ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 จดหมายจากพ่อ
บทที่ 2 จดหมายจากพ่อ
..............................
ผมกลับไปที่ที่เดิมก่อนจะถึงเวลานัดเอาไว้กับเพื่อน โชคดีของผมที่ออกมาโดยไม่เจอกับพวกยัยวิญญาณนั่น แต่ก็ไม่ทำให้ผมได้ดีใจนักหรอก เพราะตอนนี้ผมมีเรื่องที่เศร้ามากกว่านั้นอีก ใช่สิ ผมมันโง่ และบ้าเอามากๆ ที่ไปจูบกับผู้หญิงที่เป็นมนุษย์ แล้วนี่ถ้าเกิดพ่อรู้ มีหวังผมโดนฆ่าตายแน่ๆ ^O^ ฮ้าว! ชักง่วงแล้วสิ พวกนั้นก็ยังไม่มาอีก ป่านนี้คงโดนยัยพวกวิญญาณนั่นวิ่งไล่จับก็เป็นได้ ผมคิดอยู่พลางมองนาฬิกาของตัวเอง เพิ่งจะห้าโมงครึ่งนี่ อีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะมา นอนรอดีกว่า ว่าแล้วผมก็ทิ้งตัวนอนกับพื้นตรงนั้นแหละ -O- ผมก็ค่อยหลับตาลงอย่างช้าๆ โอย! เหนื่อยๆเว๊ย! และผมก็หลับไปไม่รู้ตัว เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่นั้นผมเองก็ไม่ทราบเลยสักนิด ระหว่างที่ผมกำลังฝันหวานว่า ตัวผมเองกำลังจูบกับยัยผู้หญิงนั่น ก็รู้สึกเจ็บที่หัวอย่างแรง เฮ้ย! ใครเขกหัวฟ่ะ เดี๋ยวฆ่าแม่งเลยนิ
\"แหม! นอนหลับสบายดีเหลือเกินนะ ไอ้เพื่อนยาก ลุกขึ้นเร็วสิ! เรนยะเว้ย!\"
ที่แท้ก็เป็นโมอินี่เองที่มาเขกหัวของผม มันนึกว่าเขกหัวผมแล้วจะตื่น แต่เมื่อเห็นว่าผมไม่ตื่นซะที ก็เลยทำท่าจะถีบผม แต่ก็ไม่ถูกตัวผมหรอกนะ เพราะผมลืมตาขึ้นมาเห็นซะก่อน \"ไอ้โมอิ! มันเกินไปนะ! เขกหัวแล้วจะเตะฉันอีก\" ผมด่าโมอิฉอดๆ ก็มันจริงๆนี่นะ เรื่องอะไรที่ผมจะยอมให้มันเขกหัวไปฟรีๆกันละ
\"ก็นายไม่อยากตื่นเองนี่นะ เรนยะ ฉันมาทันปลุกนายก็ดีแล้วนิ\" โมอิพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะผม มันหัวเราะอะไรของมันกัน แค่ผมหลับไปหน่อยเท่านั้นเอง \"หันไปดูข้างๆนู่นไป๊! แล้วนายก็จะรู้ว่าฉันปลุกนายเพราะอะไร\" อะไรของโมอิว่ะ! เอาก็เอา หันก็หัน พอผมหันไปมองตามทิศที่โมอิว่า O_o\" เฮือก! ฝูงวิญญาณผู้หญิง ตะ...ตะ..เต็มไปหมดเลย แถมกำลังลอยมาทางนี้ซะด้วย
\"เอาไงดีต่อละเรนยะ จะรอให้พวกยัยนั่นมาหรือว่าจะหนี\"
คิลถามผม ซึ่งผมไม่ได้คิดอะไรมากจึงตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว \"ก็หนีสิ!! จะรอให้มันปู้ยี้ปู้ยำหรือไง!\" ว่าแล้วผมก็เข้าสู่โหมดแบบพวกกินแล้วชักดาบขึ้นมาใช้ วิ่งหนีแบบไม่ให้พวกยัยนั่นได้ห็นฝุ่นเลยด้วยซ้ำ ส่วนเพื่อนๆของผมที่เหลือนะเหรอ โอ๊ย! ไม่ต้องเป็นห่วงพวกนั้นหรอก พวกนั้นก็วิ่งตามผมแบบไม่ทิ้งฝุ่นเช่นกัน
หลังจากที่วิ่งหนีพวกวิญญาณนั่นได้สำเร็จ ก็พานั่งหอบหายใจอย่างเหนื่อยๆ \"แฮ่ก! แฮ่ก! เรนยะ ...นายวิ่งเร็วชะมัด ไปกินอะไรมาถึงวิ่งโครตเร็วอย่างนี้!\" ทั้งโมอิ และคิลถามพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย แหม! ก็ผมนักวิ่งตัวยงนี่นะ คนอย่างพวกนายไม่มีทางที่จะวิ่งตามผมทันร๊อก! จะโทษก็ควรไปโทษพ่อของผมจะดีกว่านะ เพราะเชื้อสายของพ่อที่เป็นนักวิ่งเก่ามันแรงซะด้วย แต่ก็คงไม่มีทางที่จะไปว่าพ่อผมได้กันหรอกนะ ก็พ่อผมเป็นถึงยมบาลจ้าวแห่งนรกที่ใครๆก็พากันกลัวจนหัวหด แม้แต่ผมที่เป็นลูกด้วยก็ยังรู้สึกกลัวเลย ^^\"
\"ไม่รู้สิ ฉันเร็วมาตั้งแต่เด็กแล้ว โมอิ นายเองก็น่าจะจำได้นี่นะ\"
\"ใครจะไปจำได้กันเล่า! ตั้งแต่เกิดมาก็มีครั้งนี้แหละที่เพิ่งเคยวิ่งแข่งกับนาย\"
โมอิตวาดอย่างไม่พออกพอใจแถมจ้องหน้าผมแบบไม่กระพริบตา ส่วนผมเองก็ไม่ชอบให้คนมาจ้อง ก็เลยจ้องตอบกลับไป O_O ผมกับโมอิแข่งกันจ้องอยู่นานก็รู้สึกขำๆ จึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน \"โถ่เอ๊ย! เล่นอะไรแบบเด็กๆกันอยู่ได้ น่ารำคาญ\" คิลพูดส่ายหน้า
\"ใช่\" ผมหันไปมองเฟร์ย่าที่เพิ่งพูดตะกี้ อ้อ! นี่นายพูดเป็นกับเขาได้ด้วยอย่างนั้นรึเนี่ย \"จริงสิเรนยะ วันนี้นายจับพวกวิญญาณสาวๆ ได้กี่ดวงกันฟ่ะ ...ของฉัน 20 ดวง\" รูนซ์ถามผมพร้อมกับยกขวดสำหรับเก็บวิญญาณขึ้นมาให้ดู ^^\" แย่ละ! ผมลืมเรื่องนี้ไปซะเสียสนิท แต่ก็ไม่เชิงลืมหรอกนะ ผมแค่ได้แต่หนียัยพวกนั่นไปเจอกับผู้หญิงที่เป็นมนุษย์เท่านั้น
\"....ฉัน เอ่อ เก็บไม่ได้สักดวงนะ รูนซ์\" ผมยิ้มแก้เก้ออย่างอายๆ ให้ตายสิ! ผมเป็นถึงลูกของจ้าวแห่งนรกกลับเก็บไม่ได้สักดวง น่าขายขี้ชะมัด! ว่าแล้วรูนซ์ก็เอามือมากุมหน้าผากตัวเองอย่างหมดอารมณ์ \"นายมัวไปทำอะไรอยู่กันแน่ ถึงไม่ได้สักดวงเดียว\"
\"จูบผู้หญิง ^///^\"
\"จูบผู้หญิง!! O_o\"
ทั้งโมอิ รูนซ์ คิล รวมถึงเฟร์ย่าที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ยังต้องหันมาพูดด้วยสีหน้าที่ตกตะลึงกับคำพูดแก้ตัวของผม ก็มันเรื่องจริงนี่ ผมหนีจากพวกนั้นแล้วยังต้องไปเจอกับยัยบ้ากรี๊ดนั่นนิ ^^\" ผมเล่าเหตุการณ์ที่เจอมากับตัวให้ทุกๆคนฟัง ซึ่งเพื่อนผมก็นั่งฟังอย่างสงบก่อนที่จะพยักหน้าอย่างเข้าใจในเรื่องที่ผมเล่า
\"สรุปว่านายทำไปก็เพราะจะปิดปากยัยนั่นใช่ไหมล่า! แหม! นายนี่ไม่เบาเหมือนกันนะ ถ้าเป็นฉันก็จะทำตามเหมือนกันวะ ผู้หญิงอาร๊าย! ปากหอมรสสตอเบอร์รี่ ว่าแต่จูบนั่นหวานมากไหมอ่ะ อยากรู้\"
\"หวานสิโมอิ! แต่ฉันว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอกับยัยนั่นแล้ววะ\" พูดจบผมก็ทำเศร้าทันที TOT ใช่ แม้แต่คำขอโทษก็ยังไม่มีโอกาสเลย เพราะตอนนี้ผมต้องมีภาระที่ต้องจัดการเก็บพวกวิญญาณ ก็เลยไม่มีเวลาที่จะไปหาเธอคนๆนั้นอีก \"เฮ้อ! นายอย่าเศร้าไปนักเลย ฉันว่าไม่แน่นะ บางทีอาจจะได้เจอกันก็ได้\"
\"เจอกัน? ฉันว่าเธอตายไปก่อนจะได้เจอนะสิ\" ผมหันไปพูดกับคิลก่อนที่จะเงยหน้ามองขึ้นท้องฟ้า T_T นี่ก็มืดแล้วด้วย ...มืดแล้วก็ได้เวลากลางคืนที่พวกวิญญาณนั่นจะออกล่าหนุ่มหล่อ ...ล่าหนุ่มหล่อ? เฮ้ย!
\"พวกนายลุกขึ้นเร็ว! เตรียมตัววิ่งกันอีกรอบ\" ผมเกือบลืมไปเสียสนิทเลย เวลากลางคืนนั้นเป็นเวลาที่พวกวิญญาณจะออกมากันมาก โดยเฉพาะพวกวิญญาณโหดๆ นั่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง สงสัยต้องสู้กันทั้งเช้าแน่ ถ้าไม่นับรวมพวกวิญญาณสาวๆนั่นด้วยละนะ ^^\"
\"หา!\"
\"ไม่ต้องหาแล้ว! ดูนู่น แห่มากันเพียบเลย - - พวกแกไม่หนี ฉันไม่รู้ด้วยแล้ว\"
ผมไม่มัวรีรออะไร ติดสปีดวิ่งหนีไปเตรียมหลักพร้อมที่จะสู้กับเจ้าพวกวิญญาณ \"รอด้วยเซ่! เรนยะ\" เสียงตะโกนของเพื่อนที่เพิ่งได้สติดังลั่นไปตลอดทาง เฮือก! ว่าแล้วผมก็ต้องหยุดวิ่งกระทันหันจนเพื่อนๆที่วิ่งตามมาหยุดวิ่งไม่ทัน ทำให้โมอิที่วิ่งช้ากว่าผม เข้ามาชนที่หลังของผม ส่วนคนอื่นนั้นไม่ต้องพูดถึง กระแทกกันเหมือนรถไฟขบวนๆหนึ่งเลยก็ว่าได้
\"เรนยะ! นายหยุดวิ่งทำหาพ่อเหรอ!\"
\"เออ! ก็ใช่นะสิวะ\"
ผมตอบกลับไปแต่ไม่ได้หันหน้ามามองเพื่อนๆ เพราะมีสิ่งที่ทำให้ผมต้องจ้องแถบตาถลนแทนนะสิ - - จดหมาย? จดหมายส่งมาถึงผม หรือว่า - -\" ผมไม่รอช้า รีบกระโดดหยิบจดหมายที่มีปีกลอยได้นั้นลงมา พลางฉีกจดหมายอย่างสั่นๆ พอฉีกเสร็จก็รีบเอากระดาษที่พับอยู่ข้างในนั้นมาคลี่ออกมาด้วยความรวดเร็ว
ถึง เรนยะ ไอ้ลูกรัก
ไอ้ลูกตัวดี! ทำแสบได้เรื่องเลยนะ ใครสั่งให้แกไปจูบกับมนุษย์ฟ่ะ! หา! เรนยะ พ่อรู้นะว่าแกทำไปเพราะหนีพวกวิญญาณนั่น! แต่ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้! ทีหน้าทีหลังห้ามไปทำอีกละ อ้อ! ไหนๆแกก็ไปอยู่บนนู่นแล้วก็หัดทำตัวดีๆละ จริงสิ ยังไม่มีที่ซุกหัวนอนใช่ไหม พ่อจะให้แกไปนอนที่โรงเรียนแล้วกัน เพราะที่โรงเรียนนั่น มีเพื่อนสนิทของพ่ออยู่ด้วย ไม่ต้องเป็นห่วง ไปถึงก็บอกความจริงให้เขารู้เลย แต่พ่อไม่ให้แกได้นอนฟรีๆแน่ แกต้องเข้าไปเรียนที่นั่นด้วย ไม่งั้นพ่อไม่ยอมด้วย! ถ้าแกไม่ทำตามที่พ่อสั่ง แกเตรียมรอโทษที่นรกได้เลยนะ ส่วนเรื่องจับวิญญาณนั่น ก็ยังคงมีต่อไป ห้ามหยุดเข้าใจไหม!! (สั่งพวกเพื่อนๆของแกด้วย ให้ไปเรียนพร้อมๆกับแก ถ้าใครขัดขืน แกจัดการได้เลย)
ปล.โรงเรียนที่จะให้แกไปอยู่ ชื่อว่า โรงเรียนรัตติกาลนะ อย่าลืมนะเว๊ย!
ดาร์ค
(จ้าวแห่งนรก)
พอผมอ่านเนื้อหาข้างในเสร็จ ก็ถึงกับหน้าซีดจนเพื่อนๆพากันกลัว \"พ่อของนายว่ายังไงเหรอ เรนยะ\" ผมได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนๆ ซวยแล้ว ซวยจริงๆ โถ่เว๊ย! เป็นยมฑูตแล้วทำไมต้องไปเรียนหนังสือด้วยฟ่ะ ไอ้พ่อบ้า!
\"พ่อบอกว่าให้พวกเราไปอยู่ที่โรงเรียนของเพื่อนพ่อ แล้วก็สั่งให้เรียนหนังสือด้วย ส่วนเรื่องจับวิญญาณให้ทำตามเหมือนเดิม\"
\"หา! พ่อนายว่าอย่างนั้นเหรอ!!!\"
เพื่อนของผมพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียว ซึ่งในตอนนี้หน้าซีดยิ่งกว่าผมเสียอีก ^^\" ในขณะที่พวกผมกำลังหมกมุ่นเรื่องนี้อยู่ ก็เลยไม่ได้สนใจพวกวิญญาณที่มาเป็นร้อยพันดวง \"ตายซะ! ยมฑูตหน้าละอ่อน\" หนึ่งในนั้นที่เป็นวิญญาณร้ายพูดขึ้นพร้อมกับทิ้งร่างตรงดิ่งมาที่พวกผม หมายจะฆ่าให้ตาย แต่พวกนี้ลืมไปว่า พวกผมไม่ใช่ยมฑูตธรรมดาที่จะถูกฆ่าตายแล้วจะสลายหายไป แล้วอีกอย่างที่พวกมันไม่รู้ก็คือ พวกผมมีพลังที่จะทำลายพวกมันได้เพียงฝ่ามือเดียว ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่ว่าเอาไว้จริงๆ เพียงแค่เฟร์ย่าสะบัดมือครั้งหนึ่ง พวกนั้นก็กลับกลายร่างเป็นดวงไฟ และถูกดูดเข้าไปในขวดเก็บวิญญาณของรูนซ์ที่เปิดเตรียมรอเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
\"ใช่ พ่อบอกฉันมาอย่างนั้น\" ผมพูดอย่างเหนื่อยอ่อน -*- นี่ผมไม่มีวันที่จะหนีพ้นพ่อของตัวเองไปได้เลยสักวันงั้นหรือเนี่ย เพิ่งขึ้นมาบนโลกก็โดนว่าซะแล้ว \"เอาล่ะ นี่ก็มืดแล้ว ฉันว่าพวกเราไปโรงเรียนนั่นกันเถอะ\" T_T ผมพูดพลางพับเก็บจดหมายนั่นลงกระเป๋า เฮ้อ! ไปก็ไปวะ ดีกว่าไม่มีที่ซุกหัวนอน ซึ่งเพื่อนๆผมก็ไม่ได้ว่าอะไร จึงได้แต่ผงกหัวแทนคำพูด ช่วยไม่ได้ละนะ ยังไงก็ตามใจพ่อที่แสนน่ากลัวไปก่อนแล้วกัน ว่าแล้วพวกผมก็พากันเดินไปยังโรงเรียนที่พ่อของผมบอกเอาไว้
......................
จบ บทที่ 2 จดหมายจากพ่อ
..............................
ผมกลับไปที่ที่เดิมก่อนจะถึงเวลานัดเอาไว้กับเพื่อน โชคดีของผมที่ออกมาโดยไม่เจอกับพวกยัยวิญญาณนั่น แต่ก็ไม่ทำให้ผมได้ดีใจนักหรอก เพราะตอนนี้ผมมีเรื่องที่เศร้ามากกว่านั้นอีก ใช่สิ ผมมันโง่ และบ้าเอามากๆ ที่ไปจูบกับผู้หญิงที่เป็นมนุษย์ แล้วนี่ถ้าเกิดพ่อรู้ มีหวังผมโดนฆ่าตายแน่ๆ ^O^ ฮ้าว! ชักง่วงแล้วสิ พวกนั้นก็ยังไม่มาอีก ป่านนี้คงโดนยัยพวกวิญญาณนั่นวิ่งไล่จับก็เป็นได้ ผมคิดอยู่พลางมองนาฬิกาของตัวเอง เพิ่งจะห้าโมงครึ่งนี่ อีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะมา นอนรอดีกว่า ว่าแล้วผมก็ทิ้งตัวนอนกับพื้นตรงนั้นแหละ -O- ผมก็ค่อยหลับตาลงอย่างช้าๆ โอย! เหนื่อยๆเว๊ย! และผมก็หลับไปไม่รู้ตัว เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่นั้นผมเองก็ไม่ทราบเลยสักนิด ระหว่างที่ผมกำลังฝันหวานว่า ตัวผมเองกำลังจูบกับยัยผู้หญิงนั่น ก็รู้สึกเจ็บที่หัวอย่างแรง เฮ้ย! ใครเขกหัวฟ่ะ เดี๋ยวฆ่าแม่งเลยนิ
\"แหม! นอนหลับสบายดีเหลือเกินนะ ไอ้เพื่อนยาก ลุกขึ้นเร็วสิ! เรนยะเว้ย!\"
ที่แท้ก็เป็นโมอินี่เองที่มาเขกหัวของผม มันนึกว่าเขกหัวผมแล้วจะตื่น แต่เมื่อเห็นว่าผมไม่ตื่นซะที ก็เลยทำท่าจะถีบผม แต่ก็ไม่ถูกตัวผมหรอกนะ เพราะผมลืมตาขึ้นมาเห็นซะก่อน \"ไอ้โมอิ! มันเกินไปนะ! เขกหัวแล้วจะเตะฉันอีก\" ผมด่าโมอิฉอดๆ ก็มันจริงๆนี่นะ เรื่องอะไรที่ผมจะยอมให้มันเขกหัวไปฟรีๆกันละ
\"ก็นายไม่อยากตื่นเองนี่นะ เรนยะ ฉันมาทันปลุกนายก็ดีแล้วนิ\" โมอิพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะผม มันหัวเราะอะไรของมันกัน แค่ผมหลับไปหน่อยเท่านั้นเอง \"หันไปดูข้างๆนู่นไป๊! แล้วนายก็จะรู้ว่าฉันปลุกนายเพราะอะไร\" อะไรของโมอิว่ะ! เอาก็เอา หันก็หัน พอผมหันไปมองตามทิศที่โมอิว่า O_o\" เฮือก! ฝูงวิญญาณผู้หญิง ตะ...ตะ..เต็มไปหมดเลย แถมกำลังลอยมาทางนี้ซะด้วย
\"เอาไงดีต่อละเรนยะ จะรอให้พวกยัยนั่นมาหรือว่าจะหนี\"
คิลถามผม ซึ่งผมไม่ได้คิดอะไรมากจึงตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว \"ก็หนีสิ!! จะรอให้มันปู้ยี้ปู้ยำหรือไง!\" ว่าแล้วผมก็เข้าสู่โหมดแบบพวกกินแล้วชักดาบขึ้นมาใช้ วิ่งหนีแบบไม่ให้พวกยัยนั่นได้ห็นฝุ่นเลยด้วยซ้ำ ส่วนเพื่อนๆของผมที่เหลือนะเหรอ โอ๊ย! ไม่ต้องเป็นห่วงพวกนั้นหรอก พวกนั้นก็วิ่งตามผมแบบไม่ทิ้งฝุ่นเช่นกัน
หลังจากที่วิ่งหนีพวกวิญญาณนั่นได้สำเร็จ ก็พานั่งหอบหายใจอย่างเหนื่อยๆ \"แฮ่ก! แฮ่ก! เรนยะ ...นายวิ่งเร็วชะมัด ไปกินอะไรมาถึงวิ่งโครตเร็วอย่างนี้!\" ทั้งโมอิ และคิลถามพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย แหม! ก็ผมนักวิ่งตัวยงนี่นะ คนอย่างพวกนายไม่มีทางที่จะวิ่งตามผมทันร๊อก! จะโทษก็ควรไปโทษพ่อของผมจะดีกว่านะ เพราะเชื้อสายของพ่อที่เป็นนักวิ่งเก่ามันแรงซะด้วย แต่ก็คงไม่มีทางที่จะไปว่าพ่อผมได้กันหรอกนะ ก็พ่อผมเป็นถึงยมบาลจ้าวแห่งนรกที่ใครๆก็พากันกลัวจนหัวหด แม้แต่ผมที่เป็นลูกด้วยก็ยังรู้สึกกลัวเลย ^^\"
\"ไม่รู้สิ ฉันเร็วมาตั้งแต่เด็กแล้ว โมอิ นายเองก็น่าจะจำได้นี่นะ\"
\"ใครจะไปจำได้กันเล่า! ตั้งแต่เกิดมาก็มีครั้งนี้แหละที่เพิ่งเคยวิ่งแข่งกับนาย\"
โมอิตวาดอย่างไม่พออกพอใจแถมจ้องหน้าผมแบบไม่กระพริบตา ส่วนผมเองก็ไม่ชอบให้คนมาจ้อง ก็เลยจ้องตอบกลับไป O_O ผมกับโมอิแข่งกันจ้องอยู่นานก็รู้สึกขำๆ จึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน \"โถ่เอ๊ย! เล่นอะไรแบบเด็กๆกันอยู่ได้ น่ารำคาญ\" คิลพูดส่ายหน้า
\"ใช่\" ผมหันไปมองเฟร์ย่าที่เพิ่งพูดตะกี้ อ้อ! นี่นายพูดเป็นกับเขาได้ด้วยอย่างนั้นรึเนี่ย \"จริงสิเรนยะ วันนี้นายจับพวกวิญญาณสาวๆ ได้กี่ดวงกันฟ่ะ ...ของฉัน 20 ดวง\" รูนซ์ถามผมพร้อมกับยกขวดสำหรับเก็บวิญญาณขึ้นมาให้ดู ^^\" แย่ละ! ผมลืมเรื่องนี้ไปซะเสียสนิท แต่ก็ไม่เชิงลืมหรอกนะ ผมแค่ได้แต่หนียัยพวกนั่นไปเจอกับผู้หญิงที่เป็นมนุษย์เท่านั้น
\"....ฉัน เอ่อ เก็บไม่ได้สักดวงนะ รูนซ์\" ผมยิ้มแก้เก้ออย่างอายๆ ให้ตายสิ! ผมเป็นถึงลูกของจ้าวแห่งนรกกลับเก็บไม่ได้สักดวง น่าขายขี้ชะมัด! ว่าแล้วรูนซ์ก็เอามือมากุมหน้าผากตัวเองอย่างหมดอารมณ์ \"นายมัวไปทำอะไรอยู่กันแน่ ถึงไม่ได้สักดวงเดียว\"
\"จูบผู้หญิง ^///^\"
\"จูบผู้หญิง!! O_o\"
ทั้งโมอิ รูนซ์ คิล รวมถึงเฟร์ย่าที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ยังต้องหันมาพูดด้วยสีหน้าที่ตกตะลึงกับคำพูดแก้ตัวของผม ก็มันเรื่องจริงนี่ ผมหนีจากพวกนั้นแล้วยังต้องไปเจอกับยัยบ้ากรี๊ดนั่นนิ ^^\" ผมเล่าเหตุการณ์ที่เจอมากับตัวให้ทุกๆคนฟัง ซึ่งเพื่อนผมก็นั่งฟังอย่างสงบก่อนที่จะพยักหน้าอย่างเข้าใจในเรื่องที่ผมเล่า
\"สรุปว่านายทำไปก็เพราะจะปิดปากยัยนั่นใช่ไหมล่า! แหม! นายนี่ไม่เบาเหมือนกันนะ ถ้าเป็นฉันก็จะทำตามเหมือนกันวะ ผู้หญิงอาร๊าย! ปากหอมรสสตอเบอร์รี่ ว่าแต่จูบนั่นหวานมากไหมอ่ะ อยากรู้\"
\"หวานสิโมอิ! แต่ฉันว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอกับยัยนั่นแล้ววะ\" พูดจบผมก็ทำเศร้าทันที TOT ใช่ แม้แต่คำขอโทษก็ยังไม่มีโอกาสเลย เพราะตอนนี้ผมต้องมีภาระที่ต้องจัดการเก็บพวกวิญญาณ ก็เลยไม่มีเวลาที่จะไปหาเธอคนๆนั้นอีก \"เฮ้อ! นายอย่าเศร้าไปนักเลย ฉันว่าไม่แน่นะ บางทีอาจจะได้เจอกันก็ได้\"
\"เจอกัน? ฉันว่าเธอตายไปก่อนจะได้เจอนะสิ\" ผมหันไปพูดกับคิลก่อนที่จะเงยหน้ามองขึ้นท้องฟ้า T_T นี่ก็มืดแล้วด้วย ...มืดแล้วก็ได้เวลากลางคืนที่พวกวิญญาณนั่นจะออกล่าหนุ่มหล่อ ...ล่าหนุ่มหล่อ? เฮ้ย!
\"พวกนายลุกขึ้นเร็ว! เตรียมตัววิ่งกันอีกรอบ\" ผมเกือบลืมไปเสียสนิทเลย เวลากลางคืนนั้นเป็นเวลาที่พวกวิญญาณจะออกมากันมาก โดยเฉพาะพวกวิญญาณโหดๆ นั่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง สงสัยต้องสู้กันทั้งเช้าแน่ ถ้าไม่นับรวมพวกวิญญาณสาวๆนั่นด้วยละนะ ^^\"
\"หา!\"
\"ไม่ต้องหาแล้ว! ดูนู่น แห่มากันเพียบเลย - - พวกแกไม่หนี ฉันไม่รู้ด้วยแล้ว\"
ผมไม่มัวรีรออะไร ติดสปีดวิ่งหนีไปเตรียมหลักพร้อมที่จะสู้กับเจ้าพวกวิญญาณ \"รอด้วยเซ่! เรนยะ\" เสียงตะโกนของเพื่อนที่เพิ่งได้สติดังลั่นไปตลอดทาง เฮือก! ว่าแล้วผมก็ต้องหยุดวิ่งกระทันหันจนเพื่อนๆที่วิ่งตามมาหยุดวิ่งไม่ทัน ทำให้โมอิที่วิ่งช้ากว่าผม เข้ามาชนที่หลังของผม ส่วนคนอื่นนั้นไม่ต้องพูดถึง กระแทกกันเหมือนรถไฟขบวนๆหนึ่งเลยก็ว่าได้
\"เรนยะ! นายหยุดวิ่งทำหาพ่อเหรอ!\"
\"เออ! ก็ใช่นะสิวะ\"
ผมตอบกลับไปแต่ไม่ได้หันหน้ามามองเพื่อนๆ เพราะมีสิ่งที่ทำให้ผมต้องจ้องแถบตาถลนแทนนะสิ - - จดหมาย? จดหมายส่งมาถึงผม หรือว่า - -\" ผมไม่รอช้า รีบกระโดดหยิบจดหมายที่มีปีกลอยได้นั้นลงมา พลางฉีกจดหมายอย่างสั่นๆ พอฉีกเสร็จก็รีบเอากระดาษที่พับอยู่ข้างในนั้นมาคลี่ออกมาด้วยความรวดเร็ว
ถึง เรนยะ ไอ้ลูกรัก
ไอ้ลูกตัวดี! ทำแสบได้เรื่องเลยนะ ใครสั่งให้แกไปจูบกับมนุษย์ฟ่ะ! หา! เรนยะ พ่อรู้นะว่าแกทำไปเพราะหนีพวกวิญญาณนั่น! แต่ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้! ทีหน้าทีหลังห้ามไปทำอีกละ อ้อ! ไหนๆแกก็ไปอยู่บนนู่นแล้วก็หัดทำตัวดีๆละ จริงสิ ยังไม่มีที่ซุกหัวนอนใช่ไหม พ่อจะให้แกไปนอนที่โรงเรียนแล้วกัน เพราะที่โรงเรียนนั่น มีเพื่อนสนิทของพ่ออยู่ด้วย ไม่ต้องเป็นห่วง ไปถึงก็บอกความจริงให้เขารู้เลย แต่พ่อไม่ให้แกได้นอนฟรีๆแน่ แกต้องเข้าไปเรียนที่นั่นด้วย ไม่งั้นพ่อไม่ยอมด้วย! ถ้าแกไม่ทำตามที่พ่อสั่ง แกเตรียมรอโทษที่นรกได้เลยนะ ส่วนเรื่องจับวิญญาณนั่น ก็ยังคงมีต่อไป ห้ามหยุดเข้าใจไหม!! (สั่งพวกเพื่อนๆของแกด้วย ให้ไปเรียนพร้อมๆกับแก ถ้าใครขัดขืน แกจัดการได้เลย)
ปล.โรงเรียนที่จะให้แกไปอยู่ ชื่อว่า โรงเรียนรัตติกาลนะ อย่าลืมนะเว๊ย!
ดาร์ค
(จ้าวแห่งนรก)
พอผมอ่านเนื้อหาข้างในเสร็จ ก็ถึงกับหน้าซีดจนเพื่อนๆพากันกลัว \"พ่อของนายว่ายังไงเหรอ เรนยะ\" ผมได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนๆ ซวยแล้ว ซวยจริงๆ โถ่เว๊ย! เป็นยมฑูตแล้วทำไมต้องไปเรียนหนังสือด้วยฟ่ะ ไอ้พ่อบ้า!
\"พ่อบอกว่าให้พวกเราไปอยู่ที่โรงเรียนของเพื่อนพ่อ แล้วก็สั่งให้เรียนหนังสือด้วย ส่วนเรื่องจับวิญญาณให้ทำตามเหมือนเดิม\"
\"หา! พ่อนายว่าอย่างนั้นเหรอ!!!\"
เพื่อนของผมพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียว ซึ่งในตอนนี้หน้าซีดยิ่งกว่าผมเสียอีก ^^\" ในขณะที่พวกผมกำลังหมกมุ่นเรื่องนี้อยู่ ก็เลยไม่ได้สนใจพวกวิญญาณที่มาเป็นร้อยพันดวง \"ตายซะ! ยมฑูตหน้าละอ่อน\" หนึ่งในนั้นที่เป็นวิญญาณร้ายพูดขึ้นพร้อมกับทิ้งร่างตรงดิ่งมาที่พวกผม หมายจะฆ่าให้ตาย แต่พวกนี้ลืมไปว่า พวกผมไม่ใช่ยมฑูตธรรมดาที่จะถูกฆ่าตายแล้วจะสลายหายไป แล้วอีกอย่างที่พวกมันไม่รู้ก็คือ พวกผมมีพลังที่จะทำลายพวกมันได้เพียงฝ่ามือเดียว ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่ว่าเอาไว้จริงๆ เพียงแค่เฟร์ย่าสะบัดมือครั้งหนึ่ง พวกนั้นก็กลับกลายร่างเป็นดวงไฟ และถูกดูดเข้าไปในขวดเก็บวิญญาณของรูนซ์ที่เปิดเตรียมรอเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
\"ใช่ พ่อบอกฉันมาอย่างนั้น\" ผมพูดอย่างเหนื่อยอ่อน -*- นี่ผมไม่มีวันที่จะหนีพ้นพ่อของตัวเองไปได้เลยสักวันงั้นหรือเนี่ย เพิ่งขึ้นมาบนโลกก็โดนว่าซะแล้ว \"เอาล่ะ นี่ก็มืดแล้ว ฉันว่าพวกเราไปโรงเรียนนั่นกันเถอะ\" T_T ผมพูดพลางพับเก็บจดหมายนั่นลงกระเป๋า เฮ้อ! ไปก็ไปวะ ดีกว่าไม่มีที่ซุกหัวนอน ซึ่งเพื่อนๆผมก็ไม่ได้ว่าอะไร จึงได้แต่ผงกหัวแทนคำพูด ช่วยไม่ได้ละนะ ยังไงก็ตามใจพ่อที่แสนน่ากลัวไปก่อนแล้วกัน ว่าแล้วพวกผมก็พากันเดินไปยังโรงเรียนที่พ่อของผมบอกเอาไว้
......................
จบ บทที่ 2 จดหมายจากพ่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น