ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ตอนที่ 5

โชคดีนะลูกรักของแม่ แม่คงคิดถึงลูกมากๆแน่ เสียงล่ำลาทำให้บรรยากาศ ณ ตอนนี้ดูเศร้าเป็นพิเศษ

                “ส่วนแม่ก็ดูแลตัวเองดีดีด้วยนะครับ ผมไปก่อนละครับ”

                “จ๊ะ ลูกรักของแม่” แล้วแทยองก็ขึ้นเรือไป

2 – 3 ชั่วโมงผ่านไป วื้ดๆๆ เสียงสัญญาณของท่าเรือดังขึ้นเพื่อเตือนว่าเรือกำลังจะเทียบท่าแล้ว เมื่อเรือแล่นเข้ามาจอดเทียบที่ท่าเรือโซยัง เสียงสัญญาณก็ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงประชาสัมพันธ์ของพนักงานในเรือ

                “ท่านผู้โดยสารช่วยโปรดทราบ ผู้โดยสารท่านใดที่ต้องการจะลง ณ เกาะโซยัง กรุณาให้ท่านเตีรยมตัวด้วยนะฮะ ขอบคุณฮะ”

                “ เห้อ...” เสียงถอนหายใจเบาๆของชายหนุ่มที่ถูกเนรเทศมาดังขึ้นแทรกเสียงของผู้คนที่กำลังเตรียมตัวลงจากเรือ ภาพที่ปรากฏตรงหน้าของชายหนุ่มเจ้าสำอางอย่างแทยองทำเอาเขาถึงกับเหงื่อไหลและแสดงสีหน้าความกังวลใจออกมาทันที เพราะมีแต่ผู้คนเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไม่ค่อยสะอาดเท่าไรเดินไปมาเต็มทางไปหมด

                “แล้วทีนี้ฉันต้องไปทางไหนดีเนี้ย”

                “ หลานแทยอง ย่าอยู่ทางนี้” ภาพหญิงมีอายุคนหนึ่งยืนโบกมือไปมา เพื่อเป็นสัญญาณให้อีกคนเห็นพร้อมกับร้องเรียกชื่อหลานสุดที่รัก เมื่อแทยองได้ยินประโยคนั้นเขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงสวรรค์มาโปรด

                “คุณย่าครับ ผมดีใจมากเลยที่คุณย่ามารับผม” ทั้งสองโผลเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง ด้วยความเฉิดฉายของชายหนุ่มจากแดนศิวิไล ทำเอาบรรดาสาวเล็กสาวใหญ่แถวๆนั้นต้องหันมามองพร้อมกลับจับกลุ่มกระซิบกระซ่าบกันทันที เมื่อถึงบ้านแทยองก็ได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้ย่าของเขาฟังรวมถึงเรื่องแต่งงานด้วย

                “เอิ่ม ก็ดีนะย่าว่าพ่อแกก็ทำถูกแล้วนี่”

                “ย่าครับ ผมอุตส่าห์จะให้ย่าไปคุยกับพ่อสักหน่อย ดันกลายมาเป็นร่วมมือกันซะงั้น”

                “ย่าเองก็แก่มากแล้ว ย่าก็อยากจะอุ้มเหลนก่อนตายบ้างสิ”

( -_-!!!) << หน้าแทยอง

                “แทยองเอ้ย ย่าว่าระหว่างที่แกอยู่ที่นี่ย่าจะให้แกเปิดร้านช็อกโกแลตนะ เอาไหมเผื่อจะได้เอาผลงานนี้ไปต่อรองเรื่องงานแต่งของแกกับพ่อแกได้บ้าง” คุณย่าพูดขึ้นหวังช่วยหลานชายหาทางออก

( นี่เราลืมบอกผู้อ่านไปหรือเปล่าว่า แทยองของเรานั้นไม่ใช่แค่ทำตัวหล่อและเจ้าชู้ไปวันๆเขายังมีดีกรีความเพอร์เฟ็กคือเขาจบด้านการทำอาหารชนิดของหวานมาอีกด้วย แต่ที่เขาถนัดที่สุดคือการทำช็อกโกแลต

                “ก็ดีเหมือนกันนะครับ”

                “โมจินเอ้ย โมจิน ” เสียงเรียกอันน่ารำคาญที่สุดตะโกนมาเพื่อให้เจ้าของชื่อได้รับรู้

                “ จ่าแม่ เดี่ยวนามานะวิลลียม” เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกพูดขึ้นพร้อมรีบลุกและวิ่งไปด้วยความเร่งรีบ

                “มีอะไรรึป่าวแม่” หญิงสาวหุ่นบางร่างเล็กยืนถามผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัยปนรำคาญ

เอ้า นี่ ผู้เป็นแม่ยื่นถุงอะไรบางอยางให้ลูกสาว “วันนี้ฉันได้หอยป่าฮื้อ กับสาหร่ายมาเยอะเลย แกช่วยเอาไปให้คุณย่านาชิหน่อยซิ”

                “ได้ค่ะ” สิ้นคำสั่งแม่ฉันก็เดินดิ่งมาวิลเลียมทันที พร้อมกับชวนให้เขาไปเป็นเพื่อนเดิน เราสองคนเดินไปคุยไปอย่างสนิทสนม จนทำให้สาวที่เราสองคนเดินผ่านหันมามอง ( ฉันคิดว่าหล่อนน่าจะมองวิลเลียมกันมากกว่าฉันเสียอีก ) ทั้งคู่เดินมาจนมาหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

                “คุณย่าคะ คุณย่า อยู่ไหมคะ เอ๊ะนี่มันเงียบผิดปกตกแล้วนะหรือว่าคุณย่าจะเป็นลมอยู่คนเดียวในบ้าน”

แกร็ก แกร็ก นั่นเสียงอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในบ้าน ( นี่มันนางเอกหรือพี่ริวจิตพิศวงเนี้ย สัมผัสไวเว่อร์ ) ฉันจึงตัดสินใจเดินเปิดประตูเข้าไปในบ้านแบบไม่ต้องขออนุญาตใครตอนนี้ฉันกับวิลเลียมไม่ต่างอะไรกับโจรซะเอง เราต่างฝ่ายต่างระวังหน้าหลังให้กัน

                “วิลเลียม เดี๋ยวนายอยู่ตรงนี้นะฉันจะเข้าไปดูทางนู้นเอง” ฉันบอกวิลเลียมแบบกระซิบๆ วิลเลียมพยักหน้าตอบกลับฉันเป็นอันรู้กัน

ตึก ตึก นั่นเสียงอะไรหน่ะเสียงมาจากทางนั้นนี่ เมื่อฉันตัดสินใจเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆ จนได้รู้ว่าเสียงมันดังมาจากด้านในห้องน้ำ แต่ฉันก็ต้องยืนอึ้ง ทึ่ง เสียว เมื่อภาพตรงหน้าของฉันคือ ร่างที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ยืนจังก้าต่อหน้าฉัน ตาคมดุจดังเหยี่ยว ท่าสะบัดผมตอนเปียกก็โคตรจะเซ็กซี่ ฉันติดอยุ่ในภวังค์ความหล่อของชายตรงอยู่พักนึง ก่อนที่จะต้องหลุดออกมาโดยสะดุ้งสุดตัว

                “นี่ๆ นายๆ เป็นใครกัน เข้ามาในบ้านคุณย่าได้ยังไง” ฉันพูดตะกุกตะกักเพราะยังคงตั้งสติจากภวังค์เมื่อกี้ไม่ได้ และทันใดนั้นเองฉันดันไปเหยียบเอาพรมเช็ดเท้าที่วางอยู่หน้าห้องน้ำเข้า ทำให้ร่างฉันพุ่งดิ่งไปหาชายที่เปลือยท่อนบนอยู่ทันที ฉันหลับตาปรี๋ เมื่อตั้งสติได้ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมากับพบว่ามีร่างที่กำยำ แน่นไปด้วยมัดกล้ามที่กำลังพอดีรับร่างของฉันไว้อยู่

                “เฮ้ย!!!ปล่อยฉันนะไอ้ชีเปลือย” โมจินรีบลุกพรวดพราดขึ้นมาทันที แต่ด้วยความรีบร้อนนั้นหรือสวรรค์เป็นใจ ทำให้เธอเสียหลักล้มลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทำให้ริมฝีปากของทั้งสองคนประกบกันเข้าเต็มๆ

                “เฮ้ย / เฮ้ย ”ก่อนทั้งสองคนจะลุกขึ้นพร้อมกับร้องเต็มห้องน้ำ การที่แทยองรีบลุกขึ้นนั้นทำให้เขาลืมไปเลยว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่มีผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวปกปิดร่างกายท่อนร่างไว้อยู่ จึงทำให้ผ้าที่นุ่งอยู่นั้นหลุดลงไปกองกับพื้นทันที ภาพที่ปรากฏนั้นทำให้หญิงสาวที่อยู่ตรงนั้นถึงกลับร้องเต้มห้องน้ำอีกครั้ง คราวนี้ดังกว่าเดิมถึงกับทำให้คุณย่าและวิลเลียมรีบวิ่งมาทันที ส่วนแทยองก็รีบหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมานุ่งก่อนที่วิลเลียมกับคุณย่าจะมาถึง

                “นี่นายทำอะไรโมจิน ห๊ะ” วิลเลียมยิงคำถามนายชีเปลือยทันที ก่อนจะมีเสียงของเจ้าของบ้านตามมาทีหลัง

                “ มีอะไรกันหรอโมจิน แทยอง อ้าวๆนี่เจ้าแทยองไปๆรีบๆไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยมาคุยกับย่า แล้วนี่มาหาย่าที่บ้านมีอะไรหล่ะโมจิน”คุณย่าหันกลับมาถามฉันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากไล่ไอ้ชีเปลือยไปใส่เสื้อผ้า ถ้าฉันเดาไม่ผิดนี่ต้องเป็นหลานชายของคุณย่าแน่ๆเลย

                “แม่ให้เอาเป่าฮื้อกับสาหร่ายมาให้ค่ะ”

                “ฝากขอบใจแม่เราด้วยนะ”

                “อ้าวมาแล้วหรอ นี่มารู้จักกันไว้ซิแทยอง”คุณย่าละจากแนแล้วไปเรียกพร้อมผายมือเป็นเชิงให้มาหา

                “โมจิน นี่หลานชายของย่าเอง ชื่อแทยองส่วนนี่ หนูโมจินลูกสาวหัวหน้านักดำน้ำที่นี่ อ้อ แล้วก็นี่ พ่อหัวทอง คนที่หนูโมจินช่วยไว้เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน ชื่ออะไรนะหนูโมจิน” คุณย่าหันมาถามชื่อวิลเลียมจากฉันเพราะคนที่นี่ส่วนใหญ่เรียกวิลเลียมว่า พ่อหัวทองเพราะสีของผมเขาที่ดุเป็นเอกลักษณ์ด้วยแหล่ะ

                “วิลเลียมค่ะคุณย่า วิลเลียม”

                “ยินที่ได้รู้จักนะยัยหมามุ่ย / นายหัวฝอยทอง ”