ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ ๒ (อัพ 15%)
บทที่ ๒
......................
โบราณกล่าวว่าเอาไว้ว่า อย่าไว้ใจผู้ชายให้มันมากนักและมันก็เป็นจริงอย่างที่ว่า...แค่เผลอตัวนิดเดียวก็โดนฉวยจูบไปซะได้ แถมจูบนั่นก็เป็นจูบแรกของสาวน้อยคนหนึ่งซึ่งก็คือตัวฉันเองนี่แหละ หลังจากที่สลบไปนาน..ฉันก็เริ่มรู้สึกตัวและพอลืมตาขึ้นมาก็เห็นร่างสูงคุ้นตากำลังนั่งหลับสับผงกอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง
"...อีตาบ้าเอ๊ย! จูบคนอื่นเค้าไม่พอแล้วยังหน้าด้านมาให้เราเห็นอีกอยู่ได้"
ถึงบ่นไปมันเท่านั้นแหละ ก็คนที่ฉันว่าอยู่นั้นมันกำลังหลับปุ๋ยคาเก้าอี้อยู่อย่างสบายอกสบายใจนะสิ!
ด้วยความหงุดหงิดที่ไม่อยากจะเห็นหน้าก็เลยหาทางลุกจากเตียงนี่และออกไปจากห้องอย่างเงียบที่สุด แต่มันก็ไม่เป็นดั่งที่คาดคิดเอาไว้ ทันทีที่ได้ก้าวเท้าลงจากเตียงเพียงก้าวเดียว...เสียงของคนที่ไม่อยากให้ตื่นก็ดังขึ้น
"ถึงจะตื่นแล้ว..ก็ไม่ควรรีบลงจากเตียงนะพิราวรรณ"
"นายเป็นพ่อฉันหรือไงกฤษ ถึงสั่งฉันอยู่ได้นั่นแหละ" ฉันพูดพลางจ้องตาของกฤษเขม็ง "เปล่า! ฉันแค่ทำตามหน้าที่ที่อีริคสั่งเท่านั้น"
ร่างสูงเพยิดไหล่ทั้งสองข้างขึ้นก่อนที่จะกล่าวอะไรออกมาอีก "ฉันขอโทษด้วยนะที่ทำให้เธอต้องลำบากใจ"
"ลำบากใจ?" ฉันทวนคำพูดพร้อมกับคิดในใจอยู่ชั่วครู่ว่ากฤษกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ "...อ๋อ! แน่ละสิก็นายจูบฉันนี่! ฉันนะไม่เพียงแค่ลำบากใจอย่างเดียวแถมเกลียดขี้หน้านายเป็นร้อยๆเท่าเลยด้วยซ้ำ"
แทนที่อีกฝ่ายจะโต้เถียงกลับเหมือนคราวก่อนๆ แต่นี่กลับนั่งปิดปากเงียบไม่พูดไม่จาอะไรเลย...เฮ้อ! นี่ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวไปรึเปล่านะ? เค้าอุตส่าห์ขอโทษแล้วก็น่าจะให้อภัยไปซะหมดๆเรื่อง
"เอาเถอะ เรื่องจูบนั่นฉันยอมยกโทษให้ละกัน"
ปล.ยังมีอีกต่อ
......................
โบราณกล่าวว่าเอาไว้ว่า อย่าไว้ใจผู้ชายให้มันมากนักและมันก็เป็นจริงอย่างที่ว่า...แค่เผลอตัวนิดเดียวก็โดนฉวยจูบไปซะได้ แถมจูบนั่นก็เป็นจูบแรกของสาวน้อยคนหนึ่งซึ่งก็คือตัวฉันเองนี่แหละ หลังจากที่สลบไปนาน..ฉันก็เริ่มรู้สึกตัวและพอลืมตาขึ้นมาก็เห็นร่างสูงคุ้นตากำลังนั่งหลับสับผงกอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง
"...อีตาบ้าเอ๊ย! จูบคนอื่นเค้าไม่พอแล้วยังหน้าด้านมาให้เราเห็นอีกอยู่ได้"
ถึงบ่นไปมันเท่านั้นแหละ ก็คนที่ฉันว่าอยู่นั้นมันกำลังหลับปุ๋ยคาเก้าอี้อยู่อย่างสบายอกสบายใจนะสิ!
ด้วยความหงุดหงิดที่ไม่อยากจะเห็นหน้าก็เลยหาทางลุกจากเตียงนี่และออกไปจากห้องอย่างเงียบที่สุด แต่มันก็ไม่เป็นดั่งที่คาดคิดเอาไว้ ทันทีที่ได้ก้าวเท้าลงจากเตียงเพียงก้าวเดียว...เสียงของคนที่ไม่อยากให้ตื่นก็ดังขึ้น
"ถึงจะตื่นแล้ว..ก็ไม่ควรรีบลงจากเตียงนะพิราวรรณ"
"นายเป็นพ่อฉันหรือไงกฤษ ถึงสั่งฉันอยู่ได้นั่นแหละ" ฉันพูดพลางจ้องตาของกฤษเขม็ง "เปล่า! ฉันแค่ทำตามหน้าที่ที่อีริคสั่งเท่านั้น"
ร่างสูงเพยิดไหล่ทั้งสองข้างขึ้นก่อนที่จะกล่าวอะไรออกมาอีก "ฉันขอโทษด้วยนะที่ทำให้เธอต้องลำบากใจ"
"ลำบากใจ?" ฉันทวนคำพูดพร้อมกับคิดในใจอยู่ชั่วครู่ว่ากฤษกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ "...อ๋อ! แน่ละสิก็นายจูบฉันนี่! ฉันนะไม่เพียงแค่ลำบากใจอย่างเดียวแถมเกลียดขี้หน้านายเป็นร้อยๆเท่าเลยด้วยซ้ำ"
แทนที่อีกฝ่ายจะโต้เถียงกลับเหมือนคราวก่อนๆ แต่นี่กลับนั่งปิดปากเงียบไม่พูดไม่จาอะไรเลย...เฮ้อ! นี่ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวไปรึเปล่านะ? เค้าอุตส่าห์ขอโทษแล้วก็น่าจะให้อภัยไปซะหมดๆเรื่อง
"เอาเถอะ เรื่องจูบนั่นฉันยอมยกโทษให้ละกัน"
ปล.ยังมีอีกต่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น