คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
♫~
เสียงเพลงที่ถูกตั้งไว้เป็นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น เรียกความสนใจจากชายหนุ่มที่กำลังนั่งเครียด ขมวดคิ้วแต่งเพลงอยู่
ใครมันโทรมาฟะ? -*-
ชายหนุ่มคิด ขณะที่กำลังเอื้อมมือไปควานหาโทรศัพท์บนเตียงนอนของตน และก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นชื่อของปลายสาย
“ฮัลโหล ว่าไง?” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไปแบบแสดงออกเลยว่ากำลังหงุดหงิดที่ถูกโทรเข้ามาขัดจังหวะการทำงานของเขา แต่ปลายสายสนใจที่ไหนกันล่ะ หึหึ
(พี่ไวน์ค่ะ วันนี้ว่างหรือป่าว? ปาร์ตี้อยากได้รองเท้าใหม่จังเลยค่ะแต่เพื่อนของปาร์ตี้ไม่มีใครว่างไปเลย พี่ไวน์ช่วยไปเป็นเพื่อนปาร์ตี้หน่อยได้มั้ยอ่ะค่า นะๆๆๆๆ)
ปลายสายพูดดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน มันอาจจะใช่ได้ผลกับผู้ชายคนอื่นๆ แต่สำหรับเขาแล้ว ไม่เลยสักนิดและติดจะรำคาญเสียมากกว่า
“ขอโทษด้วยนะ ฉันกำลังแต่งเพลงอยู่ กริ๊ก”
พูดเองเออเองเสร็จสรรพก็จัดการหยิบสมุดที่แต่งเพลงค้างเอาไว้กับดินสอสองสามแท่งลงกระเป๋าใบโปรดและคว้ากุญแจรถเตรียวตัวออกไปหาที่สงบๆอยู่ เพราะเขารู้ว่าถ้าบอกยัยเด็กปาร์ตี้อะไรนั่นไปว่าเขากำลังทำงาน ยัยเด็กคนนั้นจะต้องตามมาป่วนเขาถึงที่บ้านแน่ๆ
ไม่นานหลังจากขับรถไปเรื่อยๆก็มาเจอเข้ากับ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง อืม~ คนไม่ค่อยเยอะดีแฮะ สงสัยเป็นเพราะเพิ่งจะบ่ายสามโมงกว่าๆแหงๆ แต่ก็ดีแล้วล่ะ คนน้อย สงบดี
เมื่อชายหนุ่มคิดได้ดังนั้นก็จอดรถไว้ที่ที่เขาจัดไว้ให้และสะพายกระเป๋าคู่ใจใบนั้นเดินหาที่นั่งไปเรื่อยๆ จนเจอที่นั่งว่าง แถมยังไม่โดนแดดอีกด้วย ชายหนุ่มจึงตัดสินใจหย่อนตัวลงนั่งทันที
เฮ้อ~ ที่นั่งตรงนี้วิวดีชะมัด ข้างหน้าเป็นสระน้ำขนาดใหญ่ซะด้วย เวลาลมพัดแต่ละทีทำให้รู้สึกสดชื่น และสบายใจขึ้นเยอะเลย:)
“555 ส่งมาเลยๆ”
เสียงใสๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเหมือนจะกำลังเล่นอะไรอยู่กับเพื่อนแน่ ทำเอาชายหนุ่มที่กำลังเคลิ้มกับบรรยากาศแสนสงบ สะดุ้งเฮือก
อ๊ากกกก ความสงบสุขของเขาที่เพิ่งจะพบ เป็นต้องอันตธานหายไปเพราะยัยเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้ ฮึ่ยยย เขาไปหาที่สงบๆที่อื่นก็ได้ว่ะ
หลังจากที่คิดได้แบบนั้น ชายหนุ่มก็รีบยัดของเข้ากระเป๋าและลุกขึ้นยืน ในขณะนั้นเอง ลูกวอลเลย์บอลที่ลอยมาจากไหนก็ไม่รู้พุ่งเข้ากระแทกที่หัวของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง ทำเอาคนที่โดนกระแทกถึงกับเซ และกำลังจะตกลงไปใน สระน้ำ!!
ตู้มมม
“เฮ้ยย (‘o‘) เอ่อ...นาย เป็นไรมากป่ะ?”หญิงสาวที่เป็นคนโยนลูกวอลเลย์บอลกระแทกเข้าที่หัวของชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อมองเห็นว่าเขาโผล่หัวขึ้นมาจากน้ำและกำลังทำหน้าที่พร้มจะกินหัวคนที่ทำเขาอยู่แล้ว
“ฉันไม่เป็นไร - -*”ชายหนุ่มพูดแค่สั้นๆและคว้าสมุดแต่งเพลงของเขาที่หลุดกระเด็นออกมาจากกระเป๋า และลอยแอ้งแม้งอยู่ ฮึ่ยยย นี่เขาจะต้องเขียนมันลงสมุดเล่นใหม่ล่ะสิเนี่ย บ้าเอ๊ย
“เอ่อ...นายรีบขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวฉันช่วย (‘ ‘)”หญิงสาวว่าแล้วยื่นมือไปตรงหน้าชายหนุ่มคนนั้น แต่ชายหนุ่มแค่ปรายตตามองมือนั่นนิดหน่อยและตัดสินใจขึ้นจากสระด้วยตัวเองดีกว่า เพราะยัยคนที่คิดจะช่วยเขาตัวเท่าลูกกระต่าย ขืนเขาออกแรงมากไป ยัยลูกกระต่ายนั่นก็ตกลงมาด้วยอีกคนหรอก
ชายหนุ่มจึงโยนกระเป๋าและสมุดขึ้นบนบก ก่อนจะจับขอบสระเอาไว้และกระโดดขึ้นมาเลย ทำให้น้ำกระเด็นเข้าหน้ายัยลูกกระต่ายหน้ามึนคนนั้นนิดหน่อนล่ะ(มั้ง?) ฮะฮะ แต่หัวตีบลงไปเลยแฮะ :P แต่ช่างเถอะ เขาจะต้องรีบกลับไปอาบน้ำด่วนๆ ตอนนี้มันหนาวสุดๆไปเลย
“เอ่อ...นายอยากให้ฉันเอาไปเป่าให่มั้ย? (‘ ‘)”หญิงสาวพูดแล้วชูสมุดแต่งเพลงของเขาที่เปียกซ่กขึ้น ฮึ่ยย - -^ บ้าเอ๊ย ยิ่งเห็นยิ่งเจ็บใจ เพรายะยลูกกระต่ายหน้ามึนนี่คนเดียวเลยที่ทำให้เขาต้องเปียกม่อล่อกม่อแลกแบบนี้ แถมสมุดกับกระเป๋าหากินของเขายังพลอยเปียกไปด้วยอีก
“ไม่จำเป็น”ชายหนุ่มพูดแค่นั้นและแบมือไปข้างหน้าเพื่อจะขอสมุดคืน แต่เพราะแรงโน้มถ่วงของโลกบ้าคอหอยแครงแมลงภู่อะไรนั่น ทำให้สมุดของเขาต้องแปลงร่าง แยกออกเป็นสองส่วน
“อุ้ยย (‘ ‘;) เอ่อ...นายอยากให้ฉันทำอะไรชดใช้มันมั้ย?”
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับแต่ก้มลงหยิบกระเป๋าสะพายของเขาและคว้าสมุดแต่งเพลงเล่มนั้นออกจากมือของยัยลูกกระต่ายนั่น ก่อนจะรีบจ้ำเท้าหนี ขืนเขายังยืนอยู่ตรงนั้นต่อ อาจจะหงุดหงิดและเผลอทำอะไรบ้าๆยัยลูกกระต่ายหน้ามึนตัวนั่นก็ได้น่ะสิ ขอแค่ให้เขาอยู่อย่างสงบๆก็พอ
....แต่ดูท่า ยัยลูกกระต่ายตัวนั้นไม่ยอมปล่อยให้เป็นอย่างที่เขาคิดน่ะสิ
“นายๆ เดี๋ยวก่อน คือ...ฉันขอชดใช้คืนนายได้มั้ย?”ชายหนุ่มกำลังจะอ้าปากปฏิเสธ แต่ก็ไม่ทันยัยนี่หรอก“นะๆ คือแบบ...ฉันไม่สบายใจอ่ะ”
“ฉันไม่ต้องการ”ชายหนุ่มพูดและรีบเดินหนี แต่...ทำไมยัยลูกกระต่ายหน้ามึนตัวนั้นถึงได้ไม่ยอมปล่อยให้เขาไปซะทีนะ ทั้งๆทีเขาเองก็แสดงออกตัดขาดชัดเจนแบบนั้นนะเนี่ย
“ยู้ดดดดด (‘ ‘;) เอ่อ...คือ ฉันรู้ว่านายรำคาญฉันอ่ะนะ แต่..ฉันอยากจะชดใช้นายจริงๆนะ”ยัยลูกกระต่ายยังคงรบเร้าเขา คราวนี้จะหนีก็คงยาก เพราะเธอคว้าแขนของเขาเอาไว้และวิ่งไปขวางหน้าเขา
แปะ
“ - -^ ฉันจะพูดอีกครั้งเดียวนะว่า ฉัน – ไม่ – ต้อง – การ”ชายหนุ่มคนนั้นยกมือขึ้นวางบนหัวของยัยลูกกระต่ายหน้ามึน และพูดด้วยร้ำเสียงจริงจัง ทำเอายัยลูกกระต่ายตัวนั้นยืนนิ่งไม่ไหวติง แต่กว่าเธอจะรู้สึกตัว เขาก็เดินออกห่างเธอไปไกลพอสมควรแล้วล่ะ
“ฉันชื่อปันปันนะ! ถ้าเจอกันอีกครั้ง ฉันจะชดใช้ให้นายแน่ (‘ ‘ \ /) บ๊ายบายนะ!!”เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะได้ยินสิ่งที่เธอพูดไปหรือป่าว เพราะเขายังคงเดินต่อไป ไม่มีแม้แต่จะหันมาบ๊ายบายกลับเธอเลย
....และใครจะไปรู้ ความจริงแล้ว เขาแอบกลั้นยิ้มในความมึนๆแต่จริงใจของเธอ ฮะฮะ เป็นคนที่แปลกชะมัด เอาเถอะ ถ้าเจอกันอีกครั้ง เธอจะชดใช้คืนเขายังไงกันนะ แต่คิดไปคิดมา เขาจะได้เจอกับยัยลูกกระต่ายหน้ามึนนั่นอีกครั้งหรือป่าวเถอะ :P
ความคิดเห็น