คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Fic;;Märchen >The witch at the stake....แม่มดที่ถูกเผา
# นี่เป็นFiction เป็นฟิคจากเพลงของวงซันโฮโระ SoundHorizon ซึ่งไรท์เตอร์ชอบเพลงมาก
เนื้อหาก็เกี่ยวข้องกับเพลง แต่ไม่แน่ใจว่าแต่งออกมามันเป็นฟิคได้หรือเปล่า เหมือนเอาคำแปล
เพลงออกมามากกว่าไงก็ไม่รู้สิ=_=
The witch at the stake....แม่มดที่ถูกเผา
ตะกละ...
บนแท่นบูชาที่บิดเบี้ยว...รอคอยบาปที่มาเยือน...ร่างไร้วิญญาณที่ถูกสังเวยแด่พระ
เจ้า...เหตุใดเจ้าถึงข้ามพรมแดนนี้มากัน....
Daughter ลูกสาว
เมื่อฉันกลับมาเหยียบที่นี่....เหมือนกับจะช่วยปลุกความทรงจำที่แสน
เลือนลางให้ตื่นขึ้น...ฉันกลับมาในป่าแสนวังเวงเหมือนกับจะย้อนรอยกลับไปยัง
อดีต มุ่งหน้าไปในป่าทึบข้ามลำธารและผ่าหมูต้นสนแสนสะพรึงที่ตรงนั้น...คือบ้าน
ที่ฉันเคยได้พักพิง
ตั้งแต่จำความได้...พ่อของฉันก็หายสาบสูญไปเราสองคนแม่ลูกต้องใช้
ชีวิตอย่างยากลำบาก ต้องถูกกลั่นแกล้งดูถุกต่างๆนานาๆ ฉันถูกเด็กในหมู่
บ้านกล่าวหาว่าเป็นแม่มด เป็นต้นเหตุของความนารังเกียจทั้งหลายที่เกิดขึ้น เพื่อน
ของฉัน....มีแค่พวกสัตว์น้อยๆในป่าเท่านั้น
แต่ถึงอย่างนั้น....ฉันก็มีความสุขมากแล้ว....แม่จ๋า....เพราะอะไรรู้ไหม?
เพราะว่าฉันได้อยู่กับแม่ไงล่ะ....แล้วทำไม...แม่ถึงทิ้งฉันไปล่ะ?ไม่ว่าอย่างไรฉันก็
อยากจะรู้เหตุผล....
ในวันหนึ่งโบสถ์ในเมืองใหญ่ได้มารับตัวฉันไป....ทว่าท่ามกลางแรงกระหน่ำ
ของการปฏิรูปศาสนาพวกลัทธิใหม่ได้ลำลายทุกอย่างจนหมดสิ้น
ชีวิตมนุษย์ช่างอาภัพเสียจริง....เพราะเราไม่อาจจะรู้ถึงโชคชะตาของตนเอง
ได้ ฉันเชื่อว่าจุดจบหนึ่งเป็นอีกหนึ่งจุดเริ่มต้น ฉันได้รวบรวมความกล้า....และกลับ
สู่บ้านเกิดเพื่อตามหาคำตอบที่ค้างคามาแสนนาน
ผู้ที่ออกมาต้อนรับฉันคือ หญิงชราที่แก่เฒ่า....ช่างยากจะเชื่อว่าคนแปลก
หน้าคนนี้คือแม่ของฉันเอง แต่ว่า....เธอกลับจำฉันที่เป็นลูกสาวแท้ๆไม่ได้ เพียงแค่
หิวโหยต้องการอาหารเท่านั้น...ฉันรู้ดีว่าเธอนั้นได้สูญสิ้นสติไปแล้ว.....
“กลับมาแล้วค่ะ แม่จ๋า?”เด็กสาวในชุดซิสเตอ์สีขาวดำเดินเข้ามาในบ้านที่เงียบเชียบ
“อ้อ....เธอคงเป็นคนที่พวกเขาส่งมาสินะ ขอบคุณที่มามากนะ”หญิงชราพยักหน้าเมื่อ
เห็นเด็กสาว...เธอไม่ได้สังเกตุเห็นน้ำตาแห่งความคิดถึงที่คลออยู่ที่นัยตาของเด็ก
สาวเลยสักนิด
“ก่อนอื่นฉันจะทำอะไรให้แม่กินก่อนนะ”เด็กสาวยิ้มบางๆให้หญิงชราก่อนจะใช้ครัวทำ
อาหารให้หญิงชรา
“ถูกปากหรือเปล่าค่ะ?”เด็กสาวถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงชราเริ่มกินอย่างรวดเร็วราวกับกลัว
ว่าจะมีใครมาแย่ง
“ฉันกินเจ้านี้ได้ตลอดไปเลยล่ะ! อร่อยมาก”หญิงชราพูด
“แม่....”
“ยังหิวอยู่เลย”
“แม่ค่ะ....”
“มีอีกไหม?”
“แม่... แม่จำฉันไม่ได้เหรอ?”เด็กสาวมองหน้าหญิงชราด้วยสายตาเศร้าศร้อย
“พูดอะไรของเธอ เอามาอีก! ฉันอยากกินอีก!!!!! เอาอีก!!!!!!!”หญิงชราที่ถูกความหิว
โหยครอบครองสติ ผุดลุกขึ้นแล้วบีบไหล่บางของเด็กสาวจนเด็กสาวร้องออกมาด้วย
ความเจ็บปวด
“โอ้ย! แม่อย่านะ”เด็กสาวพยายามแกะมือของหญิงชราออกในขณะที่หญิงชราที่สูญ
สิ้นสติไปเขย่าร่างบางอย่างรุนแรง นัยตาถลึงมองเด็กสาวในชุดซิสเตอร์อย่างโกรธ
เคือง
“เอามาอีก!!!”หญิงชราเหลือบเห็นขวานตัดฟืนอยู่ใกล้มือพอที่จะคว้าได้ มือเหี่ยวย้น
คว้าขวานขึ้นแล้วเงื้อมันขึ้นเหนือศรีษะของเด็กสาวแล้ว.......
“หยุดนะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย”
ผลัก!!!!
Mother ...แม่
เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็สายเกินไปเสียแล้ว....ฆ่าลูกสาวของตัวเอง....แม้แต่
อาหารสำหรับคนๆเดียวฉันก็ยังทำไม่ได้ ร่างไร้ชีวิตที่แน่นิ่งของที่โต๊ะบูชาราวกับ
ตอกย้ำบาปที่ได้กระทำลงไป กางเขนกลับหัวราวกับจะเยาะเย้ยทุกคำสารภาพ คำ
อธิฐานของฉันไม่ไปถึงเสียที...เมื่อไม่ได้รับการให้อภัย...บาปของฉันก็เริ่มทับถมมาก
ขึ้นไปเรื่อยๆ
“อย่างนี้นี่เอง...เพราะงั้นเธอจึงถูกสังเวยสินะ? ถึงจะไม่ยินยอมก็เถอะ...นี่อาจจะต้อง
ใช้เวลาสักหน่อย แต่...ความแค้นของเด็ก เด็กก็ต้องมาล้างแค้นสินะ เธอยอมรับมัน
หรือเปล่า?....เอาล่ะ....ได้เวลาแล้ว....”เสียงของเมลกึกก้องไปทั่วโสตประสาทของ
เด็กสาวที่ยืนมองร่างไร้วิญญาณของตนเองอย่างโศกสลด
เด็กสองพี่น้องถูกทอดทิ้งไว้กลางป่าใหญ่ มีเพียงเศษขนมปังเป็นเครื่องนำ
ทางกลับไปยังบ้านเดิมที่จากมา....ฉันเข้าใจความรู้สึกของเด็กที่ถูกทอดทิ้งดี....ควบ
คุมเหล่านกน้อยในป่าให้กินป้ายบอกทางจากเศษขนมปังให้หายไป
“เศษขนมปังหายไปแล้ว!”เด็กชายพูดขึ้น
“แล้วเราจะกลับบ้านได้ยังไงกันละ”เด็กหญิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
“อะ! พี่ตรงนั้นมีนกด้วย”เด็กหญิงกระตุกแขนเสื้อของเด็กชายแล้วชี้ไปยังทางที่เห็น
นกมากมายกำลังบินอยู่
“รีบตามมันไปเถอะ!!”
สองพี่น้องวิ่งตามไปยังทิศทางที่พวกนกบินไป ขณะที่กำลังวิ่งไปก็ได้
เห็นควันไฟจากปล่องไฟของบ้านคน
“พี่มีคนนั่งอยู่บนต้นไม้ด้วย”เด็กสาวพูดมือเล็กๆเกาะแขนพี่ชายแน่น
เมื่อสองพี่น้องเงยหน้าขึ้นมองบนต้นไม่ที่กำลังจะวิ่งผ่าน ก็พบกับร่างของ
ชายหนุ่มในชุดดำคลิบแดงนั่งอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ ข้างๆมือวางตุ๊กตาหน้าตาน่ารักแต่ก็
น่าขนลุกอยู่ด้วย รอยยิ้มของตุ๊กตาและนัยตานั้นดูราวกับจับจ้องมาที่เด็กๆ ซิสเตอร์
ร่างเล็กนั่งอยู่บนกิ่งไม้ถัดไปพลามยิ้มบางๆให้กับเด็กทั้งสอง
“ไปเถอะ”เด็กชายจูงมือเด็กสาววิ่งต่อไป
เมื่อพ้นแนวต้นสนไป พวกเด็กๆก็เจอเข้ากับบ้านแปลกประหลาดเข้า....
ตัวบ้านมีกลิ่นเหมือนคุ๊กกี้หรือขนมขิงประดับไปด้วยลุกกวาดหลากหลาย
แบบหน้าต่างและหลังคาเป็นสีขาวโพลนเพราะโดนผงบางอย่างปิดบังเอาไว้
“ดูสิพี่แฮนเซล มีบ้านคนด้วย”
“แต่ว่านะ เกรเทล...นั้นอาจเป็นบ้านของแม่มดใจร้ายก็ได้นะ แต่ว่า...มันก็...”
“มันก็....”
“ดีกว่าที่จะต้องมาหิวตาย!!!”แล้วทั้งสองก็ตรงไปเคาะที่ประตูซึ่งส่งกลิ่นหอมของ
ช็อกโกแลตอบอวลออกมา
ก๊อกๆ
“มีใครอยู่ไหมครับ?”
สิ้นเสียงเคาะประตูได้สักพักหนึ่งก็มีหญิงชราหน้าตาใจดีเปิดประตูออกมา
“ตายแล้ว....ช่างเป็นแขกที่น่ารักจริงๆหิวกันหรือเปล่าจ๊ะ? มานี่สิเข้ามาก่อน”
Mother แม่
บ้านหลังนี้...หลังคาทำจากขนมปังขิงหน้าต่างปกคลุมไปด้วยน้ำตาลขาว
โพลน บ้านขนมหวานนี้ให้พวกเธอหมดเลยนะเด็กๆ
พวกเด็กๆไม่ต้องเกรงใจฉันหรอกนะให้พวกเขากินเท่าที่พวกเขาต้องการ
แม้มันอาจจะไม่สามารถชดใช้บาปที่ก่อไว้ได้....สามีของฉันที่เป็นเจ้าหนี้ไม่เคยกลับ
มาหาเราแม่ลูกอีกเลยแต่เขาได้ทิ้งมรดกเอาไว้ ฉันไม่สามารถปฏิบัติกับลูกแบบนี้
ได้....การได้ดูแลเด็กๆเป็นความฝันของฉันเลยนะ...อย่างน้อยก็ขอชดเชยความผิดที่
ได้ก่อเอาไว้...
จากการเอาใจของหญิงชราสองพี่น้องได้แต่กินไม่ยอมหยุดจนกระทั่งวัน
หนึ่งเด็กหญิงมองไปยังเด็กชายที่ร่างกายเริ่มอ้วนกลมจึงเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา
“ยายแก่คนนี้จะต้องเป็นแม่มดแน่ๆ เธอจะตั้งใจจะกินพวกเราสองคนแน่ๆ”
ก่อนจะถูกฆ่า ถ้าไม่ชิงฆ่าก่อนละก็แย่แน่!!! ถ้างั้นก็เตะหลังเธอแรงๆเลยสิ
เตาไฟอยู่ข้างหน้านังแม่มดแล้วไง!!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดด”หญิงชรากรีดร้องขณะที่ร่างมอดไหม้ไปกับเปลวเพลิง
“เจ๋งไปเลยเกรเทล แค่นี้ก็จัดการแม่มดได้แล้วสิ”
“คิดจะกินพวกเราเหรอ แกคิดผิดซะแล้วยัยแม่มด”
“แม่มดไม่อยู่แล้ว....ถ้างั้นบ้านนี้ก็เป็นของเรานะสิ”
“เราต้องไปบอกให้ทอมรู้ซะแล้ว”
“แล้วเราจะกลับไปหาทอมยังไงละ”
“ตามมาเถอะน่า”ฮันเซลพูด หลังจากที่เขาอยู่ที่บ้านของหญิงชรามาหลายวันทำให้
เขานึกทางสำหรับการกลับบ้านได้
“ทอมๆ เฮ้ ทอม”
“อ้าว ฮัลเซล ไหงนายอ้วนขึ้นจมเลยละ”
“ตามพวกเรามาสิ”
“เอ้?”
เมื่อสองพี่น้องพาทอมมาที่บ้านขนมหวาน ทอมก็ต้องอึ้งกับบ้านขนมที่ใหญ่โตนั้น
“แท่นแท้นนนนนนนน”เด็กทั้งสองร้องพร้อมกัน
“ว้าว พวกนายนี่โชคดีชะมัด”
“ฮะๆๆๆ”
ภายในป่าที่ไม่ไกลไปจากบ้านนัก เมลยิ้มเมื่อเห็นว่าการแก้นแค้นเป็นไปอย่าง
ราบรื่น
“สรุปว่าหญิงชราที่อาศัยในป่าคนเดียวก็คือแม่มดสินะ?”
“ชิ พวกเด็กนี่โกหกได้หน้าซื่อซะจริงนะ ฉันละเกลียดจริงๆ”เอลิเซ่พูดพลางหลับตาพริ้มในอ้อมกอดของเมล
=_= มันไม่ใช่ฟิคคคคคคคคคคคคคคค นี่มันแปลเพลงเฉยๆชัดๆ//ทรุด
ความคิดเห็น