Secret handsome

ลำดับตอนที่ #8 : Why??

 

ณ ห้างสรรพสินค้า P plaza 

 

"นี่ วันนี้คิดยังไงชวนชั้นมาห้างคะ คุณยูมิกาาา" ณิชา ซึ่งตอนนี้ใส่ชุดนักเรียนอยู่ถามแบบล้อเลียน

 

"ก็อยากมาซื้อหนังสือเตรียมสอบGat pat น่ะ-0-" ฉันตอบพร้อมยิ้มเจื่อนๆให้

 

"แหม เตรียมความพร้อมเร็วจังนะ ชีวิตม.6นี่มีแต่เรื่องยุ่งยาก เห้อออ-0-" 

ระหว่างที่ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ สายตาของยูมิกาก็ไปสะดุดกับบางสิ่งบางอย่าง... ชายหนุ่มผมน้ำตาลทอง ตอนนี้เขาใส่ชุดสูทสีดำพร้อมแว่นกันแดดขอบสีเงิน คนคนนี้ เธอจำได้ดี.....แพทริก! 

 

แต่เขาไม่ได้มาคนเดียว ข้างกายเขามีหญิงสาวสวยสง่าควงมาด้วย ผิวผ่องใส่งดงาม ผมสีบลอนด์ทองดัดเป็นลอนยาวประบ่า เธอสวมชุดสีฟ้าแนบเนื้อที่เข้ากับรูปร่าง ถ้ายูมิไปเทียบกับเธอ ยูมิคงกลายเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ในทันที...

 

"อ้าว หยุดเดินทำไมล่ะ ยังไม่ถึงร้านหนังสือเลย-.-" ณิชาถาม เพราะเห็นเพื่อนสาวหยุดเดินกระทันหัน และกำลังเพ่งมองอะไรบางอย่าง

 

"อ่อ เจอคนรู้จักน่ะ^^" ฉันตอบไปยิ้มไป แต่จิตใจตอนนี้ไม่ได้ยิ้มเหมือนหน้าตา ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้ล่ะ ฉันไม่อยากให้เขาเดินควงกับใคร ฉันหึงเขางั้นเหรอ ฉันกับเขายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะ!

ฉันมันบ้า! บ้าไปแล้วว!!** ความคิดต่างๆนาๆผุดขึ้นในสมองของยูมิกา เธอได้แต่มอง มอง มอง มองจนแพทริกเดินหายเข้าไปในร้านอาหารสุดหรูกับคู่ใจของเขา

 

"เฮ้ย มาเหม่ออะไรตอนนี้ยูมิ จะค่ำจะมืดก่อนนะ รับไปร้านหนังสือกันเถอะ!" ณิชาพูดพร้อมคว้าข้อมือยูมิกา แล้วก้าวนำหน้าฉับฉับไปยังร้านหนังสือทันที...

 

"เอาอันไหนดีเนี่ย อันนี้ก็น่าสน อันนั้นก็ถูกดี -0- นี่ ยูมิ เธอเป็นคนพาชั้นมานะ ไม่คิดจะเลือกหน่อยเหรอ ปล่อยให้ชั้นพูดคนเดียวอยู่ได้-.-" ณิชาถาม เพราะตั้งแต่เมื่อกี้ ยูมิมีท่าทางแปลกไป เธอเหม่อลอยเหมือนคิดอะไรบางอย่าง 

 

"อ้อ ชั้นลืมไป เอาเล่มนี้ละกันเนอะ^^" ฉันหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

 

"เธอจะบ้าเหรอยูมิ อ่านปกดูสิ นี่มัน'เตรียมสอบo-netป.6' -,-" 

 

"อ้าวเหรอ โทษที หยิบผิดน่ะ" ฉันรีบเอาหนังสือวางคืนที่เดิม แล้วหยิบอีกเล่มขึ้นมา

 

"เธอเป็นอะไรรึเปล่ายูมิ ทำไมเธอดูเอ๋อๆอ่ะ มีเรื่องอะไรรึเปล่า" ณิชาพูดอย่างเป็นห่วง พร้อมเอามือมาตบบ่าฉันเบาๆ 

 

"ไม่มีอะไรหรอก แค่กลุ้มใจเรื่องสอบนี่แหละ^^" 

 

"แหม นึกว่าเรื่องอะไร นี่มันเพิ่งเริ่มต้นม.6เองนะ กว่าจะสอบอีกตั้งนาน จะรีบกลุ้มใจไปไหน*-*" 

 

^-^ เอ่อ ชั้นคอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เธอเลือกหนังสือไปก่อนเลย^^" ฉันบอกณิชาพร้อมยัดหนังสือเล่มนั้นให้แล้วรีบเดินออกมาจากร้าน

 

"เอ๊ะ ยังไง ตัวเองเป็นคนชวนมา ตอนนี้กลับชิ่งหนีไปซะและ--" ณิชาบ่นอุบหลังจากยูมิเดินออกไปแล้ว 

 

ฉันก้าวฉับๆมาที่ห้องน้ำ ความจริงไม่ใช่เพราะอะไรหรอก แค่อยากมาสงบสติอารมณ์น่ะ ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยลืมดูว่า.... 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด>< ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ชั้นเข้าห้องน้ำผิดด" 

ฉันตกใจจนกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่นห้องน้ำ แต่...ในห้องน้ำมีคนแค่คนเดียวว

'แพทริก'

 

"เอ่อ ชั้นขอตัวก่อนนะคะ><" ฉันหลับตาปี๋เพราะกลัวสายตาจะไปป้ะกับสิ่งไม่พึงประสงค์-0- ระหว่างที่ฉันกำลังจะก้าวออกไปจากห้องน้ำสุดหรู...

 

"เดี๋ยวสิ!! จะรีบไปไหน"

 

กรี๊ดดดดดดด>< เขาคว้าข้อมือเล็กๆของฉันไว้อ่าา นี่เขาล้างมือรึยังเนี่ยยย! กรี๊ดดด!! ><

 

"มะ..มีอะไรหรอ?"

 

"ชู่วววว" เขาเอานิ้วชี้มาแตะปากฉัน

 

"???????" 

 

เขาสาดสายตาไปมาเหมือนกำลังสังเกตอะไรบางอย่าง 

 

"ชั้นคิดว่าเรากำลังโดนสะกดรอยตาม"

 

"ห้ะ!!" 

 

"เฮ้ย!เบาๆสิ เดี๋ยวใครมาได้ยินหรอก-,-"

 

"อย่าบอกนะว่าเป็นคนที่เคยทำร้ายนายน่ะ" 

 

"ชั้นว่าตอนนี้เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ"พูดจบเขาก็ดึงแขนฉันให้ตามออกไปทันที 

 

"เอ่อ....นี่นายจะพาชั้นไปไหนเนี่ย><" ฉันถามหลังจากที่แพทริกพาฉันมาที่หน้าห้างสรรพสินค้า

 

"ไปจากที่นี่ไงล่ะ" เขาพูดพร้อมพาฉันเดินมุ่งหน้าไปที่รถคันหรูของเขา

 

"เข้าไป!"

 

"ห้ะ!!"

 

"นี่ วันนี้เธอ'ห้ะ!'หลายรอบแล้วนะ!!"

 

"ก็ชั้นสงสัยนี่! อยู่ดีดีนายจะพาฉันไปไหนไม่รู้เนี่ยนะ!! ถ้านายพาชั้นไปทำมิดีมิร้ายชั้นจะทำไงล่ะ!!" 

 

"นี่!! ชั้นไม่พาเธอไปขายหรอกน่ะ!" เขากระชับมือที่กำไว้ที่แขนของฉันให้แน่นขึ้น

 

"นี่ เพื่อนชั้นรออยู่นะ"

 

"เข้าไป!!" เขาดันร่างเล็กๆของฉันให้เข้ไปในรถอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

"นายมันเอาแต่ใจที่สุด!"

 

"เธอคิดว่าชั้นเอาแต่ใจงั้นเหรอ! เธอไม่เคยคิดว่าคนอย่างชั้นจะมีเหตุผลบ้างเลยใช่มั้ย!!ยูมิกา!" เขาเริ่มหมดความอดทนอีกแล้ว ครั้งนี้มันเลวร้ายกว่าครั้งไหนๆ เขาดูโกรธมาก โกรธมากจริงๆ เขาไม่เคยจะพูดดีดีกับชั้นบ้างเลยใช่มั้ย! แพทริก!

 

"อะไรล่ะ!คือเหตุผล!! ตอบชั้นมาสิ ตอบมา!!!!" ฉันพูดไปพร้อมเอากำปั้นทุบหน้าอกของเขา แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเรี่ยวแรงเอาซะเลย ไม่นาน..น้ำใสๆก็เริ่มรื้นขึ้นมาบริเวณขอบตา 

 

"......" 

เขาเงียบอ่ะ ฉันไม่รู้ว่าเขาทำหน้ายังไง เพราะฉันได้แต่ก้มหน้างุดด้วยความกลัว กลัวว่าเขาจะ..เห็นน้ำตา... เขาต้องแอบหัวเราะฉันแน่เลย 

 

"ฮึก.ฮึก...ฮือ..." ตอนนี้ฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงทำให้ฉันร้องไห้ได้นะ ทำไมนะ! ทำไม!!

 

ควับ!! 

ตอนนี้ร่างกายฉันถูกโอบด้วยร่างของใครบางคน ฉันไม่มีอารมณ์คิดเรื่องอื่นอีกแล้ว ตอนนี้ฉันอยากจะร้องไห้ ร้องให้หมด! หลังจากนั้น เสียงที่ฉันได้ยินก่อนที่ฉันจะไม่รับรู้อะไรอีกคือ...

 

"ชั้นขอโทษ ยูมิ" 

 

 

 

 

โอ้ยตาย นับวันยิ่งดราม่า ไรต์เตอร์จะร้องไห้ตามอยู่แล้วววT^T  หากมีข้อชี้แนะ หรือท้วงติงอะไรก็เม้นบอกกัยหน่อยน้าาา มือใหม่หัดแต่งนิยาย 1เม้น=1กำลังใจน้าาา บาย😜😘จ้า