ครอบครัวผม(ไม่)ธรรมดามากครับ Yaoi

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่5

บทที่5

จากลา?

   "ลาก่อนนะครับ ถ้าโชคดีคงได้มาเจอกันอีก" เซทกล่าวอย่างแผ่วเบาขณะมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกเศร้าหมอง คงต้องจากกันเสียแล้ว
   

   "ลาก่อนน้าาา บ้ายบาย" เสียงหวานๆ ของเอเนสกล่าวลาอย่างร่าเริง

   ย้อนความ
 

   "งืม พี่จะเอาอันนั้น" ผมบอกพี่ชายที่นั่งอยู้ข้างๆกันให้ตักปลาย่างตัวเล็กๆมาให้

   "กินช้าๆซิ" พี่อาเทสดุนิดๆ เพราะทนรับกับการกินที่แสนจะเละเทะไม่ได้

   "งืม งั่มๆ" ผมขานรับในลำคอ ก่อนจะกินอย่าง...เละเทะต่อไป

   "เฮ้อ! ดูซิเละหมดแล้วเด็กจริงๆ" พี่อาเทสได้แต่ถอนหายใจและส่ายหน้ากับการกระทำของผม ก่อนจะเช็ดหน้าให้เละๆให้

   "งืม ม่ายเด็ก งั่ม" หลังโดนเช็ดหน้าเสร็จ แก้ต่าง?เสร็จ ก็จัดการอาหารต่อ

   เพราะวันนี้พี่ชายมาวัตถุดิบพี่ชายก็เป็นคนหา อาหารพี่ชายก็ไปคนทำ ดีจริงๆชีวิต แต่เพราะพี่งานเยอะมากกก(เพราะผมอู้) เวลาว่างจึงไม่ค่อยมี หน้าที่ทำอาหารและงานบ้านจึงตกเป็นของผม งืม แต่ก็อร่อยไม่เท่าพี่อยู่ดีละนะ

   แต่เรื่องงานบ้านยังไงก็เชื่อว่าไม่แพ้พี่แน่นอน! มั้งนะ?

   "..." เซทมองภาพนั้นนิ่งๆขณะร่วมโต๊ะด้วย ตัดข้าวเข้าปากไปเงียบๆ อาหารอร่อยมาก มากอย่างที่ไม่เคยกินมาก่อน แต่รสชาติมันจะแย่ตรงที่ต้องมานั่งดูพี่น้องคู่นี้นี่ละ

   มันน่าอิจฉานัก อยากเป็นคนๆนั้นแทน อยากเป็นคนที่อยู่ข้างเธอ...เริ่มแปลกๆแล้วนะ?

   "ม่ายอร่อยเหรอเซท?" ผมถามร่างเล็กด้วยความแปลกใจ หรือน้องไม่ชินกับรสชาติอย่างนี้กันนะ?

   "เป่าครับ อร่อยดีทุกอย่างเลย" เซทตอบผมยิ้มๆ

   "งั้นกินเยอะๆนะ นี่อะอร่อยมากเลยรู้ไหม? ฝีมือพี่อาเทสนี่หากินยากนะ" ผมบอกน้องอย่างอวดๆก่อนจะ ตักกับข้าวมากม่ายที่วางอยู่ไปใส่จานของน้องจนพูนจาน

   "ครับ" เซทยิ้มรับด้วยรอยยิ้มหวาน แต่ไม่รู้ทำไมสายตาที่ส่งไปให้พี่อาเทสถึงดูแปลกๆ? เหมือนท้าทาย?

   "แล้วพี่ละครับ? เห็นอย่างนี้พี่ก็น้อยใจนะครับ" พี่อาเทสที่อยู่ๆข้างๆ แกล้งพูดด้วยท่าทางที่ดูน้อยใจมากที่สุด? มือใหญ่ๆนั้นกระตุกชายแขนเสื้อผมเพื่อเรียกร้องความสนใจ

   "อุ้บ! คิๆ รับทราบแล้วครับ" ผมที่ตอนแรกพยายามไม่สนใจก็ต้องหลุดยิ้มออกมาแล้วจัดการตักอาหารไปป้อนถึงปากพี่อาเทสอย่างเอาใจ

   พี่อาเทสไม่รอช้าจัดการงับอาหารที่ถูกส่งมาอย่างช้าๆ พลางมองตากับผมให้ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆที่หน้า คำเดียวเลยว่า...ผมนี่หลบตาเลย

   พอพี่อาเทสจัดการกับอาหารที่ผมป้อนเสร็จก็หันไปจ้องตากับเซทแปบนึงแล้วหันกละบมายิ้มให้ผมต่อเหมือนจะบอกเป็นในๆว่าขออีก

   ผมก็หลับหูหลับตาป้อนให้ส่งๆครับ เพราะหน้าที่ร้อยเห่อ แต่มันกลับเป็นเหตุให้หน้าร้อนกว่าเดิมมากครับ เพราะผมการป้อนส่งๆมันเป็นเหตุให้หน้าหล่อๆนั้นเปื้อน ไปทั่วหน้า ก็มาโวยวายให้ผมเช็ดให้อีก

   "พวกพี่สนิทกันมากเลยเหรอครับ?" เซทถามสิ่งที่น่าจะรู้ๆคำตอบกันอยู่ออกไปอย่างอดไม่ได้
 

   "ทำไมเหรอ?" ผมถามกลับอย่างงงๆ พลางมองหน้าเล็กๆที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยหน้ามาคุยกันดีๆอย่างไม่เข้าใจว่าถามไปทำไม?

   เมื่อหลับหลังน้องชายที่รักพี่ชายที่แสนดีอย่างอาเทสมองร่างน้องชายของน้องชายที่เอาแต่ก้มหน้าด้วยสายตาที่ส่งบอกถึงความเหนือกว่า

   "เปล่าครับ แค่สงสัย ผมอยากเป็นอย่างนี้บ้าง" เซทที่คิดแผนไว้ในหัวบอกเหตุผลออกไปด้วยท่าทางที่น่าสงสาร เพื่อเรียกคะแนนสงสารจากร่างบางของเอเนส

   ซึ่งมันก็ได้ผลเป็นอย่างมากเสียด้วย

   "โถ่..งั้นมาเป็นน้องพี่ซิ เดียวจะดูแลอย่างดีเลย" ผมพูดออกไปอย่างใจดี ในเมื่ออยากเป็นงั้นก็มาเป็นซิ? ง่ายจะตายว่าไหม?

   "แต่ว่า..." เซททำท่าเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างก่อนจะเงียบไป

   "อะไร?" ผมถามด้วยความสงสัย

   "พี่เขาจะยอมรับผมเหรอครับ?" เซทบอกมาด้วยหน้าตาเศร้าหมอง ผมนี่เศร้าตามเลยครับ

   "พี่อาเทส" ผมรีบหันไปขอร้องพี่ชายด้วยท่าทางที่พยายามทำให้น่าสงสารที่สุด

   "..." พี่อาเทสนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ไม่แม้แต่จะมองมา ผมก็เศร้าครับ น้ำตาเริ่มหน่วงคลอไว้ที่ดวงตา

   "พะ..พี่ครับ" ผมร้องขอใหม่ด้วยเสียงสั่นๆเพราะพยายามกั้นเสียงสะอื้น

   เซทที่วางแผนไว้แล้วถึงกับนั่งไม่ติดเมื่อเห็นหน้าของเอเนสเต็มไปด้วยน้ำตา แต่ก็ต้องหยุดตัวเองไว้เพราะมันจะไม่เป็นไปตามแผน(คิดตื้นๆ)ของเขา
 

   "ได้ๆ อย่าร้องนะครับเด็กดี ไม่ร้องนะ โอ๋ๆ" พี่อาเทสที่พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ตกลงรับคำของเอเนสก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับน้ำตา

   "จริงนะครับ! รักพี่ที่สุด" ผมร้องออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะกอดขอบคุณพี่ชายแล้วกันไปยิ้มให้เซท แล้วจัดการปาดน้ำตาทิ้ง แล้วนั่งกินข้าวกันต่ออย่างมีความสุข

   เมื่อครู่ไม่ได้กำลังร้องไห้เหรอ?

   อาเทสและเซทต่างยิ้มให้กันเหมือนรักกันมานาน

   แต่หากเอเนสสังเกตุอีกเพียงนิดจะพบว่าแววตาของทั้งสองคนนั้นจ้องกันอย่างที่ไม่มีใครยอมใคร

   แต่เอเนสเป็นคนง่ายๆไม่ค่อยสังเกตุ เหตุการณ์นั้นจึงผ่านไปอย่างเงียบๆ

   เช้าวันใหม่

   "น้องพี่...ตื้นนะครับ เด็กดี" แว่วเสียงทุ้มนุ่มชวนฝันดังขึ้นข้างหู เสียงชวนฝัน? งืม คงเพราะหลับอยู่แน่ๆ ฟี้ๆ

   เอเนสยังคงนอนต่อไปพร้อมกับความเข้าใจในแบบผิดๆของตน

   เรียกเสียงหัาเราะเบาๆจากเสียงนุ่ทชวนฝันได้เป็นอย่างดี

   "ตื่นได้แล้วนะ เดียวอาหารจะหมดซะก่อน" เสียงนั้นพูดที่ข้างหูอีกครั้ง

   มันคงจะเป็นเหมือนเดิมหากใช้ข้อความแบบที่ปลุกเมื่อครู่ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ เมื่อใช้วิธีที่คล้ายกันแต่ก็ยังเรียกได้ว่าแตกต่าง เมื่อแตกต่างผลลัพธ์ก็ย่อมเปลี่ยนตามไปด้วยเช่นกัน

   ซึ่งก็คือร่างบางของเอเนสที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางตกใจพร้อมตะโกนดังลั่นว่า

   "อย่ากินหมดนะ!!!"

   เพราะเรื่องที่เขาเอามาพูดคือเรื่องอาหาร ปฎิกริยาช่างแตกต่างจากเมื่อครู่ยิ่งนัก

   "555+" พี่อาเทสหัวเราะออกมาอย่างสุดจะทนกับท่าทางของข้าที่มักถูกระตุ้นด้วยอาหาร

   มันทำให้ผมหน้าแดงอย่างหนักกับความอับอายที่ได้รับแม้มันจะหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่ความไม่ชินก็คือความไม่ชินอยู่ดี

   "เกิดอะไรขึ้นข้าได้ยินเสียงร้อง" เซทวิ่งเข้ามาด้ววยท่าทางตื่นตัว เพราะเสียงร้องของข้าเมื่อครู่

   "..." ผมได้แต่เงียบไม่พูดอะไรก่อนจะตีเนียนเดินไปจัดการตัวเองเงียบ ทิ้งให้พี่อาเทสและเซทยืนอยู่สองคน

   "?" เซทหันไปมองหน้าพี่อาเทสอย่างงงๆ เหมือนจะถามทางสายตาว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น 

   "ไว้วันหลังจะทำให้ดู" อาเทสพูดให้เป็นปริศนา ก่อนจะเดินยิ้มจากไปอย่างอารมณ์ดี

   "..." เซทได้แต่มองท่าทางเหล่านั้นเงียบๆ วันหลัง? แสดงว่าเป็นเรื่องปกติหรอกหรือ? เดียวถึงเวลารู้ก็คงรู้เอง

   เซทคิดได้แค่นั้นก็เดินกลับไปทำงานที่ทำค้างไว้ต่อเงียบๆ

   ในบ้านตกอยู่ในความเงียบซักครู่หนึ่ง เพราะทุกคนต่างออกไปข้างนอกเพื่อจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย และเอเนสที่กำลังอาบน้ำล้างหน้าล้างตาอยู่หลังบ้าน

   ตกเย็น

   ทุกคนต่างทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา อาหารที่อาเทสทำนั้นก็ยังคงหน้ากินดังเช่นเคย ทุกคนนั่งกินไปพลางคุยและหยอกล้อกันไป ดูเป็นมืออาหารที่มีความสุขดี

   "นี่ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ทั้งคู่เลยนะ" ผมบอกออกไปหลังทุกคนเรื่องที่จะอิ่ม เพื่อเรียกความสนใจ

   แต่ถึงไม่อิ่มก็ต้องอิ่มเพราะอาหารทุกอย่างได้หมดลงแล้ว ผมว่าผมกินเยอะพอควรแล้ว แต่สองคนนี้เยอะกว่าผมมากนัก บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจว่าคนทั้งคู่นั้นเอาอาหารมากมายที่กินไปเก็บไว้ไหน?

   ผมได้แต่จ้องมองหุ่นของทั้งสองคนที่มันจะดูดีเกินหน้าเกินตา กินก็เยอะทำไมไม่อ้วน? แถมมีซิกแพกอีกตั่งหาก

   ส่วนผมนะหรือ? กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนนี่เป็นเรื่องน่ายินดี แต่ออกกำลังกายเท่าไหร่ก็หุ่นไม่ดีนี่เป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก จะพยายามเท่าไหร่ร่างกายผมก็ยังคงความนุ่มนิ่มน่ากอดไว้อยู่ แถวไม่เคยสูงขึ้นเลยซักนิด

   สภาพผมตอนนี้นี่คนหยุดโตโดยสมบูรณ์เลยละครับ

   "เอ่อ...เอเนสมีอะไรหรือเป่า?" อาเทสถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นน้องตน้องเรียกแล้วกลับเอาแต่งึมงำในลำคอมาได้นานสองนานเลยทีเดียว

   "นั้นซิครับ?" เซทถามเป็นลูกคู่ด้วยอีกคน เพราะมันน่าสงสัยมากจริงๆ

   "อะ โทษครับ พอดีคิดอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง" ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ ท่าทางพวกเขาจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับคำว่านิดหน่อยนะ? 55+ ดูทำหน้าเข้า

   ผมนี่แย่จริงๆ จะเรียกคุยแท้ๆ แต่ดันมาบ่นอะไรไม่รู้คนเดียว จนทำให้ทั้งสองคนเป็นห่วงซะแล้ว

   "แล้วมีอะไรหรือเปล่า?" พี่อาเทสถามถึงเหตุผลของการเรียกคุย

   "..." เซทก็นั่งเงียบๆเพื่อรอฟัง

   "อา? ก็ไม่มีอะไรมากครับ แค่เราจะไปเที่ยวกัน...ไม่ซิ? มันต้องใช้คำว่าเดินทางซินะครับ" ผมพูดออกไปเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาไม่มีอะไร ก่อนจะชะงักแล้วแก้คำพูดให้เหมาะสม

   สิ่งที่ร่างบางพูดมา เรียกสีหน้างุนงงจากสองคนที่นั่งฟังได้มาก ก่อนจะตะลึงมากกว่าเดิมเมื่อเอเนสเปิดปากพูดอีกครั้ง

   "อะ!...ลืมบอกไป เดินทางพรุ่งนี้เช้านะ?" ผมพูดจบก็ยิ้มให้ทั้งสอง แต่ก็ยิ้มค้างเพราะพี่อาเทสและเซทนั้นหายไปแล้ว

   จะรีบไปไหนกันนะ? นอนดีกว่า

   หลังจากเก็บของเสร็จก็เข้านอนด้วยความเพลีย