คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยัยวอลเลย์บอล
2
ยัยวอลเลย์บอล
เช้าวันต่อมา :
“ปันปัน แกอยู่เกรดสิบเอ็ดห้องไรนะ?”
“ห้องซี”
“งั้นเดี๋ยวเฮียไปส่ง”เฮียปิงปิงดึงกระเป๋านักเรียนไปถือให้ฉันและเดินนำไปที่ตึก F หรือก็คือตึกของเด็กนักเรียนม.5น่ะแหละ เฮียพาฉันเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสามและหยุดเดินที่หน้าประตูที่มีป้ายไม้อย่างดีเขียนเอาไว้
’11 - C’
นี่สินะห้องเรียนของฉัน ในเมื่อมาถึงแล้วฉันควรจะเข้าเรียนสินะ (‘ ‘) ฉันเลยแบมือไปข้างหน้าเฮียปิงปิงเพื่อขอกระเป๋านักเรียนคืน แต่เฮียกันมือฉันกลับและเปิดประตูห้องเรียนเข้าไปปเลย อุ๊ยยย เป็นเป้าสายตาเลยแฮะ
“ใครคือหัวหน้าห้อง?”เฮียปิงปิงที่ลากฉันเข้ามาภายในห้องเรียนถามผู้หญิงสักคนในห้อง เอ่อ...ยัยนี่แอบหน้าแดงนะ ฉันเห็น แต่หล่อนก็หลบสายตาเฮียเนี่ยนะ แปลกแฮะ
“ฉันเองค่ะ (._.)”ผู้หญิงที่นั่งด้านหน้าสุดและกำลังเม้ามอยกับเพื่อนของหล่อนอยู่ค่อยๆยกมือขึ้นอย่างหวาดๆ แต่ก็ยังไม่มีใครกล้าสบตาเฮียปิงปิงอยู่ดี เอ้า เอาเข้าไป นี่พี่ชายของฉันกลายเป็นเมดูซ่าไปแล้วหรือไง ทุกคนถึงได้หลบสายตาเพราะกลัวจะเป็นหินน่ะ
“เธอหรอ? งั้นฉันวานเธอช่วยหาที่นั่งให้น้องสาวฉันหน่อยสิ”
“เอ่อ...น้องสาวหรอค่ะ?”คุณหัวหน้าห้องหันมามองหน้าฉันด้วยใบหน้างงๆ ทำไมหรอ?(‘ ‘) หรือเพราะหน้าตาฉันไม่เหมือนกับเฮียปิงปิง บ้าหน่า ไม่ว่าใครที่เห็นพวกเราสองคนเดินคู่กันต่างก็ทักว่าฉันกับเฮียปิงปิงหน้าคล้ายกันอย่างกับฝาแฝด แม้ว่าเฮียปิงปิงจะหน้าตาดูหาเรื่องมากก็เถอะ
“ใช่ นี่แหละน้องสาวฉัน ชื่อปันปัน”
“อ...อ๋อ เอ่อ....ที่นั่งตรงนี้ ตรงนู้น ตรงนั้นและก็ตรงนั้นว่าง เธอเลือกนั่งได้ตามสบายเลยนะ ^ ^คุณหัวหน้าห้องหันไปชี้ๆที่โต๊ะ ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร เอ้อ คุณหัวหน้าห้องเองก็น่าคบดีเหมือนกันนะ แต่ติดอยู่ตรงที่ว่า เขาจะยอมคบฉันด้วยหรือป่าวเนี่ยสิ
“ขอบคุณนะ”ฉันพูดขอบคุณให้คุณหัวหน้าห้อง เธอยิ้มและก็พยักหน้ากลับมาให้ฉันนิดๆ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะและเม้าธ์กับกลุ่มเพื่อนของเธอเหมือนเดิม
“แล้วแกจะนั่งตรงไหน?”
ฉันไม่สนใจคำถามของเฮียปิงปิงและเดินดุ่มๆไปยังโต๊ะที่หัวหน้าห้องบอกว่าว่างและนั่งลงทันที เฮียปิงปิงที่ถือกระเป๋าให้ฉันก็จัดการวางมันลงบนโต๊ะเรียนของฉัน การจัดโต๊ะเรียนจัดให้นั่งเป็นคู่ ว่าแต่...เพื่อนที่นั่งข้างๆฉันจะเป็นใครกันนะ อยากรู้จังแฮะ เอาแต่กระเป๋ามาวางไว้เฉยๆที่โต๊ะ
“นี่ๆ คนที่นั่งข้างๆน้องสาวฉันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย - -+”เฮียปิงปิงจัดการหาเพื่อน(?)ให้ฉันโดยการถามด้วน้ำเสียงเหมือนกำลังจะขู่ฆ่าล้างโคตรเลยแฮะ แถมยังทำหน้าทำตาหาเรื่องอีก
“ผ...ผู้ชายครับ O_O;”หือ? ข้างๆฉันเป็นผู้ชายงั้นหรอ?
“ไอ้ปันปัน แกย้ายที่นั่งเดี๋ยวนี้เลยนะ นั่นๆ ตรงนั้นว่าง แถมคนข้างๆยังเป็นผู้หญิงอีก ไปเลยๆ”เฮียปิงปิงชี้ไปทางผู้หญิงท่าทางเงียบๆหยิ่งๆคนหนึ่ง อึ่ยยย ไม่เอาหรอก เธอดูหยิ่งมาก ปากแดงแปร๊ดเชียว ไม่น่าคบด้วยได้เลย แบบนี้น่ะ
“ไม่เอา ปันเลือกแล้ว ปันจะนั่งตรงนี้”
“แต่ข้างๆแกเป็นผู้ชายนะเว้ย!”
“แล้วเฮียจะเออออตามหม่าม้าทำไมเล่า!”ฉันเริ่มลุกขึ้นยืนเถียงกัยเฮียปิงปิงบ้าง ทำเอาทุกคนในห้องหยุดทุกกิจกรรมที่กำลังทำกันอยู่เลย“ถ้าเมื่อวานเฮียปิงปิงแย้งหม่าม้า และปล่อยให้ปันเรียนที่หญิงล้วนกับไอ้ดิวต่อ เฮียจะได้ไม่ต้องคอยหวาดระแวงเรื่องผู้ชายแบบนี้หรอ”
“ก็เฮียลืมนึกไปนี่หว่า เฮียนึกว่าแกน่ะแหละที่เป็นคนไปขอร้องหม่าม้าเพราะอยากจะย้ายโรงเรียนจริงๆ ปกติแล้วป่าป๊ากับหม่าม้าหวงแกอย่างกับอะไรดี -3-”
“โห้ววว เมื่อคืนเฮียไม่ได้มองหน้าปันเลยสินะ”
“เออๆๆ แต่ยังไงแกก็ต้องย้ายที่นั่งนะ - -”
“ไม่ได้นะเว้ย แก....”
ครืดดด
เสียงเปิดประตูห้องเรียนขัดบทพูดของเฮียปิงปิง พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มคนหนึ่ง ชายหนุ่มคนนี้มีเรือนผมสีดำสนิทตัดกับใบหน้าเรียวยาวกับผิวขาวๆของเขา ดวงตาสีสนิมเหล็กประดุจเหยี่ยว เรียวและคมสุดๆ จมูกโด่งสวยได้รูป ริมผีปากสีชมพูอมส้มที่ผู้หญิงเห็นแล้วต้องอิจฉา แต่ทุกอย่างบนใบหน้ากลับทำให้เขาดูดุดัน โหดเสียมากกว่า แต่ยังไงก็....โคตรหล่อเลยล่ะนะ
การมาครั้งนี้ของเขาทำให้การโต้แย้งของฉันสองคนพี่น้องหยุดชะงักลง ก่อนที่เฮียปิงปิงจะทำหน้าตกใจมากกับสิ่งที่เขาเพิ่งจะได้รู้ในวันนี้และเดี๋ยวนี้
“ไอ้ไวน์ นี่แกเรียนอยู่ห้องนี้ด้วยงั้นหรอ!?”
นายหน้าหล่อที่ชื่อว่าไวน์ไม่ได้ตอบคำถามเฮียปิงปิง แต่พยักหน้าเพียงเบาๆ เอ...นายคนนี้หน้าตาคุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนเลย แต่นึกไม่ออกง่ะ
นายไวน์ไม่สนใจเฮียปิงปิงต่อและสายตาของเขาก็เหลือบมาเห็นฉันที่ยืนอยู่ข้างๆเฮีย หมอนั่นทำหน้าตกใจอย่างกับเห็นผีและค่อยๆปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติเหมือนเดิม เอื้อก ( ‘ ‘;) ยิ่งมองก็ยิ่งคุ้นแฮะ แต่ฉันก็นึกไม่ออกอยู่ดีนั่แหละ จนนายไวน์ยอมขบัยปาก
“หึ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง ปันปัน”
อีกครั้ง? หมายความว่าฉันเคยเจอกับหมอนี่จริงๆสินะ แต่ยีงไม่ทันทีฉันจะตอบอะไรนายไวน์นี่กลับ เฮียปิงปิงก็พูดแทรกขึ้นมา อีกล่ะ
“นี่แกเคยเจอน้องสาวฉันงั้นหรอ? แล้วแกกล้าดียังไงเรียกชื่อเล่นน้องสาวฉันแบบสนิทสนมกันหะ? @$$#%$%^@$%&^”
“เฮียปิงปิง หุบปากหน่า กลับห้องเรียนเฮียไปได้แล้วมั้ง ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วนี่”ฉันยกมือตะปบปากเฮียที่ยังพล่ามไม่หยุดและออกปากไล่
“ยังไม่ได้ แก....”
“เฮียกลับไปเถอะ (‘ ‘) ไม่งั้นปันถีบส่งเฮียเลยนะ”
“- -^ เออๆ ก็ได้”เฮียปิงปิงยอมรับปากแต่ก้ยังมิวายหันไปคาดโทษนายไวน์“ไอ้ไวน์ แกห้ามยุ่งกับน้องสาวของฉันเด็ดขาด ไม่งั้นฉันไม่เอาแกไว้แน่”
นายไวน์ทำหน้าเบื่อโลกใส่เฮียปิงปิง และเดินมาเลื่อนเก้าอี้ที่โต๊ะเรียนข้างๆฉันและนั่งลง นั่นยิ่งทำให้เฮียปิงปิงวันแตกอีกรอบ
“เฮ้ย นี่แกย้ายไปนั่งที่อื่นเลยนะ ห้ามน่งใกล้น้องสาวฉันเด็ดขาด”
“เฮีย เงียบหน่าหรือจะให้ปันต้องกระโดดถีบส่งเฮียจริงๆน่ะ”ฉันดุนหลังเฮียออกจากห้องเรียนไปและปิดประตูใส่ ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับบรรดาเพื่อนร่วมห้อง
“สวัสดีทุกคน ฉันชื่อปันปันนะ (‘ ‘)”ฉันเอ่ยแนะนำตัวสั้นๆและเดินไปนั่งที่โต๊ะ ที่นั่นมีนายไวน์กำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง จะว่าไปแล้ว ฉันเคยเจอกับหมอนี่ที่ไหนมาก่อนนะ ทำไมฉันถึงนึกไม่ออกล่ะเนี่ย
“เอ่อ...นาย...นายไวน์”ฉันเอ่ยเสียงเรียกชื่อเขาเบาๆ หลังจากที่นั่งลงกับที่เรียบร้อยแล้ว นายนั่นละสายตาจากนอกหน้าต่างมามองหน้าฉันเล็กน้อย
“ว่าไงยัยวอลเลย์บอล - -*”
ยัยวอลเลย์บอล? หมายความว่าไงหรอ? หรือเขาจะเปรียบว่าฉันหน้ากลม บวมเหมือนลูกวอลเลย์บอล? แต่เอ๊ะ พูดถึงลูกวอลเลย์บอลแล้วก็ทำให้ฉันนึกถึงผู้ชายคนหนึ่งเหมือนกันนะ หมอนั่นก็หน้าดุๆแบบนี้เลย ร...หรือว่า...
“นาย...คือคนที่ตกน้ำเพราะลูกวอลเลย์บอลของฉันใช่มั้ย?”
“แล้วบอกว่าถ้าเจอกันอีกรอบจะชดใช้ให้ฉันไง แต่ไหงจำหน้าคู่กรณีไม่ได้กันล่ะ”
“ก็ตอนนั้นนายหัวเปียกนี่ (‘ ‘) แล้วเรื่องคราวนั้นมันก็เกิดตั้งนานมากแล้ว ลืมกันบ้างไม่เห็นแปลก“
“นั่นสินะ”นายไวน์พึมพำแล้วเบือนหน้าหนีกลับไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม อึ่ยยย ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ดูนิ่งอย่างกับหุ่นแบบนี้นะ น่ากลัวที่สุดเลย
“นี่นายกำลังทำอะไรอยู่หรอ?”ฉันถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็น่วาบนโต๊ะเรียนของนายไวน์มีสมุดเล่มบางๆวางอยู่ จริงด้วยสิ ตอนเจอกันครั้งแรกนั้น นายไวน์ก็มีสมุดติดตัวไปด้วยนี่นา ดูท่าทางจะสำคัญมากเลยนะ
“แต่งเพลง”
คำตอบสั้นๆหลุดจากปากของนายไวน์ทำเอาฉันหน้าเหวอไปเลย ใครจะไปคิดกันล่ะ ว่าผู้ชายหน้าตาดุๆบุคลิกนิ่งๆคนนี้จะแต่งเพลงกะเขาเป็นด้วย น่าสนใจดีแฮะ
“จริงดิ่ (‘o’) นายเล่นดนตรีด้วยเหรอ?”
“อื้อ”
“นี่นาย ถ้านายมีปัญหาอะไรบอกฉันได้เลยนะ เผื่อฉันจะช่วยได้ เพราะฉันยังคิดวิธีชดใช้นายไม่ออกเลย (‘ ‘)”
“อื้อ...”
นายนี่จะประหยัดคำพูดไปไหน ฉันไม่สนใจจะคุยด้วยต่อและหันมากดโทรศัพท์เล่นแทน ไม่นานหลังจากนั้นอาจารย์ก็เดินเข้าห้องเรียนมาและเรียกฉันออกไปแนะนำตัวหน้าห้อง ก่อนจะเริ่มทำการเรียนการสอนต่อ เป็นแบบนี้ทุกวิชาช่วงเช้าที่เจอเลย ให้ตายสิ นี่ฉันอยู่ม.ห้าหรืออนุบาลสองกันแน่ว่ะ
ความคิดเห็น