Secret handsome

ลำดับตอนที่ #5 : ฝากเอาไว้บนแก้มเธอออ

"ผ.อ.คะ! อย่าเป็นอะไรนะคะ!" 

ฉันได้แต่ตะโกนและจับแขนของแพทริก เขย่าไปมา ขณะที่พยาบาลและบุรุษพยาบาลกำลังเข็นเขามุ่งไปยังห้องฉุกเฉิน ตอนนี้หน้าของเขาถูดครอบด้วยเครื่องช่วยหายใจ

(ให้ตายสิทำไมฉันต้องมาแบกรับชีวิตคนอื่นไว้แบบนี้นะ! กว่าฉันจะลาก ผ.อ.ขึ้นแทกซี่มาได้ก็แทบจะโดนทับแบนเป็นกล้วยตากไปแล้ว-0- ท่านผ.อ.จะเป็นไรไหม ให้ตายสิ เค้าโดนยิงนะ ไม่ได้โดนมีดบาด โอ้ยยยยT T) สารพัดสิ่งในหัวสมองของฉันตอนนี้พรั่งพรูออกมาเป็นน้ำใสๆที่ไหลจากตา ฮืออออT T ในสมองตอนนี้ ฉันสับสน ไม่เข้าใจ ฉันฝันไปรึเปล่า? 

"เพี้ยะ!!"

ฉันลองตบหน้าตัวเองอย่างแรง และก็รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ ไม่ใช่ฝัน มันคือความจริง ความจริงงงงยูมิกาาาT T ฉันได้แต่นั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องICU อย่างหมดอาลัยตายอยาก เครื่องแบบนักเรียนของฉันตอนนี้ถูกย้อมสีใหม่ให้เป็นสีแดงเข้ม แต่นั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญ สิ่งสำคัญตอนนี้คือ ท่านผ.อ.จะเป็นยังไงบ้างงT T 

ฉันก็ได้แต่นั่งพิงพนักต่อไป.....

19:03น.

...........

20:00น.

............

22:40น.

............

23:05น. เกือบ4ชั่วโมงแล้วนะ ทำไมยังไม่ออกมาอีก..T T

"ตึกตึกตึก" เสียงฝีเท้าก้าวออกมาจากประตูแล้ว ฉันรีบวิ่งพรวดพราดเข้าไปหาหมอ 

"คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ โชคดีที่กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ และอีกอย่าง คุณแพทริกได้ถ่ายเลือดเก็บไว้ที่นี่ทุกปี ทางเราเลยมีเลือดพอสำหรับการผ่าตัด^^??’???’?✂" หมอกล่าวพร้อมยิ้มแป้นเป็นคำตอบให้ฉัน

"ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ ขอบคุณมาก"  ฉันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก หมอยิ้มให้ฉันแล้วขอตัวเดินจากไป...

ไม่นาน ร่างของแพทริกก็ถูกเข็นออกมาจากห้องICUตอนนี้เขาอยู่ในชุดคนไข้ ผมสีน้ำตาลเข้มปนทองนิดๆยาวประมาณระต้นคอของเขากระเซอะกระเซิงดูไม่เหมือนคุณลูกค้าผู้น่ากลัวและแสนเนี้ยบในวันนั้น  ตอนนี้เค้าดูอ่อนแอ ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาหลับตาพริ้ม ใบหน้าใสใสของเขาตอนนี้ดูเป็นธรรมชาติ ไร้ซึ่งอารมณ์ใดใด ไม่เหมือนตอนแรกที่เค้าเก๊กหล่อและเย่อหยิ่งอยู่เสมอ (จะว่าไปก็หล่อเหมือนกันนะ >\<) 

เช้าาาวันถัดมา????⛅.....

 เมื่อคืน ฉันได้นอนเฝ้าท่านผ.อ.อยู่ที่นี่ เฮ้อ ฉันจะกลับได้ยังไงล่ะ ผ.อ.ก็ยังไม่ฟื้น อีกอย่างฉันเป็นคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยสิT0T 

"แฮ่ก แอ่ก" นั่นเสียงท่านผ.อ.นี่!! เขาฟื้นแร้วววว><ฉันรีบลุกจากโซฟาไปหาเขาทันที 

"นา...น้ำ" เขาพยายามพูดด้วยเสียงแหบแห้ง

น้ำ น้ำ!!  ฉันกุลีกุจอกวาดสายตามองหาน้ำ เจอแล้ว ฉันรีบหยิบเหยือกน้ำที่วางอยู่หลังตู้เย็น ค่อยๆเทน้ำลงในแก้ว 

"ได้แล้วค่ะ ท่านผ.อ."  ฉันยื่นน้ำเข้าไปให้เขา 

"เกิดอะไรขึ้น!"  พอมีเสียงเขาก็ตวาดถามฉันทันที ชิส์ป่วยแล้วยังมีแรงเก๊กอีกนะคะท่านนน-,- 

"ท่าน ผ.อ. ถูกยิงน่ะค่ะเมื่อวานตอน6โมงเย็น"

"อ่อ ใช่ นี่เธอเลิกเรียกชั้นว่าท่านผ.อ.ได้แล้วฟังดูแก่พิกล

เรียกชั้นว่า 'คุณแพทริก'เฉยๆก็ได้ ชั้นไม่ได้อายุห่างจากเธอเท่าไหร่หรอก"

"จะดีหรอคะ คุณแพทริกเป็นผ.อ.นะคะแล้ว จะ.." 

"นี่ ไม่ดีใจหรือไง ได้เรียกชั้นว่า คุณ-แพท-ทริกน่ะ ดูสนิทสนมดีไม่ใช่หรอออ" แพทริกพูดพร้อมเน้นย้ำคำว่า 'คุณ' ชัดเป็นพิเศษ 

"นี่!! หยุดนะคะแพทริก! ถึงชั้นอยู่ในฐานะเป็นลูกศิษย์คุณ แต่คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาพูดจาดูถูกชั้นแบบนี้!!" ฉันเริ่มโมโหที่แพทริกพูดจาเหมือนฉันอยากจะเป็นของเค้าจนตัวสั่น ต่ำที่สุด!!

"เหรอ ฉันคิดว่าผู้หญิงทั้งประเทศจะหลงเสน่ห์ชั้นทุกคนซะอีก งานนี้คงต้องยกเว้นเธอไว้คนนึง หึหึ" แพทริกยังพูดไม่เลิก 

"คุณฟื้นแล้ว งั้นชั้นขอตัวก่อนนะคะ!" 

"เดี๋ยว! เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น!! เธอเป็นคนอยู่ในเหตุการณ์ เพราะฉะนั้นเธอต้องอยู่กับชั้นก่อน!!"

"...." คำพูดของแพทริกทำเอายูมิกาพูดไม่ออก 

"วันนั้นเกิดอะไรขึ้น" จากกวนประสาท แพทริกก็กลับมาพูดจริงจัง

"วันนั้น ชั้นกำลังจะเดินออกจากโรงเรียน แล้วคุณก็เดินมาจากด้านหลังแล้วผ่านฉันไป จากนั้นคุณก็...ล้มลง" ฉันพูดพลางเดินไปเดินมาข้างเตียงเขา  

"แค่นี้หรอ?" แพทริกถาม

"จะให้แค่ไหนล่ะคะ จะให้คนร้ายวิ่งดุ่มๆเข้ามาจับตัวคุณเป็นตัวประกันอะไรแบบนี้หรือไงคะ-.-" ฉันอดแขวะไม่ได้

"นี่เธอกล้าประชดฉันหรอ!" แพทริกตะคอกใส่พร้อมกับคว้าข้อมือของฉันไว้แน่น ราวกับจะบีบกระดูกของฉันให้แหลกจนพร้อมจะเอาไปลอยอังคาร ณ ตอนนั้น-,-

"คุณแพทริก! ปล่อยแขนชั้นเดี๋ยวนี้ค่ะ!!"

"ทำไมชั้นต้องยอมทำตามคำสั่งเธอ!! ห๊าา!!!ยัยทึ่ม!" 

"คุณกำลังล่วงละเมิดสิทธิทางร่างกายของชั้นอยู่ค่ะ เพราะฉะนั้น ปล่อย-เดี๋ยว-นี้!!!" ยูมิกาเริ่มหมดความอดทน ฉันตะคอกใส่เขา พร้อมกับเน้นคำให้ชัดเจนขึ้น

"เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันหรอ!!!!" แพทริกเองก็เดือดไม่แพ้กัน

และจังหวะนั้นเอง แพทริกก็คว้าร่างบางของยูมิเข้ามาในอ้อมอกของเขาจนขาเธอลอยจากพื้นมาอยู่บนเตียงแทน เขาประกบริมฝีปากลงไปอย่างดูดดื่ม??’? ยูมิกา ได้แต่นิ่งและอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน เมื่อยูมิรู้ตัว ฉันรีบผลักร่างของแพทริกออกทันที แต่ไม่หมดแค่นั้น...

"เพี้ยะ!!"

ฉันยังฝากรอยแดงๆ5นิ้วไว้บนแก้มขาวๆของเขาด้วย??‘....

 

กรี๊ดดดดดดด >< เขียนเองฟินเอง ตอนที่5แล้วนะคร้า เวลามันเร็วจีจี ยังไงก็จะอัพต่อเรื่อยๆนะคะ ใครชอบก็เม้น+โหวตให้หน่อยน้าาค้าา มือใหม่หัดแต่งนิยาย เม้น+โหวต=กำลังใจให้ไรต์เตอร์นะคร้า ไปแล่วว ???????? @Giftpoppy