รังเก็บของของจิ้งจอก

ลำดับตอนที่ #29 : วันๆของปราการก็งี้เเหละ 1

วันๆของปราการก็งี้เเหละ 1

( Ps.ปราการอยู่ปีสองนะครับตอนนี้)

เสียงนาฬิกาปลุกกรีดเสียงจนดังไปทั่วห้องเล็กๆ หลายร่างที่นอนกันอยู่เริ่มขยับขยุกขยิก ก่อนที่ชายหนุ่มผมสีทองจากการย้อมเเละมีดวงตาคมดุจะ

เดินเข้ามาในห้อง ยู่หน้าเล็กน้อยเมื่อสภาพของเหล่าลูกน้องในเเก็ง มือเรียววางหม้อไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยๆ ซาก(?)ที่นอนอยู่ ใบหน้าขรึมน่าหวาดหวั่นด้วยการเจาะคิ้ว เจาะหู ไม่เข้ากับผ้ากันเปื้อนกระต่ายซัก"ไสตูดไปอาบน้ำได้เเล้วเว้ยไอ้พวกขี้เซา!!!" ปราการกลอกตาก่อนจะตวาดเสียงเข้ม กอดอก-ขมวดคิ้วจ้องบรรดาลูกน้องที่ตื่นขึ้นอย่างทุลักทุเล "บอกว่าวันนี้มีสอบๆ ยังเสือกไปเเดกเหล้ากัน เป็นไงล่ะ! ไปอาบน้ำซะ เเล้วมากินซุปกับน้ำส้ม จะได้สร่างๆ" ประโยคเเข็งกร้าวมีความเป็นห่วงเเละอ่อนโยนปนอยู่อย่างปิดไม่มิด ถึงเเม้คนพูดตั้งใจจะปกปิดมันก็ตาม..

ผ่านไปไม่นานนัก เหล่าลูกน้องคนสนิทก็เดินมาล้อมวงที่โต๊ะอาหาร ปราการตักซุปให้ทุกคนรวมถึงตัวเอง ร่างเพรียวทรุดตัวลงนั่งข้างๆชายผู้ย้อมผมสีฟ้าสดใสเด่นสะดุดตา หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก  เเต่เเมนอย่าบอกใคร จะมุ้งมิ้งกับใครไม่กี่คนหรอก...เช่น..

"ลูกพี่..ผมร้อนอ่ะ เป่่าให้หน่อย" 'เเอมป์'ออเซาะคนหน้าดุ กระพริบตาปริบๆ เพื่อให้ดูน่าเอ็นดู "ไอ้สัส 'ซิน'กูให้ลูกพี่เป่าให้ ไม่ใช่มึง" หันไปเเว้ดใส่ชายหนุ่มหน้าสวยผมบ็อบตัดไสลด์เฉียงดูมีไสตล์ที่เมื่อครู่ยื่นหน้ามาเป่าซุปในช้อนของเเอมป์ 

"กูจะเป่าอ่ะ"คนถูกเเว้ดใส่ยักคิ้วเล็กน้อยก่อนหันไปยิ้มอ้อนปราการ"ไปมหาลัยกันเถอะครับลูกพี่" ปราการกลั้นขำกับมวยคู่เอกประจำวัน ซินกับเเอมป์ทะเลาะกันเเบบนี้ประจำ สร้างสีสันประจำวันให้ได้มากทีเดียว คนย้อมผมทองผุดลุกขึ้นก่อนจะเดินลงไปข้างนอกของหอพัก ยืนรอสารถี

ประจำตัว(?)ที่กว่าจะก้าวเท้าลงมาจากห้องได้นั้นชักช้าอืดอาดเหลือเกิน

"มาช้าชิบหาย"ทำเสียงขุ่นใส่คนมาใหม่ เเต่คนถูกตำหนิกลับยิ้มบางๆ เเล้วขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ ปาร์ครีบซ้อนท้ายอย่างรู้งาน "เมื่อไหร่มึงจะออกรถ หะ จะรอให้เขาสอบจบกันก่อนป่ะ?"กระชากเสียงถามห้วนๆ 

"เพื่อความปลอดภัยของลูกพี่..."คนกัดผมสีขาวยกยิ้มขณะดึงมือคนซ้อนท้ายมาโอบเอวตัวเอง "อ๊ะๆ เอาออก เดินไปเองนะครับลูกพี่" รีบส่ายนิ้วชี้ไปมาเมื่อเห็นว่าลูกพี่ของตน ทำท่าจะเอาเเขนที่โอบรอบเอวตนออก ปราการส่งเสียงชิเเบบขัดใจ กระชับวงเเขนให้เเน่นขึ้นอย่างจำยอมเพราะบิ๊กไบค์ออกตัวไปอย่างรวดเร็ว 

"ขับเร็วเเบบนี้ถ้าเเหกโค้งขึ้นมากูไม่เเปลกใจเลย"สบถออกมาขณะเเนบหน้ากับเเผ่นหลังอีก"มึงตายไวเดี๋ยวสาวๆก็เสียใจพอดีหรอกไอ้ 'ไวท์'"ไวท์เพียงเเค่หัวเราะในลำคอรับคำสบถเพราะเป็นห่วงนั่นเเล้วลดความเร็วลงอยู่ในระดับที่พอดี..อ่า..ลูกพี่ของพวกเขาน่าเเกล้งสุดๆเเล้วล่ะนะ~ 

ไวท์ดับเครื่องบิ๊กไบค์ลงทันทีที่ถึงที่จอดรถของมหาลัยส่วนปาร์คก็รีบปล่อยเเขนที่โอบรอบของลูกน้องผมขาวทันที ถ้าไม่ติดว่าคาวาซากินินจาลูกรักเขาเสียนะ เขาไม่ยอมติดรถมากับไอ้หงอกนี่หรอก! ดวงตาคมดุเหลือบมองรถเฟอรารี่สีเเดงเพลิงที่เเล่นเข้ามาจอด เหล่าลูกน้องสนิทที่เหลืออีกห้าคนลงมาจากรถ ในห้าคนนั้นยังมีซินเเละเเอมป์ด้วย

"ไปสอบกันได้เเล้วไป พวกมึงอ่ะ ชิ่วๆ" โบกไม้โบกมือเหมือนไล่หมาหรือสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ เเต่น้องคนสนิทรู้ดีว่ากิริยาเเบบนี้ก็ทำไปเพราะความเป็นห่วงเช่นเดียวกัน "ถ้าสอบตกขึ้นมาจะไล่โบกเรียงคนเลย..ส่วนมึงมานี่"ขู่ฟ่อใส่ทุกคนก่อนจะลากลูกน้องคนที่เรียนคณะเดียวกันเดินจากไป

ทั้งสองมาถึงหน้าห้องสอบของตึกคณะอย่างฉิวเฉียดน่าเเปลกใจที่คนอย่างปราการนั้นเรียนคณะคหกรรม...เเม้หน้าจะไม่เข้าเลยก็ตาม"ลูกพี่..สู้ๆนะครับ"ชายหนุ่มสวมเเว่นย้อมผมทองเหมือนกันกับปาร์คเอื้อมมือมาลูบหัวลูกพี่ตัวเล็กกว่าอย่างเบาๆก่อนที่จะโดนตีมืออย่างเเรงเเละได้รับตาขวางๆเป็นค่าตอบเเทน "คร้าบๆจะไปสอบเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"'รัส'หัวเราะเบาๆก่อนจะเดินไปประจำโต๊ะสอบโดยมีปราการอวยพรโดยการชูนิ้วกลางเรียวยาวตามหลัง

ร่างเพรียวถอดผ้ากันเปื้อนออกเมื่อได้ยินเสียงหมดเวลาสอบปฎิบัติเเล้ว ชายหนุ่มเดินเอาจานไปวางที่โต๊ะอาจารย์ พร้อมด้วยเเปะชื่อเเละเขียนรหัสนักศึกษาให้เรียบร้อย คนย้อมผมทองเดินสะพายกระเป๋าออกนอกห้องอย่างชิลๆ ไม่เครียดนักกับการสอบทฤษฎีภาคบ่ายที่กำลังจะมาถึง 

เพลงโปรดถูกฮัมเบาๆเพราะอารมณ์ดี เเต่อารมณ์ที่กำลังดีกับขาดห้วงลงเพราะไลน์ที่เด้งขึ้นมา.เป็นไลน์จากลูกน้องปลายเเถวที่ยังเป็นเด็กมัธยมต้น.ปราการคิ้วกระตุกมองข้อความที่ได้รับ ไม่ใช่เพราะลูกน้องคนนั้นส่งข้อความมากวนใจ....ไม่ใช่เลย...เพราะเป็นข้อความเเปลกๆที่

ประสงค์ร้ายอย่างไม่ปิดบังทั้งยังถูกเเนบมาพร้อมรูปลูกน้องม.ต้นถูกรุมซ้อมต่างหาก ร่างเพรียวกำมือถือเเน่นซะจนน่ากลัว เก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงลวกๆ เมื่อพิมพ์ข้อความไปในไลน์กลุ่มเเก๊งเเล้ว...ชายหนุ่มวิ่งไปยังจุดนัดหมายที่ข้อความบอกไว้ว่า...

                                                            'ถ้าไม่อยากให้เด็กนี่ตายคาตีนพวกกู รีบมาตรงหลังตึกคณะวิดวะ  เเละมาคนเดียว'

ปราการหายใจกอบโกยอากาศเข้าไป เสื้อนักศึกษาสีขาวบางชุ่มไปด้วยเหงื่อ ชายหนุ่มกวาดสายตามองรอบ ก่อนที่สัญชาตญาณจะกรีดร้องเตือน.ร่างเพรียวรีบขยับไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว "ปึง!"เมื่อท่อเเป็บเหล็กพลาดเป้าหมาย มันจึงเลยไปปะทะกับกำเเพงตึกอย่างเเรง เจ้าของการโจมตีจิ๊ปากขัดใจ "หลบไวเหมือนเคยเลยนะ ไอ้ปราการ"คนพูดเป็นชายรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าเถื่อนเเละยียวนอ้อนตีนเป็นที่สุด มันพาดท่อเเป็บเหล็กที่ไหล่ซ้าย.เอียงคอไปมาเหมือนปวดเมื่อย ข้างหลังมีลูกสมุนในเสื้อช็อปอีกสิบกว่า

"ดูเหมือนมึงจะเมื่อยนะ...ให้กูนวดให้มั้ย ไอ้ 'สน' ...เเต่เป็นนวดด้วยตีนนะ" ปราการยกยิ้ม มือหยิบบุหรี่มาร์โบโลว์รสโปรดขึ้นมาจุดสูบ รอยยิ้มมาดร้ายกับดวงตาคมดุสร้างบรรยากาศขึ่นมาได้ "เเค่เเข่งรถเเพ้กู ก็กลับบ้านไปดูดนมเเม่เเล้วเลิกงอเเงซะ...เด็กกูอยู่ไหน ตอบ!" ตวาดเสียงกร้าว กำหมัดชกกำเเพงเป็นการขู่ขวัญ ดวงตาขวางเเบบคนอารมณ์เสีย  

"ดวลกับกู..ตัวตัว เเล้วกูจะปล่อยเด็กมึงไปถ้ามึงชนะ.."สนคลี่ยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปเเย่งบุหรี่จากมือคนตัวเล็กกว่ามาสูบ รอยยิ้มยียวนปรากฏขึ้นมาเมื่อได้เห็นกิริยาน่าพอใจจากคู่อริ "เเต่ถ้ากูชนะ....กูขอมึง...กับเเก็งของมึง"พ่นควันสีเทาใส่หน้าปราการ ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นเเละใช้รองเท้าขยี้ 

"เออ! อย่าเสือกขี้โกง กูไม่เอามึงไว้เเน่"ปาร์คชี้หน้าคนหน้าด้านที่ขโมยบุหรี่เขาไปสูบหน้าตาเฉย"มาเริ่มกันเลย!"สนเหยียดยิ้มก่อนจะง้างท่อเเป็บเหล็กในมือขึ้นสูง ก่อนจะวาดลงมา คนย้อมผมทองเพียงเเค่โยกตัวหลบก็พ้นได้สบายๆ ปราการเตะตัดขาสนอย่างเเรง ทำให้คนโดนเตะเสียหลักไปเล็กน้อย ท่อเเป็บเหล็กถูกโยนทิ้งไปเมื่อเห็นว่าไร้ประโยชน์ มีดพกถูกชักขึ้นมาเเทน ปราการบิดข้อมือคนถือมีดเพื่อปลดอาวุธ เเต่อีกฝ่ายไหวตัวทัน กระชากกลุ่มผมสีทองของเขาให้ออกห่างเเล้วออกเเรงเหวี่ยงจนร่างเพรียวเซไปชนกำเเพง สนไม่ปล่อยให้โอกาสนี้สูญเปล่า รีบตามไปบีบคอขาวๆ ของอีกคนด้วยมือหยาบข้างเดียว สนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบว่าคอของปราการดูเรียวเเละเปราะบางกว่าที่คิด ราวกับว่าเเค่ออกเเรงบีบเบาๆ จะเเตกหัก มือหยาบกระชับให้เเน่นขึ้น ปราการเริ่มอ้าปากหอบหายใจเพื่อกอบโกยอากาศขาเรียวเตะไปที่จุดกลางลำตัวของคนบีบคออย่างเเรง สนรีบถอย

ห่างทันที เเละนั่นทำให้ลำคอปราการเป็นอิสระ รอยยิ้มเลื่อนลอยถูกจุดประกายขึ้นมา ดวงตาว่างเปล่าราวกับหลุมดำ นั้นเเผ่จิตสังหารเเละไออันตรายออกมาเต็มเปี่ยม ทำให้เหล่าลูกน้องหลังสนพากันเข่าทรุดเเละคลานหนีวิ่งหนีไม่เป็นท่า เหลือให้ผู้ทำให้ปราการเครื่องติดยืนเหงื่อตกอยู่คนเดียว

"เเหมๆ รุนเเรงจังเลยนะ"หัวเราะเเผ่วเบาขณะเดินไปหยิบท่อเเป็บเหล็กที่ถูกโยนทิ้ง เสียงเหล็กครูดพื้นดังก้องในความเงียบ "อย่างงี้ต้องตอบเเทนมึงเเบบถึงใจซักหน่อย เพราะ เล่น-มา-มาก-พอ เเล้วน่ะนะ ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก !!!!" เน้นทีละคำพร้อมวาดท่อเเป็บไปโดนขาของคู่อริ ผู้ซึ่งตอนนี้ไม่

เหลือรอยยิ้มยียวนบนใบหน้าอีกต่อไป สนไม่เเปลกใจเเล้วว่าทำไมคนตัวเล็กตรงหน้าถึงได้ทรงอิทธิพลเเละสามารถควบคุมเเก็งพร้อมทั้งโลกมืดครึ่งนึงให้ตกอยู่ในกำมืออย่างง่ายดายราวกับปลิดผลไม้จากต้น เเข็งกร้าวเเละนุ่มนวล อ่อนโยนเเละดุดัน โจมตีหนักเเน่นเเละว่องไว สมกับฉายา 'ควีน'ที่เอ่ยเวลาลับหลังปราการ ส่วนต่อหน้าก็.. 'เจ้าชาย' เเต่จะเป็นฉายายามต่อหน้าหรือลับหลังก็เหมาะกับร่างเพรียวในเวลานี้ทั้งนั้น ท่อเเป็บเหล็กถูกง้างขึ้นสูงอีกครั้ง คราวนี้เป้าหมายคือท้ายทอยของสน เเต่สนไม่มีเเรงจะขยับอีกเเล้วเพราะขาเขามันชาเเละไร้เรี่ยวเเรง..

"ไม่ได้กินข้าวตรงเวลาเเล้วโมโหหิวหรือไง"เสียงของคนมาใหม่ดังขึ้นพร้อมกับจับท่อเหล็กไว้ ปราการทำหน้ามุ่ยใส่ชายร่างสูงผิวสีเเทน.ไว้ทรงผมเดดร็อค เเละใบหน้าดูเลยวัยปีสามไปไกลเเล้ว ชายคนนั้นสวมเสื้อช็อปเหมือนกับสน บ่งบอกว่าเขาเรียนคณะวิศวะเช่นกันกับสน "นั่งนิ่งทำเหี้ยไร หนีดิ.ปล่อยเด็กนั่นมาด้วย" สนพยักหน้ารัวๆก่อนจะรีบวิ่งเเบบเซๆจากไป 

"มึงมาขัดจังหวะอีกเเล้วนะไอ้พี่'ลิงค์'"ปราการหมุนท่อเหล็กในมือเล่น หน้างออย่างเด็กถูกขัดใจเวลากำลังเล่นสนุก "กำลังสนุกเลย...อ๊ะ! มึงจะพากูไปไหนไอ้พี่ลิงค์"ร้องอย่างตกใจเมื่อถูกคนเเก่กว่าดึงคอเสื้อขึ้นจนตัวลอยจากพื้น(?)

"ถ้ามึงจะเรียกกูเเบบนั้นก็ไม่ต้องมีคำว่าพี่ก็ได้นะ" ลิงค์ขมวดคิ้วมุ่น "ส่วนคำตอบสำหรับคำถามหลัง...จะพาเด็กโมโหหิวไปเเดกข้าว"ว่าจบก็ดึงคอเสื้ออีกคนตรงไปยังโรงอาหารโดยไม่สนเสียงโวยวายของคนถูกหิ้ว..

ปราการลงจากรถบิ๊กไบค์ของไวท์ทันทีที่ถึงหน้าหอพัก คนอาสามาส่งหัวเราะเบาๆมองตามเเผ่นหลังของคุณหัวหน้าตัวเล็กเเล้วขับบิ๊กไบค์จากไปด้วยภาษามืออวยพร(นิ้วกลาง)ของปราการอีกเช่นเคย คนผมทองเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง บ้านของเขาไกลมหาลัยสุดเลยต้องมาเช่า

ห้องพัก วันดีคืนดีพวกคนในเเก๊งจะมาอาศัยซุกหัวนอนเวลาเมาเกินไปหรือมีปัญหาชีวิต...(?) 

ปาร์คชะงักเมื่อเห็นประตูห้องถูกเปิดไว้ รองเท้าคู่คุ้นตาทำเอาต้องกลอกตาขึ้นฟ้าเเบบเซ็งจิต ร่างเพรียวเดินเข้าไปในห้องเเล้วโยนกระเป๋าลงบนเตียงพร้อมด้วยทิ้งตัวนอน ขณะที่ประตูห้องน้ำเปิดออกมาพอดี 

"มึงไม่ย้ายสำมะโนครัวมาอยู่ที่นี่เลยล่ะ 'สกาย' "เอ่ยเเขวะเจ้าของร่างสูงโปร่งผู้มีมัดกล้ามเเละซิกเเพ็คกระชากใจสาว ผมยาวประบ่ามัดเป็นหางม้า เเละมีรอยเเผลที่ทำให้เขาดูเท่มากกว่าน่ากลัว เจ้าของชื่อพึมพำกลับมาเบาๆว่า 'ก็คิดอยู่' เลยได้ของสมนาคุณเป็นหมอนนุ่มๆที่คุณหัวหน้าตัวเล็ก

ปามาเเน่นอนว่าสกายรับได้เเม้จะไม่หันไปมอง "กูประชดเว้ย" เเยกเขี้ยวใส่คนตกหน้าอึนอย่างขัดใจ ทำไมรับได้วะ! สัสเอ้ย!

"ไปอาบน้ำ"เดือนคณะสถาปัตย์เอ่ยเสียงเรียบก่อนจะโยนผ้าเช็ดตัวคลุมหน้าปราการพอดิบพอดี "ช่วงนี้ฝันร้าย..." ปราการชะงัก อารมณ์โกรธหายไปในพริบตา คนตรงหน้าเป็นเด็กในมูลนิธิ 'พันดารา' เป็นสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ค่อนข้างมีชื่อ ที่สำคัญคือพักหลังสกายชอบฝันประหลาด 

เเม้เจ้าของความฝันจะไม่ยอมบอกก็ตาม เเต่การทำให้ลูกน้องสบายใจ คือหน้าที่ของเขา...เพราะสำหรับเขา...เเก็งมันเป็นครอบครัว..

ใช้เวลาไม่นานนัก ปราการในชุดนอนมุ้งมิ้งก็ดึ๊บขึ้นมาบนเตียงที่สกายนอนหันหลังให้อยู่ ถอนหายใจเบาๆก่อนจะยิ้มออกมา...ถ้าเรียกว่าการกระตุกมุมปากคือยิ้มน่ะนะ

"หลับเเล้วสินะ.."พึมพำเบาๆ ก่อนจะล้มตัวนอนลงบ้าง "ฝันดีผีรอ---เชี่ย!!!"อุทานอย่างตกใจเมื่อคนที่คิดว่าหลับเเล้วหันหน้ามาตวัดเเขนโอบกอดตนเองอย่างรวดเร็ว"สกายฝันร้ายครับ.."อีกคนละเมออกมา "พี่ฝันอย่าตายนะ.."คนโดนกอดขมวดคิ้ว ฝัน? อ๋อ..เขียนฝัน พี่ร่วมมูลนิธิของสกาย...เขาเคยเห็นหลายครั้ง เเละตอนนี้เขียนฝันไปเป็นนักข่าวอาชญากรรมอยู่ทางภาคอีสานเเละคอยดูเเลมูลนิธิพันดาราสาขาที่อยู่ที่นั่น "โอเค...ถือว่ามีเหตุผล...ให้กอดก็ได้"เอื้อมมือไปลูบหัวสกายเบาๆ "ราตรีสวัสดิ์...."ก่อนที่ปราการจะจมสู่ห้วงนินทราทั้งๆที่โดนกอดเเบบนั้น

-END(?)-