คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1st Project - The Diary - chapter4
- CHAPTER 4 –
The diary
credit :: __this_is
“เลิันเถอะพี่มินโฮ”
ประโยเียวที่ทรอานุภาพเหลือเิน มันทำให้โลทั้ใบอมินโฮสั่นลอน
“เี๋ยวแทฮยอน ุยัน่อน” มินโฮไม่ไ้าสิ แ่เา้อารำอธิบายนี้เร็วที่สุ อแ่ไ้รู้วามิอแทฮยอนเท่านั้น แม้อนนี้ใเาะสั่นไหวไปับำว่า ‘เลิัน’ มาเท่าไหร่็าม
ไม่เยิว่าะไ้ยินำำนี้าแทฮยอน
มินโฮเินรเ้าไปหาแทฮยอน ับไหล่อนัวเล็ว่าไว้แน่น บัับให้อีนหันมาสบาัน
“แทฮยอน มอาพี่ พี่อร้อ” วามริใสื่อไ้าสายา สายาอแทฮยอนไม่เยโหเา รั้นี้็เ่นัน มินโฮอยามอมันให้แน่ใ
“ผมทนไม่ไหวหรอ” แทฮยอนเยหน้ามาสบาับมินโฮ สายามีแ่วามหวาลัวและเ็บปว
“ทนอะไรไม่ไหวนี บอพี่” มินโฮใ้มือแร่อเาปาน้ำาที่เปรอะแ้มให้แทฮยอน แทฮยอนเลื่อนมือทั้สอ้ามาำที่เสื้ออมินโฮแน่น
“เราเลิัน่อนที่พี่มินโฮะไปเถอะนะ ถ้าพี่มินโฮออเินทาไปแล้วไม่ลับมา ผมะทำยัไ” มินโฮเ้าใในสิ่ที่แทฮยอนำลัพู เลิันไม่ใ่ทาออที่ี แทฮยอนไม่ไ้อยาเลิับเาามที่พูแบบนั้น มินโฮมั่นใ แทฮยอนไม่ไ้เ้มแ็นานนั้น แ่แทฮยอนแ่ำลัอยาะหนี หนีาวามลัวในใอนเอ
“ปล่อยมือาันอนนี้ยัีว่า าันอนอยู่ ยัีว่าาอนาย ไม่อยาเหลือเป็นนสุท้ายที่รับรู้ว่าใรายาอีเลย ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมเ็บ แ่ิ็เหมือนหัวะระเบิ ใ็เหมือนะา ะายให้ไ้แล้วอนนี้”
ประโยที่พรั่พรูออมาาเรียวปาอแทฮยอน ่าส่ผ่าน้อวามแห่วามเ็บปวออมาไ้ีเหลือเิน
แทฮยอนเลือที่ะาเป็น ีว่าาาย
“ิว่าเลิันมันือทาออริๆหรอแทฮยอน” ถามเสียนุ่มพลาึนที่เาห่วที่สุเ้ามาอ
“ไม่รู้ ผมิอะไรไม่ออ มอไปทาไหน็เหมือนายทั้เป็น” แทฮยอนออบ น้ำายัรินไหล
มินโฮพูอะไรไม่ออ เาไม่รู้ะเริ่ม้นพูอย่าไร อเวลาให้เาไ้เรียบเรียมันสัรู่ เา้อารำลัใในารรับมือับวามเ็บปวอแทฮยอนรั้นี้มาริๆ มินโฮเลื่อนริมฝีปาสีเ้มอนไปูบับที่เปลือาอแทฮยอน เปลือาที่ร้อนผ่าว บ่บอว่าแทฮยอนร้อไห้มาอย่าหนั เ็บ ที่เหมือนัวเอไปสะิวามลัวอแทฮยอน เ็บ ที่ปป้อแทฮยอนาวามลัวนี้ไม่ไ้เลย มินโฮทำไ้แ่ปล่อยให้แทฮยอนร้อไห้อยู่บนอเา ร้อนอีฝ่ายเหนื่อยอ่อนและหลับไป
ไอารี่หุ้มปำมะหยี่ถูหยิบึ้นมาวาไว้บนโ๊ะ มันเป็นไอารี่เล่มอแทฮยอน
“ไอารี่อแทฮยอน....................
พี่ะไม่ยอมให้เราแยาันไปไหน ไม่ว่าะาเป็น หรือว่าาาย”
นี่ือประโยเียวที่มินโฮอยาะพูับสมุไอารี่อแทฮยอน
“ฮัลโหล ี๋ พรุ่นี้ฝาลาานนะ” มินโฮโทรหาึยูน ั้ใะลาาน เาอยาเลียร์เรื่อแทฮยอนให้เร็วที่สุ
“แย่นานั้นเลยหรอวะ” ปลายสายถามลับ
“อืม พรุ่นี้ว่าะพาไปหาหมอ”
“ีแล้วมึ เผื่ออะไรๆะีึ้น”
“หรือูะอถอนัวาานนี้ีวะ” มินโฮถามเพื่อนออไปแบบนั้น เาิอะไรไม่ออแล้วอนนี้ ถ้าเาไม่ไป ทุอย่า็ะลับมาปิสุเหมือนเิม
“ูถามริๆ มึยัอยาลับไปสำรวไหมวะ”
“อบรๆ อยาสิวะ มึ็รู้านสำรวมันือีวิทีู่ฝันถึมาลอ ถ้าูไม่อยาสำรว ูไม่เรียนแ่แร”
“นับถือใมึริๆ” ึยูนไม่ไ้ประ เารู้สึามนั้นริๆ เพื่อนอเาเสียสละอะไรไปมา็เพื่อแทฮยอน
“มึมีเวลาไม่เยอะแล้ว ั้สิ ถามใัวเอีๆ แล้วถ้าัสินใอีทา็รีบบอบริษัทไป”
“ถ้าบออีทา เ้าไลู่ออแน่เลย” มินโฮพูิล
“ู็ว่าั้น ไ้ว่ายัไ็บอู้วยแล้วัน เอาใ่วยว่ะ ฝาเป็นำลัใให้แทฮยอน้วย อ่อ ไม่สิ ให้ำลัใมึเยอะๆเลยีว่า โีมึ” เพื่อนอเาให้ำลัใผ่านสายโทรศัพท์มาแบบนั้น ใ่ นที่้อารำลัใอย่ามาในอนนี้ือเาเอ
ั้แ่ื่นเ้ามาแทฮยอนและมินโฮยัไม่ไุ้ยันสัำ แทฮยอนูท่าทาไม่พร้อมที่ะุย าแ่ำ แ่น้ำาเหือแห้ไปแล้ว มินโฮูมือแทฮยอนมาึ้นรถ แทฮยอนไม่ไ้ถามอะไร มินโฮเป็นห่วนที่นั่้าเาเหลือเิน หวัว่าารลับไปพบิแพทย์รั้นี้ ะ่วยแทฮยอนึ้นมาไ้บ้า มินโฮเลื่อนมือ้าที่ว่าไปับมือแทฮยอนแน่น อยาอำลัใให้ทั้แทฮยอน และัวเอ
ไปเผิหน้าับมัน้วยันนะแทฮยอน
เพื่อนอเาอาะพูถู เาเอาแ่เลี้ยนน้อยไว้ในรทอ เป็นรที่เอาแ้วรอบทับอีั้นเสีย้วย ไม่ไ้เอโล ไม่ไ้เอแ ลม หรือพายุฝนใๆมาระทบแม้แ่ปลายหา้วย้ำ
แทฮยอนและมินโฮำลันั่อยู่ภายในห้อรวอนายแพทย์ปาร์ มินโฮเยพาแทฮยอนมาหาหมอปาร์แล้วใน่วปีแรที่พบอาารป่วยอแทฮยอน โรที่แทฮยอนเป็นไ้รับำแนะนำาหมอปาร์ให้มินโฮูแลและหลีเลี่ยสิ่ที่ะไประุ้นให้แทฮยอนเิวามรู้สึลัวึ้นมาอี มินโฮปิบัิามอย่าเร่รั เาพยายามทำมาลอ แ่็มีบ้าในบาทีที่ปััยาภายนอบีบบัับเาและระทุ้่อมวามลัวอแทฮยอนออมา และทุรั้มินโฮ็รับมือับมันไ้เป็นอย่าี หาแ่รั้นี้มัน่าออไป ารเินทาไปสำรวอเาในรั้นี้ ทั้ไล ทั้อันราย และินระยะเวลานาน มินโฮไม่สามารถัารับสิ่ที่แทฮยอนเป็นไ้ริๆ
แทฮยอนมีบาแผลทาใที่ให่เินไป
โรวามเรียที่เิาประสบเหุาร์ร้ายแร(PTSD) แทฮยอนเป็นโรนั้น อาารอแทฮยอนอยู่ในลุ่มที่เรียว่า avoidance หรือหลีเลี่ยสิ่ระุ้นที่ะทำให้เิวามลัว แทฮยอนลัวารเินทาออไปพบเอโลว้า เพราะเาสูเสียพ่อ แม่ และอาไปาเหุาร์ลัษะนั้น มันระทบ่อิใอแทฮยอนอย่าร้ายแร
“หมอแนะนำว่าให้บำบั”
“ยัไรับ” มินโฮเอ่ยถาม
“ถ้าุลัว ุ็แ่้อเผิหน้าับวามลัว”
พู่าย แ่ทำยา
มินโฮหันมอแทฮยอน มืออนทัูุ้่มเี่ยวันไว้ นที่นั่เีย้าเาเอ่ยปาถามลับเสียสั่น
“แ่ผมไม่รู้ะ้อทำยัไ ผมลัว ผมทำอะไรไม่ถู ไม่รู้ะัารับมันยัไ” หน้าาอแทฮยอนบ่บอวามลัวไ้อย่าัเน ิ้วเรียวลูู่น่าสสาร
“ฟัหมอนะุแทฮยอน วามลัวมันเิาิใ และสมอ ุลัวารเินทา เพราะสมอุสั่ิุว่าารเินทานั้นมันน่าลัว วามลัวมันทำใหุ้หนี และยิ่หนีุ็ยิ่ลัว ุ้อ่อยๆิใหม่ เริ่มมอมุมใหม่ เผิหน้าับมันสัรั้ เริ่มา้าวเล็ๆ่อน็ไ้ ยิุ่เินเ้าหาวามลัว วามลัว็ยิ่ะถอยหนีุ เื่อหมอสิ”
เาพร้อมที่ะเินเ้าหามันไม่นะ? แทฮยอนยัไม่่อยแน่นใ
รั้นี้หมอปาร์แนะนำให้แทฮยอนรับารรัษา้วยารใ้ยา ร่วมับารบำบั บำบั้วยารเผิหน้าับวามลัว ้าวออไปหาวามลัว เพื่อัวามลัว ที่ผ่านมามินโฮไม่เยให้แทฮยอนเผิหน้าับวามลัวเหล่านั้น ถ้า
แทฮยอนลัว มินโฮ็ะเป็นเราะป้อันให้ แ่รั้นี้มันอาะ้อถึเวลาที่ะ้อเปิรให้นน้อยอเาไ้บินเอบ้า น้ำฝนอาะทำให้ปีนหนัไปบ้า ลมอาะทำให้นบินลำบาไปบ้า แ่ถึเวลาแล้วที่้อหับิน
แทฮยอนรับรู้และเ้าใแนวทาารรัษาที่ำลัะเิึ้น แ่เาไม่มั่นใว่าะทำมันไ้เลย
หลัลับาโรพยาบาล็ูเหมือนแทฮยอนะสบึ้น แทฮยอนไม่ไ้พูเรื่อเลิันึ้นมาอี มินโฮปล่อยให้
แทฮยอนนั่อยู่ริมสระ้าบ้าน ัารธุระเสร็ ร่าหนา็เินไปนั่้อนทา้านหลัอนัวาวเนียนที่ำลันั่มอสายน้ำอย่าเหม่อลอย เาโอบแนรอบัวแทฮยอน แทฮยอน่อยๆพิหัววาที่ออมินโฮ มันเป็นวามเยิน
“่วที่พี่ไม่อยู่ เี๋ยวแม่พี่ะมาอยู่้วยนะ” เพียมินโฮพูเท่านั้น แทฮยอน็เริ่มัวสั่น มินโฮใ้ริมฝีปาูบไปที่มับอนในอ้อมแน
อย่าเป็นแบบนี้เลย ไ้โปรเถอะแทฮยอน
“ผมลัว”
“นายทำไ้ พี่เื่อมั่นในัวนาย”
แทฮยอนหันมาสบามที่เ็มไป้วยแววาแห่วามเื่อมั่นในัวเา เาลัวที่ะทำมัน แ่เาะพยายาม
“ไอารี่อแทฮยอน....................
อยาถ่ายทอวามเ้มแ็ที่มีทั้หมให้นาย”
ัสินใแล้ว มินโฮัสินใเินหน้าทำหน้าที่อัวเอ และให้แทฮยอนไ้เผิหน้าับวามลัว้วยวามเ้มแ็อนเอ เาะอยเป็นำลัใให้แทฮยอน พรุ่นี้ะเป็นวันที่มินโฮ้อเินทาแล้ว เาำลันั่เ็สัมภาระ่อนออเินทา แม่อมินโฮเพิ่เินทามาถึเมื่อวาน เพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนแทฮยอนใน่วที่มินโฮไม่อยู่ แทฮยอนเินออมาาห้อน้ำ ลิ่นหอมอ่อนๆเพาะัวอแทฮยอน เหมือนในทุๆรั้ แทฮยอนเินมา้อนที่้านหลัโอบอมินโฮ
“ไม่อยาให้มันเป็นอสุท้ายอเราเลย” แ่เพียแทฮยอนเอ่ย ็เป็นน้ำาอมินโฮเอที่เริ่มไหล เารู้ว่า
แทฮยอนำลัเ็บปว เารู้ว่าแทฮยอนะ้อทนอยู่ับวามเ็บปวนั้นโยไม่มีเาอยู่เีย้า รู้สึแย่อย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน แ่่ำืนอารบอลานี้มินโฮอยาให้แทฮยอนลืมทุอย่า และัวเาเอ็อยาเลิิถึเรื่อารเินทาที่ใล้เ้ามาทุที มินโฮอยาให้่ำืนนี้เป็นืนบอลาที่อ่อนหวานระหว่าเาและแทฮยอน
บอลาเพื่อลับมาพบันใหม่
อยาให้แทฮยอนำทุวามอ่อนหวานที่เามอบให้ อยาเ็บเอาทุวามรัที่ส่ผ่านันไว้เป็นพลัใให้ับทั้เาและแทฮยอน เาำลัะเินทาไปในที่ที่หนาวเหน็บ ส่วนแทฮยอน็้ออยู่ับวามหนาวเหน็บเ่นัน มันเป็นเวลาเิมเื้อไฟอเล็ๆพอให้ไ้อุ่นใ
พอให้นทัู้่ไ้มีแรเิน่อไป
มินโฮูบับที่ริมฝีปาสีอ่อนนั้น หอม และอ่อนหวาน สมับเป็นแทฮยอน เา่อยๆใ้ริมฝีปาอัวเอไล้เล็มมาามแนวสันราม เาไ้ยินเสียแทฮยอนราอือ สอมือสอประสาน แทฮยอนบีบมือมินโฮแน่น มือทัู้่ื้นเหื่อ อุหภูมิในร่าาย่อยๆไ่ระับสูึ้น เหมือนอารม์อนทัู้่ มือเรียวเล็อแทฮยอนเลื่อนมาหยอเย้าที่ำแหน่หัวใอมินโฮ แทฮยอนสัมผัสไ้ หัวใมินโฮเ้นแรเหมือนอเา มินโฮวลับมาูบแทฮยอน้ำ ปลายลิ้นที่สอไล้เ้าหาโพรปาบามันเี่ยวระหวั หยอล้อ และยั่วเย้าให้แทฮยอนหลุมพรา วิธีารที่มินโฮบเบียเ้าหานั้นพาใแทฮยอนไหววูบ แทฮยอนเปิเผยัวน เาพร้อมรับวามอ่อนหวานามินโฮอย่าเ็มใ
“แทฮยอน....พี่อยาฟัเสียหวานๆอนาย” มินโฮพูิที่ริมปาบา เาอบมัน อบเสียหวานๆอ
แทฮยอนในเวลาแบบนี้ มันเป็นเสียพิเศษที่มีให้แ่มินโฮนเียว
“พี่มิน...โฮ” แทฮยอนรวแผ่วเสียหวานทันทีที่มินโฮเลื่อนมือหนาหยอล้อับทั้หมอัวน
เมื่อมินโฮปล่อยมือ แทฮยอน็เริ่มเบียหา
“แบบนั้นแหล่ะนี” มินโฮเอ็ทนไม่ไหวเ่นัน เาทน่อวามหอมหวานที่เรียร้อนี้่อไปไม่ไหวแล้ว
แน่น แทฮยอนโอบรัมินโฮไว้แน่น นเ่อเา
“ีที่รั รัพี่มาๆอีแทฮยอน พี่รันาย” เสียทุ้มที่เปล่ออมาแนบิที่้าหู
แ่เสีย็รู้สึี เพียแ่เสียแผ่วๆามินโฮที่ั้าหู แทฮยอน็แทบะปล่อยัวเอให้ลอยเว้บนสวรร์ แ่เายัไม่อยาเสียเปรียบ มือาวุมมือแร่ที่อุมไป้วยเส้นเลืออมินโฮไว้ มืออมินโฮแ็แร่ และอบอุ่น มันเป็นมือที่อยุึเามาหาโลที่สใสว่าเสมอ แทฮยอนเลื่อนมือหนานั้นมาแนบิ
แทฮยอนสบาับมินโฮ อ่อนหวาน......ในแววาอทัู้่มีแ่วามรัมอบให้แ่ัน
“ุมผมไว้้วยวามอบอุ่นที รัผมให้มาๆนะ ผม็รัพี่มินโฮเหมือนัน”
อบุม หยอเย้า เอาใ
“พี่....มิน...โฮ” เพลรัที่ทัู้่ร่วมันบรรเล ทั้อ่อนหวานและหนัแน่นอยู่ในที ย้ำ ลึล้ำ มัน็เหมือนวามรัอนทัู้่ อ่อนหวาน หนัแน่นและมั่น
“อืม แทฮยอนนา”
มินโฮทรุายล้าๆแทฮยอน ูบมับื้นเหื่ออใบหน้าหวาน แทฮยอนที่อ่อนหวานและอ่อนไหวอมินโฮ ทั้สอร่าโอบอันและัน อยาถ่ายวามอบอุ่น วามเ้มแ็ และวามอ่อนหวานให้แ่ันและัน อย่าน้อยืนนี้แทฮยอน็ไ้หลับบนออมินโฮ ที่ที่แทฮยอนุ้นเย.......
‘It won’t be the last sweetest goodbye of us’
‘นี่ไม่ใ่าราลาที่แสนอ่อนหวานรั้สุท้ายอเราแน่นอน....แทฮยอน’
มันเป็นหน้าสุท้ายอไอารี่พอี
“ไอารี่อแทฮยอน....................
แทฮยอนที่อ่อนหวาน แทฮยอนที่สใส ่อไปนี้แทฮยอนะเ้มแ็ ะมีพี่อยเป็นแรใ
รั
พี่มินโฮ”
แทฮยอนรู้สึัวั้แ่ที่มินโฮลุึ้นไปอาบน้ำ่อนออเินทา ไม่อยาลืมามาเห็นภาพมินโฮเินถือระเป๋าเินทาใบโออไปาบ้าน ไม่อยาเห็นแผ่นหลัที่มุ่เินไป้าหน้า ารเินที่ทำให้ระยะห่าอพวเายายว้ามาึ้นไปทุที อหลับาอยู่แบบนี้ยัะีเสียว่า
“พี่เื่อว่าแทฮยอนอพี่ะเ้มแ็ เี๋ยวพี่็ลับแล้วรับ อธิษานให้พี่้วยนะ” ูบับไปที่เปลือา เลื่อนริมฝีปาไปที่หน้าผามนอนที่นอนบนเีย มินโฮประทับูบ.............เนินนาน
เพียแ่ไ้ยินเสียประูห้อนอนปิล นที่แสร้ทำเป็นหลับอยู่บนเีย็ึหนอนที่วาู่ับหมอนอนมาอ หมอนที่เยมีนนหนึ่นอนหนุนอยู่ หมอนที่ยัทิ้ไออุ่นอมินโฮไว้ น้ำาที่พยายามลั้นไว้่อยๆไหลออมา ออ่อนแออีสันิ แล้วเาะอยู่ให้ไ้ เาะเ้มแ็ให้มินโฮภูมิใ เาสัา
“โีนะพี่มินโฮ”
“แทฮยอนลู ื่นรึยั ลไปิน้าวัน” เสียอมินฮวาเาะประูเรียที่หน้าห้อนอน
“รับ ุป้า เี๋ยวผมลไปฮะ” รับำไปแล้ว แทฮยอนเพิ่แ่ัวเสร็ วันนี้เป็นเ้าที่ไร้วามสใสในใอ
แทฮยอน ระหว่านั้นสายา็เหลือบไปเห็นเรื่อเล่นเพลนาเล็ที่มินโฮพิัวลอเวลา
สสัยมินโฮะลืมเอาไป้วย
แม่อมินโฮัเ็มสำหรับอาหารเ้าเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นแทฮยอนเินลมาาั้นบนอบ้าน เธอ็รีบเินรเ้ามาหา หิวัยลานโอบอแทฮยอนแทบะในทันที
“มีอะไรบอป้านะลู ป้าะอยู่เป็นเพื่อนแทฮยอน” ว่าพลาลูบหลัอย่าแผ่วเบา
แทฮยอนน้ำาไหล อบุวามโีในวามโร้าย อบุอะไร็ามที่ส่มินโฮและป้ามินฮวามาให้เา
“รับ อบุุป้านะรับ อบุ” แทฮยอนเอ่ยอบุอย่าริใ
ในแ่ละวันที่ผ่านไปโยไม่มีมินโฮ แ่ละืนที่ผ่านไปโยไม่มีไออุ่น้าาย ทั้หนาว และทรมาน เือบอาทิย์แล้วที่มินโฮออเินทา เายัไม่ไ้โทรลับบ้านสัรั้ าริ่อไม่ใ่เรื่อ่าย ้อรอให้มินโฮเินทาไปถึสถานีวิัยในพื้นที่บริเวนั้นเสีย่อน เหาเหลือเิน ร่าาวที่นอนอหมอนอมินโฮไว้แนบอเหลือบไปมอเรื่อเล่นเพลนาเล็ที่เาเห็น่อนลไปิน้าวเมื่อหลายวัน่อน มันถูทิ้ไว้บนโ๊ะทำาน แทฮยอนลุาเียหมายะไปหยิบมันมาฟั
พลันสายาเรียว็เหลือบไปเห็นสมุหุ้มปำมะหยี่สีาวที่วาไว้รมุมอบโ๊ะอี้าน สีาวอมันึูให้
แทฮยอนหันไปสนใ เาเยเห็นมินโฮหยิบมันมาีเียนอะไรอยู่บ่อยๆ เาไม่เยรู้ว่ามินโฮเียนอะไร มันถูวาว่ำไว้ แทฮยอนเอื้อมไปหยิบมันเพื่อะเ็บให้เ้าที่ หาแ่พอพลิไอารี่ลับ้านแทฮยอน็ไ้เห็นปอมัน ปที่ปัื่ออเาไว้รลา แทฮยอนื่นเ้น เป็นรั้แรในรอบ5วันที่เายิ้มออ มินโฮยัเป็นนุรอยยิ้มให้เาไ้เสมอ
ไม่รอ้ามือเรียวเริ่มพลิเปิหน้าแร้วยใสั่นไหวทันที เาไม่เยรู้เลยว่าัวเอมีไอารี่ ไอารี่ที่เป็นอ
‘NAM TAEHYUN’ ที่เียนโย ‘ มินโฮ’
CandleWind Talk ::
อนใหม่มาอีแล้ว่า เหมือนะลถี่เหมือนันแฮะ ือ้อรีบล ่อนะไม่มีเวลาให้ล ฮ่าฮ่า
เรียมาหลายอน อนนี้็อแทรวามหวานบ้า บอรๆว่าไม่่อยรู้ว่าเว็บเ้ามีวามเ้ม้นในารแบนนาไหน
ไม่รู้ว่า 'บทมแมว' อพี่มินโฮะโนแบนไหม อนแระะเอาไปลในบล็อ แ่็รู้สึว่าเวลาอ่านอารม์ไม่่อเนื่อ
เราอยาอ่านแบบรวเียว รู้สึมันมีอารม์ร่วมเวลาอ่านมาว่า ็เลยหน้า้านลไปทั้แบบนี้แหล่ะ 555555 ็ลอู
ถ้าโนแบน็ามเอาที่บล็อ ที่แปะไว้ให้ในไบโอในทวิเอร์นะะ
เราพยายามรวานัวเอูว่ามันาอะไรมั้ย....พอมาถึอนนี้็รู้สึเห็นุอ่อนัวเอว่า เหมือนะำเนินเรื่ออืไป
มีใรรู้สึแบบนี้มั้ยะ? บอันไ้นะ ไม่้อเรใ ฮ่าฮ่า
ยัไะ อบุทุนที่เ้ามาอ่าน มาเม้น ิแท็เม้าท์มอยทุนนะะ
ฝาิาม >> @candlewind_ on twitter หรือ #ficMemories นะะ
ถ้าถูแบน ามทวไ้ที่ทวิเอร์นะะ ฮ่าฮ่า
สำหรับอาารอโรอแทฮยอน อไ้รับวามอบุาเว็บไ์เหล่านี้่ะ
http://elib.fda.moph.go.th/library/default.asp?page2=subdetail&id_L1=27&id_L2=15751&id_L3=3145
http://www.ramamental.com/dsm/posttraumatic_stress_disorder.htm
ความคิดเห็น