คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ราตรีที่ 1 นางฟ้าต่างสี 30%
วิ้ง วิ้ง วิ้ง
แสงยามค่ำคืนที่มีแสงจันทร์ส่องลงมานั้นชั่งสวยนัก มีดวงดาวประดับอยู่บนท้องนภา หมู่เมฆที่เป็นสีเทาเข้ม แต่เห็นได้ชัด ข้างล่างที่มีหมู่ไม้ต่างๆนาๆพรรณ ได้มีนางฟ้าตนหนึ่งอยู่ท่ามกลางป่าพงไพร นั่นคือ ‘นางฟ้าสีดำ’ ที่อยู่เดียวดายไร้สหายพวกพ้อง
“แสงจันทร์ในราตรีนี้ชั่งงามยิ่งนัก” นางฟ้าตนนั้นพูดขึ้น “ทำไมถึงยังส่องแสงในราตรีที่มืดมิดเช่นนี้ได้” นางฟ้าสีดำพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปตามพงไพร
ไม่นานนางฟ้าตนนั้นก็อยู่หน้าบ้านหลังเล็กหลังหนึ่งก่อนนางจะเข้าไปในนั้น
“เทซิก้า มาดาน่า ใครเป็นผู้ตั้งชื่อนี้ให้ข้า.....แล้วทำไมในบ้านของข้าถึงไม่มีนางฟ้าตนใด
ทั้งที่น่าจะเกิดมาเห็นท่านพ่อหรือท่านแม่.....” นางพูดอย่างเหม่อลอย ดวงตาไร้อารมณ์ ไม่มีประกายความเศร้าหรือสิ่งอื่นใด เส้นผมสีดำเงางามที่อยู่กลางหลัง ดวงตาสีดำที่ใสราวกับลูกแก้ว รูปร่างที่สมบูรณ์งามดั่งเทพี และปีกสีดำที่ไม่ส่องกระกายแต่สิ่งใด
ไม่นานนางก็เดินขึ้นชั้นสองและเข้าห้องนอนของตนเองไป.....
เทซิก้าไม่เคยมีเพื่อน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนเป็นยังไง ความรัก ความห่วงใย ความหวัง นางไม่เคยรู้จัก นางมีเพียงความโดดเดี่ยว ความเย็นชา นางรู้จักเพียงสองความรู้สึกนี้เท่านั้นที่นางรู้จักเป็นอย่างดี
เทซิก้าไม่มีอะไรทำนอกจากอาบความมืดในยามราตรีทุกค่ำคืนเท่านั้น ซึ่งเป็นเหมือนอาหารของเธอ และเธอต้องออกหาผลไม้ ผักหญ้ามาทำอาหารทานและพักผ่อนด้วยการนอน
“เฮ้อ.....ไม่มีอะไรทำเลยงั้นหรือไงกัน” เทซิก้าพูดออกมาทั้งที่นางนอนอยู่บนเตียงไม้
ก๊อก ก๊อก
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่ามีใครอยู่บ้างไหม” อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากนอกบ้านทำให้เทซิก้าต้องมองหน้าต่างเพื่อที่จะมองไปด้านล่าง และก็มีนางฟ้าสีฟ้าตนหนึ่งกำลังเคาะบ้านของเธออยู่
“มีใครอยู่ไหมคะ” นางฟ้าสีฟ้ายังเรียกเจ้าของบ้านอยู่
แอ้ด.....
เสียงประตูเปิดทำเอานางฟ้านอกบ้านตกใจไปนิดหน่อย
“.....” เทซิก้าเดินมาเปิดประตูและไม่พูดหรือถามอะไรเธอเลย
“เอ่อ....คือว่า.....ข้าหลงป่า ข้าอยากค้างบ้านของเจ้าสักคืนจะได้หรือไม่” นางฟ้าสีฟ้าเริ่มถามนางฟ้าเจ้าของบ้าน แต่นางก็สังเกตเห็นแต่ใบหน้าของนางฟ้าตรงหน้า ทำเอานางนึกว่าเป็นผีเสียแล้ว แต่เมื่อมองดีๆจะเห็นว่า ตัวของนางฟ้าตรงหน้ามีแต่สีขาวของผิวพรรณและสีดำของผม ดวงตา และเสื้อผ้า และปีกสีดำ ของนาง จึงทำให้เธอรู้ว่านางฟ้าตรงหน้าคงจะเป็นนางฟ้าสีดำที่ไม่ได้เห็นบ่อยนักเพราะนางฟ้าสีดำจะนอนตอนกลางวันและตื่นกลางคืนเสียมากกว่า
“.....” เทซิก้าไม่ได้ตอบอะไร ทำเอานางฟ้าสีฟ้ารู้สึกเหมือนถูกกดดัน แล้วนึกไปว่านางคงไม่ให้เธอค้างที่นี่
“เข้ามาสิ จะค้างก็ชั้นบนห้องทางซ้ายมือ” เทซิก้าพูดเสียงเรียบก่อนจะหันหลังเดินขึ้นชั้นบนและเข้าห้องของตนเองไป การกระทำนั้นทำเอานางฟ้าที่มองตามถึงกับงง แต่ก็ดีใจเหลือเกินที่ไม่ต้องนอนกลางป่า กลัวถูกจับกินเสียด้วย ยังดีที่นางฟ้าสีดำตนนี้คงจะเป็นนางฟ้าใจดีแต่เย็นชาให้เธอพักสักคืน
เทซิก้าเดินเข้าห้องนอนโดยที่ไม่ได้สนใจนางฟ้าตนนั้นเลย เธอเดินเข้ามาที่เตียงของตนก่อนจะหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาอ่านเล่นเพื่อฆ่าเวลาจนถึงเช้า แต่หญิงสาวพึ่งนึกได้ว่านางฟ้าตนนั้นจะทานอะไรมาหรือยัง แต่ก็สลัดความคิดนั้นไปอย่างไม่สนใจ เมื่อคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องของเราที่จะต้องไปใส่ใจกับใคร ก่อนจะอ่านหนังสือต่อโดยไม่สนใจอะไรอีก
เช้าต่อมา...นางฟ้าสีฟ้าได้ตื่นจากการพักผ่อน เธอบิดขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงที่ใช้นอนมาทั้งคืน และเก็บเข้าที่อย่างเรียบร้อย ก่อนจะลงไปชั้นล่าง แต่เมื่อลงไปก็ไม่มีใครนอกจากแสงสว่างที่ส่องลงมาจากหน้าต่าง
“สงสัยยังไม่ตื่นละมั้ง กะว่าจะขอบคุณที่ให้ค้างสักหน่อย” นางพูดโดยที่ไม่รู้ว่ามีใครกำลังลงมาจากชั้นบน
“.....” เทซิก้าไม่ได้พูดอะไรปล่อยให้นางฟ้าตรงหน้าพูดไปอย่างไม่รู้สึกตัวว่าเธออยู่ข้างหลังนาง
“หวา...ตกใจหมดเลย ข้านึกว่าเจ้ากำลังนอนเสียอีกในเมื่อข้าเคยได้ยินว่านางฟ้าสีดำจะนอกตอนกลางวัน” นางพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำหน้าไร้ความรู้สึกและไม่พูดอะไรเธอจึงชวนคุย
“ข้าชื่อ เฟนริน คานิร่า นางฟ้าสีฟ้าในแถบเหนือ ยินดีที่ได้รู้จัก” นางแนะนำตัว ก่อนจะถาม “แล้วเจ้าชื่ออะไรล่ะ”
“.....” เทซิก้าไม่ได้ตอบอะไร
“บอกหน่อยสิน่านะ” เฟนรินยังพยายามให้คนตรงหน้าพูดด้วย
“เทซิก้า.....ข้าชื่อเทซิก้า มาดาน่า นางฟ้าสีดำ” เทซิก้าแนะนำตัวอย่างจำใจ
“ยินดีที่ได้รู้จักเทซิก้า และก็ขอขอบใจที่ช่วยข้าเมื่อคืนนะ” เฟนรินขอบคุณเทซิก้าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ความคิดเห็น