Secret handsome

ลำดับตอนที่ #13 : หนาวจับใจ

"เอเลน!!!0.0"

 

ฉันอุทานเพราะคาดไม่ถึง เมื่อชายหนุ่มวัยเดียวกันกับฉันก้าวขึ้นรถตู้สีขาวตามมากับอลิเซีย

 

"^-^" 'แหมะ' เอเลนทิ้งตัวนั่งข้างฉัน ตอนนี้เขาใส่แว่นสีชาราคาแพง ผมของเอเลนที่เดิมเคยเป็นสีน้ำตาล-ดำยาวระต้นคอ ตอนนี้กับกลายเป็นสีส้ม-ทองสว่างตา ทำให้ใบหน้าเดิมที่ได้สัดส่วนพอดีเป๊ะเหมือนจับวางดูดีขึ้นไปอีก>< 

 

"นายมาได้ไงเนี่ยย><" ฉันกระตือรือร้นหันไปถามเอเลน

 

"เดินมา^^"

 

"ไม่ช่ายยยย-^- ชั้นหมายถึง ทำไมนายถึงมากับคุณอลิเซียได้ล่ะ" ฉันพยักพเยิดไปทางสาวสวยที่นั่งไขว่ห้างอยู่ด้านหน้า

 

"นั้นพี่สาวชั้นนน-.-" เขาตอบคำถามแบบลากเสียงยาว เหมือนสะกิดนัยนัยว่า'เธอไม่รู้จักพี่สาวชั้นเหรอเนี่ย'อะไรประมาณนั้น--

 

"ห้ะ พี่สาว...งั้นเหรอ!!" มิน่าล่ะสองคนนี้หน้าตาคล้ายกันมากกกกก อลิเซียน่าจะเป็นลูกครึ่งแถบยุโรป ฉันมั่นใจ แต่เอเลนนี่เหมือนเกาหลีมากกว่า-...- 

 

"
"

เอเลนไม่พูดอะไรแต่ยิ้มแบบน่ารักส่งมาให้>< ไม่ทันที่ฉันและเอเลนจะเปิดประเด็นหาเรื่องมาเมาท์ เสียงบุคคลที่นั่งเงียบแทยจะกลายเป็นธาตุอากาศก็ดังขึ้น และดังมากกกกก (กลัวใครไม่ได้ยินรึไงจ้ะ-^-)

 

"ออกรถ!!!" 

 

"คะ..ครับ??" สารถีซึ่งกำลังปิดประตูรถให้หันมาตอบอย่างงงงง เพราะถูกสั่งโดยไม่ได้ตั้งตัว

 

"ฉันบอกให้ออกรถ!! เดี๋ยวนี้!!" คราวนี้ไม่ใช่แค่พูด  แต่เขาดันตัวที่ก่อนหน้านี้พิงพนักสบายๆขึ้นมานั่งตัวตรง และมองสารถีซึ่งอายุมากกว่าเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

และมีหรือสารถีจะรั้งรอ เขารีบรับคำทันทีที่ตั้งสติได้ และรีบปิดประตูรถและวิ่งเข้ามานั่งฝั่งคนขับอย่างรวดเร็ว

 

"ครับ ครับ ครับ" 

 

เมื่อรถออก แพทริกถอนหายใจน้อยๆอย่างเหนื่อยหน่ายและกลับมาเอนหลังตามเดิม  ทุกคนไม่กล้าแม้กระทั่งจะส่งเสียงหายใจให้เขาได้ยิน ในที่สุดเอเลนก็โพล่งขึ้น 

 

"อากาศในรถร้อนไปรึเปล่าครับบบบบ ทำไมคุณผ.อ.ดูอารมณ์เสียจังเลยยย😄" เอเลนพูดไปยิ้มไปแบบกวนประสาท

 

"...." 

 

"😊" เอเลนยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู เหมือนรู้ว่าแพทริกคิดอะไรอยู่ 

 ขณะที่ชายหนุ่มต่างวัยกำลังเล่นสงครามประสาท สาวสวยที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดขึ้น

 

"ยุธพงษ์ เร่งแอร์ซิ" อลิซียหันไปบอกสารถีที่กำลังขับรถด้วยความเร็วพอประมาณ

 

"ครับ คุณอลิเซีย" เขารับคำและเอื้อมมือไปเร่งแอร์ให้เย็นขึ้น อาจจะเพราะคุณภาพของรถหรู เพียงไม่กี่นาที บรรยากาศภายในก็เย็นขึ้นจนร่างกายเกือบปรับอุณหภูมิไม่ทัน แต่แพทริกก็ยังคงนั่งเงียบจิ้มโทรศัพท์สีดำขลับของเขาต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน อลิเซียมองหน้าแพทริกแล้วยิ้มน้อยๆ จากนั้นเธอก็เอาเสื้อขนสัตว์ตัวหนาที่ตอนแรกถือพาดแขนไว้ มาห่มตัวเพราะความหนาว เอเลนก็ขยับตัวนิดๆ เพราะเขาใส่เสื้อคลุมแขนยาวอยู่แล้ว ส่วนฉันน่ะเหรอ หึ เสื้อแขนยาวก็อยู่ในกระเป๋าใหญ่ ตอนนี้ก็ดันใส่ชุดเดรสแขนสั้นอีก แล้วแอร์นี่ก็จะหนาวไปมั้ยยะ--  ฉันกอดแขนเล็กๆของตัวเองเผื่อจะคลายหนาวได้บ้าง เอเลนเห็นท่าทีดังนั้นจึงเขยิบเข้ามาแล้วถอดเสื้อกันหนาวสีน้ำเงินของเขามาห่มไหล่ให้ฉัน 

 

"ไม่เป็นไรหรอกเอเลน" ฉันปฎิเสธตามมารยาท ทั้งที่ความจริงหนาวจะตายอยู่แล้วว

 

"อย่าดื้อสิ เดี๋ยวก็แข็งตายเป็นผีเฝ้ารถหรอก" เขามองหน้าฉันแล้วแหย่นิดๆ จะว่าไปก็ไม่เป็นไรหรอกเนอะ แค่เสื้อเอง ฉันเว้นช่วงไปนิดหน่อยเพื่อคิดพิจารณา แล้วก็ตัดสินใจบอกไป

 

"ขอบใจนะ^^" 

รอยยิ้มจริงใจของสาวน้อยตัวเล็กๆซึ่งแม้จะอายุครวเดียวกันกับเขา ทำให้เอเลนอดยิ้มตามไม่ได้  เมื่อรถแล่นไปประมาณสองชั่วโมง ตาของยูมิก็เริ่มหนักอึ้ง ไม่นานเธอก็หลับไป และเผลอเอนหัวมาซบไหล่เอเลนที่นั่งอยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว การกระทำนั้นทำให้แพทริกซึ่งเห็นเหตุการณ์จากกระจกด้านหน้านั่งเงียบกำข้อมือแน่นจนเลือดไม่เดิน แต่เขายังเก็บอาการไม่ให้แสดงออกไปมากกว่านี้ เขายังคงนั่งเงียบ ทั้งที่ความจริงอยากฆ่านายเอเลี่ยนนั่นใจจะขาด ทำไมความรู้สึกนี้ถึงเกิดขึ้นในจิตใจเขา แพทริก คนนี้ที่ไม่เคยห่วง หวงใคร แม้จะเป็นผู้หญิงซึ่งตอนนี้นั่งข้างกายเขา แต่กับยูมิกา เขาไม่อยากให้เธอทำแบบนั้นกับคนอื่น ยิ้มแบบนั้นกับคนอื่น หญิงสาววัยอ่อนกว่าที่ธรรมดาๆ ถึงเธอจะมีหน้าตาสะสวย แต่ก็ไม่มากไปกว่าผู้หญิงที่เขาเคยเห็น ในเมื่อความโกรธพุ่งสูงแทบทะลุเพดานอารมณ์เขาก็พูดเสียงแผ่วซึ่งจะมีเพียงเขาที่ได้ยิน

 

"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ยัยบ้องตื้น!"

 

□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□

 

อ่านแล้วชอบใจ หรือมีข้อผิดพลาด ข้อแนะนำก็อย่าลืมเม้นมาบอกกันได้น้าาค้าาา บ้ายบายยยย😊😁