รังเก็บของของจิ้งจอก

ลำดับตอนที่ #34 : กระจกเอริออส

     

  

     ร่างเพรียวเหลือบมองกระจกกรอบฉลุลายอย่างครุ่นคิด มือเรียวเเตะผิวเรียบของกระจกเบาๆ ความเย็นเฉียบของกระจกทำให้หนาวสะท้านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เเต่ฉับพลันนั้นมันก็อุ่นวาบ...พาเขากลับไปยังอดีต..อดีตที่โซเรนฝังกลบไว้ในส่วนลึกของจิตใจตั้งนานเเล้ว..

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

        ความอบอุ่นของอ้อมกอดที่คุ้นเคย รอยยิ้มเเละกลิ่นหอมชวนให้รู้สึกปลอดภัย นั่นคือนิยามที่เด็กชายตัวกินฝันวัยสี่ขวบ มอบให้กับหญิงสาวที่ได้ชื่อว่า 'เเม่' ร่างเล็กวิ่งมาทิ้งตัวในอ้อมกอดของผู้เป็นมารดาก่อนจะหัวเราะคิกคักเพราะถูกอีกฝ่ายระดมจุ๊บเเก้มซ้ายขวา 

'เเม่ฮะ โตขึ้นโซจะเป็นเเบบเเม่ได้มั๊ยฮะ?' คำถามเเสนซื่อถูกเอ่ยขึ้นมา นัยน์ตากลมโตสีมรกตจ้องไปยังดวงตาเปี่ยมเมตตาสีเข้มของผู้เป็นเเม่ 

'ทำไมโซถึงอยากเป็นเเบบเเม่ละ หืม?'รอยยิ้มขบขันเระคนเอ็นดูปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยหวานราวเทพธิดา 

'ก็เเม่น่ะ ทั้งใจดี ฉลาด เเล้วก็มีเพื่อนๆเยอะด้วยครับ โซอยากมีเพื่อนเยอะๆ!' เด็กน้อยตอบเเบบไม่ปิดบัง จนคนเเก่กว่าได้เเต่เปล่งเสียงหัวเราะกังวานใสออกมา 

'ได้สิจ๊ะ...โซของเเม่น่ะ ต้องมีเพื่อนเยอะเเยะเเน่ๆ เลย เพราะลูกน่ะ...ยิ้มสวยมากเลย รู้ตัวมั๊ยจ๊ะ?' คำพูดของเเม่ทำเอาโซเรนยิ้มกว้างก่อนจะกระโดดไปมาอย่างดีใจ ที่ตัวเองจะได้เป็นเหมือนคนที่ตัวเองเคารพรัก บรรยากาศเเห่งความรักลอยอบอวลไปทั่ว น่าเสียดายที่มันคงอยู่ได้ไม่นานนัก....

         โซเรนวัยสิบขวบยืนจ้องมองโลงเเก้วสีใสด้วยเเววตาว่างเปล่า ราวกับเด็กน้อยเห็นโลกทั้งใบพังทลายไปต่อหน้าต่อตา บุคคลที่อยู่ในโลงเเก้วนั้นคือ...เเม่ของเขาเอง หล่อนยังอายุไม่มากเเต่กลับจากไปเร็วอย่างน่าใจหาย ด้วยโรคปริศนาบางอย่างที่จู่ๆ ก็กระชากเอาวิญญาณของเธอไปอย่างไม่มีวันกลับ มือเล็กกำลังจะเอื้อมมือไปเเตะโลงเเก้ว เเต่ทว่า...

'เผี๊ยะ!' มือเล็กถูกสะบัดออกอย่างเเรง โดยชายวัยกลางคนท่าทางมีอำนาจ ผู้เเผ่รังสีกดดันเเละไม่เป็นมิตรออกมาเเบบไม่คิดปิดบัง ผู้ที่ได้ชื่อว่า เป็น 'พ่อ'ของโซเรนเเละเป็นหัวหน้าเผ่าตัวกินฝันคนปัจจุบัน ดวงตาสีเดียวกับโซเรนจ้องมองเด็กชายด้วยความรังเกียจ 

'นี่เเกยังจะกล้าเเตะโลงของเธออีกหรอ! เพราะเเก เเกคนเดียวที่ทำให้เเม่ของเเกตาย!' ตวาดเสียงดังลั่นเเเบบไม่เเคร์สายตาของบรรดาลูกเผ่าที่จ้องมองมา ร่างของโซเรนถูกโยนออกไปจากที่จัดงานอย่างไม่เเยเเส โซเรนเม้มปากเเน่น ไหล่บอบบางสั่นระริก เพราะเขา...เพราะเขาไปเล่นซนถึงในโซนฝันต้องห้ามนั่น ทำให้เเม่ที่ไปตามหาเขา..ต้องตาย โซเรนถอดเเว่นหนาออกเพื่อเช็ดน้ำตาที่ทำให้เลนส์เเว่นพร่ามัว 

'ไอ้ตัวซวย...เอาเเม่กลับคืนมา' เสียงเรียบนิ่งจากเด็กหนุ่มวัยสิบสี่ดังขึ้น 'ซันเรย์' พี่ชายของโซเรนยืนกอดอกอยู่ข้างๆผุู้เป็นบิดา ดวงตาสีเข้มทอดต่ำลงมองน้องชายด้วยสายตาเดียวกับที่ใช้มองเศษขยะหรือสิ่งน่าขยะเเขยง 

'ฮึก..ผม..ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นเเบบนี้นี่! ' น้ำตาของเด็กชายไม่ทำให้คนที่ยืนมองอยู่ใจอ่อนลงได้เลย ทั้งผู้เป็นพ่อเเละพี่ชายก็ต่างหันหลังกลับเข้าไปในงานฝังศพโดยไม่หันกลับมามองร่างของโซเรนที่นั่งกอดเข่าร้องไห้..

.ฉับพลันอ้อมกอดอบอุ่นที่ใกล้เคียงกับของเเม่ก็ทำให้เด็กชายสะดุ้ง ก่อนจะหันไปเจอคนผมสีน้ำเงินดำ  ดวงตาสีมรกตนั่นดูอ่อนโยนจนทำให้โซเรนซุกตัวเข้าหาอย่างหาที่พึ่ง 

'ฉันเป็นน้าของเธอ...ต่อไปนี้ฉันจะดูเเลเธอเอง..โซเรน' สเตลล่าคลี่ยิ้มก่อนจะลูบกลุ่มผมหนุ่มของเด็กชายวัยสิบขวบ เเละนั่นทำให้โซเรนปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น..

      'ดูรูปร่างอ้อนเเอ้นของเจ้านั่นสิ '

       'เเบบนี้น่ะหรอลูกชายคนเล็กของหัวหน้าเผ่า'

       'เเค่เเตะเบาๆ ก็ปลิวเเล้วม---'

    ประโยคของบุคคลที่เกาะกลุ่มนินทาโซเรนยังไม่ทันจบดี ผู้พูดก็กระเด็นไปไกลหลายเมตรด้วยเเรงถีบของเป้าหมายการนินทา โซเรนวัยสิบเจ็ดปีเสยผมสีดำสนิทอย่างหงุดหงิด ดวงตาสีมรกตใต้กรอบเเว่นเหลือบมองอีกสองคนที่เหลือด้วยความไม่เป็นมิตรสุดๆ  สองคนที่ถูกมองรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว 

'เฮ้อ น่าเบื่อชะมัด พอกันที' มือเรียวขยับเนคไทด้วยสีหน้ามึนอึน กระเป๋าเป้ถูกสะพายไว้ ส่วนกระเป๋าเดินทางก็วางพิงขาตัวเอง เพราะต้องใช้มือในการหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเเสล็คสีดำ กดเบอร์ที่คุ้นเคยเเละเอาเเนบหู ไม่นานปลายสายก็รับ 'ฮัลโหลครับน้า ผมสนใจไฮสคูลที่น้าว่า---  ฮาเซลดัดซเทิร์นไฮสคูลน่ะ...'

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    โซเรนถอนมือจากกระจกช้าๆ ก่อนจะยกมือเเตะที่เเก้ม...น้ำตา? นี่เขา...ร้องไห้? ตัวกินฝันหนุ่มขยับยิ้มบางเบา เป็นอดีตที่อยากจะลืมเเละอยากจดจำไว้ในเวลาเดียวกันเเหะ ร่างเพรียวถอยจากกระจกไปสองสามก้าว ก่อนจะโค้งคำนับเป็นการขอบคุณกระจกบานนั้น เเล้วก้าวเดินออกไปจากที่เเห่งนี้ไปเงียบๆ...