Secret handsome

ลำดับตอนที่ #9 : เรื่องที่สระว่ายน้ำ

 

"อืม..."  ฉันตื่นขึ้นมาในห้องที่คุ้นเคย...

ห้องฉันนี่ ห้องช้านนนนนนนนน><  

แล้วว ทำไมชั้นมาอยู่ที่นี่ล่ะ?

 

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

 

"แม่เอาข้าวต้มมาให้น่ะลูก กินเสร็จก็รีบอาบน้ำไปโรงเรียนซะนะ" หญิงวัยประมาณ50 หน้าตาสดใสขัดกับวัยเดินเข้ามาในห้อง

 

"แม่คะ แล้ว..เมื่อวาน..."

 

"อ้อ เมื่อวานลูกเป็นลมแดดน่ะ คุณผ.อ.สุดหล่อก็เลยพาลูกมาส่งบ้านน่ะ^^"

 

เป็นลมแดดงั้นเหรอ ไม่ใช่ ไม่ใช่เลยสักนิด... แล้วทำไมต้องมี'สุดหล่อ'ด้วยย-,-

 

"กินเยอะๆนะลูก" หญิงสาวลูบผมของฉันเบาๆ

^-^ พูดจบ แม่ก็เดินออกไป....

 

เค้าอยู่ไหนกันนะ.....แพทริก

 

E-highschool 

 

"นี่ยูมิ! เมื่อวานเธอหายไปไหนหน่ะ บอกจะไปเข้าห้องน้ำ ชั้นคิดว่าตกส้วมตายไปแล้วซะอีก-0-"

พอฉันก้าวเข้ามาในห้อง ณิชาก็บ่นทันที

 

"จะบ้าเหรอ! ชั้นมีธุระด่วนน่ะ ด่วนมากกกกกกกกกกกก" ฉันพูดพร้อมนั่งลงบนที่ประจำ

 

"จ้าาาาาาาา ทีหลังก็หัดโทรบอกกันบ้างนะยู เออนี่ เธอรู้มั้ย วันนี้จะมีแข่งว่ายน้ำด้วยนะ เอเลนเพื่อนเราลงแข่งด้วยแหละ><"

*เอเลน หนุ่มฮอตอันดับ1ใน E-highschool แต่เค้าต้องหล่นมาเป็นอันดับ2เมื่อแพทริกมาเป็นผ.อ.ในโรงเรียน 

 

"จริงเหรอ ชั้นลืมไปเลยอ่ะ! วันนี้เราไปดูกันม้ะ"

 

"แน่นอน!^<" ณิชาขยิบตาให้

 

16:00 ณ สระว่ายน้ำ

ฮือฮา ฮือฮา กรี๊ด #^£@%&/*(;()!/@_

และเสียงสารพัดที่ฉันได้ยินบนอัฒจันทร์ ส่วนใหญ่จะมีแต่สาวๆมาดูกัน ซึ่งฉันก็ไม่แปลกใจหรอก แต่ปีนี้ฉันคิดว่าคนน้อยลงนิ๊ดนึงนะ

 

กรี๊ด กรี๊ดดดดดดดดดดดด >< เสียงกรี๊ดของเหล่านักเรียนทำให้ฉัน และณิชาหันไปดูตามเสียง....

 

"นี่ยูมิ เอเลนออกมาแล้วแหละ><" 

 

ฉันหันไปทางที่ณิชาชี้ สิ่งที่ฉันเห็นคือ ชายหนุ่มผิวขาว ผมดำน้ำตาลเกือบถึงต้นคอ ตอนนี้ใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว เผยให้เห็นซิกแพ็กน้อยๆของเขา กำลังเดินออกมาบริเวณที่พักนักกีฬา เขาดูหล่อมากกกเลยล่ะ แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกอะไรเลยนะ ที่ฉันเป็นทอมรึเปล่าเนี่ยย!! ไม่นะ!!-0-

 

"การแข่งขันกีฬาว่ายน้ำฟรีสไตล์ระดับโรงเรียนกำลังจะเริ่มขึ้นอีก10นาทีครับบบบ" เสียงโฆษกประกาศ

 

"เอเลน เอเลน เอเลน เอเลน เอเลนนนน กรี๊ดดดดดดดด" เสียงตะโกนของนักเรียนเกือบทั้งอัฒจันทร์เป็นเสียงเดียวกัน ฉันแอบน้อยใจแทนนักกีฬาคนอื่นเหมือนกันนะ-0- 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดด" นั่นไง พอนายเอเลนอะไรนั่นหันมาขยิบตาให้ก็กรี๊ดกร๊าดกันอีกแล้ว-.- 

 

"ขอให้นักกีฬาทั้ง10คนเข้าประจำที่ครับบบบ" สิ้นเสียงประกาศ นักกีฬาทั้ง10คน รวมทั้งเอเลนก็เข้าประจำลู่ของตัวเอง และสวมแว่นตาจัดแจงอุปกรณ์ให้เรียบร้อยทันที

 

"เข้าที่!!"  ปัง!!

ตูมมม ซ่าาาา !🏊💧

 เขาออกตัวไปแล้วว ตอนนี้เขายังอยู่ประมาณที่3

 

"เอเลน เอเลน เอเลน เอเลนนน กรี๊ดดดดด"

 

เสียงเชียร์ยังดังไม่หยุดหย่อน

เอ๊ะ ยังไงเนี่ย พอได้ยินเสียงเชียร์ เอเลนก็ว่ายนำไปเรื่อยๆ ทิ้งห่างคนอื่นๆ และ...

 

"ปี๊ดดดดด" เสียงนกหวีดบ่งบอกว่าตอนนี้มีผู้ชนะแล้ว

 

"กรี๊ดดดด กรี๊ดดดดดด" 

 

"และผู้ชนะได้แก่ นายเอเลน กิจจานุวัตร ชั้น ม.6/5 ครับบบ"

"แปะ แปะ แปะ แปะ👏👏กรี๊ดด กรี๊ดดด" ทั้งเสียงกรี๊ดเสียงปรบมือดังปนกันไปหมด

"นายเอเลน ขึ้นแท่นรับรางวัลเลยคร้าบบบบ"

 

 

พอนักกีฬารับรางวัลแล้ว โฆษกก็กล่าวปิดการแข่งขัน ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน รวมทั้งฉัน ด้วยคนที่มีจำนวนเยอะ แล้วฉันนั่งริมสุดของอัฒจันทร์ ทำให้ฉันเดินออกเป็นคนสุดท้าย และระหว่างที่เดินผ่านสระว่ายน้ำก็มีใครบางคนผลักฉัน และ....

ตูมม ซ่าาา💧💧

"ช่วย...ดะ..ด้ว..ย" ฉันพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจากน้ำที่ลึก2เมตรครึ่ง(ฉันสูงเมตรครึ่งเองนะยะ)แต่คนที่ผลักฉันแรงเยอะมาก ทำเอาฉันกระเดนห่างจากขอบสระไปเยอะ ตอนนี้ทุกคนออกไปหมดแล้ว เหลือแค่ฉัน ในสระว่ายน้ำที่กว้างใหญ่ นี่ฉันต้องมาตายตอนนี้จริงๆเหรอ ไม่นะ! ฉันยังไม่อยากตาย แพทริก นายอยู่ไหน นายหายไปไหนกัน มาหาฉันที ช่วยฉันด้วยย!

"ช่ว...ย..ดะ..." ไม่นานฉันก็เริ่มหมดแรง ฉันไม่ไหวแล้วว ฉันทิ้งตัวลงสู่ก้นสระ ฉันรับรู้ได้ อากาศกำลังจะหมด และฉัน...กำลังจะ...ตาย...ในอีกไม่ช้า...

 

ตูมมม! เสียงน้ำกระจาย แสดงว่ามีใครบางคนกำลังโดดตามลงมา คนคนนั้นคือ...เอเลน!!

 

เอเลนพยุงยูมิขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ และวางยูมิให้นอนระนาบกับพื้นข้างสระ 

"นี่คุณ!! ฟื้นขึ้นมาสิ! ยูมิ! ฟื้นขึ้นมา!!" เอเลนเขย่าไหล่ของยูมิ แต่ไม่ได้ผล ยูมิยังแน่นิ่ง ไม่ไหวติงแม้แต่น้อย 

"ฮึก 1-2-3-4"

เอเลนเริ่มปั๊มหัวใจเพื่อให้น้ำที่ตอนนี้อาจจะท่วมปอดอยู่ออกมา แต่ไม่ได้ผล ยูมิยังนิ่งเหมือนเดิม

"ผมขออนุญาตนะยูมิ" เอเลนพึมพำ แล้วเอเลนก็....ผายปอด!!  

ฟู่ ฟู่ เสียงลมที่เอเลนส่งผ่านเข้าไปทางปากของยูมิเล็ดลอดออกมา แต่...

 

"ทำอะไรกันน่ะ!!" เสียงบุคคลที่3ดังขึ้น ทำให้เอลเลนชักตัวออก เป็นจังหวะเดียวกับที่ยูมิสำลักน้ำออกมา

 

"ผ.อ.!!" เอเลนอุทานขึ้นมา

 

"แกทำอะไรยูมิ!!!" น้ำเสียงของแพทริกตอนนี้ดูเยือกเย็นและร้อนรุ่มในเวลาเดียวกัน เขากำลังจะระเบิด!

 

"ยูมิ..เค้า..ตก..นะ." 

อั่กก!

ยังไม่ทันที่เอเลนจะพูดจบ แพทริกก็พุ่งเข้ามา ใส่หมัดไปที่หน้าเอเลนทันที ทำให้เอเลนเสียหลักล้มลงระหว่างที่แพทริกกำลังจะใส่หมัดที่2 ฉันก็เปล่งเสียงออกมา

 

"แพท..ริกก"

 

เสียงของฉันทำให้แพทริกชะงักแล้ววิ่งเข้ามาหาฉัน

 

"เธอเป็นยังไงบ้าง!" เขาประคองหัวของฉันขึ้นแล้วโอบให้หัวฉันซบกับหน้าอกเขา เขามาแล้ว เขามาช่วยฉันแล้วว..

 

"ชั้นกลัว.." น้ำเสียงของฉันสั่นเครือ สติแม้จะยังไม่เต็มร้อย แต่ฉันกลัว กลัวเหลือเกิน...

 

"ไม่ต้องกลัว ชั้นอยู่นี่แล้ว ยูมิ..." เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น น้ำเสียงของเขาตอนนี้ดูอ่อนโยน เขาเป็นห่วงฉันเหรอ นายเป็นห่วงฉันจริงๆใช่มั้ย แพทริก...

 

"ฟึ่บบ" เขาเอาเสื้อสูทสีดำของเขามาคลุมให้ฉัน แล้วอุ้มฉันขึ้นไว้แนบอก ฉันรู้สึกปลอดภัย ฉันยังไม่ตาย.... เมื่อความโล่งใจเข้าครอบงำสมอง ตาของฉันก็เริ่มปรือด้วยความเหนื่อยล้า และฉันก็หลับไป..ภายใต้อ้อมอกของเขา....

ก่อนที่แพทริกจะพาฉันออกไปด้านนอก เขาได้หันมาหาเอเลนที่ยืนดูเหตุการณ์ และกำลังเลียเลือดที่ไหลซิบๆขอบริมฝีปากอยู่

 

"อย่ายุ่งกับยัยนี่อีก!!"

 คำเตือนสุดท้ายที่แพทริกได้บอกเอเลน แต่เขาหารู้ไม่ว่า...คนอย่างเอเลน ยิ่งห้าม  ก็เหมือนยิ่งยุ!! 

 

 

 

อัพถี่ๆกันเบยวันนี้ แฮ่กๆ เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่ก็มีความสุข กิ้วกิ้วววว หากมีข้อเสนอ ข้อผิดพลาดก็เม้นมาบอกกันได้น้าา 1เม้น=1กำลังใจ  มือใหม่หัดแต่งนิยายไปแล้วค่าา😄😄