ลำดับตอนที่ #25
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : What's happened and what's going on?
What's happened and what's going on?
เป็นคืนแรกในรอบสามสัปดาห์ที่ยูมิฝันร้าย รอบตัวเป็นเงาดำมืดดังอยู่ในอุโมงที่ไม่มีทางออก แต่เบื้องหน้าปรากฏชายหนุ่มผมน้ำตาลทองร่างสูงสง่า เขายิ้มและกำลังเดินเยื้องย่างเข้า มาหาเธอ เงาดำมืดกลืนร่างของเขาหายไปลับตา และแทนที่ด้วยชายอีกคน ชายผิวขาวผมสีทองสว่าง หน้าตาสดใส เต็มไปด้วยมิตรไมตรี เอเลน... ความฝันหายวับไปเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังเรียกสติให้กลับคืน เธอครุ่นคิดความฝันนั้นบนเตียงก่อนจะกระโดดไปทำภารกิจส่วนตัว
และลืมเรื่องนั้นไปอย่างสนิท...
"สวัสดีค่ะแม่" ยูมิในชุดเครื่องแบบนักเรียนวิ่งลงมาจากบันไดชั้นสอง
"แผลเป็นไงบ้างลูก?" วิไลลักษณะถามไถ่อย่างห่วงใยพร้อมถือถ้วยอาหารออกมาวางที่โต๊ะ
"ดีขึ้นแล้วค่ะ" ยูมินั่งลงบนเก้าอี้และตักโจ๊กเข้าปากอย่างรวดเร็วโดยลืมไปว่าแผลยังไม่หายสนิท
"อื้ออ!!>๐<" ทั้งความร้อนและควาแสบผสมปนแปกันในปากจนเธอต้องทิ้งช้อนและควานหาทิชชู
"นั่นไง -.-" วิไลลักษณ์ยื่นกระดาญทิชชูให้ลูกสาว
"-0-"
"ยู....ช่วงนี้..ห่างๆคุณผ.อ.คนนั้นหน่อยก็ดีนะลูก.." หญิงวัยห้าสิบน้ำเสียงเคร่งเครียด
"ทำไมล่ะคะ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรยูสักหน่อย"
"ใช่ลูก...แต่เขาทำให้ลูกมีอันตรายไปด้วย.."
"แม่คะ!?...มันไม่เกี่ยวกับเค้าเลยค่ะ ยูผิดเอง ผิดที่ยูซุ่มซ่ามทำให้เขาต้องพาออกมาจากเกาะ เราเลยโดนจับ" เธอเผลอลงเสียงหนัก
"แต่ที่คนพวกนั้นทำก็เพราะเขานะลูก.."
"ก็ได้ค่ะ ยูจะพยายาม ไปโรงเรียนก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"
พูดจบเธอก็คว้ากระเป๋าถือไปโรงเรียนทันที...
"นางสาวยูมิกา พิมพ์ธารา ม.6/4 พบผู้อำนวยการที่ห้องปกครองครับ" คุณครูสูงวัยประกาศเสียงตามสายที่ได้ยินกันทั่วทั้งเรียน
"เฮ้ยๆ ยูมิ นั่นชื่อแกใช่ป่ะ?!" ณิชาสะกิดแขนพร้อมทำหน้าตื่น
"อืม" ยูมิสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มทน และก้าวเท้าต่อไปเรื่อยๆ
"มีเรื่องไรวะแก ตั้งแต่ฉันเป็นเพื่อนแกมา แกไม่เคยมีเรื่องเข้าห้องปกครองเลยนะเว้ย"
"มีเด็กมาหาเรื่องนิดหน่อย.." ยูมิสีหน้าเรียบเฉย
"แกไปก่อนเหอะ เดี๋ยวฉันตามไป"
พูดจบ หญิงสาวก็แยกตัวออกมากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้องปกครอง
@ห้องปกครอง
ความเย็นวูบวาบจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวหนังจนต้องห่อตัว กลิ่นสเปรย์ปรับอากาศช่วยให้ห้องกระจกดูไม่น่าอึดอัด ยูมิและแพตตี้นั่งอยู่ข้างกันตรงหน้าผู้อำนวยการ'คนเดิม'
"สวัสดีค่ะ" เธอยกมือขึ้นไหว้และนั่งเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่ เมื่อแพตตี้เห็น เธอมองด้วยสายตาไม่พอใจ
"เอาล่ะ มากันครบแล้ว ไหนบอกมาสิ ยูมิกา เธอทำร้ายร่างกายแพรไพลินจริงรึเปล่า" เสียงทุ้มต่ำของชายสูงวัยดูน่าเกรงขาม
"คะ?" ยูมิฉงนกับคำถาม หันหน้าไปหาแพตตี้ เธอเอียงแก้มที่มีรอยมือแดงทาบทับและริมฝีปากที่แตกน้อยๆให้ดู
"ว่าไง?" เสียงทุ้มสำทับอีกครั้ง
"หนูไม่ได้ทำค่ะผ.อ." ยูมิปฎิเสธเสียงแข็ง
"แล้วที่แผลที่แก้มแพรไพลินล่ะ?"
ชายสูงวัยหันไปหาหญิงสาวที่ทำหน้าตาเศร้าสร้อย แต่ดวงตาเป็นประกายสะใจ
"หนูไม่รู้ค่ะ" ยูมิย้ำ
"จะไม่รู้ได้ยังไง เธอเป็นคนตบฉัน ฉันจำได้" เสียงอ่อนหวานต่างจากเมื่อวานดังแทรก ทำเอาเธอขมวดคิ้ว
"เธอเอาอะไรมาพูด แพตตี้?"
"ก็เธออ่ะ เธอตบฉัน" หญิงสาวน้ำตาคลอเบ้า
"ฉัน-ไม่-ได้-ทำ!" ยูมิลุกขึ้นยืนทำเอาผู้อาวุโสที่สุดห้ามแทบไม่ทัน
"หยุด!! ทั้งสองคนเลย!" เขาตะโกนออกมาและพูดต่อ
"ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของพวกเธอ คุณจะผ่อนปรนให้ อายุก็ตั้งเท่าไหร่ หัดทำตัวเป็นตัวอย่างรุ่นน้องบ้างถ้ามีครั้งหน้า เธอไม่ได้จบม.ปลายแน่..."
"ค่าา" สองสาวพูดพร้อมกันและกำลังเดินออกไปแต่เสียงทุ้มก็ทักขึ้นก่อน
"ไปย้อมสีผมใหม่ซะ แพรไพลิน" เธอใช้มือดึงผมสีน้ำตาลทองที่รวบไว้เป็นหางม้ามาพาดบ่าขวาและเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก
"ผ.อ.คะ" เธอชะงักฝีเท้าแล้วหันหลังกลับมาในขณะที่อีกคนเดินออกไปพ้นประตูกระจกทึบ
"?" ชายสูงวัยหันกลับมา
"คุณแพทริกไม่ได้ดูแลที่นี่อีกแล้วหรอคะ?" เธอถามด้วยเสียงฉงนและรวบมือไว้ด้านหน้ากระโปรงสีกรมท่าอย่างสุภาพ
"ลูกชายฉันมันขอไปอยู่คนเดียวที่อเมริกาซักพักน่ะ" เบาตอบอย่างรื่นเริงและยิ้มให้ก่อนที่จะกลับไปห้องทำงานของตน
"ค่ะ..." ยูมิตอบรับเสียงแผ่ว แต่จิตใจไม่ได้เพ่งไปที่คำพูดหรือสิ่งรอบกาย ร่างเธอแข็งค้างราวถูกสาป ดวงตาคู่สวยจ้องมองไร้จุดหมาย เขาไปอยู่ที่อื่นงั้นหรือ? ทำไมเขาไม่บอกเธอซักคำ? หรือเธอไม่มีความสำคัญที่เขาจะต้องบอก...เธอเข้าใจความฝันแล้วตอนนี้...
มิถุนายน
กรกฎาคม
สิงหาคม
กันยายน
ตุลาคม
พฤศจิกายน
1ธันวาคม
หลังฝนตก...ฟ้าจะใสเสมอ...
"ยูมิ!" เสียงตะโกนดังมาแต่ไกล น้ำเสียงสดใสรื่นหู
"เอเลน^ ^" เธอยิ้มเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาเคียงข้าง เขาหอบอย่างหนักจากการวิ่งตามเธอ
"แฮ่กๆ-0-"
"นั่งพักก่อนไหม?" เธอถามด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าร่างสูงจะล้มลงไปเสียก่อน
"มะ ไม่เป็นไร.."เขาโบกมือไปมาและเดินต่อ เสียงหอบหายใจเริ่มเบาลง
"เป็นไงมาไงถึงได้วิ่งตามฉันเนี่ย-,-" ยูมิพลักไหล่กว้างหยอกล้อ
"ไม่มีไร แค่อยากเดินเป็นเพื่อน.."
เขายิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ ตาเขาหยีจนแทบมิด
"เหตุผลง่ายเสมอเลยนะ"
"^0^"
"เอ้อ ยูมิ " เอเลนทักและเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ
"เธอจะเข้ามหาลัยไหน"
"อืมมม~~ น่าจะแถวนี้แหละ"
"..."
"แล้วนายล่ะ"
"ฉันต้องไป'เมกา พ่อไม่อยู่ ธุรกิจทุกอย่างแม่ต้องเป็นคนจัดการ และฉันคงให้แม่ทำคนเดียวไม่ได้ "
"ฉันรู้ ฉันเข้าใจ เอเลน.." ยูมิสายตาเศร้าสร้อย ตลอดเวลาหกเดือนนับจากที่แพทริกจากไป เขาแทบจะเป็นเพื่อนที่รู้ใจเธอมากที่สุด และเธอก็ยอมรับว่ารู้สึกดีกับเขาเหลือเกิน
"ฉันคงจะคิดถึงเธอ" เอเลนพูดบ้าง น้ำเสียงเช่นเดียวกัน
"เฮ้ยย อย่าซี' ดิ เหลือเวลาอีกตั้งหลายเดือนกว่าเราจะเรียนจบ" ยูมิรื่นเริงขึ้นเพื่อไม่ให้บรรยากาศอึมครึม
"นั่นก็จริง" เขายิ้มแห้งๆแต่แฝงด้วยความจริงใจ
เมฆก้อนหนาสีมืดเคลื่อนตัวมาบดบังแสงอาทิตย์ยามเย็น ลมพัดใบไม้แห้งและพุ่มไม้เขียวปลิวไสว เม็ดฝนหนาเริ่มโปรยปรายกระทบใบหน้าให้ความรู้สึกเย็นเยียบ
"ให้ตายสิ! ฉันคิดว่าหมดหน้าฝนแล้วซะอีก" เอเลนสบถอย่างหัวเสีย
"ฉันว่าเรารีบวิ่งไปหลบที่ไหนก่อนดีกว่านะ" ยูมิเสนอขณะที่มือบางบังหน้าผากไม่ให้โดนฝนมากนัก
"ป่ะ" เอเลนคว้าข้อมือแล้ววิ่งนำหน้า เขารวดเร็วจนยูมิเกือบตามไม่ทัน แต่ก็ยังดีที่เธอไม่ใช่ผู้หญิงบอบบางขนาดที่วิ่งไม่เป็น
เวลาที่จริงแล้วผ่านไปรวดเร็ว ในความรู้สึกยูมิกลับช้าจนเหมือนวิดีโอถูกซโลโมชัน ผมที่ตอนนี้เป็นสีดำสนิทพรมน้ำจนชุ่มสบัดไปตามแรงวิ่ง ผิวขาวมีหยาดน้ำพรางพราย ชุดเครื่องแบบเปียกจนแนบชิดลำตัวแกร่ง เขาไม่ได้ชายตามามองเธอแม้แต่สักวินาที ดวงตาสีเขียวมืดเพ่งมองทางที่กำลังวิ่งผ่านอย่างระมัดระวังและแน่วแน่ ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเทามืดครึ้ม มั้งยูมิและเอเลนที่ตัวเปียกปอนมาหยุดพักที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน
"จะเอาไงต่อล่ะ ท่าทางจะยังไม่หยุดตกง่าย" เอเลยพูดพร้อมใช้มือสางผมไปด้านหลัง
"แท็กซี่ก็คงจะไม่วิ่งแล้วมั้ง ฝนตกหนักขนาดนี้" ยูมิสำทับ เธอก้มลงใช้มือทั้งสองดันเข่าพยุงตัวเพราะความล้าจากการวิ่ง
"เดี๋ยวฉันให้เพื่อนมารับละกัน" เอเลนล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียนสีน้ำเงิน เขากดโทรศัพท์อย่างรวดเร็วและแนบหู
"เฮ้ย เทมส์ แกมารับฉันหน่อยดิวะ" เขาพูดใส่โทรศัพท์สีดำบางเฉียบ
(อะไรของมึงวะ ฝนตกขนาดนี้มึงยังจะให้กูไปรับ?)เสียงทุ้มดังตอบรับแบบไม่ค่อยจะพอใจ
"ก็เพราะฝนตกไง กูถึงให้มึงมารับกูเนี่ย!-.-"
(เออๆ มึงรออยู่หน้าโรงเรียน เดี๋ยวกูไป) สิ้นการสนทนา เอเลนเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า
ยูมิยิ้มให้พร้อมดึงเสื้อนักเรียนที่แนบตัว เอเลนเห็นดังนั้นจึงถอดเสื้อแขนยาวสีดำเปียกชุ่มของตนคลุมให้
"ขอบใจ" ยูมิบอก
"อืม ไม่เป็นไร" เขาตอบรับ เหม่อมองสายฝนกระทบพื้นคอนกรีตดังเปาะแปะ ไม่ถึงสามนาที รถเบนซ์สีแดงสดสี่ประตูก็แล่นมาด้วยความเร็วสูงและจอดหน้าทั้งคู่
"ขึ้นมาดิ" กระจกทึบเลื่อนลงด้านข้างคนขับ ชายหนุ่มผมดำจัดเป็นทรง เจาะหูกว่าห้ารู เขาชะโงกหน้าออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์นัก
"ป่ะ" เอเลนกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปนั่นด้านข้างคนขับ ยูมินั่งด้านหลัง
"ตายๆ มึงจ่ายค่าเบาะมาเลย เห็นมั้ยรถกูเปียกเนี่ย!-,- " เทมส์แขวะพร้อมพยักพเยิดไปที่เบาะสีเทานุ่มและขับรถออกไปด้วยความเร็วเกินกฎหมายกำหนด
"เออออ -,-" เอเลนทำหน้าเซ็งใส่
"เธอชื่ออะไรหรอออ" เทมส์ยิ้มเย้ายวนและมองยูมิผ่านกระจกหน้ารถด้วยสายตาหวานเยิ้ม
"อ่อ ยูมิ ^^" เธอตอบเสียงนุ่ม
"เฮ้ย แฟนมึงเหรอ? น่ารักว่ะ" เทมส์หันไปกระซิบแบบไม่ค่อยเบากับเอเลน
"ระวังปากหน่อย ไม่ได้เป็นเว้ย แค่เพื่อน" เอเลนรีบแย้ง
"^0^" เทมส์ยิ้มระรื่นและขับรถต่อไปเรื่อยๆ
"เฮ้ย มึงจะให้กูไปส่งไหนวะ" เทมส์ถาม
"คอนโดกู"
"แล้วยูมิ?"
"ให้เขาพักกับกูก่อน" เอเลนพูดเสียงเรียบ
"แหมๆ เป็นห่วงเค้าล่ะซี้" เทมส์หยอกโดยไม่สนใจเจ้าตัวที่นั่งแข็งอยู่ด้านหลัง
"Shut up!!" เอเลนตะคอก แต่เพื่อนสุดกวนกลับยิ้มระรื่นไม่รู้สึกรู้สา
ไม่ถึง15นาที รถเบนซ์เข้าจอดหน้าคอนโดหรู
"อย่าลืมค่าเบาะรถผมนะครับคุณเพื่อนนนนน^0^" เทมส์ตะโกนออกมานอกรถทางกระจก จังหวะเดียวที่เอเลนปิดประตูรถ
"เอออออออ-,-" เอเลนตอบและเดินห่างออกมา รถสีแดงแจ๋แล่นออกห่างไปแล้ว ยูมิจึงพูดขึ้น
"ความจริงนายไปส่งฉันที่บ้านก็ได้นะ ไม่น่ารบกวนเลยอ่ะ" ยูมิไม่ได้กลัวว่าที่บ้านจะเป็นห่วง เพราะตั้งแต่ที่เอเลนไปช่วยยูมิไว้ ทั้งพ่อและแม่ก็ไม่ระแคะระคายใจที่ลูกสาวไปไหนมาไหนกับเอเลน ออกจะสนับสนุนด้วยซ้ำ แต่เธอเกรงใจเอเลนมากกว่า
"ไม่เป็นไรหรอกน่า รีบขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวเป็นปอดบวมซะก่อน" เอเลนคว้าข้อมือเล็กและเดินนำหน้าไปยังลิฟต์และกดหมายเลข5โดยไม่ฟังคำแย้งของหญิงสาว
ประตูห้องเปิดขึ้นหลังจากแนบคีย์การ์ด เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยสีมืด ทำให้เธอคิดถึงห้องของใครคนหนึ่ง เธอพยายามไม่นึกถึงชื่อนั้น ชื่อที่ไม่อยากจะจดจำ
"ยูมิ?" เอเลนใช้มือโบกไปมาเมื่อเห็นยูมิยืนตัวแข็ง
"ห้ะ? อะไรหรอ" เธอกะพริบตาถี่ๆ
"ไม่มีอะไร เข้ามาเถอะ" เขาเดินนำเข้าไป ยิ่งได้มองทุกสิ่งใกล้ๆ ก็ยิ่งทำให้เธอนึกถึงภาพเก่าๆ ห้องแบบนี้ เฟอร์นิเจอร์แบบนี้ ที่เธอคุ้นเคย... เอเลนเดินก้าวยาวๆไปยังห้องๆหนึ่งที่กั้นด้วยผนังสีเทา ไม่นานเขากลับออกมาพร้อมของในมือ
"อาจจะหลวมหน่อยนะ ฉันซื้อมายังไม่ได้ใส่เลย" เอเลนยื่นชุดสีฟ้าอ่อนให้พร้อมผ้าขนหนูสีขาวเนื้อนิ่ม
"ขอบใจนะ เดี๋ยวฉันจะซะ.."
"ไม่ต้องๆๆ เธอไม่ต้องเอามาคืนหรอก ถือว่าฉันให้" เอเลนพูดดักเมื่อรู้ทันว่าหญิงสาว
"^^"
"รีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย..." เอเลนดันหลังเธอให้หันหน้าไปทางประตูสีขาว เธอเดินเข้าไปอย่างว่าง่าย
เอเลนทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวโดยไม่ใส่ใจว่ามันจะเลอะจากตัวเขาที่เปียกชุ่ม มือหนาสองข้างปิดหน้าเรียวจนมิด เขาก้มหน้าใช้ศอกดันเข่าตัวเอง จิตใจครุ่นคิดกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่เดือน เขากำลังจะเรียนจบ เธอกำลังจะเรียนจบ ทุกสิ่งกำลังจะจบ จบด้วยการจากลา เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว แต่ความรู้สึกดีๆมันจะจบแค่นี้ด้วยรึเปล่า? ถ้าเขาบอกเธอตรงๆเธอจะโกรธเขาไหม? เจาจะบอกอย่างไรว่าเขาไม่ได้รู้สึกกับเธอแค่เพื่อนมาตั้งนานแล้ว? เธอคิดกับเขายังไงกันแน่? เธอยังรักเขาคนนั้นรึเปล่า? เธอจะยอมทิ้งสิ่งที่กำอยู่ในมือและ ไขว่คว้าสิ่งที่กำลังจะหายไป...อย่างนั้นหรือ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น