ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ข้อมูลเบื้องต้น

ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ตอนที่ 6

                “นี่ หนูโมจินกับพ่อหัวทองสนใจมาเป็นลูกมือเจ้าแทองมันไหมล่ะ” คุณย่าเอ่ยถามฉันกับวิลเลียมขึ้นหลังจากที่ฉันได้แนะนำตัวกับนายชีเปลือยไปแล้ว

                “ลูกมือ??? ลูกมือทำอะไรหรอคะคุณย่า”

                “พอดีย่าว่า ย่าจะให้เจ้าแทยองเปิดร้านช็อกโกแลตหน่ะขายระหว่างอยู่ที่นี่ไปพลางๆ ย่ากลัวหลานย่าจะเบื่อหน่ะ สนใจไหมหล่ะ”

                “สนสิคะคุณย่า” ฉันตอบไปด้วยแววตาเป้นประกายโดยที่ไม่สนใจเจ้าของร้านช็อกโกแลตคนใหม่เลยด้วยซ้ำ ความฝันของฉันมันใกล้ขนาดนี้เลยหรอเนี้ย ไม่สนละ ฉันต้องรีบคว้าไว้ก่อน

                “คุณย่าคะ ถ้าอย่างนั้นโมจินกับวิลเลียมขอตัวกลับก่อนนะคะ ”

                “แม่ พรุ่งนี้ฉันกับวิลเลียมจะไปสมัครเป็นลูกมือร้านขนมของคุณย่านาชินะ”

                “เออ ก็ดีเหมือนกัน จะได้หางานให้พ่อหนุ่มหัวทองนี่ทำไปพลางๆระหว่างอยู่ที่นี่ด้วย” แม่เห็นด้วยแล้ว เย้ ทางสะดวกของฉันแล้วหล่ะ

...เช้าวันรุ่งขึ้น...

                เช้านี้ช่างเป็นเช้าที่สดใสจริงๆเนอะวิลเลียม ฉันหันไปถามคนข้างๆที่สภาพงัวเงียเพิ่งตื่นจากที่นอนของเขาช่าง อ้อยใจฉันให้หวั่นไหวเหลือเกิน

                “มองอะไรหรอ โมจิน ผมเซ็กซี่หรือป่าว”

                “บ้าวิลเลียม ป่าวมองนายสักหน่อย ฉันมองตานายต่างหากว่ามีขี้ตาติดอยู่มั้ย ออกไปข้างนอกจะได้ดูดีไม่มีที่ติไง” นี่ฉันแถเก่งขนาดนั้นเลยหรอเนี้ย เอาหล่ะเตรียมตัวไปบ้านคุณย่ากันดีกว่า ฉันว่าพลางหันไปบอกวิลเลียม

ตอนนี้ภาพที่อยู่ตรงหน้าฉันคือ คุณชายที่อยู่ในลุคเชฟ ส่วมเสื้อกันเปื้อนสำหรับทำอาหารอยู่กำลังจัดเตรียมของบางอย่างอยู่อย่างวุ่นวาย เอ๊ะ นี่หัวใจฉันเป็นอะไรไปอีกแล้วหล่ะ ทำไม ทำไม มันเต้นแรงเหมือนตอนที่วิลเลียมอ้อยฉันเลย หรือว่า ไม่นะ ฉันจะกลายเป็นนางตะเภาทองสองใจที่ไม่รู้จะเลือกจระเข้ปากร้ายอย่างนายชีเปลือยหรือว่าไกรทองผู้แสนอ่อนโยนอย่างวิลเลียมดี ( นี่มันเรื่องอะไรกันนางเอกฉัน) แต่เขาทั้งสองเราก็เพิ่งรู้จักเองนะ ฉันส่ายหน้าไปมาเพื่อสลัดความคิดพวกนี้ออกไป

                “นี่นายชีเปลือย ฉันกับวิลเลียมมาสมัครเป็นลูกมือนายหน่ะ วันนี้นายมีอะไรให้เพวกเราช่วยมั้ย”

                “มีสิ ยัยหมามุ่ย” เขาเรียกชื่ออันน่ารำคาญหูนั้นพร้อมกับแสยะยิ้มออกมาราวกับเยาะเย้ยชื่อที่เรียกฉัน น่ารังเกียจที่สุด

                “วันนี้ไม่มีอะไรมาก แค่ช่วยกันทำความสะอาด จัดดูของที่ยังใช้ได้ให้เข้าที่ก็พอละ” เขาพูดเป็นเชิงใช้พวกฉันให้ช่วย หลังจากนั้นทั้งวันเราทั้งสามคนก็ช่วยกันทำความสะอาดร้านทั้งวัน พร้อมกับจัดของภายในให้เข้าที่ ร้านของนายชีเปลือยเป็นร้านไม้เล็กๆทรงออกญี่ปุ่นๆหน่อยแต่ภายใน ครบครันไปด้วยอุปกรณ์ทำช็อกโกแลตก็ถือว่าเป็นที่น่าสนใจภายในเกาะเลยแหล่ะ

                “เร็วๆวิลเลยม” ฉันวิ่งนำหน้าวิลเลียมพร้อมกับเรียกเร่งเขาให้ตามมา

                “ ผมว่าโมจินต่างหากนะ ที่ต้องรีบถ้าไม่มัวซ้อมตายหน่ะ หลับเกิ้น” โห่ นี่พ่อพระเอกหัวทองของฉันปากจัดขึ้นทุกวันเลยนะเนี้ย หลอกด่าฉันอีก เอาเถอะ รีบไปให้ถึงร้านก่อนดีกว่าเดี๋ยวเจ้านายชีเปลือยจะบ่นเอา นั่นยิ่งปากปีจอหาเรื่องจิกกัดกับฉันบ่อยๆอยู่ด้วย

                “ มัวเดินกินลมชมวิวกับวิลเลียมจนมาสายเลยนะ ยัยหมามุ่ย” คนที่อยู่ในคาบชุดกันเปื้อนในมือถือพิมพ์ช็อกโกแลต กล่าวทักทายกันด้วยน้ำเสียงแบบประชดประชัน

นายแหกตาดูบ้างมั้ยเนี้ยว่าฉันเดินหรือวิ่งมากันแน่ โฮกกก เหนื่อยชะมัด

กริ้ง กริ้ง (เสียงโทรศัพท์ )

                “ฮัลโหล ครับพ่อ” ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรแต่สิ่งที่ผู้ถือสายตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงตกใจนิดๆ

                “นี่พ่อจะให้ยูมิมาอยู่ที่นี่กับผมหรอ” ( ยูมิโกะ ลูกสาวเพื่อนของพ่อแทยองซึ่งผู้ใหญ่ทั้งสองเคยได้ตกลงกันไว้ว่าจะให้ลูกๆของเขาแต่งงานกัน นั่นก็คือทั้งคู่เป็นคู่หมั้นนั่นเอง )