คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บันโจไฮสคูล
1
บันโจไฮสคูล
“ไม่เอาค่ะ”
“นะๆ T^T หม่าม้าขอร้องล่ะ เพื่อพี่ชายของหนู เพื่อความสบายใจของป่าป๊ากับหม่าม้า เถอะนะๆ ปันปันลูกรัก”
“ไม่เอาค่ะ”
“เถอะนะๆ หม่าม้าขอร้องล่ะลูก ดูสิ พี่ชายของหนูหาเรื่องออกจากบ้าน แถมยังมีแผลกลับมาได้ทุกวันเลย หม่าม้าว่าจะต้องไปมีเรื่องอะไรร้ายแรงแน่ๆเลย ถือซะว่า ช่วยหม่าม้านะลูก”
“ไม่เอาค่ะ”
“ปันปัน TOT หม่าม้าพูดซะยาวหนูตอบกลับหม่าม้าแค่สามคำเอง หม่าม้าไม่ใช่ทับทิม VRZOนะลูก ตอบอย่างอื่นบ้างเถอะ นะลูกนะ”
“ไม่เอาค่ะ”
“ปันปัน ทำไมหนูใจร้ายกับหม่าม้าแบบนี้ล่ะ ฮึกๆ”
หม่าม้าของฉันเริ่มสะอื้นเบาๆ เมื่อเห็นว่าฉันยังคงปฏิเสธ เรื่องที่หม่าม้ากำลังขอร้องแทบเป็นแทบตาย เรื่องที่ว่าก็คือพวกท่าน...ไม่สิ ต้องบอกว่าหม่าม้าแค่คนเดียวเลยที่ต้องการให้ฉันย้ายโรงเรียนจากหญิงล้วนไปอยู่โรงเรียนสหฯ ส่วนสาเหตุก็เป็นเพราะช่วงสองอาทิตย์ก่อนหน้าไอ้เฮียปิงปิง พี่ชายสุดที่รักของฉันกลับบ้านโคตรจะดึก แถมยังมีแผลเต็มตัวเต็มหน้ากลับมาบ้านเป็นของฝากให้ป่าป๊ากับหม่าม้าปลื้มใจได้ทุกวัน หม่าม้าของฉันก็เลยเป็นห่วงอยากจะส่งฉันไปอยู่โรงเรียนเดียวกับเฮียเพราะคิดว่าถ้ามีฉันอยู่ด้วย เฮียจะได้ไม่ไปมีเรื่อง หรือถ้ามีฉันก็จะได้รีบแจ้นกลับมาฟ้องหม่าม้าได้
และทุกคนห้ามไปบอกหม่าม้านะ ว่าฉันคิดว่าความคิดของหม่าม้าโคตรจะไม่ได้เรื่องเลย ( ‘ ‘;) คือแบบ...มันดูไม่ใช่นิสัยของฉันเลยสักนิด อยากจะให้ฉันคอยห้ามเฮียงั้นหรอ? หม่าม้าคิดว่าฉันเป็นคนดีขนาดนั้นเลยหรือไง คิดผิดอย่างใหญ่หลวงเลยล่ะ ขนาดแค่น้องหมาเดินผ่านหน้าบ้านแล้วฉี่ลอดรั้วเข้ามาในแปลงดอกไม้ของฉัน เฮียยังเป็นฝ่ายห้ามฉันไม่ให้ไปมีเรื่องกับมันซะมากกว่า หรือจะให้ฉันคอยส่งข่าวเรื่องพฤติกรรมของเฮีย นั้นก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ เพราะฉัน เฮียและก็ป่าป๊าเคยสัญญากันเอไว้ว่าถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ให้คุยกันก่อนที่จะบอกหม่าม้า ไม่อย่างนั้นเรื่องเล็กๆอาจกลายเป็นเรื่องที่ต้องพึ่งคุณตำรวจเลยล่ะ :<
แต่ถึงขั้นร้องไห้แบบนี้ไม่ธรรมดาแล้วแฮะ ความจริงแล้วฉันก็เห็นใจหม่าม้านะ เข้าใจหรอกว่าเป็นห่วงลูกชาย แต่ว่าหม่าม้าไม่เห็นใจฉันบ้างหรือไง ถ้าเกิดฉันยอมย้ายโรงเรียนไปจริงๆ แล้วพวกเพื่อนๆฉันล่ะ ไหนจะคุณครูสังคม ที่กว่าฉันจะตีสนิทได้แบบนี้อีก แล้วยังมีลุงยามที่ฉันอุตส่าวิ่งไปตลาดเพื่อซื้อแฮมเบอร์เกอร์ให้เขา นี้ฉันเพิ่งจะตีสนิทได้ไม่นานเองและน้ายามคนใหม่ ที่เพิ่งจะเริ่มตีสนิทได้แค่อาทิตย์เดียวอีกล่ะ ฉันก็ต้องย้ายไปแล้วหรอ? ไม่คิดถึงใจฉันบ้างเลย
“หม่าม้าจะร้องไห้ทำไม”ฉันเริ่มเปิดปากพูดกับหม่าม้าหลังจากลองปฏิเสธเสียงแข็งแล้วไม่ได้ผล“หนูรู้นะ ว่าที่เฮียปิงปิงทำลงไป เขาต้องมีเหตุผลของเขา”ฉันลองพูดกับหม่าม้าด้วยเหตุผล หวังว่าหม่าม้าจะยอมฟังและเปลี่ยนใจไม่ให้ฉันย้ายโรงเรียนแล้วล่ะนะ
.....แต่เหมือนฉันจะคิดผิด (‘ ‘) เพราะหม่าม้าของฉันไม่เหมือนคนทั่วๆไปน่ะสิ
“แล้วเหตุผลมันคืออะไรล่ะ TOT ปันปัน หนูช่วยไปสืบและคอยห้าม ช่วยหม่าม้าหน่อยนะลูก”
“หม่าม้าค่ะ....”ฉันพูดกับหม่าม้าด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง“....หม่าม้าก็รู้นี่นา ว่าส่วนมากแล้วคนที่เป็นฝ่ายห้ามไม่ให้มีเรื่องน่ะ คือเฮียปิงปิงหรือถ้าเฮียเป็นฝ่ายมีเรื่องเอง หนูก็จะเป็นฝ่ายเชียร์ซะมากกว่า (‘ ‘) จริงนะค่ะ”
“แต่ปันปัน ในบ้านหลังนี้น่ะ มีแค่หนูคนเดียวเท่านั้นนะ”
“....”
“หนูก็รู้นี่ ว่าเฮียปิงปิงเขารักและเชื่อฟังหนูขนาดไหน หม่าม้าเชื่อว่าหนูจะต้องทำได้ ^ ^”
“แต่....”เมื่อหม่าม้าเห็นว่าฉันเริ่มจะแย้ง ก็รีบพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
“ปันปันไม่รักเฮีย ไม่รักป่าป๊ากับหม่าม้าแล้วหรอ? หนูไม่รู้สึกสงสารเฮียบ้างหรอที่จะต้องกลับบ้านดึกๆดื่นๆทุกวัน ทั้งยังมีแผลเต็มตัวกลับบ้านอีก”
“เอ่อ....”
แกร๊กก
“ผมกลับมาแล้วครับ - -#”
เสียงเปิดประตูบ้านเรียกความสนใจให้ฉันกับหม่าม้าหันไปมอง เฮียปิงปิงกลับบ้านมาด้วยสภาพยับเยินอีกแล้ว เอิ่ม~ ฉันเหลือบมองไปทางหม่าม้าเพราะรู้ว่าหม่าม้าจะต้องร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอีกแหงที่เห็นสภาพลูกชายหัวแก้วหัวแหวนยับเยินแบบนี้
...แต่ทว่า ครั้งนี้ฉันคาดการณ์ผิด เพราะหม่าม้าไม่ได้ร้องไห้ออกมาและเดินเข้าไปหาเฮียปิงปิง
“หือ? หม่าม้ามีอะไหรือป่าวครับ?”
“^ ^ ปิงปิง ตั้วแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป น้องจะย้ายไปอยู่โรงเรียนเดียวกับลูกนะ”
“หา!?”ฉันกับเฮียปิงปิงประสานเสียงกันพูด อะไรกันฟ่ะ? หม่าม้าเล่นมัดมือชกกันแบบนี้เลยงั้นหรอ? แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะแย้ง เฮียปิงปิงก็พูดขัดขึ้นเสียก่อน
“ก็ดีนะครับ :) ต่อไปนี้ปันปันก็ไปโรงเรียนพร้อมผมเลยล่ะกัน”
“ดีมากจ้ะปิงปิง เห็นมั้ยล่ะปันปัน หม่าม้ารู้ว่ายังไงเฮียก็อนุญาต ไปๆ ไปขึ้นนอนซะ เสื้อผ้าสำหรับใส่ไปโรงเรียนอยู่บนเตียงนะลูก อ่อ...หนูอยู่ห้องซีนะจ้ะปันปัน ฝันดีนะลูกๆ ปิงปิง ปันปัน”
“ฝันดีครับหม่าม้า”เฮียปิงปิงพูดและหันมาตบหัวฉันเบาๆสองสามทีก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนเฮียไป ส่วนหม่าม้าก็หันมาหอมแก้มฉันซ้ายขวาและวิ่งปรู๊ดเข้าห้องนอนไป ฉันที่ถูกทิ้งให้อยู่ข้างล่างคนเดียว จึงเดินขึ้นห้องตัวเองอย่างอ้อยอิ่ง แงๆ ฉันจะต้องย้ายโรงเรียนไปจริงๆงั้นหรอเนี่ย ยังไม่ทันจะบอกลาเพื่อนๆ คุณครูและลุงยามเลยนะ หม่าม้านะหม่าม้า บ้าที่สุดเลย
ฉันที่เดินขึ้นมาถึงบนห้องแล้ว ยืนมองชุดนักเรียน ชุดพละและกระเป๋าของโรงเรียนบันโจไฮสคูลที่วางอยู่บนเตียงนอน แล้วควักเอาโทรศัพท์มือถือ กดโทร.หาเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน
(ฮานโหลลลล =_=)
“ดิว แกทำเสียงแบบนี้กลัวฉันไม่รู้หรือไงว่าแกหลับไปแล้วน่ะ”
(แล้วแกโทร.มามีไร ไว้คุยพรุ่งนี้ได้ป่ะ นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะเฟ้ยย)
“คุยพรุ่งนี้ไม่ทันหรอก....”
(อะไร อย่าบอกนะว่าแกจะโดดเรียนไปเที่ยวับแฟมิลี่น่ะ - -)
“ไม่ใช่แบบนั้น คือ...ถ้าฉันพูดไปแล้วแกห้ามตกใจนะเว้ย”
(เออๆ อมพะนำอยู่นั่น ฉันลุ้นจนปวดขี้แล้วนะ)
“คือ...ฉัน...ฉันถูกหม่าม้าจับย้ายโรงเรียนว่ะ”
(หา!? จริงดิ่ แกอย่ามาล้อฉันเล่นนะเว้ย หม่าม้ากับป่าป๊าหวงแกจะตาย แล้วแกจะย้ายไปที่ไหน เมื่อไรว่ามาดิ่)
“ย้ายไปที่บันโจไฮสคูลว่ะ ส่วนเรื่องเมื่อไรนั่นก็....พรุ่งนี้ว่ะ”ฉันตอบเรื่องเวลาที่จะต้องย้ายไปเสียงอ่อย เพราะฉันรู้ว่าถึงไอ้ดิวมันจะสัญญาแล้วจะไม่โวยวาย ยังไงมันก็ทำไม่ได้หรอก
(ไอ้ปันปัน!!! แล้วนี้แกจะย้ายไปช่วงกลางเทอมเนี่ยนะ!?)
“อื้อ เดี๋ยวป่าป๊าจัดการให้น่ะ ที่ฉันโทร.หาแกก็เพื่อจะบอกแค่นี้ล่ะ แกไปนอนต่อเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเล่ารายละเอียดให้ฟังทุกอย่างเอง”
(ไม่ได้ แกต้องเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้)
“แต่เดี๋ยวแกไม่ได้นอนนะ”
(เหอะหน่า เล่ามาให้หมด ถ้าแกยังเห็นว่าฉันยังเป็นเพื่อนอยู่)
“เรื่องมันเริ่มต้นที่ เฮียปิงปิง....”ฉันจัดการเล่าทุกๆเรื่องอย่างละเอียดยิบให้กับดิวฟัง รวมถึงความรู้สึกของฉันด้วยและมันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีสุดๆไปเลย เฮ้อ~ ขอบคุณแกจริงๆเลยนะดิว ที่คอยรับฟังและให้คำปรึกษาฉันแบบนี้น่ะ
ความคิดเห็น