ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ทำไมต้องไป?
🎵🎶🎶🎵
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"
(เตรียมตัวไว้ วันพรุ่งนี้เธอต้องไปต่างจังหวัดกับชั้น)คำสั่งที่เฉียบขาดดังขึ้นปลายสายโดยยังไม่ทันได้ถามว่าเจ้าของเบอร์ชื่ออะไร
"เอ่อ.. ไม่ทราบว่าโทรผิดรึเปล่าคะ!?"
(ไม่! เธอจำชั้นไม่ได้รึไง!!ยัยบ้องตื้น!!)
ฉายาที่คุ้นหูทำเอาฉันสะดุ้ง ฉันว่าฉันจำได้แล้วล่ะ นายเองสินะ..แพทริก
"นาย...เองหรอกเหรอ ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก มัวเล่นแง่อยู่ได้-.- " ฉันอดแขวะเขาไม่ได้
(เธอไม่มีสิทธิ์มาวิพากษ์วิจารณ์!! แค่เตรียมตัว แล้ววันพรุ่งนี้นี้เธอจะต้องไป...กับชั้น!!)
การเน้นคำว่า'กับฉัน' ทำให้ฉันหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที><
"ไปนะ..." ตู้ด ตู้ด ตู้ด ยังไม่ทันที่ฉันจะถาม ปลายสายก็ตัดไป
"เห้อออออ" อยากถอนหายใจอีกสักล้านรอบ -0- นี่ฉันต้องไปที่ไหนก็ไม่รู้กับอีตาผ.อ.นั่นน่ะนะ -- หวังว่าเขาจะไม่เอาฉันไม่เป็นอาหารลูกเสือลูกตะเข้ที่ไหนนะT^T
วันต่อมา 7:00น.
ติ้งต่องง ติ้งต่องง
เสียงออดประตูหน้าบ้านของยูมิดังขึ้น
"ค่าาา จะไปเดี๋ยวนี้แหละ" ฉันตะโกนออกไป แล้วรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหน้าบ้าน
'ครืดดดด' ฉันเปิดประตูสีไม้ออกเผยให้เห็นแขกหน้าตาคุ้นเคยที่ยืนถมึงทึงอยู่
"แพท...ริก มีอะไรหรอ"
"ถามได้ว่ามีอะไร ชั้นมารับเธอไปถ่ายรายการ-.-"
"อ้อ ใช่ๆ ชั้นลืมไป แฮ่^^;" ฉันเอามือลูบท้ายทอยแก้เขิน
"โอ้เอ้อยู่ได้ ไปขนของมาสิ!!--;"
"อ้อ ใช่ รอแปปนึงนะ" ฉันรีบวิ่งกลับเข้าบ้านเพื่อไปเอากระเป๋า และปล่อยให้ชายในชุดยินกอดอกพิงรถตู้สีขาวของทางรายการอยู่อย่างงั้น ความจริงเขาจะนั่งตากแอร์เย็นๆอยู่ในรถก็ได้ แต่เขากลับเลือกที่จะมายืนรอเธอ รอเธอ...แค่คนเดียว...สายตาที่มองร่างบางกับชุดเดรสสีฟ้าสบายๆวิ่งเหยาะๆเข้าไปในบ้านไม่แสดงอารมณ์ใดใด เมื่อร่างบางหายเข้าไปในบ้านที่ไม่โอ่อ่านักเขาก็กระตุกยิ้มขึ้นมา ยิ้มแบบที่ไม่เคยมีใครได้รับจากผู้ชายที่น่าเกรงขามอย่างเขา...
"แม่คะ วันนี้หนูไปต่างจังหวัด กลับตอนไหนเดี๋ยวโทรบอกนะคะ" หญิงสาวยิงคำพูดรัวๆขณะขนกระเป๋าลากสีชมพูวิ้งขนาดกลางลงมาจากชั้นสอง
"อ้าว ไหนมาบอกเอาตอนนี้ล่ะลูก" 'วิไลลักษณ์' หรือแม่ของยูมิกาถามด้วยสีหน้าตกใจนิดๆ พร้อมเดินเข้าไปเพื่อที่จะช่วยลูกถือกระเป๋า
"หนูก็เพิ่งรู้เหมือนกันค่ะแม่-^-;"
"แล้วไปทำไม ไปกับใครล่ะลูก" หญิงสูงวัยถามอยากเป็นห่วง
"ไปกับผ.อ.ค่ะ ส่วนเรื่องอื่นเดี๋ยวยูโทรบอกแม่ทีหลังนะคะ ไปแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ" ฉันรีบพูดรัวๆพร้อมกับรีบยกมือไหว้แม่เพราะกลัวชายหนุ่มรอนาน
"อ่อ..เดินทางปลอดภัยนะยู" สีหน้าของสาวสูงวัยดูไม่ค่อยดีนัก พูดจบลูกสาวตัวเล็กก็เดินออกไปทันที
ร่างบางในชุดเดรสสีฟ้ายาวเท่าหัวเข่ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาทำให้ผมยาวสีน่ำตาลเข้มที่เป็นลอนเล็กน้อยแบบธรรมชาติที่บัดนี้ถูกปล่อยสยายและมีผ้าผูกผมสีเดียวกับชุดปลิวไปตามสายลมรอบกาย ในที่สุดผมยาวต้องทิ้งน้ำหนักลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกเมื่อเจ้าของหยุดวิ่ง
ทันทีที่ชายหนุ่มเห็นอาการของหญิงสาว ก็ถามขึ้น
"จะไปวิ่งมาราธอนหรือไง-.-"
"ชั้นกลัวนายรอนานนี่-^-"
"พอๆ ขึ้นรถไป" ชายหนุ่มพยักพเยิดไปทางประตูรถตู้สีขาวซึ่งมีสารถีใส่ชุดสูทพร้อมถุงมือสีขาวแบบสุภาพ1คนยืนอยู่ข้างประตูเพื่อคอยอำนวยความสะดวกให้ ฉันพยักหน้าหงึกหงักแล้วขึ้นรถไปตามคำสั่ง ฉันเลือกเข้าไปนั่งเบาะที่สองถัดจากด้านหน้าฝั่งในสุด ส่วนแพทริกนั่งเบาะหน้าและเว้นที่ไว้1ที่ เหมือนจะมีไว้เพื่อใครบางคน...โดยเฉพาะ...
เมื่อรถตู้เดินทางมาประมาณ30นาที ก็ได้หยุดลงที่หน้าบ้านหลังโอ่อ่าแทบจะเหมือนคฤหาสน์อยู่กลายกลาย ฉันไม่สนใจว่ารถจะจอดเพื่อรับใคร...
'ครืดดดด' ประตูรถตู้คันหรูฝั่งเบาะแรกที่แพทริกนั่งอยู่ถูกเปิดออก
"สวัสดีค่ะ^^" หญิงสาวผมบลอนด์ในชุดกระโปรงพริ้วสั้นเหนือเข่าสีชมพูพูดขึ้นขณะกำลังก้าวเข้ามาในตัวรถ ทำให้ชายหนุ่มที่เดิมกำลังเช็คโทรศัพท์สีดำสุดหรูเงยหน้าขึ้นมาเพื่อต้อนรับคนมาใหม่แบบสั้นๆและกลับไปก้มหน้าตามเดิม
"หวัดดี...อลิเซีย"
"^^" อลิเซียก้าวขาเรียวขาวขึ้นมานั่งเบาะข้างๆชายหนุ่ม หญิงสาวไม่ตอบอะไร แต่ส่งรอยยิ้มที่ผู้ชายทั้งโลกแม้กระทั่งกระเทยและผู้หญิงเห็นแล้วอยากจะละลายมาให้ แต่คงต้องละเว้นเขาไว้ ที่ตอนนี้ไม่แสดงสีหน้าอะไรกับรอยยิ้มนั้นเลย แม้แต่นิดเดียว....
"หวัดดี ยูมิ"
เสียงห้าวแบบผู้ชายที่ดังขึ้นทำให้แพทริกและฉันหันไปหาต้นเสียง ผู้ชายผิวขาว ผมทองคนนี้........เอเลน....
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
เอเลนมาเกี่ยวอะไร และจะสร้างความปั่นป่วนให้แพทริกมากแค่ไหน ติดตามตอนต่อไปนะคะ อยากอ่านต่อ มีข้อแนะนำ ข้อผิดพลาด ก็เม้นมาบอกกันด้วยน้าาา ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ ไปแล้วว บ้ายยยบายยยยย😊😊
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น