คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [..Gift For You..]
[SF] gift for you
[Pair] Yesung & Ryeowook
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
‘วันนี้ก็ไม่อยู่’
‘เมื่อวานก็ออกไป’
‘วันก่อนก็หายตัวไปอีก’
‘ตอนนี้นายอยู่นายไหนนะ คิมรยออุค’
ร่างสูงนั่งเบ้ปากอย่างบึ้งตึงบนเตียงนอนนุ่มของตน ตาแหลมกริบมองจ้องไปที่ประตูห้องนอน หวังว่ามันจะถูกเปิดออกโดยคนที่เขานั่งรอมาเกือบทั้งวัน ตาคมละสายตามองไปที่นาฬิกาเรือนกลมที่แขวนนิ่งอยู่บนผนังห้อง ขณะที่เข็มสั้นเลยเลขสิบมาแล้ว และเข็มยาวก็เกือบจะถึงเลขสิบสองอีกไม่นาน
แอ๊ดด
“กลับมาแล้วครับ” เสียงหวานกล่าวทัก หากแต่ร่างสูงที่เขาตั้งใจทักกลับนอนหลับตาปิดเสียแล้ว
“หลับแล้วหรอ??” ร่างบางตรงไปหาร่างบนเตียง
“หลับแล้วหรอครับ” เสียงใสเอ่ยถามย้ำ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างสูง รยออุคหยิบผ้านวมที่ปลายเตียงมาห่มให้ร่างสูงอบอุ่นขึ้น
“ฝันดีนะครับ พี่เยซอง” รยออุคเกลี่ยผมที่ปรกหน้าร่างสูง ก่อนจะจรดริมฝีปากบางลงบนแก้มป่องเบาๆ กลัวว่าคนที่หลับอยู่จะตื่นขึ้นมาซะก่อน แล้วลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวของตนและเกือบจะออกจากห้องแล้ว หากแต่หันกลับมาหยิบโทรศัพท์เครื่องจิ๋วของตนก่อนเดินออกจากห้องไป
gift for you ~*
“ฮัลโหล” เสียงหวานกรอกไปตามสาย
“............”
“ไม่ได้คิดถึงนายสักหน่อย อย่ามาขี้ตู่เอาเอง ฉันก็แค่จะโทรมาถามว่าถุงสีส้มๆของฉันอยู่กับนายรึเปล่า ฉันไม่แน่ใจว่าลืมไว้ที่ไหนอ่ะ”
“...........”
“จริงหรอ ไม่ได้ติดอยู่กับนายหรอ ฮือๆ แล้วฉันจะทำไงดี ของสำคัญด้วยอ่าาา ฮือๆๆ”
“...........”
“นี้ นาย อย่าล้อเล่นอย่างนี้สิ คนเขาตกใจหมด”
“............”
“ฉันงอนนายแล้ว เชอะๆๆ” เสียงหวานจากสะอื้นกลายเป็นเสียงงอนน่ารักๆแทน
“............”
“ถ้าจะให้หายงอน พรุ่งนี้ต้องเลี้ยงไอติมด้วย”
“............”
“โอเคนะๆ ห้ามคืนคำด้วย อิอิ ได้กินของฟรีอีกแล้ว พรุ่งนี้เจอกัน8โมงนะ”
“...........”
“อืม ฝันดีนะ คิบอมที่รัก จุ๊ฟๆ อิอิ” ร่างบางกดตัดสายก่อนจะวางมือถือเครื่องบางไว้บนชั้นสูงไกลเกินที่น้ำจากฝักบัวจะถึง ก่อนจะเปิดฝักบัวชำระร่างกายอย่างสบายอุรา
‘คิบอม....ที่รัก’
gift for you ~*
“อ้าว พี่เยซอง ตื่นแล้วหรอครับ” ร่างเล็กเช็ดผมหมาดๆของตนที่เพิ่งสระเสร็จ
“......” เยซองที่เมื่อร่างบางกลับมายังนอนหลับอยู่ หากแต่ตอนนี้กลับลุกขึ้นมานั่งเหม่อบนเตียง
“พี่เยซอง” รยออุคคุกเข่านั่งข้างหน้าระดับสายตาเดียวกับเยซอง มือนิ่มจับมือแกร่งของอีกคน
“ผมทำพี่ตื่นหรือเปล่า” รยออุคเอียงคอถามเสียงใส นัยน์ตาคมสบกับตาใสซื่อของร่างบาง
“กลับมานานแล้วหรอ สระผมตอนกลางคืนเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” พูดจบก็คลี่ยิ้มบางให้
‘ทำไมถึงโกรธคนนี้ไม่ลงนะ เห็นทีไรก็ยิ่งรักมากขึ้น’
‘รักมากขึ้นทุกวัน’
เยซองแย่งผ้าขนหนูผืนเล็กจากต้นคอระหงมาเช็ดผมให้ร่างบาง ก่อนจะเขยิบตัวขึ้นอีกหน่อย
“มานั่งนี้สิ” เยซองตบตักตัวเอง ร่างบางรีบทำตามคำสั่งของเยซองอย่างว่าง่าย เยซองเช็ดผมของรยออุคอย่างเบามือ เริ่มจากบนจนถึงปลายผมบางที่พอมีน้ำหยดลงมาเล็กๆให้ร่างบางหนาวสั่นเล่น แต่ร่างเล็กถึงกลับสะท้านยิ่งกว่าเมื่อร่างข้างหลังฝังจมูกแหลมลงบนคอระหงของเขา
“ไม่เอาฮะ พี่เยซอง” ร่างบางดิ้น แต่กลับถูกอีกคนกอดแน่นกว่าเดิม ก่อนจะประทับริมฝีปากลง เพิ่มรอยแสดงความเป็นเจ้าของสีเด่นลงบนคอขาว
“พี่เยซอง อย่าทำอย่างนี้สิครับ” รยออุคเบี่ยงตัวออก
“ทำไม” ร่างสูงถามอย่างขัดใจ
“เอ่ออ คือ ...เดี๋ยวมันมีรอย พรุ่งนี้ผมต้องไปข้างนอกอีก”
“ไปไหน”
“ไปทำธุระนะ”
“กับใคร” เยซองไม่เลิกส่งคำถามห้วนๆใส่
“กับ กับ...ค...ค.คะ”
“คนเดียว หรือ กับคิบอม” เยซองถามดักคอทำเอาคนตอบอึ้ง ก็คนถามดันรู้ทัน หากแต่ร่างบางยังสงสัยว่าเยซองรู้ได้อย่างไร
“..คือ พรุ่งนี้ผมมีธุระกับคิบอมนะ”
“ธุระอะไร”
“ไม่สำคัญหรอกครับ พี่เยซองไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้”
“ไม่จำเป็นต้องรู้ ทำไมฉันถึงรู้ไม่ได้” เยซองเริ่มขึ้นเสียง
“ก็มันไม่สำคัญนะสิครับ”
“ฉันไม่ใช่คนสำคัญของนายใช่ไหม นายถึงไม่ยอมบอกฉัน” คำพูดที่ดูเหมือนน้อยใจ หลุดออกมาจากปากของร่างสูง
“ไม่ใช่นะ พี่เยซอง สำคัญที่สุด สำคัญกว่าใครอื่นด้วย” ร่างบางโอบคอร่างสูง ตาหวานสบตานิ่งแสดงความจริงใจในคำพูดของตน
“แล้วทำไมนายต้องปิดฉัน”
“ห๊ะ อ้อ ก็มันไม่มีอะไรสำคัญหรอก ผมไม่อยากจะเล่าเรื่องไร้สาระให้พี่ฟังมาก เดี๋ยวพี่เยซองหาว่าผมพูดมาก แล้วเดี๋ยวพี่ก็เบื่อผมนะสิ” ร่างบางซุกไปที่คออย่างอ้อนๆ เยซองคลี่ยิ้มกว้างให้
“ใครจะเบื่อลงล่ะ น่ารักอย่างนี้ เบื่อไม่ลงหรอก” เยซองบีบปลายจมูกรั้นของอีกคนก่อนจะกดจูบหนักลงแก้มแดงของอีกคน
“งั้นพรุ่งนี้อย่าไปไหนเลยนะ นายอยู่กับฉันบ้างสิ ฉันเหงานะ” ร่างสูงอ้อนคนข้างหน้าบ้าง
“ผมไม่ไปอยู่แล้ว พี่จะให้ผมออกไปทั้งๆที่คอผมมีรอยแดงอยู่นี้นะ” รยออุคชี้ไปที่คอตัวเองหากแต่ตรงที่ชี้นั้นไม่มีรอยอยู่ เยซองจับนิ้วร่างบางที่ชี้อยู่นั้นเลื่อนมาอีกนิด
“ตรงนี้ที่มีรอยต่างหาก แต่ไม่ค่อยเด่นเลย ทำใหม่ดีกว่า” เยซองโน้มเข้าไปหวังจะเพิ่มความเด่นให้รอยรักของตน
“ไม่เอาแล้ว พี่เยซองหื่นจัง คืนนี้ผมไม่นอนด้วยแล้ว” รยออุคทำท่าจะเดินกลับไปที่เตียงของตน แต่อีกคนดันรั้งเขาเข้ามาในอ้อมอกอุ่นอีกครั้ง
“นอนด้วยกันนะ นอนคนเดียวมันหนาว” เยซองกระชับอ้อมกอด
“ก็ได้ๆ” รยออุคจับเยซองลงนอนก่อนจะห่มผ้านวมให้ร่างสูงแล้วเดินไปปิดไฟ ก่อนจะซุกตัวเข้าไปในผ้านวมผืนเดียวกัน
‘ถึงแม้ผ้านวมนี้ จะกลายเป็นผ้าผืนบาง ที่ไม่ช่วยให้ร่างกายอุ่นขึ้น’
‘แต่หากว่ามีอ้อมอกของเยซองอยู่ ไม่ว่าจะหนาวแค่ไหน’
‘คิมรยออุคก็อยู่ได้ ขอแค่มีอ้อมกอดนี้เคียงคู่เขาเท่านั้นพอ’
gift for you ~*
“ตื่นได้แล้ว ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะฮะ พี่เยซอง ตื่นสิ อ๊ะ...” เสียงหวานที่เร่งปลุกชายหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องหลงแทน เมื่อถูกคนที่ตั้งใจมาปลุกฉุดลงไปนอนในอ้อมกอดของเขา
“ขอนอนอีกนิดนะ” ร่างสูงกล่าวพลางซุกหน้าลงกับกลุ่มผมบางของรยออุค
“ไม่ได้นะ ตื่นได้แล้วพี่เยซอง นี้จะเที่ยงแล้วนะ ตื่นๆๆ” รยออุคเขย่าร่างเยซอง แต่กลับไม่สะท้านกายร่างสูงแม้เสี้ยว
“ไม่เอาอ่ะ อยากนอนต่อ อยากนอนกอดอุคกี้ อุคกี้ตัวห๊อมหอม..” พูดจบก็หอมฟอดไปที่แก้มใสทีหนึ่ง
“แต่พี่ตัวเหม็นมาก อุคกี้ไม่อยากเข้าใกล้ด้วย” รยออุคเอามือมาปิดจมูกแสดงอาการให้เห็น
“เหม็นนักใช่ไหม” พูดจบก็คว้ามือทั้งสองของอีกคนที่ปิดจมูกอยู่ดึงรั้งเข้ามา ก่อนที่จะกดจูบลงไปที่แก้มซ้ายที ขวาที หลายรอบให้แก้มบางช้ำเล่น คนตัวเล็กไม่สามารถหลุดออกจากพันธนาการ ทำได้แค่เบี่ยงหลบ แต่ก็ยากเกินไป
“พอแล้วครับ พอแล้วครับ” ร่างเล็กเอ่ยปากห้าม กายก็ยังหลบเลี่ยงการจู่โจมอยู่ ร่างสูงหยุดการกระทำ รยออุคยื่นหน้าไปใกล้เยซองก่อนจะกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ถ้าอยากให้นานกว่านี้ พี่เยซองต้องไปอาบน้ำก่อน ผมไปรอที่โต๊ะอาหารนะ” พูดจบก็รีบหนีไปเพื่อกลบใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ เยซองยังนั่งนิ่งอยู่ที่เตียง อึ้งกับการกระทำ ของคนที่เพิ่งออกจะห้อง
‘รยออุค’
‘รยออุคจุ๊บผมด้วย’
‘..สวรรค์ ~*…’
gift for you ~*
“เอ๊ะ!!” ร่างบางที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่สะดุ้งโหยงเมื่อถูกคนตัวใหญ่สวมกอดจากด้านหลังไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงที่เกยคางไว้กับไหล่บาง ส่งหน้าตนจู่โจมแก้มใสโดยที่อีกคนไม่ทันได้ปกป้อง
“พี่อาบน้ำเสร็จแล้ว จะมาทวงสัญญาๆ”
“ไม่ให้แล้ว” รยออุคออกมาจากอ้อมกอดของอีกคน
“ทำไมอ่าา” เยซองทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ
“ก็พี่เยซองทำตรงนี้ไปแล้ว ตรงนี้ก็อด” นิ้วชี้ลากยาวจากที่แก้มมาหยุดที่ริมฝีปากบาง
“โหยย ไรอ่าาาา รู้งี้ไม่หอมดีกว่า” รยออุคหัวเราะคิกคักกับคำพูดอีกคน
“รยออุค ถือว่าลืมที่พี่หอมไปนะ มาจุ๊บจุ๊บกันเถอะๆ” เยซองทำปากจู๋ยื่นตรงมาที่รยออุคด้วยความรวดเร็ว หากแต่ว่าร่างบางไวทันจะผลักปากอิ่มนั้นไว้ได้
“ออกไปนะๆ” รยออุคดันหน้าคนกระหายจูบให้ออกห่าง หน้าเยซองบูดเบี้ยวแถมยังเจ็บจนเจ้าตัวต้องยอมแพ้ถอยออกมา
“หื่น หื่น ตาเฒ่าจอมหื่น” รยออุคหยิบตะเกียบข้างตัวมาเคาะที่หัวทุยของร่างสูงตามจังหวะคำพูด
“โอ๊ย เจ็บๆ” เยซองโอดครวญ มือหนาถูหัวของตัวเองบรรเทาความเจ็บ
“สม!!” คราวนี้ร่างบางตีไปที่ข้อนิ้วมือข้างที่อยู่บนหัวของเยซองอยู่
“อ๊ากก” ร่างสูงร้องเสียงหลง ลูบข้อต่อนิ้วตนทันที
“กินข้าวกันเถอะครับ” ร่างบางลอยหน้าตนไม่รู้สึกผิด เดินอ้อมไปนั่งที่เก้าอี้อีกฝั่ง
“เร็วสิครับ” รยออุคเร่ง เยซองหน้าจ๋อย เดินมานั่งอย่างว่าง่าย
“รยออุคใจร้าย” เยซองเบ้ปากอย่างงอนๆ แต่อีกคนกลับไม่สนใจ
“ใจร้าย” เยซองย้ำอีกครั้งก่อนจะพาลใส่ตะเกียบของตน
“เจ็บมากไหม” รยออุคแตะมือข้างเยซองที่ถูกเคาะที่กำลังถือตะเกียบจิ้มไปกับโต๊ะเพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากร่างบาง
“เจ็บ” ร่างสูงตอบห้วนๆ
“เขาขอโทษนะ ไม่โกรธเขาใช่ไหม” เยซองหันมามองนัยน์ตาที่มองปริบๆมาที่เขา
‘เอาอีกแล้ว จะโกรธ ก็โกรธไม่ลง’
ร่างสูงคลี่ยิ้มให้แทนเป็นคำตอบ กี่ครั้งกันนะ ที่เยซองแพ้สายตาคู่หวานคู่นี้ มันคงจะยากเกินไปที่จะโกรธเจ้าของตาหวานคู่นี้ รยออุคยิ้มตอบเมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ได้โกรธ ก่อนจะลงมือทานอาหารอย่างสุขใจ
“มีเราอยู่บ้านกันสองคนเองหรอ”
“ฮะ ไม่มีใครอยู่บ้านเลย” รยออุคตอบคำถามก่อนจะมองไปที่คนฝั่งตรงข้าม ที่กำลังส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองมาที่เขา
“มีไรหรอครับ” รยออุครู้สึกกระอักกระอ่วนกับสายตาคู่นั้น
“ไม่นิ่” ร่างสูงปฏิเสธ แต่กลับผุดรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา
“คิดอะไรทะลึ่งอีกแล้วใช่ไหม” รยออุคถามเอาเรื่อง
“เปล่า เปล่า” ร่างบางมองตาเขียว
“ก็นิดนึง แต่พี่ไม่ทำไรเราหรอกนะ พี่จะรอ รอจนกว่าเราจะพร้อม” เยซองเปลี่ยนสรรพนามเรียกอีกคน ตามองที่รยออุคอย่างจริงใจ นิ้วยาวเกลี่ยแก้มใสของอีกคน จนร่างบางถึงกับเคลิ้มนิดๆ
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ ร่างบางได้สติ ก็รีบลุกพรวดกราดขึ้น
“ผะ ผม..รับเอง” รยออุคตรงไปที่ห้องนั่งเล่นที่ต้นเสียงกำลังส่งเสียงดังกวนอยู่ ร่างบางหายใจเข้าลึกๆเพื่อปรับน้ำเสียงตน ก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“ฮัลโหล”
“รยออุคหรอ” ปลายสายถามขึ้น
“อืม รยออุคพูดอยู่ครับ เอ๊.. คิบอมหรอ” ร่างบางถามกลับหลังจากนึกชื่อเจ้าของเสียงได้
“อืม เราเอง นายช่วยไปกับเราหน่อยได้ไหม”
“เอ่อ..ไม่ได้หรอกนะ วันนี้เราออกไปไม่ได้จริงๆ”
“ใครโทรมานะรยออุค” เสียงของคนที่โต๊ะอาหารดังขึ้นแทรกพอที่คนปลายสายจะได้ยิน
“อ้อ เปล่าครับ” รยออุคตอบคนที่นั่งรออยู่
“เพราะเขาใช่ไหม วันนี้นายถึงไม่ไป” คิบอมถาม
“อืม ฉันขอโทษ”
“นายไม่ผิดหรอก แต่ว่า.......”
“ช้าจัง” เยซองเขี่ยข้าวในจานของตนเล่นฆ่าเวลารอร่างบางกลับมา
“ถามใครโทรมา แต่ตอบเปล่า แล้วยังไม่มาอีก ทำไรอยู่นะ” เยซองสงสัย เดินไปที่ห้องนั่งเล่น ที่ร่างบางยังคงคุยโทรศัพท์อยู่ เยซองเดินมายืนข้างหลังร่างบาง แต่ดูเหมือนจะเงียบซะจนรยออุคไม่รู้สึกตัว
“อืม งั้นเดี๋ยวเจอกันข้างล่างนะ ขอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
“........”
“อืม แล้วเจอกัน” รยออุควางโทรศัพท์ลง
“พี่เยซอง” ร่างบางตกใจเมื่อหันกลับมาเจอเยซองยืนเงียบๆอยู่ข้างหลังตน
“ใครโทรมา” น้ำเสียงเรียบที่ทำเอาคนฟังใจหวิว
“เอ่อ..เอ่อ..”
“คิบอมใช่ไหม” คนถามรู้ทัน รยออุคยิ่งตอบลำบากมากขึ้น
“คือ..คือ ผมมีธุระด่วนนะครับ”
“ธุระด่วน?? นายจะไปไหน”
“คือ.คือมัน มันเป็นธุระด่วนมากๆนะ..ค..คือ..”
“แล้วมันอะไรละ!!” ร่างสูงขึ้นเสียง รยออุคเริ่มสั่นกลัว
“คือว่า ญาติคิบอมเขาป่วยเข้าโรงพยาบาล ผมเลยจะไปเยี่ยม”
“ญาติคิบอม แล้วนาย??” ใช้เสียงสูงแทนคำถาม
“คือญาติคิบอมคนนี้ เขามีพระคุณกับผมมาก เขาเป็นคนสำคัญของผม”
“คนสำคัญ.... ‘คนป่วย’ หรือ ‘คิบอม’ กันแน่” น้ำเสียงดูแคลนออกมาจากปากของร่างสูง
“พี่เยซอง!! พี่กำลังดูถูกผม กับ ผู้มีพระคุณของผมอยู่นะ!!” รยออุคขึ้นเสียงใส่บ้าง
“ก็ทำไมนายไม่พูดความจริงเล่า!!”
“ผมก็พูดไปแล้วไง ผมบอกพี่ว่า คนสำคัญสำหรับผมเขาป่วย ผมจะไปเยี่ยมท่าน”
“แล้วฉันไม่ใช่คนสำคัญของนายหรือไง” น้ำเสียงลดลงคงเพราะเกิดน้อยใจขึ้นมา
“พี่เยซอง” รยออุคกุมมือหนาทั้งสองของร่างสูงขึ้นมา
“มันไม่เหมือนกันนะ ท่านเป็นผู้มีพระคุณสำหรับผม แต่สำหรับพี่ พี่คือคนรักของผม” รยออุคมองเยซองด้วยสายตาจริงใจ
“คนรักของนาย แต่นายกลับไม่เคยบอกอะไรฉันเลย เขาเรียกว่าคนรักหรอ” เอ่ยคำถามที่ไม่การคำตอบ ก่อนจะเอ่ยถามต่อ
“แล้วคิบอมล่ะ เขารู้ทุกเรื่อง เขารู้เรื่องของนาย เรื่องที่นายไม่บอกฉัน แต่นายกลับบอกคิบอม แล้วอย่างนี้เขาเรียกว่าอะไร ใช่สิ ตอนนั้น ฉันได้ยินว่าอะไรนะ ‘คิบอมที่รัก’ ใช่ไหม ฉันคงหูไม่ฝาดไป แต่ฉันคงเป็นแค่ไอ้คนโง่ โง่ที่โดนนายหลอกมาตลอดก็แค่นั้น!!” แววตาเจ็บปวดถูกถ่ายทอดออกมาพร้อมกับคำพูด
“มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ พี่เข้าใจผิดแล้ว” รยออุคอ้าง
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คนทั้งสองมองไปที่ต้นเสียง เยซองละสายตากลับมาที่รยออุคก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ไปสิ เขาคงมาตามแล้ว”
“ไม่ไป ผมยังไม่ได้อธิบายเลย” ร่างบางน้ำตาคลอ
“ไม่ต้องแล้วแหล่ะ นายไม่ต้องอธิบายแล้ว มันก็เห็นๆกันอยู่ ว่าอะไรเป็นอะไร นายไม่จำเป็นต้องพูดหรอก” เยซองเสมองไปทางอื่น
“ไม่ พี่เยซองกำลังเข้าใจผิด พี่ฟังผมก่อนสิ” รยออุคจับแขนแกร่งเพื่อให้อีกคนสนใจ แต่ร่างสูงกลับสะบัดมือบางทิ้งอย่างแรง
“ไม่ต้องพูดแล้วไง!! ฉันให้นายไปแล้วก็ไปสิ!! นายจะได้ไปมีความสุขกับคิบอมซะที และขอร้องนะ อย่าเอาคนป่วยมาอ้าง ถ้านายจะไปอยู่กับคนของนายก็ไป!! ฉันไม่รั้งนาย แค่นายไปพวกเราก็จบกัน!!” เยซองเดินหนีไปที่โต๊ะอาหาร
ปังง
สิ้นเสียงดังก้อง ภายในห้องพักเหลือเพียงร่างสูงที่ถูกทิ้งให้นั่งเพียงคนเดียวโดยที่ร่างบางนั้นเดินออกไปเสียแล้ว
“แล้วนายก็ไปจริงๆ”
“นายคงรอฉันพูดมานานแล้วใช่ไหม”
“นายจะเลิกกับฉันจริงๆหรอ”
ร่างสูงใช้แขนแกร่งปัดชามอาหารบนโต๊ะราบ เศษจานชามที่ตก แตกเกลื่อนพื้นห้องไม้เงา ร่างสูงก้มหน้าลงบนโต๊ะ ใช้แขนแกร่งของตนเป็นตัวรองรับน้ำตา ตอนนี้ชายหนุ่มแสนขี้เล่นได้เลือนหายไปแล้ว เหลือเพียงชายหนุ่มที่อ่อนแอเท่านั้น
gift for you ~*
“รยออุค”
“รยออุค” เสียงทุ้มหนาเอ่ยเรียกชื่ออีกครั้ง
“นี้ รยออุค!!” เสียงทุ้มเพิ่มเสียงขึ้นมา พอที่จะสามารถเรียกอีกคนให้ออกจากภวังค์ได้
“ห๊ะๆ เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ” ร่างบางที่นั่งเหม่อเอ่ยถามหลังจากที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าคนข้างกายเรียก
“ฉันบอกว่าถึงแล้ว” ชายหนุ่มตอบ
“อ้อ อืม ถึงแล้วๆ” ร่างบางพูดย้ำกับตัวเอง จนอีกคนอดนึกสงสัยกิริยาของเขาไม่ได้
“นายเป็นอะไรรึเปล่า” พูดพลางเอามือหนามาอังที่หน้าผากเนียนของอีกคน หากแต่ร่างบางกลับผละมันออก
“ฉันไม่เป็นไรหรอก ไปกันเถอะ” พูดจบก็เปิดประตูรถยนต์คันหรูออกมายืนรอคนขับข้างนอก เพื่อที่จะได้เข้าตึกสูงสีขาวที่อยู่เบื้องหน้าพร้อมกัน
“……..อืม~ ~……….” เสียงหวานครางดังมาจากห้องที่ร่างทั้งสองกำลังเดินผ่านระเบียงอยู่
“..อ๊ะ........มันเจ็บนะ....อ่อนโยนหน่อยสิ~…” ชายหนุ่มทั้งสองหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย
“เอาบ้างมั๊ย” เสียงถามแฝงเล่ห์เอ่ยขึ้นมา แต่คำตอบที่ได้ก็เป็นมือเล็กของอีกคนตบลงไปที่กลุ่มผมหนาแทน
“ทะลึ่งๆ” รยออุคเร่งฝีเท้าเพื่อไปยังห้องจุดหมายเร็วๆ โดยที่ชายหนุ่มอีกคนเดินถูหัวตัวเองตามหลังไป
“โอ๊ย!!....บอกว่าเจ็บไงเล่า!!....แทงมาได้.......ฉันกลัวเข็มก็รู้นิ่ คุณหมอ!!”
gift for you ~*
“ผมมาแล้วครับ~*” เสียงเอ่ยสดใส ทักทายหญิงวัยกลางคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงสีขาวกลางห้อง
“คิบอมเองหรอ เอ๊ หนูรยออุคก็มาด้วยหรอนี้” คนบนเตียงทักคนที่เดินตามหลังคิบอมอย่างแปลกใจ
“ครับ ผมมาเยี่ยมคุณป้านะครับ พอรู้ว่าคุณป้าเข้าโรงพยาบาล ผมก็รีบมาที่นี้ทันที เลยไม่มีของเยี่ยมติดไม้ติดมือมาเลย คุณป้าคงไม่โกรธใช่ไหมครับ” รยออุคเอ่ยถามอย่างรู้สึกผิด
“ไม่หรอกจ๊ะ แค่รยออุคมาเยี่ยมป้าก็พอแล้วแหล่ะ ไม่รู้ว่าเป็นห่วงป้า หรือกลัวป้าจะสอนทำของขวัญไม่ทันกันแน่นะจ๊ะ” คนป่วยเอ่ยถามติดตลก
“คุณป้าก็ ผมก็เป็นห่วงคุณป้านะสิครับ” รยออุคยิ้มแห้งๆ
“แต่ก็กลัวป้าฉันจะสอนทำของขวัญวันเกิดให้ที่รักไม่ทันใช่ไหมล่ะ” คิบอมที่ยืนอยู่ห่างๆแอบแควะใส่ร่างบาง ทำเอาคนโดนกระทบหันมามองตาเขียวเอาเรื่อง
“ใจเย็นๆจ๊ะ หนูรยออุค คิบอมก็ปากไม่ดีอย่างนี้แหล่ะนะ หนูอย่าไปถือสาหลานป้าเลยนะ คิบอมก็เหมือนกัน ถึงเป็นหลานป้าก็เถอะ ป้าไม่ให้ท้ายหลานหรอกนะ”
“โธ่ ป้าครับๆ ผมก็แค่พูดเล่นๆเอง”
“แต่หนูรยออุคเขาโกรธ หนูรยออุคก็เหมือนหลานป้าเหมือนกัน ถึงแม้ว่าป้าอยากจะได้เป็นหลานสะใภ้(?)ก็ตามเถอะ”
“ไม่ๆ ไม่นะคุณป้า ผมกับทงเฮรักกัน รักกันจะตาย ไม่มีวันที่เราจะเลิกกันหรอกครับ”
“ป้ารู้หรอกนะ ป้าแค่เผื่อไว้ ถ้าคิบอมว่างเมื่อไร และหนูยังไม่มีใคร อย่าลืมว่ามีหลานป้าคนนี้อยู่นะลูก” คุณป้าหันมาพูดทางรยออุค เล่นบทแม่สื่อจับคู่ให้หลานชายตน
“ไม่มีทางหรอกครับ คุณป้า ผมกับทงเฮเราเชื่อใจกันและกัน ไม่มีใครจะมาพรากพวกผมได้หรอก”
“ป้าก็แค่เผื่อๆไว้ เฉยๆ” พูดกับหลานจบก็หันมาที่ร่างบางที่ยืนกรุ่นคิด พึมพำอะไรอยู่ข้างเตียง
“รยออุค เป็นอะไรหรอลูก” เอื้อมมือไปแตะแขนบาง
“เชื่อใจกันและกัน แค่เชื่อใจกัน มันคงไม่เป็นอย่างนี้” รยออุคเพ้อ นัยน์ตาหวานตอนนี้คลอไปด้วยหยาดน้ำใส คิบอมเข้ามาหาอย่างเป็นห่วง หญิงวัยกลางคนส่งมือหยาบลงบนหน้าร่างบางพลางเช็ดน้ำใสที่หยดไหลออกมา นัยน์ตาแดงก่ำมองมาที่คนบนเตียง
“คุณป้าครับ..ฮึก....บอกเลิกมันง่าย...ข..ขนาดนี้เลยหรอครับ” คนฟังทั้งสองตกใจกับสิ่งที่ร่างบางเอ่ย
“ท..ทำไมเขาพูด..ฮึก...ออกมาง่ายๆอย่างนั้น.ล...ละครับ...” พูดจบก็ซุกหน้าลงที่ไหล่ของผู้อาวุโสให้เป็นที่รองรับน้ำตาของตน
gift for you ~*
‘หนึ่งวัน’
‘สองวัน’
‘หรือหนึ่งอาทิตย์แล้ว’
‘ไม่ใช่ๆ ต้องสิบห้าวัน แปดชั่วโมง ยี่สิบสามนาทีต่างหาก’
‘ตอนที่คนข้างกายของผมจากไป’
‘รยออุค นายอยู่ไหน’
‘ฉันขอโทษที่พูดอย่างนั้นไป’
‘ฉันไม่อยากเลิกกับนาย’
‘ฉันทนไม่ได้ที่แต่ละวันไม่มีนายอยู่ข้างกาย แต่ละคืนต้องนอนกอดตัวเอง’
‘ฉันรักนาย รยออุค’
‘ทำไมนายยังไม่กลับมาอีก นายทิ้งฉันไว้นานแล้วนะ’
‘กลับมาทีเถอะ ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน’
‘หรือนายอยากไปจากฉันจริงๆ รยออุค’
gift for you ~*
ร่างสูงในเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้ม กางเกงยีนส์ และหมวกไหมพรมสีแดงใบโปรด เดินไปมาวนอยู่หน้าบ้านสีน้ำตาลหลังใหญ่ บ้างก็ชะเง้อมองเข้าไปภายในบ้าน บ้างก็มองชะเง้อดูรถที่ผ่านไปมาหน้าบ้านว่าเป็นรถคันเดียวกับที่คนที่เขาต้องการพบนั่งอยู่หรือไม่
“สองชั่วโมงแล้วนะ” ชายหนุ่มที่ยืนรอ เริ่มรู้สึกเมื่อยล้า ทั้งยืนรอมานานตั้งสองชั่วโมงไม่บวกกับที่เดินไปมาอีกยิ่งเพิ่มความเมื่อยล้าให้แก่ร่างสูงอีก แต่แล้วนัยน์ตาดำขลับก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่พอจะคลายความอ่อนล้าของตนได้
เก้าอี้ไม้ที่ถูกทาสีด้วยสีเขียวอ่อนดูสวยงาม ตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่ร่างสูงยืนอยู่เมื่อสักครู่ พอจะเป็นที่คลายความเมื่อยล้าของขาแกร่งได้
“เฮ้ออ…” ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจออกเสียงดัง หลังแกร่งแนบไปกับผนักเก้าอี้ไม้ บวกกับสายลมอ่อนที่พัดมา ชายหนุ่มหลับตาพริ้มอย่างสบาย ในหัวคิดถึงเรื่องที่เกิดก่อนหน้านี้ สาเหตุที่เขาจะต้องมารอใครบางคนอยู่ที่นี้
“นี้ พี่ลีทึก ทำไมรยออุคหายไปนานอย่างนี้ล่ะ รยออุคไปไหนพี่รู้ไหมๆ” เสียงสมาชิกในวงนามซองมินถามผู้เป็นหัวหน้าวง
“อืม รยออุคลาหยุดนะ รู้สึกจะสักอาทิตย์ สองอาทิตย์ ไม่ก็เดือนหนึ่งแหล่ะมั้ง”
“ไมนานอย่างนั้นอ่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่านะ” ซองมินถามต่อ
“ไม่รู้สิ แต่เห็นรยออุคบอกว่าตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านแม่เขานะ” ลีทึกว่าพลางมองมาที่ชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ไกล หวังว่าชายหนุ่มคนนั้นจะได้ยิน
.....และ เขาก็ได้ยินจริงๆ.....
“และฉันก็มาจนได้” ร่างสูงมองไปที่บ้านหลังเดิม
“ฉันคงคิดถึงนายมากไป” เอ่ยพลางยิ้มเมื่อนึกอากัปกิริยาของตนเมื่อได้ยินว่ารยออุคอยู่ที่ไหน ก็รีบมาทันที
“นายจะยกโทษให้ฉันมั๊ย รยออุค” รอยยิ้มบางจางหายไป ความกังวลเขามาครอบคลุมแทน แต่ก็เป็นเวลาเดียวกับที่รถยนต์สีดำคันหรูเคลื่อนมาจอดหน้าบ้านที่ชายหนุ่มเพิ่งยืนรอก่อนหน้านี้ ร่างสูงลุกขึ้นมอง เห็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งลงมาจากเบาะหลัง ซึ่งเขาก็รู้จักดีว่าเป็นใครเพราะร่างบางมักจะพรรณนาให้เขาฟังบ่อยๆ....แม่ของรยออุค....และร่างบางที่เข้าเฝ้ารอก็ลงมาจากที่นั่งข้างคนขับเข้ามาช่วยแม่ของเขาที่กำลังหยิบถุงหลากยี่ห้อจากกระโปงหลังรถ
“ซื้อมาซะเยอะเลยนะแม่” รยออุคบ่นออดแอด
“ก็มันน่าซื้อนิ่ นู้นก็น่าซื้อ นี้ก็น่าซื้อ แม่ก็เลยมันส์มือไปหน่อย”
ชายหนุ่มที่ยืนมองไม่ไกลจากคนทั้งคู่ ตั้งใจจะเข้าไปช่วยและหวังว่าร่างบางคงจะแอบประหลาดใจไม่น้อย หากแต่ความประหลาดใจนั้นกับกลายเป็นเขาเอง เมื่อร่างของชายอีกคนลงมาจากที่นั่งคนขับรถตรงมาที่คนทั้งสองเสียก่อน
“ให้ผมช่วยนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ย ก่อนจะหยิบถุงจากมือแม่รยออุค
“งั้นเดี๋ยวแม่ไปเปิดประตูก่อนนะ” หันมาส่งสายตาแฝงความหมายให้กับชายหนุ่มก่อนจะไปไขกุญแจเปิดบ้าน
“แม่นายนี้ มองฉันแปลกๆอ่ะ” ชายหนุ่มว่าพลางหยิบถุงอีกหลายใบออกจากหลังรถ
“ทำไม ??” รยออุคมองหน้าสงสัย
“เหมือนเขาอยากให้ฉันเป็นลูกเขยอย่างนั้นแหล่ะ” ชายหนุ่มพูดตามที่คิด
“จะบ้าหรือไง!!” ร่างบางแผดเสียงแปดหลอด
“เบาๆก็ได้ ฉันแค่พูดอย่างที่ฉันเห็นแค่นั้นแหล่ะ” ร่างสูงอุดหู ส่วนรยออุคได้แต่ตีแขนแกร่งไปทีด้วยความหมั่นไส้
“ยังไม่เสร็จอีกหรอจ๊ะ” เสียงของผู้เป็นแม่ถามขึ้น
“เสร็จแล้วครับ!!” สองเสียงประสานกันตอบก่อนที่ร่างสูงจะนำทางเข้าไปก่อน ร่างบางที่เดินตามหลังเข้าบ้านมาไม่ทันได้หายใจก็ทิ้งของลงกับทางเดินเข้าบ้านแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไป
ร่างบางหันซ้ายทีขวาที ชะเง้อมองหาคนบางคนที่เขากำลังหนีหน้าอยู่ แม้เขากำลังหลบหน้าคนนั้นก็ตาม หากแต่ว่าเขาอยากจะเชื่อว่าร่างๆนั้นเป็นคนนั้นจริงๆ
‘พี่เยซอง’
‘พี่เยซอง’
ชื่อของคนที่ทำให้ร่างบางเสียน้ำตาทุกๆวัน ทุกๆครั้งที่คิดถึง รวมถึงครั้งนี้ที่เขาเพ้อฝันว่าคนนั้นมาหา และเขาก็ต้องเสียน้ำตาอีกครั้ง
“รยออุค” เสียงทุ้มเอ่ยเรียก ร่างบางรีบหันกลับมาตามเสียง หวังว่าจะเป็นคนที่เขาตามหาอยู่ แต่กลับเป็นชายหนุ่มผู้เป็นสารถีไปรับเขากลับบ้านแทน
“คิบอม.ม..ฮึก...ฮือ....ฉ.ฉันคิดว่าฉันเห็นเค้า..ฮึ.ก..แต่ไม่ใช่...คิบอม ฉันคิดถึงเขา..ฮึก .ฮึก...ฉันคิดถึงพี่เยซอง..ฮึก..คิ..คิดถึงเหลือเกิน....” ร่างบางร้องไห้ตัวโยนอยู่ในอ้อมกอดของคิบอม โดยมีอีกคนปลอบอยู่ใกล้ๆ หากแต่คนที่อยากปลอบร่างบาง อยู่ไกลเหลือเกิน แม้จะไม่ได้ยินสิ่งที่ร่างบางพูด แต่ภาพนั้นตกอยู่ในสายตาของร่างสูงไปแล้ว
‘..นายคงอยู่กับเขาดีกว่าฉัน....’
‘..มีความสุขมากๆนะ ที่รักของฉัน ตลอดไป...’
gift for you ~*
24 August 20XX
ร่างสูงที่นอนคลุมโปงตลอดทั้งคืน โผล่หัวออกมาจากผ้านวมผืนหนาไม่ต่างจากเต่าโผล่หัวน้อยๆออกมาจากกระดอง ร่างสูงขยับตาคมเพื่อปรับสายตาก่อนจะหันไปมองที่เตียงข้างๆหวังว่าจะมีร่างบางนอนคดตัวอยู่บนเตียงนั้น แต่ก็ได้แค่หวัง เพราะความจริงแล้วเตียงนุ่มนั้นยังคงว่างเปล่าไร้กายผู้ใดสักคน
“ปีนี้ต้องอยู่คนเดียวแล้วสินะ” ร่างสูงยิ้มเรียกกำลังใจจากตัวเอง หากแต่ว่าหยาดน้ำตาจากนัยน์ตานั้นกลับไหลออกมาเสียดื้อๆ
“อย่าอ่อนแอสิ สู้ๆ” ร่างสูงปาดน้ำใสออกจากแก้ม ก่อนจะลุกออกจากเตียง แต่ข้างเตียงกลับมีกล่องของขวัญหลากใบวางอยู่ใกล้ๆ กล่องใบเล็ก ใบใหญ่ ตุ๊กตาหลากขนาด หรือบ้างก็ป้ายรูปของเขากองพะเนินอยู่ ร่างสูงหยิบการ์ดขึ้นมาดู
‘สุขสันต์วันเกิดนะคะ เยซองโอป้า จาก THAI E.L.F.’
‘ซารังแฮ ซารังแฮ เยซองโอป้า’
ร่างสูงคลี่ยิ้มออกมาหลังจากอ่านการ์ดแต่ละใบจบ ทุกการ์ด ทุกคำอวยพรในวันเกิดของเขา ช่างแสนเป็นกำลังใจให้เขามากมายเหลือเกิน ร่างสูงช่างใจอยู่นานว่าจะแกะห่อของขวัญใดก่อน กล่องเล็กหรือกล่องใหญ่ หากแต่มีกล่องหนึ่งสะดุดตาร่างสูงมากกว่า กล่องสีชมพูใบใหญ่ไร้ซึ่งชื่อเจ้าของหากมีแต่ข้อความ ‘สุขสันต์วันเกิด จงอุนโอป้า’ เพียงเท่านั้น แต่ขนาดของมันก็ดึงดูดให้ร่างสูงอยากจะแกะกล่องของขวัญนั้น เยซองลากกล่องของขวัญใบชมพูนั้นออกมาจากวงล้อมกองของขวัญอย่างอื่น ฝ่ามือหนาเปิดฝากล่องขึ้นมาเผยให้เห็นสิ่งที่ทำให้ร่างสูงทั้งประหลาดใจปนดีใจเมื่อเห็นว่าภายในกล่องมีร่างใครบางคนกำลังนอนคดตัวหลับอย่างมีความสุขอยู่บนผ้าทอผืนหนาสีขาว บนกลุ่มผมบางมีริบบิ้นผูกเป็นโบว์อยู่ ร่างสูงคลี่ยิ้มออกมาตอนนี้เขาแสนสุขใจเหลือเกิน ร่างบางที่เขาคิดถึงกำลังนอนอยู่ ใบหน้าหวานส่งยิ้มหวานเหมือนหน้าของตนให้
“หลับฝันดีอยู่หรอ” ร่างสูงเกลี่ยผมบาง ก่อนจะอุ้มร่างบางออกจากกล่องลงบนเตียงนุ่มของตน ซึ่งคงจะนุ่มกว่าในกล่องนั้นหลายเท่า ร่างสูงห่มผ้าให้ร่างบางก่อนจะจับโบว์ที่อยู่บนผมสีส้มของร่างเล็ก
“นายเป็นของขวัญให้ฉันหรอ” ร่างสูงยิ้มกว้างหากแต่ไม่นานก็กลับเลือนหายไป
“นายกลับมาทำไมนะ ฉันอุตส่าห์ปล่อยให้นายไปแล้ว แล้วนายกลับมาอีกทำไมกัน นายอย่ากลับมาเลยนะ ไปอยู่กับคนที่นายต้องการเถอะ รยออุค” ร่างสูงหยุดเกลี่ยผมบาง ก่อนจะจรดริมฝีปากบนกลีบปากบางของร่างบางที่กำลังอยู่ในนิทรา....นิทราที่รยออุคและเยซองอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
gift for you ~*
“....อื้อ~*.......” เสียงหวานครางในลำคอเบาๆเมื่อเปลี่ยนท่านอนเป็นอีกด้าน ซึ่งทุกอากัปกิริยาถูกบันทึกลงในความจำด้วยชายหนุ่มอีกคน เมื่อรู้สึกถึงแสงอาทิตย์ยามเที่ยงสาดส่องเข้ามาในห้อง นัยน์ตาใต้แพขนตาหนาเริ่มมีการเคลื่อนไหวขึ้นลง ร่างบางกำลังจะตื่นแล้ว
“ฮ้าวว~..” หน้าหวานอ้าปากหาววอด พลางยืดแขนขึ้นบิดขี้เกียจ
“…สบายจัง...” ร่างบางเพ้อออกมา ตาหวานยังคงหลับตาพริ้มอยู่
‘ทำไมมันนุ่มๆนะ’
‘แล้วไมเมื่อกี้ถึงยืดแขนขาได้นะ’
‘เรานอนอยู่ในกล่องนิ่’
ร่างบางเบิกตาโตด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าที่ที่ตนกำลังนอนอยู่คือเตียงของเยซอง หาใช่อยู่ในกล่องไม่ แถมยังมีชายหนุ่มเจ้าของเตียงนั่งอยู่บนเตียงของร่างบาง ส่งสายตาจ้องมาที่รยออุคอย่างไม่วางตา
“เอ๊ พี่เยซอง” รยออุคเรียกชื่อคนที่เขาไม่ได้เจอหน้ามาจะเกือบเดือน คนที่ทำให้เขาต้องเสียน้ำตามาตลอดเกือบเดือนนี้ คนที่รยออุคเฝ้าคิดถึงเพ้อหามาโดยตลอด คนรักของเขา...เยซอง...
“ผมออกมาจากกล่องได้ไงนี้ พี่อุ้มผมออกมาหรอครับ”
“.....” ไร้การตอบกลับจากชายหนุ่ม เยซองยังคงจ้องมองไปที่ร่างบางที่เตียงอีกฝั่ง
“เหอๆ ผมนี้แย่จังเผลอหลับไปได้ไงนะ แย่จังๆ” ร่างบางทำท่าทางน่ารักโดยส่งกำปั้นของตนเขกลงไปที่ขมับชื้นเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มแห้งให้ร่างสูงที่ยังวางสีหน้าเรียบเฉยอยู่
“ฉันออกไปข้างนอกก่อนนะ” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบพลางดันตัวเองให้ลุกขึ้น
“พี่เยซองยังไม่ได้อาบน้ำอีกหรอครับ นี้พี่ยังไม่ได้เจอคนอื่นเลยใช่ไหมครับ” ร่างบางถามหลังจากสำรวจเครื่องแต่งกายของเยซอง ชุดนอน ผมที่ยังไม่ได้เซท หน้าอูมที่ยังมีคราบน้ำลายติดมุมปากเล็กน้อย สิ่งเหล่านี้รยออุครู้ดีเพราะเยซองจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ตื่นนอน
“แล้วไง??” เยซองส่งคำถามห้วนใส่
“พี่ยังไม่เจอคนอื่นๆ แสดงว่ายังไม่มีใครบอกใช่ไหม เย้ ดีจังๆๆ นึกว่าจะอดพูดคนแรกซะแล้ว” เยซองงงทำหน้าสงสัยสิ่งที่รยออุคกล่าว
“สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่เยซอง” รยออุคยิ้มกว้างจนตาแทบจะเป็นเส้นตรง แต่รอยยิ้มหวานนั้นก็จางหายไปหลังจากที่ชายหนุ่มอีกคนเอ่ย
“แค่นี้ใช่ไหม ฉันจะได้ไปสักที” น้ำเสียงเรียบเฉยเกาะกินหัวใจของร่างบางเหลือเกิน เป็นเพราะชายหนุ่มตรงหน้ายังคงโกรธที่เขาเลือกจะไปในวันนั้น หรือว่าเยซองนั้น...หมดรักเขาแล้ว
“พี่เยซอง” เสียงเล็กเอ่ยรั้งชายหนุ่มที่กำลังเอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตูแล้ว เยซองหยุดแต่ยังคงหันหลังให้ร่างบางแทน
“ผมขอโทษสำหรับเรื่องวันนั้น ผมคงแย่มากๆ พี่คงไม่อยากเห็นหน้าผมแล้วใช่ไหม พี่ไม่ต้องไปหรอกนะ คนที่จะไปคือผมเอง” ร่างบางสาวเท้าก้าวมาหยุดยืนข้างหลังชายหนุ่ม เขย่งปลายเท้าตัวเองเล็กน้อยเพื่อจะได้ถ่ายทอดคำพูดให้อีกคนฟังชัดๆ
“มีความสุขมากๆนะครับ” กระซิบเสร็จก็รีบเดินเบี่ยงร่างสูงที่ยืนขวางอยู่ออกจากห้องไปรวดเร็วเพื่อที่เยซองจะได้ไม่ทันเห็นหยาดน้ำใสที่เอ่อล้นอาบพวงแก้มใสของเขาได้
ประตูถูกปิดลง และความสัมพันธ์ของเขากับรยออุคก็ปิดลงเช่นเดียวกัน เยซองหันกลับไปทรุดตัวลงนั่งบนเตียงขาวหนุ่มของเจ้าของที่เพิ่งเดินออกจากห้องไป
‘มันจบแล้วจริงๆใช่ไหม’
‘ในที่สุด ความจริงที่เขาไม่อยากให้เกิด ก็กลับเกิดขึ้นมาเพราะเขา’
‘เขา...ที่เป็นคนเอ่ยจบความสัมพันธ์นี้’
‘เขา...ที่เป็นคนผลักให้รยออุคออกมาเอง’
‘เขาเอง...เป็นคนที่ทำให้ตัวเองเสียใจเอง...’
น้ำใสหยดลงบนหมอนขาวขึ้นเป็นวงน้ำกว้าง ร่างสูงล้าเกินที่จะปาดหยาดน้ำนั้นออก ตอนนี้เขาช่างแสนจะอ่อนแอ อ่อนแอเสียเหลือเกิน ร่างสูงเดินตรงไปที่กล่องสีชมพูใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล กล่องที่ส่งของขวัญที่แสนมีค่ามาให้เขา แต่เขากลับทิ้งสิ่งมีค่านั้นไป เขานั้นโง่เหลือเกิน
ผ้าทอสีขาวผืนหนาที่บรรจุอยู่ในกล่องถูกฝ่ามือหนาหยิบมันขึ้นมา เผยให้เห็นซองจดหมายสีชมพูอ่อนที่ถูกปกปิดอยู่ภายใต้นั้น มือหนาหยิบซองจดหมายนั้นขึ้นมาคลี่อ่าน
ถึง..พี่เยซอง ที่รักของผม
ไม่รู้ว่าตอนที่พี่อ่านจดหมายนี้ผมกำลังเขินอยู่ข้างๆพี่รึเปล่า
แต่ถ้าผมกำลังเขินอยู่ แสดงว่าตอนนี้พวกเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมกันแล้ว
ถ้าอย่างนั้นมันคงจะดีมากๆเลย เราสองคนคงกำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่
จริงมั๊ยครับ ??
ผมไม่อยากให้เราเป็นอย่างช่วงที่ผ่านมาเลย มันคือช่วงเวลาที่ผมเสียน้ำตา
ไปมากเลย การที่พี่พูดว่าเราเลิกกัน พี่รู้ไหม นั้นคือคำที่ผมกลัวที่สุด
และผมก็ได้ยินมันจากปากของคนที่ผมรักที่สุด มันเจ็บมากเลยนะ
เจ็บจนร้องไห้แทบไม่ออก แต่บางทีก็ร้องออกมาจนไม่เหลือน้ำตาอีกแล้ว
มันเจ็บที่สุดเลยนะ
มันก็เป็นความผิดของผมที่ไม่ยอมพูดความจริง มัวแต่ปิดบังพี่ แต่มันจำเป็น
นี่น่า พี่จะให้ผมบอกว่าผมกำลังเตรียมของขวัญให้พี่ มันก็ไม่ใช่อีก จริงมั๊ย?
ผมยอมรับว่าที่ผมหายไปทั้งวัน หายไปทุกวัน ผมไปกับคิบอมจริง นั้นเพราะ
ผมไปเรียนถักผ้ามาเพื่อจะทำของขวัญให้พี่ และญาติคิบอมที่เข้าโรงพยาบาล
นั้นก็คืออาจารย์ที่สอนผมเอง ฉะนั้นการที่ผมจากพี่ไปวันนั้น เพราะผมห่วงท่าน
แต่ผมก็ไม่คิดว่าการที่ผมไปวันนั้น มันจะทำให้พวกเราเลิกกันจริงๆ
เพราะผมไม่ให้ความสำคัญพี่ใช่ไหม เราถึงต้องเป็นอย่างนี้ ผมเคยคิดว่าเป็นเพราะพี่
เพราะพี่ไม่เชื่อใจผม เพราะเราไม่เชื่อใจกัน ทำให้เราต้องห่างกันอย่างนี้
แต่ตอนนี้ผมยอมรับ ผมผิดเอง เป็นเพราะผม
มันจะเป็นไรไหม ถ้าพี่จะยอมยกโทษให้ผม เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ได้มั๊ย??
คำที่ผมถักลงบนผ้าผืนนั้น ผมยืนยันว่ามันเป็นความจริง
และมันจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป
From..รยออุค
มือหนาสั่นเทาเมื่ออ่านข้อความในจดหมายจบ มือหนาหันไปหยิบผ้าผืนสีขาวที่ตนวางไว้ข้างๆตัว ร่างสูงคลี่ผ้าออกสายตากวาดมองหาสิ่งที่รยออุคถักไว้ และเขาก็เห็น ที่มุมหนึ่งอักษรตัวสีชมพูอ่อน ถูกถักทอลงบนผ้าผืนสีขาวเนียน คำที่ทำเอานัยน์ตาคมคู่นี้คลอไปด้วยหยาดน้ำใส มือที่ถือผ้าทออยู่สั่นเทายิ่งกว่าเดิม
김종운 사랑해요
‘คิมจงอุน ซารังแฮโย’
ในหัวตอนนี้ความคิดต่างปะดังเข้ามาจนร่างสูงแยกแยะไม่ไหว แต่ไม่ทันรอให้สมองลำดับเหตุการณ์ ขายาวๆก็รีบก้าวออกจากห้องนอนไป สิ่งที่ร่างสูงคิดเพียงอย่างเดียวคือเขา ต้องหารยออุคให้เจอ แต่เขาไม่จำเป็นต้องลำบากไปตามหาร่างบางไกลๆ เมื่อเขาเดินผ่านห้องเพื่อนร่วมวงที่ประตูถูกแง้มไว้นิดหน่อย แต่ก็สามารถทำให้คนรีบร้อนที่เดินผ่านเดินกลับมา เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นหวานดังเบาๆมาจากห้องนั้น เยซองผลักประตูที่แง้มออกเบาๆ เห็นร่างบางกำลังนั่งกอดเข่าหันหลังให้เขาอยู่ ทำให้รยออุคไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามีผู้มาเยือน ไหล่บางสั่นเทา ไหวตามแรงสะอื้น ริบบิ้นที่ถูกผูกเป็นโบว์เส้นสวยเขยื้อนตามแรงสะอื้นด้วยเช่นเดียวกัน เยซองเดินเข้าไปไกลร่างบางก่อนจะเอ่ยเรียกชื่ออกมาเบาๆ
“รยออุค” คนที่นั่งหันหลังให้ หันกลับมาเมื่อเห็นว่าเป็นเยซองก็รีบปาดน้ำตาของตนเองทันที
“เอ่อ คือ ผ.ผมรอคนมารับอยู่ คงจะอยู่กวนที่นี้ไม่นาน แต่ถ้าพี่เยซอง เอ๊ย คุณไม่อยากให้ผมอยู่ ผมจะออกไปก็ได้” ร่างบางเปลี่ยนสรรพนามอีกคน ทำเอาคนฟังรู้สึกห่างเหินไม่น้อย ไม่รอให้อีกคนไล่ร่างบางก็ทำท่าจะเดินหนีไปอีก หากแต่ว่ามือหนากลับรั้งเขาเข้ามาไว้ในอ้อมอกแกร่ง
“ฉันขอโทษ อย่าไปเลยนะ” ร่างสูงฝังหน้าตัวเองลงกับไหล่บาง รยออุครับรู้ได้ถึงหยาดน้ำใสแถวไหล่ที่สัมผัสผ่านเสื้อบางของตน เยซองกำลังร้องไห้ เขาร้องไห้ต่อหน้าร่างบางซึ่งไม่เคยมีโอกาสจะได้เห็นมุมนี้เลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างสูงอ่อนแอให้รยออุคเห็น เขาอ่อนแอเพราะรยออุค คนที่ทำให้เขาหัวเราะ มีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ หึงหวงเมื่อร่างบางหยอกล้อกับใคร และเศร้าเมื่อข้างกายเขาขาดคนๆนี้...คิม รยออุค
“พี่เยซอง” รยออุคเพ้อชื่ออีกคนออกมา
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ นายอย่าไปเลยนะ นายอย่าทิ้งฉันไปเลย ถึงนายจะมีใครฉันไม่ว่า ขอแค่นายไม่ทิ้งฉันไปก็พอ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าขาดนาย รยออุค” ร่างสูงกระชับอ้อมกอดแน่น กลัวว่าร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดนี้จะหายไปอีก
“.....”
“ฉันรักนาย” เพียงสามคำสั้นๆ ก็ทำเอานัยน์ตาหวานน้ำตารื้นออกมาได้ มือบางจับเข้ากับมือหนาที่กำลังเกาะกุมเขาอยู่
“ผมจะมีใครได้ ผมก็มีแค่พี่คนเดียวนี้แหล่ะ” ร่างสูงคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อยพอให้ร่างบางหมุนหันกลับมาสบหน้ากับเขาได้ มือบางปาดน้ำใสที่คลอที่นัยน์ตาคมและที่เปรอะเปื้อนแก้มอูมของอีกคน
“โอ๋ โอ๋ อย่าเลยไห้นะเลยนะ เอ๋ เอ๋” มือบางยังคงเช็ดน้ำตาให้
“ไม่ใช่เด็กนะ” ร่างสูงทำหน้าพองลมงอน
“เด็ก” ร่างเล็กยังคงรั้นต่อ
“ไม่ใช่!!” ร่างสูงเถียง
“เด็กน้อยๆ” ว่าพลางเอามือบางถูหัวคนร่างสูงอย่างเอ็นดู
“เด็กใช่ไหม?” ขึ้นเสียงสูงเป็นนัย ก่อนจะรั้งเอวบางให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะกดจูบหนักลงบนกลีบปากบางอย่างหนักหน่วง แต่แสนอ่อนโยน ลิ้นเรียวสำรวจความหวานภายในปากหวานของร่างบาง จนรยออุคแทบระทวย ขาสั่นแทบจะทรุด หากแต่ร่างสูงโอบเขาไว้อยู่ไม่งั้น ร่างบางอาจมีสิทธิลงไปกองกับพื้นห้องไม้ได้
“.....อือ~...อืม~*…….” เสียงหวานประท้วงครางในลำคอ ปากอิ่มละออกจากกลีบปากบางอย่างเสียดาย
“เป็นไง ฝืมือเด็ก พอใจรึเปล่า” ร่างสูงเลิกคิ้วถาม
“ตาเฒ่าจอมหื่น!!” รยออุคแผดเสียงใส่
“ไปแปรงฟันเลยไป ตาเฒ่าปากเหม็น!!!!!..อี๊.....” รยออุคใช้มือถูปากตัวเองก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไป เยซองมองร่างกายตนเอง สำรวจทุกกระเบียดนิ้ว เสื้อนอนชุดเดิม หัวยังยุ่งเหมือนเดิม ที่สำคัญฟันยังไม่แปรง!!!
“รยออุค เค้าขอโทษษ...TT^TT….” เสียงของชายหนุ่มดังไล่ตามหลังร่างบาง ก่อนที่ตัวจะตามเสียงไป
‘รยออุครักพี่เยซองนะ’
‘แต่ปากเหม็นอย่างนี้ ไม่เอาดีกว่า คริคริ^^’
The End
gift for you ~*
ความคิดเห็น