Secret handsome

ลำดับตอนที่ #11 : ให้ตายสิพับผ่าาาาาาา

 

"อลิเซีย มีอะไรหรอ" แพทริกถามอลิเซียด้วยสีหน้าเรียบเฉย 

 

"มีเรื่องอยากให้คุณช่วยน่ะค่ะ" หญิงสาวพูดไปยิ้มไปอย่างเป็นมิตร

 

"เข้ามาสิ" แพทริกหลีกตัวออกมาด้านข้างของประตูเพื่อให้อลิเซียเดินเข้าไปได้

 

อลิเซียเดินอย่างสง่าเข้ามาในห้องของชายหนุ่ม เธอดูสวยมากกกกก สวยจนฉันตาค้างเลยแหละ>< 

 

"สะ..สวัสดีค่ะ" ฉันรีบยกมือไหว้ทันทีที่ลิเซียเดินเข้ามาและเห็นฉันพอดี ซึ่งอลิเซียก็ทำหน้างงเหมือนกัน แต่ก็คลี่ยิ้มออกมา

 

"สวัสดีจ้ะสาวน้อย^^"

 

กรี๊ดดดดด! ทั้งรอยยิ้มและการเอียงคอน้อยๆแบบนั้นทำเอาฉันอยากจะละลายหายไปในกระเบื้องซะนะตอนนี้ ><

 

หลังจากทักทายเสร็จ อลิเซียก็นั่งลงไขว่ห้างลงบนโซฟาสีขาวตัวยาวโดยมีแพทริกเดินตามหลังมาและนั่งลงเนเดียวกับเธอ 

 

"มีอะไรอลิเซีย" ชายหนุ่มถามเสียงเรียบพลางเอนหลังลงบนพนักของโซฟา

 

"คือ วันพุธนี้จะมีการถ่ายทำรายการเรียลลิตี้โชว์ที่ต่างจังหวัด คือเซียต้องไปเป็นตัวหลักของรายการ และทางรายการจำเป็นต้องให้เซียมีคู่ในการถ่ายทำ ก็เลย..."

 

"จะให้ผมเป็นคู่ให้สินะ" อลิเซียยังไม่ทันพูดจบ ชายหนุ่มก็แทรกขึ้นอย่างรู้ใจ ซึ่งฉันก็นั่งอยู่บนเตียงคอยเงี่ยหูฟังอยู่ห่างๆ เพราะไม่อยากไปรบกวน 

 

"ใช่ค่ะ^^ แพทริกนี้รู้ใจเซียดีจัง ^x^ จุ๊บบ" อลิเซียยิ้มกว้างและโผเข้าไปหอมแก้มขาวๆของแพทริกโดยที่ชายหนุ่มไม่ได้ตั้งตัว แต่เขาก็ไม่ได้มีอาการตกใจ กลับนิ่งเฉย (แอบสงสัยว่านายนี่ยังเป็นชายแท้รึเปล่า-,-)

 

"แพทริกเป็นอะไรไปรึเปล่าคะ? ทำไมไม่ค่อยพูดกับเซียเลย" อลิเซียเอามือเรียวยาวมาแตะหน้าผากชายหนุ่ม 

 

"เปล่า เอามือออกไปเถอะ" เขาดึงมืออลิเซียออกให้ห่างจากตัว

 

".........." อลิเซียเงียบ เธอจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่งโดยที่ชายหนุ่มไม่หันไปสบตา 

 

"งั้น เซียขอตัวนะคะ!" จากนางฟ้าตอนนี้อลิเซียแทบกลายร่างเป็นแม่มด เธอกระแทกเสียงอย่างไม่พอใจใส่ชายหนุ่มแล้วก้าวฉับๆออกไปจากห้องเขาอย่างรวดเร็ว

 

"เฮออออ" เสียงถอนหายใจเบาๆของเขาบ่งบอกว่าเขากำลังเบื่อหน่าย จังหวะเดียวกัน ฉันก็เดินออกมาจากส่วนหนึ่งของห้องที่แบ่งไว้สำหรับเป็นห้องนอน ฉันเดินช้าๆแบบกล้าๆกลัวๆมายังโซฟาที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ และฉันก็เข้าไปนั่งข้างๆ

 

"มีอะไรรึเปล่า" ฉันถามด้วยความสงสัย

 

"เปล่า" ปากบอกว่าเปล่า แต่หน้าเขาเหมือนคนอมทุกข์ชัดๆ

 

"แน่ใจหรอ" ฉันถามย้ำเพราะไม่เชื่อในคำตอบแรกนัก

 

"บอกว่าเปล่าก็เปล่าไง!! เลิกเซ้าซี้ซะทีสิวะ!!" คราวนี้เขาหันควับมาทางฉันแล้วจ้องหน้าเขม็ง 

 

"......."  อึ้งจ้าาา ก่อนหน้านั้นยังกวนประสาทกันอยู่เลย ตอนนี้กลับผีเข้าซะและ ฉันพูดอะไรไม่ออก และไม่คิดจะพูดอะไร ได้แต่เบือนหน้าหนีไปให้พ้นจากสายตาอันเย็นเฉียบของเขา 

 

"ขอโทษที่ทำให้อารมณ์เสียนะคะท่านผ.อ. ชั้นขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบฉันก็ลุกขึ้นเดินไปคว้าถุงสีขาวแล้วรีบออกไปให้พ้นสายตาเขา

 

"ขอโทษ" น้ำเสียงแผ่วเบาเปล่งออกมาจากปากของชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่เพียงคนเดียวในห้องสุดหรู แต่ยูมิกาก็ไม่อาจรับรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร ความรู้สึกเพียงอย่างเดียวที่ยูมิการู้ตอนนี้คือ 'เขารำคาญเธอ' แค่นี้...เท่านั้น...

 

ว่ากระเทยด่าเจ็บและ ผู้ชายด่านี่เจ็บบบบยิ่งกว่าพันเท่าT^T อยากจะตะโกนดังๆเป็นเพลงพี่สแตมป์ว่า 'ให้ตายสิพับผ่าาาาาาาาา'  ฉันคิดขณะที่กำลังเดินก้าวฉับๆออกมาจากห้องของชายหนุ่ม ยังดีที่ในกระเป๋าเสื้อนายนี่มีเงินอยู่พอทีฉันจะเรียกแทกซี่กลับได้ ไม่อย่างงั้นฉันคงต้องแงะเพชรที่ฝังอยู่ในโทรศัพท์นี่ซักเม็ดนึงไปขายแน่ ทำไมกันนะ ทำไมเขาเอาโทรศัพท์มาให้ฉัน และบังคับให้ฉันใช้ และยังบอกว่าไม่ได้ให้ฟรีอีก-.- แบบนี้หมายความว่าฉันต้องหาเงินแสนนึงมาคืนเขางั้นเหรอ! แค่คิดก็อยากกลับบ้านไปกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วล่ะT0T ฉันหยุดเดินกลางคันและบรรจงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดด้วยความอยากรู้ และเมื่อหน้าจอสว่างขึ้น....

"นี่มันรูปชั้นนี่!!!0.0" ใช่แล้ว ภาพหน้าจอที่โผล่มาเป็นหน้าฉันเองแหละ แต่ทำไมฉันอยู่ในสภาพนอนหลับน้ำลายยยืดแบบนี้ล่ะ (ความจริงไม่ยืดหรอกแค่หลับ แฮ่:P) อีตาผ.อ.แอบถ่ายรูปฉันงั้นเหรอ กรี๊ดดดดด น่าอายที่สุดดดด><
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

ตอนที่11กันล๊าววววววว ใครชอบหรือมีข้อแนะนำก็อย่าลืมเม้นด้วยนะฮ้าาาาาา ผลงานของผู้เขียนจะพัฒนาขึ้นอยู่กับความเห็นของผู้อ่านนะคะ บ้ายบายยยยย เจอกันใหม่ตอนหน้าค้าาา😚😙😊👋 #MyGift