางที่ที่ดิ้นเร้าด้วยความทรมานจากด้านล่างส่งผลให้นัยน์ตาหวานตอนนี้ชื้นขึ้นเพราะหยาดน้ำใสเริ่มคลอเพราะเจ้าตัวเจ็บปวดเหลือเกิน
“.อดทนหน่อยนะ...คนดี....” เยซองกดจูบที่ขมับชื้นก่อนจะไล่มาหยุดที่ปากชมพูที่เริ่มช้ำ
“...อ๊ะ.....อ๊า.า............” รยออุคกระตุกเมื่อนิ้วเรียวที่ไล่วนอยู่ภายในตัวเขา สะกิดไปโดนจุดอารมณ์ของเขา เยซองค่อยๆถอนนิ้วออกช้าๆ ก่อนจะสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในตัวร่างบาง
“....อ๊ากก..จะ..เจ็บๆ...ไม่เอาแล้ว.....ผ.ผมเจ็บ........” ร่างเล็กร่ำไห้อีกครั้ง เยซองซับน้ำตาจากตาใสด้วยริมฝีปากอุ่น
“..อย่าเกร็ง รยออุค....ผ่อนคลายหน่อยนะ.....แล้วนายจะรู้สึกดีเอง....” ทางเข้าที่ตอดรัดชายหนุ่มค่อยๆเริ่มผ่อนคลายขึ้น ความเกร็ง ความทรมานมลายหายไป หากเหลือแต่ความสุขสมในอารมณ์
“..อ๊ อ๊าาา......อ่า.........” ร่างเล็กส่งเสียงครางยามเมื่อร่างสูงส่งแกนกายเข้าออกภายในร่างกายเขา
“พี่.ย..เยซอง...ผมจะไม่ไหวแล้ว” เมื่อได้ยินคนข้างล่างร่ำร้อง ประสมกับตัวเองก็ใกล้จะถึงแล้ว ร่างสูงกระแทกเข้าออกสองสามที ก่อนจะปลดปล่อยมันในตัวของร่างบาง เยซองถอนแกนกายออกเสร็จร่าบางก็ถึงกับล้มลงเตียงทันที
“..เฮอ..เฮ่อ.....เฮ่ออ......” เสียงหอบระรินออกมาจากคอหน้าหวาน
“รยออุค เป็นไรไหม เจ็บมากรึเปล่า พี่ขอโทษ” เยซองเฝ้าถามด้วยความเป็นห่วงและสำนึกผิด ร่างบางได้แต่ยิ้มให้
“ขอบใจนะรยออุค ขอบใจที่เลือกฉัน” เยซองทาบปากอิ่มลงกับปากบางของอีกคน
“นายคือของขวัญที่ดีที่สุดที่ฉันเคยได้ แถมยังเป็นคนรักที่น่ารักที่สุดของฉันด้วย” เยซองยิ้มตาปิดให้ รยออุคก็ส่งยิ้มให้กับเหมือนกัน ตอนนี้ร่างบางอ่อนแรงเกินจะเอ่ยคำใดๆ
“ฉันรักนาย รยออุค” ริมฝีปากทั้งสองประกบกันอีกครั้ง ความรัก คำสัญญาถูกถ่ายทอดผ่านทางวิธีนี้ แม้ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา แต่ต่างคนต่างรับรู้ได้ ว่าเขาทั้งสองจะรักกันตลอดไป....
gift for you ~*
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อันยองคร้าา~*
คริคริ ไรท์เตอร์กลับมาแล้วๆ แต่ก้กลับมาแค่2-3วันเอง
เพราะไรท์เตอร์ต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบอีกมากมายๆ
จะเอนท์แล้วนี้น่าาา ต้องสู้ๆ
คัยที่กะลังเตรียมสอบอยู่ก้สู้ๆ เหมือนไรท์เตอร์นะ
ถ้าเหนื่อยก้อ่านฟิคจะได้หายเครียด(หรือเครียดกว่าเดิม=.=”)
55++ ก้ตอนที่เค้าเครียดจากตอนอ่านหนังสือสอบ เค้าก้จะมาอ่านฟิคแหล่ะ
จนเพื่อนล้อว่าถ้าจะเก่งเหมือนเค้า สงสัยต้องอ่านฟิคเยอะๆ
ฟิคเรื่องนี้เปนงัยบ้าง?? หนุกมั๊ย??
ตอนแรกจะไม่มีNCแล้ว เพราะไม่กล้าแต่งเยเรียวNC
แต่ก้ ลองดูสักครั้ง เปนยังงัยบ้างเอ่ย??
เหอๆ ครั้งแรกที่แต่งฟิคจบเลยนะนี้ 55
คัยที่อ่าน Bad Oppa อยู่ ก้รออีกนิสนะคร้า มันต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ที่จะหั้ยมันจบได้
อดทน อดทน 55++
ไรท์เตอร์ ลาแล้วนะ ไว้เจอกัล เมื่อโลกเยเรียวร่ำร้อง
ปล. ไรท์เตอร์กะลังแต่งฟิคสั้นอยุ่อีกเรื่อง จะมีคัยอ่านมั๊ยน้าา (เยเรียวเช่นเดิมงับๆ)
ป๊อล๊ออ. อ่านแล้วเม้นๆ โหวตๆหั้ยด้วยนะ สโลแกนเดิม
“คนอ่านเม้น คนแต่งก้อยากอัพ”
บายคร้าา~*
^__________^
ความคิดเห็น