รักร้ายๆของนายจอมกวน

ลำดับตอนที่ #5 : 4

4

                ฮ้าวว~ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเลย เพราะต่างที่ ต่างถิ่นแหงเลย เอ.. แล้วนี่มันกี่โมงแล้วหว่า (--  )(  o.o)ห๊า! จะ..เจ็ดโมงครึ่ง ทำไมฉันตื่นเช้าจังฟ่ะ จะนอนต่อก็นอนไม่หลับแล้วสิ เฮ้อ~ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า

แอ๊ดด ~ปัง

“อ้าวหนู ตื่นแล้วหรอลูก”

‘ยังไม่ตื่นค่ะ นี่ละเมอ :)’ไม่ต้องตกใจ เพราะนั้นเป็นแค่ความคิด ส่วนที่ฉันตอบไปจริงๆมีแค่”ค่ะ^^”

“งั้นโกวานหนูช่วยโกถือของพวกนี้ไปที่บ่อกับโกหน่อยได้มั้ยลูก?” โกหนูพูดพลางชูของที่เต็มไม้เต็มมือทั้งสองข้างให้ฉันดู เฮ้อ ตัวก็เล็กเท่าชื่อ ยังจะแบกของอะไรไปเยอะแยะอีก น่าสงสารจัง

“สบายมากค่ะโก แต่หนูขอไปล้างหน้าล้างตาก่อนได้มั้ยอ่ะค่ะ ^^;”

“ได้จ่ะ ๆ เฮ้อ เจ้านิวมันหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ ดูสิโกเลยต้องมารบกวนแม่หนูเลยเนี้ย ชิส์ พอรู้ว่ามีงานให้ช่วยก็รีบหายหัวเลยนะ ไอ้หลานบ้า”

“โกว่าใคร -_-” ตายยากจังนะ พ่อคู้นนน

“ว่าแกนั้นแหล่ะ ดีเลย มาช่วยโกถือเลย (  --)เอ่อ..โกขอบใจหนูมากเลยนะลูก แต่ว่าไม่ต้องแล้วล่ะ”

“อ่อ ^^ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นิว นายไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวฉันช่วยโกถือไปเอง ฉันอยากไปบ่อน่ะ (  ^^) โกค่ะ รอหนูแป๊บนะค่ะ”

ไม่ทันรอให้โกพูดอนุญาต ฉันก็รีบชิ่ง เอ๊ย ! วิ่งไปหยิบแปรงสีฟันและวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยสปรีดสุดๆ และแปรงฟันด้วยความเร็วยิ่งกว่าการเดินทางของแสง(เว่อร์)

แปรงฟันเสร็จ ฉันก็เปิดประตูออกมา แทนที่จะพบกับโกหนู กลับกลายเป็นอีตานิว ที่ตอนนี้ยืนทำหน้าเบื่อโลกอยู่ อ่ะ ฉันบอกทุกคนรึยัง ว่าตอนนี้นิวอยู่ในสภาพชุดนอนลายโดราเอมอนขายาว น่ารักจังเลย +_+ เอ่อ...ฉันหมายถึงชุดนะ

“แล้วโกหนูล่ะ?”

“ไปแล้ว-_-”

“ไปแล้ว ไปยังไง ไปกับใคร แล้วทำไมนายไม่ช่วยโกเขาถือไปล่ะ อ๊ายย ไอ้บ้า โกตัวเล็กแค่นี้จะ..อ๊ะ ”

ฟึ่บ

“เอาไป พูดมากจริงๆ แล้วก็เดินตามฉันมาล่ะ”

กระติกน้ำ นิวยื่น ไม่สิ นิวกระแทกกระติกน้ำมาให้ฉันถือ เหอะ นิสัยป่าเถื่อนเข้ากับหน้าตาดีจริงๆ ส่วนไอ้เถื่อนนั้นตอนนี้กำลังเดินมุ่งหน้าไปทาง Honda wave 125i สีขาวที่จอดอยู่ >//< นี่ฉันต้องขึ้นซ้อนท้ายนิวไปอย่างงั้นเหรอเนี้ย ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซต์ แต่มัน เขินๆอ่ะดิ ซ้อนท้ายนิว อ๊างง ง><!

“เอ้า เร็วๆสิ พวกนั้นรอกระติกน้ำจากเธออยู่นะ”

นิวหันมาตะโกนเรียกฉันที่ตอนนี้ยังคงยืนค้างอยู่ที่หน้าประตูไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน เพราะว่าตอนนี้ ฉันเพิ่งค้นพบปัญหาใหม่ของฉันน่ะสิ

“ก็ฉันไม่มีรองเท้าใส่ไปนี่นา U.U” พอฉันตอบกลับไปอย่างนั้น นิวก็ทำหน้าเหมือนจะหมดความอดทนแล้วจึงเดินลงจากรถไปที่ตู้รองเท้าและเลือกหยิบรองเท้าคู่สีน้ำตาลธรรมดาๆ คู่หนึ่งออกมา

“อ่ะนี่ รองเท้าฉันตอนเด็กๆ เธอน่าจะใส่ได้นะ”นี่ขนาดรองเท้าตอนเด็กนะ ฉันใส่ไปแล้วยังรู้สึกเหมือนหลวมนิดๆเลยอ่ะ Y^Y

“อืม..ขอบคุณนะ^^”

“ช่างมันเถอะ จะไปกันได้รึยังเนี่ย”     

“ปะ..ไปสิ”แงๆ แอบกลัวนะค่ะ ทำหน้าโหดใส่เนี่ย T^T

เมื่อฉันขึ้นนั่ง ยังไม่ทันจะเรียบร้อยดี นิวก็ออกรถไปซะแล้ว แงๆ ควายหายเหรอ รีบซะขนาดนี้เนี่ย ยังไม่ทันจะด่านิว(ในใจ)จบ นิวก็เบรกอย่างแรงจนหน้าของฉันซุกเข้ากับแผ่นหลังของหมอนี่ *o* โอ้ว ฉันชอบกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นนี้จังเลย หอมชะมัด

“นี่เธอจะเอาหน้าทิ่มหลังฉันอีกนานมั้ยเนี่ย เอากระติกน้ำลงไปให้พวกนั้นได้แล้ว - -^”

“รู้แล้วหน่า นายนั่นแหล่ะที่เบรกแรงเกินไป -.-”

ฉันบ่นงุบงิบอยู่คนดียวแล้วก็เดินเข้าไปหาโกหนู พร้อมวางกระติกน้ำไว้ตรงแคร่แถวๆนั้น แต่ว่านะ บ่อที่นี้เยอะชะมัดเลยแฮะ อาจจะเป็นเพราะที่นี้แยกชนิด พันธ์ของปลาออกจากกันอย่างชัดเจนเลยล่ะมั้ง โอ๊ะ ! บ่อนี้มันปลาทองนี่นา ตัวอ้วนชะมัดเลย^^

“เธอชอบเหรอ ?” หือ (- -  ) มาตอนไหนหว่า นึกว่ากลับบ้านไปแล้วนะเนี่ย

“ป่าวหรอก ฉันชอบปลาหมอสีมากกว่า เพราะที่บ้านฉันเคยเลี้ยงไว้ตัวนึง ชื่อคุณนวลอนงค์ แต่ตอนนี้ตายแล้ว”

“อะไรนะ o_o ปลาบ้านเธอชื่อนวลอนงค์งั้นหรอ ใครเป็นคนตั้งเนี่ย?”

“เฮียกาแฟ เพราะเฮียบอกว่าคนที่ขายให้เขาชื่อนวลอนงค์”

“ความคิดเฮียเธอนี่ ติสต์ชะมัด”

“ยังมีอีกนะ พอปลาที่บ้านตาย เฮียก็ไปเอาหมาที่ไหนก็ไม่รู้มาเลี้ยง ตอนแรกเฮียจะตั้งชื่อว่าแป๊ะเฮง เพราะไปเจอมันนอนอยู่หน้าร้านแป๊ะเฮงพอดี ฉันงี้ค้านหัวชนฝาเลย เพราะหมาตัวนี้หน้าตาดีกว่าตั้งเยอะ”

“55+ เฮียเธอนี่สุดยอดเลย แล้วสรุปมันชื่ออะไรล่ะ”

“โดโมะ ไม่ต้องถามที่มานะ เพราะชื่อนี้ไม่มีที่มาหรอก”

“อ่อๆ แล้วเธออยากไปดูบ่อปลาหมอสีมั้ยล่ะ?”

“ที่นี้คงมีปลาหมดทุกชนิดเลยสินะ” ฉันถามพลางมองไปรอบๆ

“ที่นี้จะมีเฉพาะปลาสวยงามเท่านั้นน่ะ” จะว่าไปแล้ว เท่าที่ฉันมองดู ปลาทุกบ่อเป็นปลาสวยงามทั้งนั้นเลยนะ

“งั้นหรอ แล้วทำไมไม่เลี้ยงทุกชนิด ทุกพันธุ์เลยล่ะ?”

“นี่ไม่ใช่อาชีพหลักของบ้านเราไงล่ะ เลยไม่อยากจะไปลงทุนอะไรมากมาย แต่ที่ทำก็เพราะว่า อยากให้คนในละแวกนี้มีงานทำที่ใกล้บ้านของเขาไงล่ะ” โหๆ คนดีเกิ๊นน นน

“อ่อ จะว่าแล้ว เตี่ยนายทำธุรกิจนำเข้า-ส่งออกรถยนต์นี่นา ใช่มั้ย?”

“ใช่ มาทางนี้สิ ปลาหมอสีของที่นี้ โหนกใหญ่มากเลยนะ”

พอพาไปดูปลาหมอสีเสร็จ นิวก็ทำหน้าที่เป็นไกด์ พาเดินเที่ยวดูปลาแต่ละชนิด อยากจะบอกว่านิวโคตรเจ๋งอ่ะ รู้ไปซะทุกเรื่อง แถมปลาที่นี้ก็เยอะสุดยอด แต่นิวก็จำได้ -o- ก็งี้แหล่ะ เด็กอิ๊กซี่ มีแต่คนเคยบอกฉันว่าเด็กที่เกิดจากวิธีการทางการแพทย์พวกนี้จะเก่งมาก เชื่อแล้วจ้า เชื่อแล้ว

“เฮ้อ ~”เราสองคนถอนหายใจออกมาพร้อมกันหลังจากเดินดูจนครบหมดแล้ว และนั่งพักกันตรงแคร่ข้างบ่อปลาทอง ตัวอ้วนชะมัด ไม่ว่าเปล่าเพราะฉันจุ่มมือลงไป

“ฮะฮ่าฮ่า น่ารักจัง ^__^” มันค่อยๆเอาพุงอ้วนๆของมันว่ายมาถูข้างๆนิ้วที่จุ่มลงไปของฉัน

“อ่ะ เหนื่อยมั้ย? กินน้ำก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับบ้าน” นิวพูดแล้วยื่นแก้วน้ำมาให้ฉันแก้วหนึ่ง

“ขอบใจๆ”

“รีบๆกินเถอะ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว = =”

“นายไม่ต้องรอฉันหรอก เดี๋ยวฉันรอโกหนูก็ได้”

“งั้นกว่าเธอจะได้กลับบ้านฉัน พวกเพื่อนเธอที่มาด้วยกันคงนอนตีพุงอยู่ที่บ้านของตัวเองแล้วล่ะ” คือ..นิวต้องการจะสื่อว่า โกหนูกลับบ้านเย็นมากใช่มั้ย แล้วไม่ทราบว่า ตัวเธอจะต้องอธิบายยาวๆเพื่อ? - -“

“งั้นก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวนายจะทนไม่ไหว บีบคอฉันซะก่อน : P”

“เหอเหอ ฉันไม่โหดขนาดนั้นหรอกนะ - -^”

“ยิ่งกว่านี้น่ะสิ คุณจอมโหด”

“สรุปที่เธอพูดมากคือจะไม่กลับ ดี งั้นฉันไปนะ”อ่ะ แงๆ พูดจบประโยดนิวก็ก้าวเท้ายาวๆของตัวเองไปที่รถ แล้วฉันที่ขาสั้นกว่าเลยตัดสินใจวิ่งตาม แต่แล้วจู่ๆ นิวก็เกิดหันหลังกลับมา ทำเอาฉันที่วิ่งๆอยู่เบรกไม่ทันพุงเข้าชนนิว T^T

เราทั้งคู่ล้มลงไปกองกับพื้น สภาพตอนนี้คือ ฉันนอนทับอยู่บนตัวนิวอยู่ อร๊ายยย >////< ยัยบ้ากาฟิลล์ ทำไมเธอไม่รีบๆลงไปจากตัวนิวสักทีเนี่ย หา

ตึกตักๆ

เสียง..เสียงหัวใจที่ดังนี้ไม่ใช่ของฉัน แต่เป็นของ..นิว ที่ฉันได้ยินแบบชัดเจนขนาดนี้เพราะหน้าของฉันซุกตรงหน้าอกนิว พอดิบพอดี ทะ..ทำไมนิวถึงใจเต้นแรงขนาดนี้เนี่ย ทำเอาฉันใจเต้นนแรงตามไปด้วยเลยนะ

“ธะ..เธอ รีบๆลุกไปซะทีสิ ฉันหนักนะ - -//”

นิวเองก็หน้าแดงนิดๆเหมือนกันนะ โธ่เอ๊ย ! ไอ้หน้าเถื่อนนิว แกจะหน้าแดงทำม้ายยยTT///TT

“ฉัน..ฉันขอโทษนะ”

“เอ่อ..ช่างมันเถอะ เรากลับบ้านดีกว่านะ”

“อะ..อืม”

หลังจากกลับมาถึงบ้านก็พบว่าเพื่อนทุกคนตื่นนอนกันหมดแล้ว และตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ อ๋อย~ +_+ หิวข้าวแล้วเหมือนกันอ่ะ

“ฟิลล์ นิว มากินข้าวเร็ว” เสียงของนิ้งเรียกฉันจึงเดินเข้าไปที่โต๊ะและพบว่าทุกคนกินกันเสร็จหมดแล้ว ขอบคุณนะ T.T ทีนี้ก็เหลือแค่ฉันกับนิวกินข้าวกันแค่สองคนงั้นสิ

“กินกันเสร็จแล้ว พวกเราก็ไปทำงานกันต่อเถอะเน๊อะ ^.^” นิ้งลุกขึ้นบอกทุกคน ซึ่งเกือบทุกคนเห็นด้วย ยกเว้น

“นานะว่า เรานั่งริฟิลล์กันก่อนดีมั้ยอ่ะ นั่งคุยเล่นเป็นเพื่อนฟิลล์ไง ^__^”

“ไม่จำเป็น  พวกเรากินกันเสร็จแล้วก็ลุกไปสิ จะนั่งมองพวกนี้กินทำไม หรือว่าแกหาข้ออ้างที่จะไม่ทำงานว่ะ”โอ้ว ยัยกระป๋องเริ่มหันไปสู้รบกับยัยนาเกลือบ้างแล้ว หึหึ ดูท่าแล้วยัยนั่นยังพอเจียมตัวอยู่บ้างอ่ะนะ ว่าตัวเองไม่มีทางจะสู้ยัยป๋องชนะ ไม่ว่าจะด้านวาจา หรือกำลัง ฮี่ๆ

“ป่าวนะ งั้นไปก็ได้ นานะแค่กลัวฟิลล์ไม่มีเพื่อน Y-Y”

โอ้โฮ แอ๊บน้ำตาแตกเก๊ง เก่ง ปรบมือให้ยัยนี้หน่อยสิ แปะๆ - -

“นิวก็อยู่ด้วย แกกลับไปทำงานเถอะ” นิ้งเริ่มออกโรงบ้างแล้วไง

“รู้แล้วหน่า นานะ..”ยังไม่ทันจะจบประโยคดี เสียงผู้ชายคนเดียวในบ้านก็แทรกข้นมาเสียก่อน

“นิ้ง ถ้าเขาอยากจะอยู่ก็ให้เขาอยู่ไปเถอะ ส่วนพวกเธอก็ไปทำงานกันต่อ”

“อะ..เอางั้นก็ได้ แล้วฟิลล์อ่ะ ว่าไง?” ถามฉัน แล้วฉันจะไปตอบอะไรด้ายยย นอกจาก

“อื้อ”

“โอเค พวกเราไปกันเถอะ” นิ้งและคนอื่นๆออกไปแล้ว และในห้องครัวตอนนี้ก็เหลือแค่ฉัน นิว และยัยส่วนเกิน พร้อมด้วยอาหารละลานตาบนโต๊ะ เง้อ ~ อยากแขวะยัยนี้จัง แต่ตอนนี้หิวง่ะ รอฉันอิ่มก่อนเถอะ แม่จะแขวะให้เละเลย ฮี่ๆ ฮะฮ่าฮ่า ^O^ (โรคจิตจริงๆ)

“กาฟิลล์ ตักข้าวให้นิวหน่อยครับ” เอ่อ...ตอนนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย อยู่ดีๆมาพูดแทนตัวเองว่านิว แถมยังลงท้ายครับด้วยน้ำเสียงที่หวานจ้อย อึ๊ยย ~_~ ขนลุกง่ะ แต่..ก็น่ารักดีแฮะ

“อ่ะนี่ น้อยไปรึป่าว?” ตักมาให้ซะพูนจานขนาดนี้แล้วยังพูดว่าน้อย ฉันว่านายก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ

“แล้วไหนของฟิลล์ล่ะครับ อ๊ะ นิวว่าข้าวฟิลล์น้อยไปนะ มาๆ นิวแบ่งข้าวของนิวให้ฟิลล์เองนะ” นิวยื่นจานข้าวของตัวเองมาหมายจะตักคืนให้ฉันงั้นสิ แต่ว่า ฉันรู้ทันหรอกย่ะ อลยยกจานข้าวของตัวเองหนีซะเลย โอ่ๆ ^o^

“เอ่อ..เธอว่าข้าวฟิลล์น้อยไปมั้ย ฉันว่าน้อยไปหน่อยนะ”

เห็นความแตกต่างอย่างแรงเวลาที่นิวพูดกับยัยนาเกลือ ศัพท์แทนตัวเอย คำลงท้ายเอย เอ่อ..ตอนนี้ฉันว่าฉันเก็ทแล้วล่ะว่านิวกำลังพยายามทำอะไรอยู่

“นะ..นั่นสิ ฟิลล์ เธอกินน้อยไปรึป่าว? ^^;;”

“ใครเป็นคนกิน เธอหรือฉันกันแน่ หา -_-”

“กะ..ก็เธอนะสิ”

 “ดี งั้นก็หยุดพูดซะ ฉันตักแค่นี้ หมายความว่าฉันจะกินแค่นี้ เค้!?”

“จะ..จ้ะ ^^;;”

“นิว นิวลองกินอันนี้ดูสิ ฟิลล์ว่าอร่อยดีนะ ^__^” ฉันตักผัดผักให้นิวด้วยรอยยิ้มที่หวานหยดย้อย ชม้อยนางรม (เกี่ยวมั้ย? -_-^) หึ ที่ฉันตักให้ก็เพราะฉันอยากแกล้งนิวนะสิ ความคิดฉันนะ ผู้ชายส่วนมากไม่ค่อยชอบกินผักนักหรอก

“อร่อยจริงๆด้วย ฟิลล์ลองกินอันนี้สิ อร่อยเหมือนกัน” ผัดกระเพราลูกชิ้น ฉันเกลียดมันที่สุดเลย T.T แต่เอาว่ะ เพื่อแผนของนิว ฉันต้องทน ฮึ่ยย !

เราทั้งสองต่างก็ผลัดตักอาหารให้กัน โดยมียัยนาเกลือนั่งมองด้วยความอิจฉา เหอเหอ มันไม่ใช่การตักเพราะแกล้งเธอแล้วล่ะยะ  เพราะตอนนี้มันเริ่มกลายเป็นสงครามขนาดย่อมไปซะแล้ว ^.^ ตักกันซะพูนจาน ไม่มีใครกินอะไรเลย ยัยนาเกลือตอนนี้กลายเป็นแค่ตัวประกอบไปแล้วล่ะ โฮ่ ๆ