I'm The Angel of Death โอ้ไม่นะ ฉันเป็นยมทูต!

     ในท้องฟ้าที่แสนมืดมิด ท่ามกลางหมู่ตึกน้อยใญ่ของแดนมนุษย์ ยังมีผู้คนทั้งดีและร้ายเดินกันขวักไขว แต่อีกด้านหนึ่ง...

 

     ตึกสูงระฟ้าความสูงนั้น 300 ชั้น บนด่านฟ้าปรากฏร่างๆ หนึ่งในชุดเสื้อคลุมยาวกล่อมเท้าสีน้ำเงิน ร่างๆ นั้นทอดสายตาออกไปไกลพร้อมกวาดไปรอบๆ เหมือนหาอะไรบางอย่าง และสุดท้ายสายตานั้นก็หยุดเคลื่อนที่ สายตามองไปยังจุดๆ เดียว และเผยอยิ้มออกมา 

 

     "เจอแล้ว เจอแล้ว... หาตั้งนานที่แท้อยู่ก็นี่นี้เอง เอาหละ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเบาๆ "ข้าแต่ปฏพีทั่วล้า ข้าจักมอบดวงวิญญาณที่เหมาะสมนี้แด่ท่าน ภัยอันตรายต่อจากนี้จักหายไป ท่านจักผ่านพ้นมันไปได้... และข้าได้จดบันทึกไว้แล้ว ข้ามิอาจเก้าก่ายได้ ด้วยคำทำนาย... ข้าขอทำนายว่า" จู่ฟ้าก็แปรปรวนขึ้นมาอย่างกระทันหัน แลดูน่าสยดสยอง ร่างใต้ผ้าคลุมหยิบหนังสือเล่มหนาขึ้นมาแล้วเปิดออกอย่างช้าๆ แต่นั้นกลับทำให้สภาพอากาศย่ำแย่ขึ้นไปอีก

 

     เปรี๊ยงๆๆๆ คลืนๆ 

 

     เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังระงม

 

     "ข้าขอทำนายว่า... ปฏพีทั่วล้าฟ้าดินจักรุ่งเรืองเมื่อจากสิ้นซึ่งบุคคลผู้ปกป้อง แต่ท่านจักฟื้นคือสู่...!" อยู่เสียงคำทำนายก็ขาดหายท้องฟ้าหยุดแปรปรวน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คำทำนายท่อนสุดท้ายหายไปเสียแล้ว

 

 

ในอีกภพหนึ่ง...

 

     "นี่มันอะไรกันขอรับเนี่ย!" สุรเสียงอันดังตวาดลั่น

 

     "ใจเย็นก่อนเถอะท่าน ถึงตอนนี้เราไม่รู้แต่ในวันข้างหน้า เราต้องรู้แน่ๆ เชื่อข้าสิ" อีกเสียงดังขึ้นอย่างใจเย็น

 

     "มันก็ใช่อยู่ขอรับท่าน! แต่คำทำนายเป็นสิ่งที่เราต้องการตอนนี้ แต่ทำไมอยู่ๆ ท่อนสุดท้ายถึงหายไปหละขอรับ แบบนี้ภัยที่จะเกิดขึ้นกับเรา เราจะทำอย่างไรขอรับ!" เสียงแรกดังขึ้นอีกครั้ง

 

     "คำทำนายบอกไว้แล้วนี่ เราจะไร้ซึ่งภัยแน่นอน" 

 

     "แต่! แต่ว่าเราจักเสียผู้ปกป้องนะขอรับ และเรามิอาจทราบด้วยว่า บุคคลผู้นั้นเป็นใคร อาจเป็นท่านก็ได้นะขอรับ!!"

 

     "ใช่อาจเป็นข้า..." เจ้าของเสียงพูดแค่นั้นก่อนหันหลังเดินออกไป อีกท่านที่อยู่ด้วยอ้าปากหมายจะร้องเรียก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างนั้นชี้นิ้วมายังตน "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้มันเดินไปตามคันลอกแห่งโชคชะตาเถอะ และข้าไม่ต้องการได้ยินเรื่องนี้อีก" และร่างสูงสง่านั้นก็หายไป...