ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ตอนที่ 2

                ถ้าพูดถึงความยากลำบากต้องที่นี่ โซยัง เพราะเป็นเหมือนเมืองที่ค่อนข้างยากจนและห่างไกลความเจริญเนื่องจากโซยังเป็นเมืองที่อยู่กลางทะเล รวมๆ  “ เกาะจ้า ”

                โมจิน หญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งแห่งโซยัง ผมของเธอดูหยิกหยองเป็นเกลียวคลื่นเข้ากับหน้าเล็กๆใสๆอมชมพู ดวงตากลมโตประดุจดังไข่มุกในทะเล ครอบครัวของโมจินเป็นนักดำน้ำ ผู้หญิงในโซยังทุกวันจะต้องออกไปดำน้ำหาเป่าฮื้อบ้าง ไข่มุกบ้าง นี่แหละคือหน้าที่ของสาวแกร่งทุกคนในโซยัง แม่ของเธอเป็นหัวหน้านักดำน้ำ แต่...โมจินกลับดำน้ำแย่สุดๆไปเลย – _ -# เธอเบื่อกลับการฝึกฝนดำน้ำทุกๆวัน เธอฝันไว้ว่าสักวันจะมีใครสักคนเข้ามาและพาเธอไปจากวงโคจรการดำน้ำนี่

                กลับมาที่นิวยอร์ก

ณ โต๊ะอาหารที่ยาวเป็นกิโล วิลเลียมจ๊ะ เสียงผู้เป็นแม่เรียกลูกรัก

นี่จ๊ะ แม่ขอนำเหนอ น้องหน่าตาหลี

เขาเป็นใครครับหญิงแม่ วิลเลียมถามด้วยความสงสัย

แอ่น แอ้น !!!!!!!!! เจ้าสาวของลูกไงจ๊ะ ^^

ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! วิลเลียมอุทานด้วยความตกใจ O 0 O ++

                ณ กลางดึกอันเงียบสงัด

                ฉันต้องหนีไปให้ไกลจากที่นี่ เสียงพึมพำของชายคนหนึ่งซึ่งอยู่ในคราบของเงามืด เขากำลังมองหาหนทางและหลบหลีกผู้คนที่เดินตรวจตราความปลอดภัยบริเวณรอบๆคฤหาสถ์

ตุบ.... โอ๊ยยยย เสียงเจ็บปวดของการโดนถูกกระแทกอะไรสักอย่าง

ไอ้บ้าเอ้ยยยย วิลเลียมพยายามกระโดดขึ้นเรือสำเภาที่ใช้สำหรับขนสินค้าออกนอกประเทศจนสำเร็จ ลาก่อนนิวยอร์กเราจะไม่ยอมแต่งงานกับคนที่เราไม่ได้เลือกเองหรอก ลาก่อน วิลเลียมโบกมือลาหยอยๆ อยู่บนเรือสำเภาซึ่งห่างออกไปเรื่อยๆ

เป็นเวลาหลายชั่วโมง เรือสำเภาได้แล่นมาจนเกือบถึงฝั่ง นั่นไง “ เกาะ ” เราเห็นแผ่นดินลิบๆอยู่โน้น ลูกเรือคนนึงตะโกนบอกให้คนอื่นๆรู้ จู่ๆๆ คลื้น...เปรี้ยง... // เสียงพายุกระหน่ำอย่างรุนแรงพร้อมกับเสียงฟ้าร้องเป็นระยะๆ พายุมาแรงมากพวกเราช่วยกันหน่อย // เสียงของกัปตันเรือสำเภาตะโกนบอกลูกเรือ ทันใดนั้นตะเถนตกกระโถน วิลเลียมชายหนุ่มแห่งนิวยอร์กได้เหยียบเปลือกกล้วยของลูกเรือสำเภาที่กินไว้แล้วทิ้งเรี่ยราดตามพื้นตกทะเลหายไปในพริบตา O0O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!