คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ลมสงบก่อนพายุจะมา
ใช้เวลาไม่ทันไรการสนทนาที่ท่าทางจะเป็นกันเองของอาจารย์และว่าที่ลูกศิษย์ก็ยืดยาวเลยไปจนเป็นเวลาเกือบเที่ยงวันแล้ว อมิเลียจึงปล่อยให้ว่าที่ลูกศิษย์ทั้งหลายได้ออกไปเปิดหูเปิดตาสำรวจโรงเรียนเล่นแทนบ้างทั้งหมดจึงยกโขยงมาที่ลานทุ่งหญ้ากว้างที่มีต้นไม้ใหญ่อยู่สองสามต้นตั้งตระหง่านเพื่อเป็นร่มเงาแก่คนที่จะหาที่พักผ่อนหย่อนใจ สภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยสีเขียวของต้นไม้ท้องฟ้าปลอดโปรงอากาศกำลังเย็นสบาย ทำใจจิตใจผ่อนคลาย
วิเวียนนั่งลงบนพื้นหญ้าสีเขียวขจีพลางคิดไปว่า ดีแล้วที่ยอมโดนพ่อถีบส่งมาถึงที่นี่เพราะเธอได้พบกับเพื่อนใหม่หลายคนเธอดีใจและคิดว่าคนพวกนี้เป็นเพื่อนที่ดีมากพวกเขายอมรับในตัวตนที่เธอเป็นไม่เหมือนกับเพื่อนที่บ้านเกิดของเธอที่พยายามแล้วพยายามอีกที่จะดัดนิสัยเธอให้เป็นกุลสตรี แล้วจะดักได้อย่างไรก็ในเมื่อนิสัยนี้มันติดตัวมาตั้งแต่รุ่นพอเธอก็คือเธอชะตาและชีวิตของเธอเธอจะเป็นคนกำหนดเอง เธอหวังว่าที่นี่จะเป็นที่ที่เธอสามารถเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุดรองจากที่บ้าน
อาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้าต่างๆที่ถาโถมเข้าใส่ทำให้แทบจะทุกลงไปนอนกองกับพื้นหญ้าแล้วหลับไปแบบไม่รู้ไม่สนว่าจะมีมดหรือเต่าทองมาเกาะที่หน้า และส่วนต่างๆของร่างกายเลย แต่ว่าการนอนหลับมันก็เป็นการฆ่าเวลาที่ดีอย่างหนึ่งเพราะพอเจ้าพวกตัวแสบทั้งหลายตื่นขึ้นอีกทีท้องฟ้าก็เริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว
“อ้าวๆ มานอนแหมะอะไรกันตรงนี้เนี้ย”เวสผู้พิทักษ์โรงเรียนที่ท่างทางจะหมดวาระหน้าทีเดินมาหยุดยืนค้ำหัวของโซล
“เฮ้ อย่ามายืนค้ำหัวสิฟะ”โซลบ่นก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเพื่อนๆคนอื่นๆจึงทำเช่นนั้นบ้าง
“มีอะไรเหรอเวส”คาออสถาม
“พวกนายลืมไปแล้วเหรอว่าต้องไปนอนที่กระท่อมสังเกตการของฉันนะ”เวสพูดพลางส่ายหัวอย่างอนาจใจนี่พวกมันได้ฟังที่เขาพูดกับอาจารย์อมิเลียบ้างหรือเปล่าเนี้ย
“ตามมาสิ”เวสพูดพลางเดินนำไปที่สวนทางทิศใต้ของโรงเรียน ปรากฎว่ามีกระท่อมขนาดยักษ์เกินจะเรียกว่ากระท่อมแต่ลักษณะของมันยังไงๆก็คล้ายกระท่อมมากกว่าบ้านอยู่ดี
“มันคือกระท่อมสังเกตการเวลาฉันต้องทำหน้าที่เฝ้าโณงเรียนอย่างจริงจัง เพราะปกติฉันนอนในปราสาทกลางนะ”เวสอธิบายพลางเปิดประตูกระท่อม
ทันทีที่เวสเปิดประตูเข้าไปไฟในกระท่อมก็ติดพรึบขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องมีใครไปยุ่งย่ามอะไรกับมัน แสงสว่างจากไฟสาดส่องไปทั่วกระท่อม ที่เมื่อเข้ามาภายในก็ยิ่งรู้สึกว่ามันใหญ่กว่าที่คิด แต่พื้นที่กว้างๆของมันก็ไม่ได้โล่งพอให้คนไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาได้ตามใจชอบเพราะมันมีข้าวของวางระเกะระกะไม่เป็นระเบียบอยู่ประปรายไปทั่ว ทั้งหนังสือเกี่ยวกับวิชาเวทย์ ฝักดาบเปล่าๆ ขนนกฟินิกซ์ เขายูนิคอนและอีกมากมายหลายอย่างที่วิเวียนรู้สึกคุ้นๆแต่จำไม่ได้
“ฮะๆ นี่เป็นคลังเก็บสมบัติ(หรือขยะ)ของฉันอีกต่างหากรกหน่อยแต่คงพอนอนได้”เวสหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นอาการอึ้งในความรกของกระท่อมของว่าที่นักเรียน และทุกคนก็คงมีความเห็นที่ตรงกันคือ ไม่ใช่รกนิดหน่อยหรอกมันโค ตะ ระรกเลยต่างหาก
เวสยิ้มแหยๆให้เด็กก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไอ้ที่บอกรกนิดหน่อยสำหรับเขามันคือสุดยอดแห่งความรกของคนอื่นนี่หว่า สงสัยจะต้องเก็บกวาดเป็นการด่วนเลยเพราะเขาไม่ค่อยได้อยู่ที่กระท่อมนี้เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เมื่อคิดได้ดังนั้นเวสจึงดีดนิ้วครั้งหนึ่งก่อนที่จองที่ระเกะระกะอยู่ตามพื้นห้องก็พากันลอยไปเก็บตามชั้นต่างๆและเรียงวางกันอย่างเป็นระเบียบทันทีแต่เพราะว่าของเหล่านั้นมันลอยฉวัดเฉวียนไปมาเพื่อพาตัวเองไปอยู่ในที่ๆมันควรอยู่จึงทำให้ของบางอย่างลอยฟาดหัวเข้ากับคนที่ยืนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่หลายครั้งหลายคราเล่นเอาระบมทั้งตัวกันทีเดียว
“ถ้าทำแค่นี้แต่แรกก็ไม่ต้องลำบากแล้ว อู้ยยยหัวฉัน”โซลบ่นอย่างหัวเสียแต่สองคำสุดท้ายได้แต่บ่นเบาๆกับตัวเอง
“เอาน่าๆ ตอนนี้ก็มีที่นอนแล้วไง ”คาร์โลพูดแต่ก็แอบแค้นในใจเพราะเมื่อกี้มีดที่หล่นอยู่บนพื้นมันพุ่งเข้ามาเกื่อบจะทิ่มหน้าเขาอยู่แล้วดีที่โซลมันดึงไปก่อนจะโดนเสียบเป้ฯผลให้โซลโดนลูกหลงจากแจกันชนเต็มๆกลางศรีษะเลยทีเดียว
“เหอะๆก็แกเซอร์เองช่วยไม่ได้”คาออสหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นเพื่อนโดนแจกันฟาดหัว
แต่ไม่ทันไรเก้าอี้ที่กำลังเลื่อนไปหาโต๊ะก็ขัดขาเจ้าตัวล้มตามลงไป นี่ล่ะน้าเขาเรียกกรรมตามสนอง
“อ้ากก เวสเมื่อกี้นายตั้งใจใช่ไหม”คาออสหันไปหาเวสทันที
“เปล่าสักหน่อย”เวสพูดแต่หน้าของเวสตอนนี้มีประกายสนุกสนานบวกกับความสะใจที่ได้แกล้งเจ้าพวกนี้ ที่แกล้งนี่ไม่ใช่ไม่ชอบขี้หน้านะแต่ถูกใจต่างหากเลยแกล้ง
“แงๆ ช่วยด้วยหมอนมันจะทับฉันแล้ว”โซเฟียร้องก่อนที่จะมีหมอนหลายสิบใบร่วงกราวใส่หัวของเจ้าตัว หลังจากนั้นแค่สามวินาทีร่างเล็กของโซเฟียก็โดนฝังอยู่ใต้หมอนไปซะแล้ว
“เฮ้ย เล่นอะไรเนี้ย”ลิลิธพูดพลางพยายามขุดเอาโซเฟียออกมาแต่กลับโดนผ้าห่มอีกหลายผืนมาทับอยู่บนตัว
“ฮาๆ โดนซะแล้วลิลิธเอ้ย”เซรีน่าหัวเราะร่าเมื่อเห้นสภาพของเพื่อนสาว แต่แล้ว
หมับ! ลิลิธจับมือของเซรีน่าและวิเวียนไว้แล้วฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆอย่างชัดถ่อยชัดคำว่า
“หัวเราะอะไร มา มะ มาตายด้วยกันดีกว่า!!”ว่าแล้วมือของลิลิธก็ฉุดให้เพื่อนอีกสองคนล้มลงไปกองกันในกองหมอนและผ้าห่ม
“ว้า ทำไมฉันไม่โดนอะไรเลยอะ”ลีรอยพูดเหมือนเสียดายแต่ใจจริงนั้นโครตจะโล่งอกที่ตนยังไม่โดนอะไร แต่ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรต่อเขาก็ต้องลื่นหกล้มปากจูบพื้นเพราะโดนบางอย่างขัดขา
แน่นอนและควรจะสังเกตว่าพวกผู้หญิงโดนแกล้งด้วยแต่ไม่ค่อยเจ็บ แต่ผู้ชายเนี้ยโดนกันแบบแทบระบม อย่างนี้จะเรียกว่าลำเอียงหรือเท่าเทียมกันดีฟะ
“นอนกันได้แล้วมั้ง”เวสพูด
“ไม่ล่ะยังไม่ง่วงก็เห็นอยู่ว่าพึ่งโดนปลุกจากการนอนหมดสนามมาอยู่หยกๆยังนอนอต่อไม่ลงอะ”วิเวียนพูดพลางเดินดุ้มๆไปตามชั้นหนังสือต่างๆเหมือนกำลังหาอะไรอ่านฆ่าเวลาเล่น
“อืม งั้นจะทำอะไรก็เชิญ แต่จำไว้อย่างนะอย่าออกไปที่ป่าตอนกลางคืน แถวนี้นะมีสิ่งที่ไม่ควรยุ่งอยู่เยอะนะ”เวสพูดยิ้มๆแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเฉียบขาด
“อืม”ทั้งหมดพยักหน้า แต่แน่ใจเหรอว่าพวกนี้มันจะฟังคำสั่ง ยิ่งห้ามยิ่งยุซะด้วยสิ
“งั้นราตรีสวัส”เวสพูดแล้วก้มหน้าฟุบลงกันโต๊ะที่เขานั่งอยู่ทันที
“แน่ใจเหรอว่านี่คือผู้พิทักษ์นะ”คาร์โลพูดพลางมองร่างที่หมดสภาพขนาดหนักของเวสอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อแต่ก็ต้องตรอมใจเชื่อ
“แล้วเราจะทำอะไรกันล่ะ ยังไงก็นอนไม่หลับอะ”โซเฟียพูดพลางกอดหมอนที่ตอนแรกฝังตัวเธอเอาไว้
“งั้นมาฝังฉันเปล่าขลุ่ยดีกว่า”เซรีน่าพูดขึ้นอย่างร่าเริง ทำให้ทุกคนหันมามองอย่างสนใจ
“อย่างเธอเนี้ยนะ จะเล่นดนตรีเป็น”คาร์โลพูพลางทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ
“เป็นสิยะ นี่แหนะดูถูกเหรอ”เซรีน่าพูดพลางเอาขลุ่ยที่ตนพึ่งจะหยิบจากกระเป๋าเป้เขกไปที่หัวของคาร์โลอย่างหมั่นไส้
“เอาสิ “ลิลิธพยักหน้าก่อนจะนั่งจุ่มปุกลงข้างๆวิเวียนกันโซเฟีย
“งั้น จะเริ่มละนะขอ ขอโทษนะถ้าเล่นไม่ดีนะ”เซรีน่ายิ้มอีกครั้งก่อนจรดริมฝีปากบางลงกับเครื่องดนตรีประจำกายก่อนจะเริ่มเป่าบรรเลงท่วงทำนองอันไพเราะเพราะพริงดังเสียงแก้วที่ก้องกังวาล ทุกคนที่ได้ยินเสียงเพลงที่เจ้าของเส้นผมสีเงินและเนตรสีม่วงต่างพากันทึ่งในความไพเราะของเพลงที่เธอเล่น เป็นเพลงที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น และสบายใจอย่างหน้าประหลาด
สิ้นเสียงเพลงที่เซรีน่าเล่นทุกอย่างมีแต่ความเงียบที่เข้าครอบงำจนทำให้เซรีน่าถึงกับรู้สึกหน้าเสียพิกล
“ไม่เพราะเหรอ”
“ไม่ๆเพราะมากเลยต่างหาก”วิเวียนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“เหรอ ดีใจที่ชอบนะ”เซรีน่ายิ้มรับก่อนจะหันไปมองทางคาร์โลที่ยังอึ้งไม่หายอย่างเชิดๆ
“เห็นไหมว่าอย่างฉันก็เล่นดนตรีเป็น”
“เห็นแล้วคร้าบบบ”ลีรอยพูดก่อนจะหันไปหัวเราะคาร์โลที่กำลังหน้าแตกยับ
“เงียบไปเลยน่า ลีรอย”คาร์โลพูดพลางตบหัวลีรอยเพื่อแก้เขิน
“เพลงนี้เป็นเสียงเพลงจากป่างั้นเหรอ”โซลถามขึ้น
“อืม เพราะฉันเดินทางไปนู่นนี่เยอะก็เลยรู้จักเสียงของสิ่งต่างๆดีละมั่ง”เซรีน่าพูดพลางฮ้าว
“ชักจะง่วงอีกแล้วสิ”
“นั้นสิ นอนกันเถอะ”เมื่อทั้งหมดลงมติป็นเอกฉันได้ว่าสมควรแก่การนอนตีพุงแล้วไฟก็ดับลงโดยที่ไม่มีใครจำเป็นต้องยุ่งกับมันอีกรั้ง และต่างคนก็ต่างล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ
__________________________________________________________________________________________
อุวะฮ่าๆ สวีดัด สวัสดี ชาวโลกmoon dog กลับมาอัฟแล้ว นะอะฮ่า
จะเห็นว่าตอนนี้กำลังสงบสุขเลยทีเดียว
แต่รับรอง! ตอนสอบเข้านี่แหละที่จะทำให้ตาย อย่างนี้แหละที่เรียกว่าเชือดนิ้มๆแบบเวลาอาจารย์คณิตออกข้อสอบ^^'''
ความคิดเห็น