คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : เมืองอวานี
12 ปีผ่านไป
“น้าชาร์ลอท แป้งที่หนูเพิ่งซื้อมาให้เอาไปวางไว้ตรงไหนคะ?” ฉันพูดพร้อมกับถือถุงแป้งสาลีที่ซื้อมาจากตลาดแล้วเดินเข้าบ้านไป
“โอ้ยยย หนักชะมัดยาก-3-” ฉันได้แต่บ่นพึมพำอยู่คนเดียว ไม่คิดจะต่อว่าน้าชาร์ลอทเลย เพราะว่าน้าชาร์ลอทมีพระคุณกับฉันมาก เพราะน้าทำให้ฉันมีชีวิตรอดอยู่จนถึงทุกวันนี้ เพราะถ้าน้าไม่พาฉันวิ่งหนีไปจากที่ตรงนั้น ฉันคงถูกไฟเผาไหม้ตายตามพ่อแม่ไปอย่างแน่นอน จากวันนั้นถึงตอนนี้ก็ผ่านไป 12 ปีแล้ว แต่เหตุการณ์นั้นมันยังทำให้ฉันนึกถึงอยู่ตลอดเวลา จนราวกับว่าเหตุการณ์นี้เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
“เอาวางไว้ตรงโต๊ะในห้องครัวก่อนแล้วเฮเลนมาช่วยน้าอบขนมปังแทนที” น้าชาร์ลอทพูดพร้อมกับถอดถุงมือ แล้วก็เดินไปในร้านเบเกอรี่
“ค่ะ” ฉันเดินเอาแป้งสาลีไปวางไว้บนโต๊ะของห้องครัว แล้วก็เดินไปหยิบถุงมือและชุดผ้ากันเปื้อนของตัวเองมาใส่
“เฮ้อออ” ฉันถอนหายใจอย่างนี้เป็นประจำ อยู่เฉยๆทีไรแล้วทำให้นึกถึงเรื่องในอดีต ตอนนี้ฉันอายุ 20 ปีแล้วละ หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้นน้าชาร์ลอทก็พาฉันมาอยู่อีกบ้านของเธอที่เมืองอวานี แล้วเราก็เปิดร้านเบเกอรี่ด้วยกัน น้าชาร์ลอทเปรียบเสมือนเป็นน้าของฉันจริงๆเลยละเขาดูแลฉันเป็นอย่างดีมาโดยตลอด แม้บ้างครั้งฉันจะรู้สึกว่าตัวเองถูกเอารัดเอาเปรียบบ้างก็ตาม -_-
“เฮเลน ขนมปังใช้ได้หรือยังจ๊ะ?” น้าชาร์ลอทตะโกนถามฉันจากหน้าร้านเบเกอรี่ ส่วนฉันก็เปิดฝาเตาแล้วดูขนมปัง
“โหยยย ขนมปังน่ากินชะมัด*0*” ฉันบ่นพึมพำ แล้วก็ยกถาดขนมปังออกมา
“ใช้ได้แล้วค่ะ จะให้เอาไปวางไว้ตรงหน้าร้านเลยไหมคะ?” ฉันยกมาวางไว้บนโต๊ะก่อน เพราะถาดขนมปังมันยังร้อนอยู่
“จ้า ยกมาเลยจ้ะ” น้าชาร์ลอทก็ตะโกนอีกตามเคย ฉันยกถาดขนมปังที่แสนจะน่ากิน แล้วเดินออกไปวาง จัดเรียงให้สวยงามอยู่ตรงหน้าร้าน พอฉันทำเสร็จ ฉันก็หันไปมองร้านดอกไม้ที่ตั้งอยู่ข้างๆร้านของฉัน ฉันชอบดอกคาร์เนชั่นสีแดงมากๆเลยละ เพราะมันเหมือนกับเปลวเพลิงในวันนั้น
“เฮเลน เข้ามากินข้าวกันได้แล้วจ้ะ” น้าชาร์ลอทตะโกนบอกฉันที่กำลังยืนเหม่อลอยมองดอกคาร์เนชั่นสีแดงอยู่
“ห้ะ อ่อ จะเข้าไปแล้วค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับสลัดความคิดเรื่องในวันนั้นทิ้งไปซะ
“นี่จ้ะ เฮเลน วันนี้น้ามีเมดิเตอเรเนียคีซ* ของโปรดของเฮเลนด้วยนะ” น้าชาร์ลอทพูดพร้อมยกอาหารมาเสริฟให้ที่โต๊ะ
“โหหห ขอบคุณน้าชาร์ลอทมากเลยนะคะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้ม และก็เริ่มตักเมดิเตอเรเนียคีซมากิน
“ไม่เป็นไรจ้ะ” น้าชาร์ลอทตอบกลับพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้ฉัน
“เอ้อนี่ก็ใกล้จะถึงวันเกิดของเฮเลนแล้วนี่ หนูอยากได้อะไรไหม?” น้าชาร์ลอทถาม
“อ่อ หนูไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะ ปกติหนูก็ไม่เคยฉลองวันเกิดตัวเองอยู่แล้ว” ฉันพูดพร้อมกับส่งยิ้มแหยๆไปให้น้าชาร์ลอท ซึ่งมันก็จริงนี่ ฉันไม่เคยตื่นเต้นกับวันเกิดของตัวเองอยู่แล้ว มันดูกลายเป็นวันธรรมดาวันหนึ่งที่พอครบปีก็ผ่านมาและก็ผ่านไป
“แต่น้ามีของขวัญจะให้หนูนะจ้ะ” น้าชาร์ลอทพูดแล้วก็ยิ้มแบบมีเลศนัย
“ของขวัญอะไรหรอคะ?” ฉันทำหน้าแหยๆใส่น้าชาร์ลอท เพราะฉันคิดว่าของขวัญที่น้าจะให้คงไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่นอน
“เราจะกลับไปอยู่ที่เหมือนเทอเรนกันจ้ะ”
เพล้งงง... ฉันเผลอทำจานตกแตกไปอย่างไม่ตั้งใจ ฉันตกใจกับคำพูดของน้าชาร์ลอท ฉันนั่งเงียบไปสักพักแล้วก็ก้มเก็บเศษจานที่ตกอยู่ใต้โต๊ะ
“เฮเลนเป็นอะไรหรือเปล่าลูก?” น้าชาร์ลอทพูดด้วยความตกใจกับเสียงจานที่ตกแตกแล้วก็ลุกขึ้นมาช่วยฉันเก็บจาน
“อ่อ หนูไม่เป็นไรค่ะ” ฉันส่งยิ้มเจื่อนๆให้น้าชาร์ลอท จากนั้นก็ช่วยกันเก็บจากที่แตกไปทิ้งแล้วมานั่งกินข้าวกันต่อ
“เฮเลนไม่อยากกลับไปอยู่ที่เทอเรนหรอจ๊ะ?” น้าชาร์ลอทถามด้วยความสงสัย
“อ่อ เปล่าหรอกค่ะ หนูแค่ตกใจนะ อ้อแล้วว่าแต่ทำไมอยู่ๆน้าชาร์ลอทถึงอยากกลับไปอยู่ที่เทอเรนละคะ” ฉันพูดพร้อมกับตักอาหารกินต่อ
“ก็บ้านนี้เราอยู่กันมานานแล้วมันเริ่มจะทรุดโทรมลง แล้วอีกอย่างเพื่อนของน้าก็จะขายบ้านที่เมืองเทอเรนต่อให้น้า น้าเลยคิดจะกลับไปอยู่ที่นั่นน่ะจ้ะ”
“อ่อ แล้วน้าจะย้ายไปวันไหนล่ะคะ?” ฉันพูดพร้อมกับอาหารที่เต็มปาก
“อีก 5 วันจ้ะ” น้าชาร์ลอทพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ฉัน ฉันได้แต่นั่งเงียบไปอีก เพราะไม่คิดว่าจะย้ายออกจากเมืองอวานีกันเร็วขนาดนี้
“อ่อ ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูจะเก็บของเอาไว้เลยละกัน” พอฉันพูดจบก็รู้สึกอิ่ม ไม่อยากกินอะไรต่อทันที ฉันเลยขอตัวขึ้นไปอยู่บนห้องแทน
“เฮ้ออออ” วันนี้ฉันถอนหายใจไป 2 ครั้งแล้วนะ รู้สึกใจหายยังไงก็ไม่รู้สิ แต่ช่างเถอะ ฉันไม่อยากคิดมากแล้ว หลังจากตัดสินใจได้ฉันก็ไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอนทันที
* เป็นอาหารจานอบชนิดหนึ่งมีส่วนประกอบหลายอย่างคล้ายอาหารประเภทพาสตาเป็นอาหารของฝรั่งเศส
ความคิดเห็น