ครอบครัวผม(ไม่)ธรรมดามากครับ Yaoi

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่4

บทที่4

น้องชาย คนแรก?

   "อืม เซทททท มาเป็นน้องพี่ดีกว่า" ผมพูดออกไปอย่างเพ้อๆ เพราะ...ผมป่วย

   เป็นเหตุให้คนที่พึ่งหายต้องมานั่งดูแลกันอย่างงงๆ ต้นเหตุของอาการป่วยก็หนีไม่พ้นการตกน้ำเมื่อวาน แม้จะใช้เวทย์ทำให้ผ้าแห้ง แต่ก็ยังไม่รอดจากการป่วยอยู่ดี

   "ครับๆ" เซทตอบตกลงแบบงงๆ เหมือนจะฟังประโยคเมื่อครู่ๆผ่านๆไป

   ตอนนี้เซทกำลังเตรียมของกินยามเช้าให้เพราะผมที่ควรจะทำอยู่ๆก็เกิดตัวร้อนและลุกขึ้นมาไม่ไหวเอาซะดื้อ เซทเดินมาหาผมที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับข้าวต้มในถ้วยเล็กๆที่ส่งกลิ้นหอมมาแต่ไกล

   และนี่เป็นเรื่องที่ผมเสียใจมากเพราะเซทนั้นทำอาหารอร่อยกว่าผมมากนัก แถวยังดูเป็นอาหารมากกว่าเสียอีก ไม่เหมือนของผมที่เป็นอะไรก็ได้รู้ที่บางครั้งยังไม่มั้นใจว่าจะกินได้หรือเปล่าเลยด้วยซ้ำ

   "อะ..แค่กๆ" ผมที่เตรียมลุกนั่งเพื่อกินข้าวเช้าก็ต้องชะงักก่อนจะไอค่อกๆแค่กจนตัวโยง ตามด้วยอาการเจ็บแสบที่ลำคอ เป็นเหตุให้ต้องล้มตัวไปนอนอย่างเดิม

   สุดท้ายก็ต้องค่อยๆลุกโดยมีเซทคอยพยุงอยู่ข้างๆ ส่วนถ้วยข้าวต้มนั้นวางไว้ที่โต๊ะเล็กๆเก่าๆข้างเตียง

   "พี่กินข้าวต้มเลยนะครับ" เซทถามผมที่ตอนนี้นั่งหน้าแดงเพราะพิษไข้หรือเพราะท่าทางน่ารักชวนลูบหัวของเซทกันแน่

   "เดียวพี่กินเองก็ได้..แค่กๆ" ผมรีบบอกเะราะเซททำท่าจะตักป้อนแต่ยังไม่ทันจบประโยคดีก็ต้องปิดปากไอจนตัวโยงเลยทีเดียว

   "เอาน่าพี่เอส เดียวผมป้อนให้ดีกว่านะครับ" เซทตัวน้อยยิ้มให้ผมอย่างใจดี เป็นคนดีๆจริงๆ ผมทราบซึ้งกับความใจดีของเซท ส่วนเอสนั้นคือชื่อเล่นที่เซทใช้เรียกผมเพราะคิดว่ามันน่าจะสั่นและเรียกง่ายกว่าเอเนสเป็นไหนๆ เฮ้อ! ชื่อผมมันเรียกยากขนาดนั้นเลย?

   "กินเยอะๆนะครับ" เซทบอกพร้อมรอยยิ้ม ผมนี้อ้าปากรับข้าวต้มที่เซทป้อนอย่างมีความสุขเลย

   กินไปได้ซักพักข้าวต้มก็หมดถ้วย ผมนี่อิ่มมากครับ แน่ท้องไปนิด แต่อร่อยครับ มาเป็นพ่อครัวส่วนตัวพี่ดีกว่าน้อง

   "อิ่มมากกกก อยากกินอีกแต่ไม่ไหวแล้ว" ผมบอกน้องพร้อมทำท่าประกอบเป็นการบอกว่าผมอิ่มมมากจริงๆ ก่อนจะลูบท้องป่องๆของตัวเอง

   "ครับ อร่อยก็ดีครับ แต่คงสู้พี่ไม่ได้" น้องยิ้มรับ ก่อนจะแกล้งหยอกเรื่องอาหารที่ผมทำ

   "อะ..อร่อยก็แล้วกัน...อย่างน้อยมันก็กินได้" ผมตอบรับแบบกระตุกกระตัก และแผ่วเบาในประโยคสุดท้าย ใช่ซี้ ใครจะไปทำอร่อยอย่างเซทละ ทำให้กินได้ก็บุญแล้วนะ

   พูดแล้วมันคิดถึงพี่ชาย น่าสงสัยว่าพี่ชายกินเข้าไปแล้วจะอร่อยไหม? รับรู้รสหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ก็กิดหมดตลอดเลย

   "พี่เอสเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" เซทถามร่างบางที่อยู่ๆก็เหม่อ ก่อนจะทำหน้าเศร้าเหมือนคิดถึงใครบางคนอยู่ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบเหมือนพี่เอสของเขาจะไม่ได้ยินอะไร

   เขาไม่ชอบเลยพี่ร่างบางเป็นอย่างนี้ มันทำให้เขาอิจฉาคนที่พี่ชายที่แสนดีของเขานึกถึงอยู่ เพราะถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่พี่เอเนสก็ยังให้ความสำคัญมันน่าเจ็บๆใจ แม้เขาจะพึ่งรู้จักกันแต่เขากลับไม่สามารถปล่อยมือร่างบางนั้นไปได้เลย

   เซทกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ต้องรีบคายเมื่อพี่เอเนสของเขานั้นหันมามองแล้ว

   "เซทน่าจะมาเป็นน้องพี่นะ พี่คงสบายทั้งชาติเลย ดูเซททำให้หมดเลยเนี่ย แต่คงไม่ยอมเป็นหรอกมั้ง? 555+" ผมบอกน้องอย่างแกล้งเล่น ไม่ได้จริงจังอะไรมาก ก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนอน เพื่อเตรียมพักผ่อน

   "..." เซทเงียบ

   "อืม งั้นฝันดี...ฟี้" ผมบอกลาเบาๆก่อนจะหลับตาลงแล้วหลับไป

   "ใครว่าผมไม่อยากกันละครับ? ถ้ามันจะทำให้ได้อยู่กับพี่ตลอด อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่านรกนี้ก็แล้วกัน"
   คล้ายกับการพูดคนเดียว มากกว่าการบอกกล่าวกับคนที่นอนหลับ เพราะคนที่นอนอยู่ไม่สามารถรับรู้อะไรเลย

   "ฝันดีครับ" ร่างเล็กๆของเซทก็เดินออกจากบ้านไป

   ทางพี่อาเทส

   "ที่นี่ซินะ" เสียงหล่อๆของร่างสูงโปร่งที่มาพร้อมความสว่างไสวพร้อมดวงตาสีแดงเลือดเหมือนใครบางคน เพียงแค่เห็นก็รับรู้ได้ทันทีว่านี่คือ อาเทส

   ซึ่งท่าทางพวกนั้นเรียกสายตาจากหมาป่าหลายตนที่อยู่บริเวณใกล้เคียงได้เป็นอย่างดี

   "รีบไปหาดีกว่า ช่างน่าเป็นห่วงจริงๆ ไม่รู้เป็นอะไรหรือเปล่าถึงได้เผลอปล่อยไอเวทย์ออกมามากมายขนาดนั้น มันจะทำให้มีปัญหาเอาได้นะ เฮ้อ!" อาเทสบ่นออกมาอย่างอดไม่ได้เมื่อต้องนึงถึงปัญหาที่เกิดขึ้น ซึ่งยากต้อการตามแก้ไขเป็นอย่างมาก

   แต่ยังไม่ทันเดินเข้าหมู่บ้านของเผ่าหมาป่าก็เป็นอันต้องหยุดเมื่อมีปลายดาบมาขวางทางไว้ เผ่าหมาป่าที้เหลือเห็นดังนั้นก็เตรียมพร้อมกันอย่างดีหยิบอาวุธของแต่ละคนออกมาเตรียมพร้อมถ้าหากมีอะไรผิดสังเกตุ

   "?" อาเทสมองปลายดาบอย่างงงๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนของเผ่าหมาป่าร่างใหญ่ยัก ผิวสีแทนเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นมากมาย เป็นเชิงถามว่าขวางทำไม?

   "ท่านต้องการเข้าหมู่บ้านไปทำไม" ร่างสูงใหญ่นั้นถามอย่างมาอย่างดุดัน เพราะร่างโปร่งตรงหน้านั้นแม้จะดูเหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจยกเว้นหน้าตาที่หล่อเหลานั้น แต่ไม่ใช่เลยเพราะร่างตรงหน้านั้นเต็มไปด้วยกลิ่มเลือดมากมาย บ่งบอกถึงการฆ่าคนไปมากมาย

   "ข้ามาตามหาคน" อาเทสตอบออกไปอย่างไม่ใส่ใจกับท่าทางระแวงนั้นเพระมันช่างน่าขำมากนัก ระแวงเพราะกลัว

   แต่เขาให้อภัยเพราะ มันก็ถูกต้องแล้วที่จะหวาดกลัวเขาที่เป็นเหมือนมือขวาของพระเจ้า แม้จะไม่ทราบสถานะแต่ด้วยพลังและความสามารถของเขาที่แม้จะอยู่ในร่างมนุษย์แต่ก็ยังดูเก่งกาจเกินมนุษย์อยู่มากโข ถือว่าเก่งพอตัวมากนักที่ดูออกอาเทสได้แต่ชื่นชมในใจ และยอกรับกับความสามารถให้ด้านการดูคนของร่างสูง

   "ใคร?" ร่างยักของเผ่าหมาป่าที่ยังคงถือดาบขวางไว้ถามอย่างดุดัน เพราะหากคนตรงหน้าโกหกเขาก็พร้อมจะปกป้องหมู่บ้านนี้โดยทันที

   "เอเนส" อาเทสบอกชื่ออกไปอย่างไม่สนใจท่าทางคุกคามที่อีกฝ่ายมีใคร เพราะมันไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

   "?" ร่างยักเผยหน้างงๆออกมาวูบหนึ่งเพราะไม่รู้จักชื่อนี้เลย

   "เด็กผมขาวๆตาแดงๆ หน้าสวยๆนะ" อาเทสบอกหน้าตาให้เพื่อจะนึกออก

   "อ้อ..เด็กน้อยคนนั้นเอง แต่มาหาทำไม" ร่างยักคลายเสียงลงแต่ก็กลับมาดุดันเหมือนเดิมเพราะจำได้ว่ามีคนบอกว่าเด็กคนนั้นพักอยู่กับไอ้คนที่ถูกเรียกว่าสวะของหมู่บ้าน

   "ข้าเป็นพี่ชายของเขา มารับเขากลับ" บอกเหตุผลไป

   "พี่ชาย?" มองคนตรงหน้าพร้อมกับเปรียบเทียบกับร่างเล็กที่เคยวิ่งมาชนเขานั้นมันมีส่วนคล้ายกันหลายส่วน จนต้องยอมรับในใจ

   "งั้นข้าจะพาไปหาเอง ข้าชื่อฟาร์เป็นคนดูแลหมู่บ้านแห่งนี้" เมื่อร่างยักของฟาร์เก็บดาบไปคนอื่นๆในหมู่บ้านที่เตรียมอาวุธพร้อมก็เก็บอาวุธกันแล้วหันกลับไปทำกิจกรรมที่ทำค้างไว้ต่อเงียบๆ

   "..." อาเทสไม่ได้ตอบอะไรแต่เดินตามร่างยักไปเงียบๆ ยิ่งเดินไปยิ่งรับรู้ได้ถึงไปไอเวทย์เข้มข้นที่แสนจะคุ้ยเคยที่รุนแรงขึ้น

   "แปลกมาก" ฟาร์พลึมพลำกับตัวเองเบาๆเพราะรู้สึกถึงไอเวทย์แปลกๆที่เหมือนจะค่อยๆรุนแรงขึ้น

   "..." คนที่รู้ต้นสายปลายเหตุอย่างอาเทสก็ทำเป็นคนไม่รู้เรื่องไปเรื่อย เดินตามไปเงียบๆ ไม่พูดอะไร ให้ฟาร์แอบ

มองเงียบๆตลอดการเดินทาง

   "ถึงแล้ว" ฟาร์พามาหยุดอยู่บ้านเล็กๆเก่าๆที่ตอนนี้มีไอเวทย์เข้มข้นมากมาย ฟาร์ได้แต่มองความแปลกประหลสดนั้นเงียบๆเพราะ ไม่มั่นใจในความปลอดภัยของไอเวทย์พวกนี้มากนัก ว่าถ้าได้รับไอเวทย์ในปริมาณที่มากแล้วจะเกิดอะไรขึ้น

   แต่ที่เขาแน่ใจคือมันทำให้เขารู้สึกมีพลังเพิ่มมาก แต่ของแบบนี้มันมักจะอันตราย แม้จะอยากรู้แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรมากนัก

   "..." อาเทสนิ่งเงียบ ใบหน้าที่เมื่อครู่นั้นยิ้มตลอดการเดินทางนั้นเรียบนิ่งดูไร้ความรู้สึก มองบ้านหนังนี้นิ่งๆเหมือนใช้ความคิด ก่อนที่ใบหน้านั้นจะกลับกลายเป็นยิ้มหวาน ให้ฟาร์ต้องทึ่งกับการเปลี่ยนสีหน้าไปมานั้น

   แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าใกล้ประตูมากกว่านั้น ประตูก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างเล็กๆของเซทที่ในมือมีตะกร้าเปล่า

   "เอ่อ?...มีอะไรหรือเป่าครับ?" เซทที่ยังงงกับสถาระการณ์ตรงหน้าถามออกไปอย่างงงๆ ทำไมถึงมีคนแปลกๆกับผู้คุมหมู่บ้านมาอยู่ที่หน้าบ้านเขาได้ละ?

   "ข้าชื่ออาเทส" อาเทสแนะนำตัวเองอย่างไม่รอช้า พร้อมเนียนเดินเข้าไปใกล้ๆ

   "แล้ว?" เซทงงมาก ร่างโปร่งจะบอกชื่อกลับเขาทำไมกัน?

   "งั้นข้าขอตัว" ฟาร์ที่ไม่อยากรบกวนการสนทนาของทั้งคู่ก็หาเรื่องแยกตัวออกไป แม้ปากฟาร์จะพูดอย่างนั้นแต่สุดท้ายก็ไปแอบหลบมุมอยู่ใต้ต้นไม้ที่ห่างไปไม่ไกลนัก เพื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้จัดการได้อย่างทันท่วงที เพราะเขา...ไม่ไว้ใจเจ้าคนที่ชื่ออาเทสนั้นเลยจริงๆ

   "..." เงียบ

   "ข้ามารับเอเนสกลับ" อาเทสบอกจุดประสงค์ออกไป

   "...!?" เซททำหน้าตื่นๆก่อนจะปิดประตูบ้านดังปั้ง ทิ้งให้อาเทสมองประตูที่ปิดลงอย่างอึ้งๆ ช่างกล้าจริงๆ

   แม้จะอยากเปิดเข้าไปแต่เขาก็ขี้เกียจมีปัญหากับไอ้คนที่แอบอยู่ใต้ต้นไม้ แม้แค่ดีดทีเดียว? ก็คงกระเด็นก็ตาม แต่น้องเขาคงไม่ชอบเท่าไหร่หรอก เลยได้แต่ไปนั่งรอข้างๆฟาร์ที่ทำเนียนเช็ดดาบ แต่ตานี่แอบมองตลอดเวลา

   "..." อาเทสก็นั่งนิ่งเป็นหุ่นที่ดี แต่ในหัวนี่เต็มไปด้วยเรื่องที่มีความเป็นไปได้ที่อาจจะเกิดขึ้นกับน้องเขา

   แต่จินตนาการได้ไม่นานก็ต้องหยุดเพราะเสียงเปิดประตูเรียกสายตาของทั้งฟาร์และอาเทสได้เป็นอย่างดี ร่างที่เดินออกมานั้นคือเอเนส 

   "พี่ครับ" เหมือนทุกอย่างจะปกติ แต่มันกลับมีอย่างอยางแปลกไป

   บางอย่างที่ทำให้อาเทสคิ้วกระตุกเป็นระยะๆ เวลามองร่างบางของน้องตนค่อยๆเดินเข้ามาหาอย่างอ่อนแรง เซไปมา เพราะอาการป่วย นั้นคือ น้องเขาใส่เสื้อตัวใหญ่ๆบางๆกลับกางเกงขาสั้น มันจะโชว์เนื้อหนังมากเกินไปแล้วครัยท่าน

   เอเนสเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอาเทสก่อนจะกระโดดก่อนเต็มแรงแล้วทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไป ก่อนที่หลับลง ใช่เอเนสนอนหลับ สิ่งนั้นเรียกรอยยิ้มจากอาเทสได้มาก

   เห็นแก่ที่ตนอารมณ์ดี อาเทสจึงไม่คิดจะถือสาไอ้เด็กเผ่าหมาป่าที่กัดปากพร้อมจิกขอบประตูด้วยความโมโห และสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยคือจิตสังหารที่ถูกส่งมาให้เจาะจงเฉพาะเขาซะด้วย ท่าทางจะไม่ธรรมดาอย่างที่เห็น

   "ไอ้หัวทองน่ารังเกียจ..." เสียงกระสิบแผ่วเบาได้เลือนหายไปกับสายลม ทิ้งไว้แต่สายตาที่จ้องกันอย่างไม่เลิกลาของทั้งสอง โดยมีฟาร์ที่ไม่ยอมไปไหนมองคนทั้งคู่อย่างเงียบๆอย่างใช้ความคิด พวกมันจ้องห่าไรกันวะ?