ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ตอนที่ 7

...เช้าวันนี้ช่างสดใส.. (มั้ง)

/// “อ้าวเก็บผ้าเร็ว ยายย้อย ฝนตกหนัก” เสียงของชาวบ้านตะโกนบอกกันไปมา เป็นเวลาที่ฉันกับวิลเลียมออกมาที่ร้านพอดีเลยทำให้ตอนนี้เราทั้งสองคนสภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำ

                “อ้าว นี่พวกเธอสองคนยังผ่าฝนมากันอีกหรอเนี้ย เข้ามาข้างในร้านเร็วๆสิยัยหมามุ่ย”

เมื่อฉันกับวิลเลียมก้าวเท้าเข้าร้านเพื่อหลบฝนเท่านั้นแหล่ะ ฝนเจ้ากรรมที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักระหว่างทางที่ฉันมาที่ร้านก็ได้หยุดลงอย่างกลั่นแกล้งคนอย่างฉันให้เปียกปอนเหมือนลูกหมาตกน้ำแบบนี้

                “อะ นี่เอาผ้าไปเช็ดตัวซะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” นายชีเปลือยส่งผ้าขนหนูให้ฉันกับวิลเลียมคนละผืน ก่อนที่จะเดินหายไปข้างในร้าน และกลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าสองชุด

                “นี่วิลเลียมนายเอาไปเปลี่ยนซะ เสื้อผ้าฉันเอง ส่วนนั่นกางเกงในของฉันยังไม่ได้ใช้ นายคงใส่ได้ โอเครมั้ย” ตาบ้า นายสองคนมาพูดอะไรกันตรงนี้เล่าไม่เลยหรอว่ามีฉันเป็นผู้หญิงใสใส ผู้ชายอยู่ใส นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย O///O

                “เอานี่ ยัยหมามุ่ย ส่วนนี่ของเธอ” นายชีเปลือยพูดเสร็จแล้วส่งเสื้อผ้าให้ฉัน

                “ทำไม ของฉันเป็นแบบนี้งะ นี่นายลืมไปหรือเปล่าว่าฉันเป็นผู้หญิงนะ จะให้ฉันใส่บล็อกเซอร์บางๆกับเสื้อกล้ามได้ไง” ระหว่างที่ฉันกับนายชีเปลือยกำลังทะเลาะเรื่องชุดกันอยู่นั้นวิลเลียมก็เข้าไปเปลี่ยนชุดและออกมาพอดี ฉันหยุดทะเลาะกับนายชีเปลือยแล้วหันไปมองเขาแทน วิลเลียมในชุดนี้ดูมีเสน่ห์มาก

                “นี่ยัยหมามุ่ย เห็นผู้ชายเซ็กซี่หน่อยทำเป็นตาค้างเชียวนะ ไปเธอเองก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว เดี๋ยวไม่สบาย จะไม่มีใครช่วยฉันหยิบจับนู้นนี่นั่นอีก ” นึกว่าเป็นห่วงกัน เชอะ นายมันหน้าเลือดชัดๆ หลังจากที่ฉันทนหนาวเหน็บไม่ไหวก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

แอ๊ดดดด--- (เสียงประตูเปิด)

O///O << หน้าแทยอง

<3o<3 >> หน้าวิลเลียม

( หน้าหื่นพอๆกัน)

                “นี่พวกนายมองอะไรกัน แล้วอีหน้าตาแบบนั้นหมายความว่าไง” ฉันเริ่มพูดทำลายความเงียบของชายทั้งสองคนที่กำลังจ้องมองฉันด้วยสายตาแปลกๆก่อน

                “ เปล่า / เปล่า ” แทยองกับวิลเลียมปฏิเสธพร้อมกัน

แล้วสักพักพวกเราก็เริ่มช่วยกันผสมส่วนผสมในการทำช็อกโกแลต ระหว่างนั้นเอง

                “ฮัลโหล ที่รักแทยองคะ คิดถึงอยู่มิมั้ยคะ” เสียงแหลมแสบโสตของชะนีนางหนึ่งดังขึ้น เมื่อฉันหันไปตามเสียงเรียกนั้นกลับพบผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างอรชรอ้อนแอ้น หน้าตาดูอินเตอร์สุดๆ ขอโทษแล้วกันย่ะที่เรียกนางว่าชะนีก็เห็นร้องเรียก ผัวๆ มาแต่ไกล แล้วนี่ฉันเป็นอะไรเนี้ยต้องโมโหเขาสองคนด้วย

                “อ้าว ยูมิ นี่คุณน่าจะถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่นา”

                “อุ้ย ตายละ นี่แทยองรอยูมิอยู่หรอคะเนี้ย”

                “ผมหมายความว่าแบบนั้นหรอ =_=”

แหม แทยองก็หยอกน้องแรงจริงนะลูก

                “อ้าว คุณย่าคะ สวัสดีค่ะ คุณย่าสบายดีมั้ยคะ”

                “ นี่คงจะเป็นหนูยูมิใช่มั้ยเนี้ย”

                “ใช่ค่ะ คุณย่าหนูยูมิโกะ ลูกสาวของคุณฮวาเพื่อนของคุณพ่อแทยองอะค่ะ แล้วเราสองคนก็เป็นคู่หมั้นกันด้วยค่ะ” เมื่อสิ่งที่ฉันเพิ่งจะได้ยินเมื่อกี้เล่นทำเอาหัวใจฉันกระตุกวูบ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมจู่ๆฉันรู้สึกเจ็บที่ใจเมื่อรู้ว่านายชีเปลือยมีคู่หมั้นแล้วด้วยนะ

                “เอาหล่ะๆ หนูเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ ขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะจ๊ะ”

                “ค่ะ คุณย่า แล้วเจอกันนะคะแทยอง” หล่อนเดินจากในห้องพร้อมกับหันมาโบกไม้โบกมือให้นายชีเปลือย

เวลาก็ล่วงเลยมานานพอสมควรที่ฉันได้ใช้ชีวิตอย่างที่ฉันอยากทำ กับ วิลเลียมเขาได้ทำในสิ่งที่เขาอยากทำเช่นกัน เขาเป็นผู้คอยส่งช็อกโกแลตให้กับเรือสำเภาขนส่งสินค้าและยังได้ติดต่อแลกเปลี่ยนสิ่งล้ำค่าที่ชาวเรือออกเรือแล้วพบเจอตามที่เขาอยากจะสะสมอย่างที่เขาเคยบอกกับฉันไว้ก่อนหน้าเพราะเขาเป็นชาวต่างชาติจึงเป็นงานง่ายๆสำหรับเขา อ๋อฉันลืมบอกไปละซิว่า ช็อกโกแลตของเจ้านายชีเปลือยของฉันได้โด่งดังกลายเป็นของขึ้นชื่อ ถูกส่งออกไปยังหลายๆประเทศที่เดินเรือผ่านเกาะเราด้วยหล่ะ

                “นี่นาย ชีเปลือยมองหน้าฉันทำไม”

                “ฉันเคยบอกเธอตั้งแต่สามเดือนก่อนแล้วนะยัยหมามุ่ย ว่าให้เรียกฉันว่า เจ้านาย ” เขาหันมาทำหน้าบึ้งใส่ฉันหลังจากฉันเรียกฉายาเขาก็เขาก็ยังเรียกฉันว่า หมามุ่ยได้เลยหนิ

                “แล้วถ้าฉันไม่เรียกหล่ะ นายจะทำไม” ฉันพูดพร้อมกับยื่นหน้ายื่นตาแลบลิ้นปลิ้นตาหลอกเขา

                “เหอะ ก็  ไม่ได้จะทำอะไรหรอก” พูดแบบนี้ใครจะเชื่อกันยะตรงข้ามกับการกระทำของนายโคตรๆอ่ะแล้วอีท่ายิ้มสยองแบบนั้น แล้วนายเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆจนฉันถอยหลังจนฝานี่คืออะไร เอาแล้วไงโมจินแกจะรอดมั้ยเนี้ย ไม่น่าปากดีเลย วิลเลียมก็ไปส่งของที่ท่าเรือ ส่วนคุณย่าก็อยู่ที่บ้าน ยัยยูมิก็ใจเสาะรักตัวเองมากกว่าคู่หมั้น เปิดแน้บกลับบ้านไฮโซไปตั้งแต่เดือนแรกที่มาอยู่แล้ว เพราะนางไม่สามารถปรับตัวและเข้ากับอะไรหลายๆอย่างได้ เธอเพียงทิ้งคำพูดสุดโหยหาไว้ว่า “ที่รักคะ ยูมิจะกลับไปรอคุณที่วิมารของเรานะคะ ดูแลตัวเองด้วยค่ะ แทยอง” ฉันนึกแล้วหมั่นไส้

กลับมาที่ฉันกับเขาตอนนี้เถอะ ฉันจะเอาตัวรอดจากเขาตอนนี้ได้ยังไงกันเขาค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน ลมหายใจของเขาพ้นลดลงที่แก้มของฉันจนสัมผัสได้ฉันหลับตาปรี๋ มือเท้าเกร็งไปหมด แต่เอ๊ะทำไม....

                “นี่ ยัยหมามุ่ย หลับตาพริ้มเลยนะคงคิดว่าฉันจะจูบเธอละซิ

                “ห๊ะ!!!” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเห็นเขายืนยิ้มแล้วหัวเราะอย่างกับปานเห็นฉันเป็นตัวตลกที่หลุดมาจากสวนสนุกอย่างนั้น อายขายขี้หน้าชะมัดเลย

                “บ้าสิ ใครจะไปคิดว่านายจะจูบกันย่ะ ลามก ”

                “แล้วคิดอะไรอยู่”

                “ไม่ใช่เรื่องของนาย แต่ฉันไม่มีทางคิดอะไรแบบที่นายคิดอยู่แน่ นี่นายต้องการแกล้งให้ฉันอายใช่มั้ย ไอ้ตาบ้า”

                “ใครบอกว่าฉันแกล้งเธอกันล่ะยัยหมามุ่ย” เขาโน้มใบหน้ามาข้างหูของฉันหลังจากเว้นระยะพูดเขาก็เปลี่ยนเป็นกระซิบแทนว่า “ฉันจริงจังต่างหากหล่ะ” วูบวาบๆ ร้อนไปหมดหน้าฉัน สงสัยตอนนี้คงจะแดงเป็นลูกตำลึงสุกอ่ะ

                “หน้าแดงทำไมยัยหมามุ่ย เขิลหรอ”

                “ใคร ใครหน้าแดงย่ะ” ฉันเอามือประคองหน้าตัวเองไว้ แก้อาการเขิลจริงๆของตัวเอง แล้วรีบผละออกจากตัวของนายชีเปลือยแต่ทว่าโดนมืออันเหนี่ยวหนึบเหมือนตุ๊กแกรั้งแขนฉันไว้เสียก่อน

                “จะรีบไปไหน ฉันมีอะไรจะบอก” เขาจับแขนฉันไว้พร้อมกับอย่างหน้าตาจริงจังก่อนที่จะยิ้มออกมา โอ้ย ละลาย

                “คืนนี้อย่าลืมมางานประจำหมู่บ้านนะ แต่งตัวสวยๆมาด้วยหล่ะ”

นั่นซิ หมู่บ้านของฉันจะจัดงานประจำหมู่บ้านทุกๆ 3 เดือน เป็นงานที่เปิดโอกาสให้หนุ่มสาวในเกาะได้รู้จักสนิทสนมกัน ส่วนชาวค้าขายก็เป็นการลดแลกแจกแถมสินค้าซึ่งกันและกันเพราะผลผลิตส่วนใหญ่นำส่งออกขายเสียหมดจึงมีการจัดงานนี้ขึ้นมา นี่ฉันลืมไปได้ไงเนี้ย

                “ว่าไง จะมามั้ย แล้วฉันจะรอนะ” อะไรนะ นี่ฉันหูไม่ฝาดไปใช่ไหม เขาบอกว่าจะรอฉันหรอ >///<

                “อ้าว วิลเลียม มาพอดีเลยกลับบ้านกันเถอะ” ฉันตัดบทหันไปทักทายวิลเลียมที่เพิ่งกลับมาจากการนำช็อกโกแลตไปส่งมาแทน

                “โอเคร กลับแล้วนะแทยอง” เขาหันไปโบกมือบ๊ายบายตาแทยองแล้วหันมาคว้ามือฉันเดินจูงออกไปแทน เดี๋ยวนะอีตาบ้าวิลเลียม อ้อยฉันอีกแล้ว แต่ทำไม ใจมันไม่เต้นแรง หน้าแดงทุกทีเหมือนเมื่อก่อนเลยหล่ะ หรือว่าใจฉันมีคนๆนั้นคนเดียวนะที่ทำให้มันเต้นไม่เป็นจังหวะได้ แค่เขาคนเดียวเท่านั้น