ครอบครัวผม(ไม่)ธรรมดามากครับ Yaoi

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2

บทที่ 2
เด็กหมาป่าผ่าเหล่า?
 

  

   ผมตื้่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ตอนนี้ก็เริ่มจะเย็นแล้ว บ่งบอกว่าอีกไม่นานท้องฟ้าก็จะกลายเป็นสีดำพร้อมกับดวงดาวมองมากที่ส่องแสงคอยนำทางให้เหล่านักเดินทาง มันเป็นสิ่งที่ผมชอบที่สุดเลย การนอนดูแสงที่สว่างระยิบระยับสบายตานั้น

   แต่ตอนนี้นั้ไม่ใช่สิ่งที่ผมสนใจ เพราะที่ผมสนใจคือคืนนี้จะไปพักที่ไหน ทั้งเนื้อทั้งตัวผมก็มีแต่เสื้อแขนยาวสีขาวที่คลายกระโปรงยาวขึ้งเขา และข้างในนั้นมีกางเกงขาสั้นใส่อยู่ ผมไม่แปลกใจเลยถ้าจะมีใครเรียกชุดที่ผมใส่ว่าชุดนอน เพราะผมก็ใช้มันนอนจริงๆ

   และตอนนี้ผมกำลังคิดอยู่นั้นก็เหมือนจะมีเสียงอะไรบางอย่างลอยมาตามลม   

   "ชะ..ช่วย ด้วย..ช่วย..ผม..แค่กๆ" เสียงร้องแผ่วๆด้วยความเจ็บปวดดังแว่วลอยมาตามลมให้ผมตกใจเล่นๆ ใครมาร้องเจ็บแถวนนี้นี่ ดีนะที่ยังเย็นอยู่ไม่งั้นผมตกใจตายแน่ๆ ใครว่าพระเจ้าไม่กลัวผีกันนะ อีกอย่างปกติคนที่คอยรับหน้าเรื่องพวกนี้คืออาเทสนะ เพราะงั้นผมบอกเลยว่า...ตัวใครตัวมันนนนครับ! 

   "ไม่มีใครสนใจแกหรอกไอ้ตัวน่ารังเกียจ! ไอ้ขยะท้ายหมู่บ้าน! พวกเรารุมมัน!" เสียงขากเด็กที่ตัวใหญ่ที่สุดฟังแล้วบ่งบอกถึงความสามารถในการเป็นตัวร้ายที่ค่อยรักแกคนอ่อนแอที่สูงอย่างมากดังขึ้น พร้อมกับเสียงตุบตับอีกหลายเสียง

   "เฮ้!!!" เสียงอีกหลายๆร้องเป็นการตอบรับอย่างพร้อมเพรียง ช่างน่าทึ่งจริงๆ เหมาะมากกับการเป็นลูกกระจ๊อกที่คอยรับฟังคำสั่งอย่างเชื่อฟัง

   ก็คิดอยู่ว่าฟ้ายังไม่มืดผีไม่น่าจะออกมาร้องแถวนี้ แล้วก็นะจะหาที่กระทืบคนนี้หาที่ลับตาหน่อยไม่ได้หรือไง? คิดแล้วก็ตามดูครับ

   แล้วเมื่อผมค่อยแอบย่องเข้ามาใกล้ในจุดที่เขากำลังกระทืบกันอยู่ เพื่อสอดส่องเหตุการณ์ต่างๆ และผมก็ได้เห็นร่างเล็กๆที่กำลังถูกทำร้ายด้วยการทุบตีอย่างแสนสาหัส

   ร่างการที่แสนจะ...นะ..น่ารัก! ผมนี่นิ่งเลยครับ

   ร่างเล็กๆที่นอนขุดขู้เพราะความเจ็บจากการถูกทำร้าย ร่างกายมีแต่ลอยช้ำทั้งเก่าและใหม่ มีเลือดประปรายตามส่วนต่างๆของร่างกาย แต่ผมหาได้สนใจในเรื่องนั้นไม่ ดวงหน้าเล็กๆที่มีดวงตาสีเลือดที่คลอน้ำตา หูหมาป่าสีเทาอันเล็กๆบนหัวนั้นลู่ลงเพราะความเจ็บ หางฟูๆสีเทาขดม้วนแนบชิดกับตัว เพื่อปกป้องร่างเล็กๆ แม้มันจะแทบไม่ช่วยอะไรเลยก็ตาม

   "ชะ..ช่วย" ร่างเล็กๆพยายามส่งเสียงร้องของให้ผมช่วยพร้อมทั้งส่งสายตาขอร้องอ้อนวอนมาที่ผมที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้ไม่ไกล

   และแล้วเหมือนที่ซ่อนของผมจะถูกพบแล้วนะครับ

   "ใครจะมาช่วยแกหะ! ไอ้ขยะ!" ร่างใหญ่ๆของหัวโจ็กส่งเสียงน่ารำคาญโดยการด่าทอร่างเล็กใต้เท้าที่ดูจะทำอะไรก็ไร้ค่าไปเสียหมด

   และแน่นอนทุก่างที่ค่อยทุบตีร่างเล็กก็เป็นเผ่าหมาป่าเหมือนกันต่งกันเพียงแค่เป็นสีน้ำตาลอ่อนเข้มแล้วแต่ตนเท่านั้น

   "..." ร่างเล็กไม่ตอบเอาแต่จ้องมาทางที่ร่างบางนั้นแอบซ่อนตัวอยู่ด้วยสายตาเว้าวอน

   อย่า! อย่ามองด้วยสวยตาแบบนั้น มันทำให้ผม...อดสงสารไม่ได้ มันทำให้ผมอยากเก็บมาเลี้ยง

   "ไม่ทนแล้วเว้ย!" ผมพูดกับตัวเองเบาๆอย่างเหลืออด และลุกขึ้นมาก่อนจะมองหาของแถวนนี้ที่สามารถเรียกความสนใจได้

    อย่าคิดว่าตัวเอกต้องทำตัวเป็นพระเอกแล้วเข้าไปช่วยนะครับ เพราะดูสภาพแล้วผมคงสู้ไม่ไหว 

    "เอาก็เอาวะ" ว่าเสร็จก็คว้าก้อนหินแถวๆนี้มา สองสามก้อนก่อนจะ เล็กเป้า และปาออกไปเต็มแรง!

   "โอ้ย! ใครทำวะ!" เสียงร้องด้วยความเจ็บของร่างใหญ่หัวโจ็กร้องออกมาเพราะโดนก้อนหินที่ไร้ที่มาปาหัวดังโป้ก! มือใหญ๋ๆนั้นกุมหัวไว้ด้วยความเจ็บก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆเพื่อมาหาที่มาของหินที่ตอนนี้ไปนอนแน่นิ่งบนพื้นข้างเท้าของร่างใหญ่ที่เป็ฯเป้าของมันเมื่อครู่

   "..." พวกลิ้วล้อทั้งหลายที่เห็นท่าไม่ดี ก็มองหาที่มาอย่างกลัวๆ กลัวทั้งร่างใหญ่ที่ตั้งท่าจะอารมณ์เสียพร้อมอาละวาดเต็มที่ แล้วยังจะมีพวกลอบโจมตีอีก แค่คิดก็เจ็บแล้ว ว่าแล้วก็เขยิบเข้าใกล้ๆกับ โดยเว้นระยะห่างจากคนที่เตรียมอาละวาด

   "โอ้ย! มาจากไหนวะ!" หินลอยมาโดนหัวใหญ่ๆดังโป้ก!ใกล้จุดเดิมแบบพอดิบพอดีจนน่ากลัว 

   "โอ้ย! โอ้ย!...ออกมา โอ้ย!" เสียงร้องด้วยความเจ็บเพราะก้อนหินลอยมาจากทุกทิศ จนหัวใหญ่ๆนั้นปูดเป็นลูกมะกรูดดูน่าขำมากกว่าน่าสงสารมากนัก

   พวกลิ้วลอเผ่าหมาป่าที่เห็นท่าไม่ดีนั้นก็ต่างวิ่งหนีกลับไปทางหมู่บ้านด้วยความหวาดกลัว โดยต่างคนนั้นก็ไม่ลืมส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังๆอีกด้วย

   "หนีเร็วๆ"

   "ใครก็ได้ช่วยด้วย!"

   "ผีหลอก!"

   "ช่วยด้วย!"

   "..." ร่างเล็กที่บาดเจ็บแม้จะอยากตะโกนบอกว่าให้เอาเขาไปด้วยเขาก็กลัวเกมือนกัน แต่แค่หายใจก็เจ็บแล้วอย่าได้หวังถึงกาพูดเลย ก่อนหนานี้แม้จะพูดได้บ้างแต่ตอนนี้อาการนั้นสาหัสเกินไป

   ร่างเล็กๆของหมาป่าน้อยนั้นพยายามกวาดตาที่อยู่บนดงหน้าที่มีแต่รอยช้ำไปรอบๆ เพื่อมองหาร่างบางที่เขาของให้ช่วย แต่เมื่อไม่เห็นการตอบรับใดๆก็คิดได้เพียงว่าเขามันก็แค่พวกนอกคอกใครจะมาให้ความสนใจกัน ขนาดพ่อแม่เขาเพียงแค่เห็นสีขนและสีตาของเขาก็ต่างตีตัวออกห่าง ทิ้งเขาไว้กับคุณยายที่ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย และทุกอย่างก็พังลงเมื่อคุณยายต้องมาจากไป และเขาที่พอเลี้ยงตัวเองได้แล้วก็ต้องพยายามมีชีวิตรอดต่อไป

   ทั้งๆที่เพียงแค่เห็น และคาดหวังเล็กๆว่าจะมีใครซักคนเข้ามาพาเขาออกไปจากนรกที่มีแต่ความเจ็บปวดนี้ นรกที่ไม่มีวันไหนที่ะไม่มีแผล นรกที่ไม่มีใครให้คุณค่าของการเป็นคนในเผ่าคนหนึ่ง ทุกคนต่างทำเหมือนเขาเป็นขยะ เขามันน่ารังเกียจ นั้นคือสิ่งที่ทุกคนบอก เขาไม่เข้าใจมันเลย เพียงแค่เกิดมาแตกต่าง เพียงแค่ไม่เหมือนใคร เพียงแค่เกิดมาคล้ายกับตำนานที่ทุกคนต่างเคยกลัวและยังกลัวกันอยู่ มันทำให้เขานั้นไร้ค่าขนาดนั้นเลยหรือ? 

   "โอ้ย!" เสียงร้องของเจ้าร่างยักที่ตอนนี้หัวใหญ่ๆนั้นเต็มไปด้วยรอยปูดโปนเพราะโดนหินขว้างใส่ นั้นทำให้เขาตื่นจากพะวัง และมองร่างใหญ่ๆนั้นวิ่งไปทางหมู่บ้านพร้อมร้องไห้งอแงเป็นเด็กๆเพราะความเจ็บ แม้ร่างใหญ๋ๆนั้นจะตัวใหญ่และโตที่สุดในหมู่เด็กๆ แต่ก็ยังคงเป็นเด็กอยู่ดี

   มันช่างตลกสิ้นดี มันทำให้เขาอยากขำ แต่แค่เพียงหายใจก็เจ็บมากแล้ว อย่าว่าแต่ขำเลย แค่ขยับปากเขายังไม่แน่ใจเลยว่าจะทำได้ และตอนนี้ทุกอย่างสำหรันั้นค่อยๆมืดลง มันดูมืดมัวไปหมด 

   "เฮ้! ตื่นซิ เจ้าตัวเล็ก ตื่น!" เสียงหวานๆพร้อมภาพของเงาคนอันเลือนรางทำให้เขายิ้มและหมดสติไป อย่างน้อยตอนนี้ก็มีคนเห็นค่าของเขาแล้ว แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม

   "เอาไงระทีนี้" ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ เพราะตอนนี้ผมกำลังประคองร่างเล็กๆเผ่าหมาป่า

   ผมนี่ขำมากครับ เพราะคิดว่าสู้ไม่ได้ เลยลอบทำร้ายด้วยการปาหินใส่แทน ใครจะไปคิดว่า ไอ้เด็กนั้นจะงอแงออกไปขนาดนั้น?

   สิ่งที่ผมทำก็แค่การปาก้อนหินสิบๆก้อนที่อยู่ตามพื้นใส่หัวใหญ่ๆนั้น วิ่งไปรอบๆแล้วปาเพื่อไม่ให้รู้ว่าผมอยู่จุดไหนกันแน่ ผมปาไปเรื่อยจนก่าทุกคนจะไปหมดเหลือไว้แต่ร่างเล็กๆที่นอนกองกับพื้นในสภาพไร้สติเต็มที่ นั้นละที่ผมต้องการ

   คิดทบทวนดีๆ ผมจำได้ว่าไอ้เด็กตัวโตๆนั้นเรียกร่างเล็กๆนี้ว่า 'ไอ้ขยะท้ายหมู่บ้าน' อืม เป็นคำเรียกที่บ่งบอกถึงแหล่งที่อยู่มาก 

   และแล้วก็แบกร่างเล็กนั้นขึ้นหลัง อืม เบากว่าที่คิดซะอีก แต่ก็ดีจะได้สบายๆหน่อย ค่อยไปขุนให้อ้วนเลย คิดแล้วก็เดินอ้อมหมู่บ้านไปที่ท้ายหมู่บ้าน และเพื่อป้องกันการแตกตื่นของคนในหมู่บ้านด้วย

   หวังว่าจะมีอะไรให้กินบ้างนะ พูดไปก็ชักหิวแล้วละ