ครอบครัวผม(ไม่)ธรรมดามากครับ Yaoi

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1

บทที่ 1
การพักร้อนระยะยาววววว~~

 

         "เบื่อๆๆ... มีอะไรน่าเบื่อกว่านี้อีกไหมมมมม!?" ผมพระเจ้าของโลกนี้ร้องตะโกนออกไปดังๆ เพื่อมันจะช่วยระบายความอัดอั้นจากการที่จะต้องนั่งดู ภาพการใช้ชีวิตในรูปแบบต่างๆของคนอื่น ที่มันแสนจะดูมีสีสันกันเหลือเกิน

   

   "เอเนสเกิดอะไรขึ้นครับ! พี่ได้ยินเสียงร้องของร้องจึงรีบวิ่งมา" ผมยังไม่ทันสรุปความในใจว่าการตะโกนออกมาดังๆนั้นช่วยให้คลายความอัดอั้นที่มีอยู่หรือไม่? ผมก็โดนชายรูปร่างหน้าตาดีตนหนึ่งที่มีหน้าที่คล้ายพีเลี้ยง คว้าตัวไว้ก่อนจะทำการสำรวจและลูบคลำเพื่อหาะไรซักอย่างที่เจ้าตัวคิดว่ามี ซึ่งในที่นี้เจ้าตัวคงคิดว่าผมได้แผล แต่อยากจะบอกจากใจกับร่างตรงหน้าว่า ผมกำลังจะตาบอดเพราะประกายแสงระยิบระยับที่ถูกปล่อยออกมาแบบไม่มีสาเหตุนี้มากกว่า!!!

     

   "พอๆ ปล่อยผมได้แล้ว!...ผมไม่ได้เป็นอะไร บอกให้ปล่อยไง พี่อาเทส!" ผมตะโกนบอกอย่างเหลืออดเมื่อร่างตรงหน้ากำลังจะทำให้ผมตายแทนที่จะช่วยเหลือ โดยการลูบๆคลำๆตัวผมไปมาไม่หยุด 

    

   ผมมองหน้าของคนตรงหน้าที่มาพร้อมหุ่นแสนเพรียวและดวงตาหวานๆ เส้นผมที่เป็นสีทองประกายจนไม่อาจจะมองหน้าตรงๆได้ เพราะร่างตรงหน้านั้นไม่ต่างอะไรกับอาวุธทำลายร้างสายตาที่แสนทรงอนุภาพจนยากจะต้านทานได้ง่ายๆ ขนาดผมที่เชื่อว่าตัวเองเกงที่สุดในโลก? แล้วยังไม่สามารถทนมันได้เลย จึงต้องพึ่งเจ้าแว่นกันแดดแบบดำพิเศษที่สั่งทำมาจากโลกมนุษย์ตอนแอบหนีเที่ยวครั้งที่แล้วมาใช้ป้องกันสายตา 

  

   คิดได้แล้วผมก็เอาออกมาใส่แบบไม่รอช้า ทำให้คนที่ดูแลกันมานานอย่างเอเทสนั้นได้เผอปล่อยแสงประจำตัวนี้ออกมามากเกินไปอีกแล้ว คิดได้ดังนั้นเจ้าตัวก็จัดการลดแสง?ของตัวเองลงทันที จนตอนนี้แสงแสบตานั้นได้หายไปแล้ว ผมจึงได้ถอดแวนกันแดดออกมาก่อนจะโยนมันไปข้างๆตัวแบบไม่สนแล้ว และแล้วแว่นนั้นก็ได้หายไป!? อย่าตื่นเต้นน่ามันก็แค่การเก็บของเข้ามิติ ใครๆก็ทำได้ มั้งนะ?

     "ขอโทษครับ พี่ตกใจไปหน่อย" พี่อาเทสมองผมด้วยอาการสำนึกผิดที่เกือบทำตาผมบอด? 

     "อืม ช่างมันเถอะ เฮ้อ! พี่อาเทสนี้เผอทีไรเป็นต้องปล่อยแสงออกมาทุกที" ผมตอบรับแบบไม่สนใจเท่าไหร่ ทำไมถึงไม่ดุให้มากกว่านี้เพราะพี่เขาเกือบจะทำผมตาบอดนะเหรอ? ถ้าคุณต้องมาเจอแสงที่อยู่ๆแวบเข้าตาตอนเผอๆ แทบจะตลอด และพอจะด่าก็เจอหน้าหมาอ้อน ทำท่าจะร้องไห้น่าสงสาร เป็นคุณๆจะทนด่าได้ลงไหมละ?

   "เแล้วเมื่อกี้เอเนสเป็นอะไรเหรอครับ?" พี่อาเทสถามแบบไม่เข้าใจเพราะเมื่อกี้เขาได้ยินเสียงร่างบางร้องอะไรออกมาดังๆ แต่ไม่สามารถจับใจความเท่าแน่ชัดได้ จึงคิดว่าร่างบางเกิดอันตรายอะไร

 

  "อ้อ...ผมก็แค่ เบื่ออออออออ!!!" ผมนิ่งไปเมื่อเจอคำถาม ก่อนจะ ตะโกนใส่หน้าพี่อาเทสดังๆแบบไม่ยั้งเสียงจนคนตรงหน้าผมผงะออกไปด้วยความตกใจ

   "เอ่อ...คือ" พี่อาเทสที่ยังคงติดสถานะมึนงงเพราะการโจมตี?เมื่อครู่ของผม พูดอ้ำๆอึ้งๆแบบคนงงๆคิดอะไรไม่ออก

 

  "นี่ พี่อาเทส พาผมไปเที่ยวหน่อยนะครับ" และแล้วผมก็เริ่มการหลอกล่อพี่ที่แสนดีตรงหน้าให้พาผมไปเที่ยวด้วยการอ้อนวอน? ในแบบที่พี่เขาชอบ? 

   "..." พี่อาเทสมองหน้าผมแบบเหม่อๆ ก่อนจะมีเลือดไหลออกมาจากโพรงจมูก และล้มตึ่งลงไปนอนนิ่งกับพื้น

   "..." ผมมองศพ? ของพี่อาเทสนิ่งๆ จะอ้อนขอไปเที่ยวทีไรเป็นงี้ตลอด อยู่ๆก็ล้มไปเลย แรกๆก็เป็นห่วงแต่เห็นว่าไม่ได้เป็นอะไรมากจึงไม่ได้สนใจเท่าไหร่ 

   และผมก็เดินจากศพ?ของพี่ชายที่คอยดูแลผมมาตลอดอย่างช้าๆก่อนจะเดินหายเข้าประตูสีขาวนวลที่มีรูปแบบเรียบๆไป เมื่อประตูปิดลงก็เหือไว้แต่ศพ?ที่น่าสงสารศพนี้เท่านั้น

   อาเมน ของให้หลับสบายครับ...ยังไม่ตายเห้ย! อาเทสได้กล่าวไว้

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

ณ พื้นที่ห่างไกลความเจริญ (ง่ายๆ ป่านั้นละ)

   ตอนนี้ผม นายเอเนสพระเจ้าที่ตอนนี้อยู่ในร่างแบบมนุษย์ที่แทบจะไม่มีอะไรดีเลย นอกจากพลังเวทย์ที่มากกว่าคนปกติหน่อยเดียวเท่านั้น และยังมีรูปร่างหน้าตาพอไปวัดไปวากับความสูงเพียง165เซนติเมตร และน้ำหนักที่เบาเหมือนนุ้น 

 

  "จะเริ่มจากทางไหนดีนะ?" ผมเอเนสหนุ่มหล่หน้าตาเหมือนเด็กวัย15 กำลังอยู่ในช่วงหนีผู้ปกครอง(พี่อาเทส)เที่ยวครับบบ

   และตอนนี้ผมกำลังประสบปัญหาอันแสนจะใหญ่หลวงอยู่ครับ นั้นก็คือ การเลือดระหว่างซ้ายหรือขวาของทางแยกนี้ดี? ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมเปิดประตูมาถึงก็เจอป่าเลยเดินเล่นซักแปบ แล้วก็มาหยุดอยู่ตรงนี้ได้นานมากแล้ว และตอนนี้หัวผมจะระเบิดเพราะไม่รู้จะไปทางไหนดี?

   "ขวาร้ายซ้ายดีๆ เอาวะซ้ายก็ซ้าย" ว่าแล้วผมก็ออกเดินทางไปทางซ้ายของตัวเองทันทีครับ คนโบราณเขาว่าไว้ไม่เชื่อไงจริงไหม? 

   เดินมาซักพักผมก็มาเจอลำธารสายใหญ่ รอดแล้ว! นั้นคือสิ่งที่ผมคิด 

   "ลั้นลา~" ผมร้องเพลงออกมาเบาๆขณะที่กำลังเดินทางไปเที่ยว! มันจะเป็นยิ่งกว่าพักร้อนครั้งไหนๆ เพราะมันจะยาวนานมากกก

   เดินเรียบแม่น้ำมาได้ซักพัก ผมก็หันไปเจอกับหมูบ้านเล็กๆที่ตั้งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก และนั้นจะเป็นเป้าหมายแรกของการพักผ่อนของผม 

   ด้วยความดีใจ ผมวิ่งตรงไปที่หมูบ้านนั้นทันที ก่อนจะไปชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของหมาป่า!อย่างจังจนตัวเองล้มไปก้นกระแทกอยู่ที่พื้น ขณะที่อีกฝ่ายมองสิ่งที่วิ่งมาชนอย่างงงๆ

   "เอ่อ เป็นอะไรมากเหรอเป่า" ชายร่างสูงที่ถูกผมชนทำท่าจะเข้ามาช่วยผมลุกขึ้น

   "!!!" ผมนี่สะดุ้งก่อนที่จะรีบลุกขึ้นแล้วก้มหัวให้เล็กน้องแล้ววิ่งจากไป

   ทิ้งไว้เพียงแต่ชายหนุ่มเผ่าหมาป่าที่ดูท่าจะเป็นความหวังของหมูบ้านหรืออะไรประมาณนั้นเพราะดูท่าจะเป็นคนสำคัญของหมู่บ้าน มองตาม

อย่างงงๆ

   "แฮกๆ โคตร..น่า..กลัวเลย!" ผมบ่นกับตัวเองงุ้งงิ้งๆ ที่ดันไปกลัวหมาป่าที่หวังจะเข้ามาช่วยพยุงขึ้น และการที่ผมหนีออกมาเพราะอะไรรู้ไหมครับ? เพราะสาวเจ้าเผ่าหมาป่าทั้งหลายแหล่นี่ละครับที่จ้องผมอย่างกินเลือดกินเนื้อที่นอกจากจะวิ้งมาชนสุดหล่อประจำหมู่บ้านยังจะต้องให้ช่วยอีก ทั้งๆที่มีสาวเจ้าหลายตนที่อยู่รับการช่วยเหลือบ้าง

   แค่คิดก็หนาวแล้ว...

   และแล้วหลังจากหายเหนื่อยแล้ว ร่างผมก็รู้สึกอยากนอนกลางวันขึ้นมาจึง หาต้นไม้เหมาะๆสำหรับการนอน 

   เมื่อจัดที่จัดทางเรียบร้อยแล้ว ผมก็ล้มตัวนอนบนกิ่งไม้อย่างสบายใจก่อนจะนอนกลางวันมันทั้งอย่างนี้เลย...ฝันดีครับ ฟี้