The school อลวนป่วนก๊วนผ่าเหล่า

ลำดับตอนที่ #7 : บุกโรงเรียน!

                                          เป็นตามที่เซรีน่าพูดเพราะประตูอีกบานมาปรากฎอยู่ที่ข้างหน้าโรงเรียนพอดีเดะๆจนคนอื่นแทบจะเดินหน้าชนประตูยักษ์ของโรงเรียน  มันเป็นบานประตูใหญ่ดูมีมนตร์ขลังเชื่อต่อกับรั่วโรงเรียนสูงที่มีรูปปั้นแกะสลักรูปตัวอะไรสักอย่างอยู่ทุกๆสามเมตร พร้อมด้วยป่าไม้อุดมสมบูรณ์รอบทิศ

“สุดยอด ใหญ่ชะมัด”ลีรอยพูดแล้วทำตาวาบวับ“จะมีกล้วยไหมน้า”

                 ทุกคนแทบจะสะดุดกับคำพูดของลีรอยไอ้หมอนี้มันคิดเรื่องอื่นเป็นไหมเนี้ย

“ไม่สนล่ะ ใหญ่ไงไม่รู้ถ้าที่นอนนอนไม่สบายฉันก็ไม่ชอบ”โซลพูดบ้าง

“ไม่ๆอาหารต้องอร่อยฉันถึงจะอยู่”วิเวียนแย้งขึ้น

“ต้องมีอาจารย์สวยๆสิ”คาร์โลพูดบ้าง

“พวกนายเนี้ยจะบ้าเหรนอเรามาเรียนนะ”ลิลิธบ่นงึมงัมกับตนแต่ใจจริงเจ้าตัวก็ขอให้มีสนามหญ้ากว้างไว้นอนแผ่ตอนหนีเรียนเหมือนกัน

“ฮะๆๆ พวกเธอเนี้ยน้า”เซรีน่ายังคงหัวเราะอย่างไม่สนใคร

“แต่เมื่อกี้เธอเนี้ยสุดยอดเลยแหะ”โซลชมเซรีน่าอย่างไม่อยากเชื่อ

“แล้ว.....เราจะเข้าไปยังไงอะ”

“.......”ไม่มีใครตอบได้เพราะ พึ่งมาโรงเรียนนี้ครั้งแรกเหมือนกัน! เวรกรรมจริงๆอุตส่าห์มาถึงโรงเรียนแต่ดันเข้าไม่ได้ก็ไม่มีความหมาย

            เนื่องจากไม่รู้ว่าจะเข้าไปได้อย่างไรพวกวิเวียนจึงพยายามทุกวิถีทางที่จะเปิดประตูยักษ์มันเข้าไปตั้งแต่หาไม้มางัด เตะประตู หัวโขกกำแพง(ใครมันทำละนั้น) และแม้กระทั้งเคาะประตูตามมารยาท แต่....ประตูมันใหญ่ขนาดนั้นเคาะไปก็ไม่สะเทือนมันหรอก!

                  ขณะที่ทั้งหมดกำลังหัวเสียงกับประตูบ้าที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมเปิดจนพวกเขาเริ่มคิดจะเอาระเบิดมาวางให้รู้แล้วรู้รอดขณะที่ทั้งหมดกำลังจะหมดความอดทนกับประตูยักษ์ของโรงเรียนก็ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ฮ้าวว ใครมาทำเสียงเอะอะตอนนี้กันกำลังหลับสบายเลย”เจ้าของเสียงเป็นชายหนุ่มร่างสูงลักษณะท่าทางอายุจะมีเลขสองนำหน้า

“เอ่อ…คือเรามาสมัครปีหนึ่งโรงเรียนเอรากอนนะครับ”โซลอธิบายเนื่องจากสติของเพื่อนคนอื่นๆอาจจะยังลอยอยู่แถวนี้และยังไม่กลับเข้าร่าง

“อ้อ แล้วทำไมมาทำเสียงเอะอะอย่างนี้ละ”ชายคนนั้นถามต่อด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสพร้อมรับแขกเต็มที่

“ก็เราเปิดประตูเวรนี่ไม่ได้นะสิ”คาออสพูดอย่างหัวเสีย

“ฮะฮะ จะเปิดได้ยังไงก็นี่มันประตูลงอาคมนะ เปิดไม่ได้หรอกถ้าฉันไม่อนุญาติ”ชายคนนั้นหัวเราะกับท่าทีของคาออสก่อนจะชี้แจงให้พวกวิเวียนฟัง  แต่ก็เล่นเอาความ งง มาสู่สมองของพวกตัวแสบกันยกใหญ่

“เอ๋ หมายความว่าไง”โซเฟียถามขึ้นอย่างสงสัย

“ก็เพราะว่า ถ้าผู้พิทักษ์โรงเรียนอย่างฉันยังไม่อนุญาติก็ไม่มีใครหน้าไหนเข้ามาในโรงเรียนได้นะสิ” ชายคนนั้นยังคงชี้แจงให้พวกวิเวียนรู้เรื่องราวคร่าวๆต่อไปอย่างใจเย็น

“งั้น คุณก็คือเวสงั้นสินะ”ลิลิธถามขึ้นพลางมองชายตรงหน้าอย่างพินิจ

“ก็ใช่นะ” เวสยิ้มรับเมื่อมีคนรู้จักตน

“ไม่จริงมั้ง จากที่ผมรู้ถ้าคุณเป็นเวสจริงคุณก็ต้องมีอายุเป็นร้อยปีแล้วนะสิ”ลีรอยพูดขึ้นด้วยความสงสัยปนไม่ค่อยเชื่อ

“อันที่จริงฉันอายุร้อยยี่สิบสี่ปี แต่ก็นะพวกเธอมองอายุของผู้พิทักษ์ไม่ออกหรอก”เวสยิ้ม

“หา จริงเหรอ”

“จริงซะยิ่งกว่าจริงอีก”เวสยิ้มร่าขณะที่เอานิ้วชี้จิ้มเบาๆที่ประตูก่อนประตูจะเปิดอ้าออกเหมือนมันเบาราวกับขนนก ทำให้หลายคนเกิดอารมณ์หมั่นไส้ประตูเล็กน้อยเพราะทีตอนที่ใช้เท้าเตะมันไม่เห็นจะยอมเปิด ถึงจะรู้ว่ามันลงอาคมแต่อย่างไรก็หมั่นไส้มันอยู่ดี

“เอ้า ตามมาสิ”เวสพยักหน้าไปทางข้างในประตูเพื่อเชิญชวนกลุ่มว่าที่นักเรียนให้เดินตามเขาเข้ามา

                       พวกวิเวียนเดินตามเวสเข้ามาในประตูก็พบกับปราสาทหกหลังที่ตั้งเรียงเป็นรูปดาวห้าแฉกโดยมีปราสาทที่ใหญ่ที่สุดอยู่ตรงกลางระหว่างปราสาทอีกห้าหลัง ความกว้างใหญ่ของแต่ละปราสาทนั้นชวนตะลึงแต่ว่าน่าตะลึงยิ่งกว่าคงจะเป็นพื้นที่ทั้งหมดของโรงเรียนที่สามารถตั้งปราสาททั้งหมดไว้ได้โดยยังเหลือพื้นที่กว้างขว้างสุดลูกหูลูกตาไว้ให้เดินชมจนขาแทบลากได้

ขณะที่ทั้งหมดยังคงหันซ้ายหันขวาชมพื้นที่รอบๆอย่างสนใจเวสก็เอ่ยขัดจังหวะความตื่นเต้นของเหล่าว่าที่นักเรียนว่า

“ทำไมพวกเธอมาเร็วกันจัง”

“อ้าวก็วันนี้ปิดรับสมัครไม่ใช่เหรอ”เซรีน่าพูดตอบคำถามของเวส

“เปล่านะ พรุ่งนี้ต่างหากพวกเธอจำวันผิดแล้วละแถมผิดยกแก๊งค์ด้วยนะเนี้ยไม่ได้อ่านจดหมายเหรอไง”เวสถาม เพราะว่าถ้าเขาจำไม่พิดอาจารย์ใหญ่ได้ส่งจดหมายไปบอกพวกที่ต้องการสอบเข้าแล้วไม่ใช่เหรอว่าโรงเรียนเลื่อนกำหนดปิดการรับสมัคร

“ไม่ได้อ่านอะ”เสียงที่แทบจะพร้อมเพรียงพูดขึ้นเสียงดังฟังชัดอย่าไม่ต้องสงสัย

“พวกเธอนี่มันยังไงกันเนี้ย”เวสส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะพาพวกของวิเวียนมาที่ปราสาทกลางที่ใหญ่ที่สุด

                        เวสพากลุ่มนักเรียนหลงวันเวลาเข้ามาในปราสาทกลางภายในปราสาทนั้นมีห้องโถงกว้างโอ่งอ่าและยังมีประตูเชื่อมต่อไปยังห้องต่างๆอีกมากมายทั้งยังมีบันไดที่พาไปสู่ชั้นนั้นชั้นนี้ร่วมหกชั้น  

“ที่นี่คือปราสาทกลางเป็นที่ๆพวกเธอจะร่ำเรียนวิชาศาสตร์แขนงต่างๆมีทั้งห้องสมุด ห้องประลองดาบ  เวทีการแสดง  ห้องอาหาร ห้องโถงสำหรับประชุมและอย่างอื่นอีกมากมายที่พวกเธอต้องขี้เกียจจำ  ส่วนปราสาททั้งห้าหลังที่ล้อมรอบปราสาทนี้คือหอพักต่างๆ มีทั้งปราสาทดารา หอทิวา บ้านราตรี  เคหาสเมฆา และอีกหลังเป็นที่พักของอาจารย์ “เวสบรรยายยืดยาวพอเป็นพิธีก่อนจะเขาะประตูหนึ่งที่เดินผ่าน

“อาจารย์ อมิเลีย อยู่ใช่ไหมครับ”

“อืม มีอะไรเหรอเข้ามาสิ”น้ำเสียงของหญิงสาวอีกคนดังเล็ดรอดออกมาจากประตูบานนั้นก่อนที่ประตูจะปิดขึ้นเองโดยไม่มีใครไปยุ่งกับมัน ปรากฎร่างของเด็กสาวที่ท่าทางจะอายุต่ำกว่าพวกวิเวียนด้วยซ้ำนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ดูแล้วขนาดใหญ่กว่าตัวของเธอซะอีก

“นี่ใครเหรอ เวส”อมิเลียหันมาถามเวสด้วยสายตาชวนสงสัย

“ว่าที่นักเรียนไง พอดีว่าพวกนี้หลงวันเลยมาก่อนกำหนดนะสิ”เวสชี้แจงก่อนจะทิ้งตัวลงกับพื้นแต่แทนที่เขาจะกระแทกับพื้น ตัวของเวสกลับลอยขึ้นเหมือนกับเขาเป็นวิญาณที่ล่องลอยไปมา

“อย่างมาลอยเล่นในห้องนี้น่า เวส”อมิเลียบ่นอย่างรำคาญเมื่อเห็นเวสลอยไปลอยมาอย่างไรแก่นสารในห้อง

“เอ่อ คุณเป็นอาจารย์เหรอค่ะ”วิเวียนมองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ

“ก็นะ เห็นอย่างนี้ยายเนี้ยอายุเกินป้าและทะลุยายไปตั้งนานแล้ว อย่าหลงกลการแอ๊บแบ๊วของยายนี่ชียวนะอุ้ก!!”ขณะที่เวสกำลังแฉเรื่องไม่เป้ฯเรื่องยังไม่ทันจบดีก็โดนซอกมหาภัยของอาจารย์อมิเลียกระทุ้งเข้าเต็มท้องจนตัวงอเป็นกุ้งไปทีเดียว

                     เวสตัวงอเป็นกุ้งเนื่องจากการกระแทกอย่างแรงที่ท้องของอาจารย์อมิเลียเล่นเอาแบพูดไม่ออก  ขณะที่เหล่าว่าที่นักเรียนตัวแสบทั้งแปดหน่อกำลังกลั่นหัวเราะจนตัวโกงอย่างช่วยไม่ได้ก็สถาพมันน่าขำแค่ไหนก็ลองคิดดูสิ        อมิเลียเลิกให้ความสนใจกับผู้พิทักษ์ปัญญาอ่อนประจำโรงเรียนแล้วหันมาให้ความสนใจกับกลุ่มว่าที่นักเรียนของตน

“พวกเธอมาก่อนเวลาตั้งหนึ่งวัน แต่ว่าก็คงเหนื่อยสินะงั้นมานั่งจิบชากับฉันหน่อยก็แล้วกันส่วนเรื่องที่พักของคืนนี้เวสนายพาพวกนี้ไปอยู่กับนายก็แล้วกับ”อมิเลียพูดก่อนจะดีดนิ้วเพื่อเรียกถ้วยน้ำชาอีกเก้าใบที่ลอยมาอยู่ในมือแต่ละคนโดยมีชาร้อนๆรอให้คนที่ถือแก้วดื่มมันลงไป

“หอมจังเลย”โซเฟียพูดพลางจิบชาเล็กน้อย

“แน่นอน และมันจะช่วยคลายความเหนื่อล้าให้พวกเธอ”อมิเลียยิ้มให้กับว่าที่นักเรียนทั้งหลาย

“จริงด้วยแฮะ”ลิลิธพูดพลางขยับแขนขวาที่โดนโซเฟียรักษาจนแผลภายนอกไม่มีแต่ความเจ็บยังคงอยู่ ตอนนี้มันแทบจะไม่หลงเหลือความรู้สึกเจ็บและปวดเมื่อยอยู่เลย

                    เวสมองทั้งหมดยิ้มๆก่อนจะเริ่มคิดว่าจะหาที่ซุกหัวนอนให้พวกนี้ตรงมุมไหนของบ้านดีเพราะบ้านของเขานั้นรกซะยิ่งกว่ารกที่นอนจะพอหรือเปล่าเขาเองก็ไม่แน่ใจ   ขณะที่เขากำลังคิดอะไรเพลินๆ ความรู้สึกบางอย่างก็แทรกเข้ามาในห้วงความคิด

“โอะ ดูเหมือนจะเริ่มมีคนขึ้นเขาเอเธียมาแล้วนะและก็มีบางคนอยู่ใกล่ๆนี้ด้วยสงสัยจะเริ่มออกเดินทางมาที่นี่กันแล้วละมั้ง”เวสบอก เพราะเขาเป็นผู้พิทักษ์โรงเรียนนี้อย่างไรเขาก็สามารถรับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหากมีบางอย่างพยายามเข้าใกล้โรงเรียน

“งั้นเหรอ งั้นนายก็ควรจะไปเฝ้าประตูอาคมต่อได้แล้วนะเด็กๆพวกนี้ฉันดูแลต่อเอง”อมิเลียว่าก่อนจะสะบัดมือเหมือนไล่เวส

“โห้  ไล่กันอย่างนี้เลยแฮะไปก็ได้ เจ้าหนูทั้งหลายลาก่อน”เวสพูดพลางหายตัวไปอย่างไรร่องรอยทันทีโดยที่ยังไม่มีใครได้พูดโต่ตอบอะไรกับเขา

“ให้ตายสิ เจ้าหมอนี่จะออกไปทางประตูดีๆไม่ได้หรือไงนะ”อมิเลียบ่นก่อนจะหันมาสนใจเหล่าว่าที่นักเรียนของตนต่อ

“ไหน ลองบอกเหตุผลที่อยากมาเรียนที่นี่ให้ฉันฟังหน่อยสิ”อมิเลียเอ่ยขึ้ยพลางเหลือบมองมาทางโซเฟีย

“เริ่มจากเธอก่อนก็แล้วกัน”

“อะเอ่อ คือ…หนูชื่อโซเฟีย เทย์เลอร์ค่ะหนูอยากจะเก่งกว่านี้ ไม่อยากให้ใครมาหาว่าอ่อนปวกเปี้ยกค่ะแล้วหนูก็สนใจการปรุงยารักษาต่างๆมากเลยนะค่ะ”โซเฟียพูด

“ใช่คะ จะดีมาถ้าอาจารย์สามารถสอนให้ยายนี่รักษาคนโดยไม่ให้มันเจ็บซ้ำได้”ลิลิธพูดบ้าง

“อะไรกัน! นั้นฉันอุตส่ารักษาแขนเธอสุดฝีมือเลยนะ”โซเฟียหันมาค้อนวงโตให้กับลิลิธ

“เอาน่า ถ้าเธออยากจะเก่งเธอก็ต้องพยายามแล้วครูจะสอนวิชาสาขารักษาให้เธอเป็นพิเศษก็ได้นะ”อมิเลียพูดพลางขยิบตาให้โซเฟีย

“เย้”โซเฟียยิ้มอย่างดีใจทันทีที่ได้ยิน

“ แล้วเธอล่ะ”อมิเลียหันมาทางลิลิธ

“อ้อ หนูแค่ตามยายนี่มานะคะ”ลิลิธตอบอย่างหน้าซื่อตาใสทันทีเล่นเอาหลายๆคนกุมขมับทันที

“ให้ตายสิ ลิลิธ ตอบครูเขาดีๆหน่อยสิ”โซเฟียบ่นก่อนจะหันไปขอโทษขอโพยอาจารย์เป็นการใหญ่

“แล้วเธอนะ ลีรอยใช้ไหม ไม่ได้เจอกันตั้งนานสูงขึ้นนะ”อมิเลียยิ้มเมื่อเห้นว่าสองสาวสนิทกันแค่ไหน แล้วก็กันมาพูดกับลีรอยแทน

“อะ นึกว่าจะจำผมไม่ได้ซะอีก “ลีรอยหัวเราะ หลังจากได้ยินที่อมิเลียเล่นเอาคนอื่นงงไปตามๆกัน สองคนนี้รู้จักกันเหรอ

“อ้อ ฉันลืมบอกป้าอมิเลียเขาเป็นป้าของฉันเองละ ฮะๆๆ”ลีรอยยิ้มร่าแล้วหัวเราะชอบใจใหญ่ที่เห็นเพื่อนๆทำหน้าช๊อค

“เดี๋ยวเถอะลีรอยมาอยู่โรงเรียนต้องเรียกว่าอาจารย์สิ!”  อมิเลียดุหลายชายเล็กน้อย

“คร้าบ อาจารย์ป้า” ยังไม่ทันที่ลีรอยจะทำอะไรต่อก็โดนซอกของผู้เป็นป้ากระทุ้งเข้าที่สี่ข้างอย่างแรง

“พวกเธอเนี้ยน้า  “อมิเลียส่ายหน้าช้าๆทำไมเธอรู้สึกเหมือนว่าแต่ละคนในกลุ่มทาทางจะมีคนสติเต็มอยู่ไม่กี่คนหรืออาจจะไม่มีเลยก็ได้  แถมยังมีหลานตัวแสบของเธอบวกเข้าไปอีกแหนะ งานนี้โรงเรียนได้มีเรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นไม่หยุดแน่