[Fic reborn];;แย่ล่ะ เราหลุดมาในรีบอร์นได้ไง?!O_o

ลำดับตอนที่ #6 : ที่นี่ที่ไหน//แก้คำผิด

Yoru part
 
ฮ้าวววววววววววววววว

อะไรมันจะง่วงขนาดนี้ฟะ...ขอย้ำนะเมื่อคืนฉันไม่ได้นอนดึกสักหน่อยก็แค่เกือบเช้าเท่านั้นเอง!! 

              อะแฮม~~เพื่อนๆที่น่ารักทุกท่านถึงแม้เมื่อตอนที่แล้วจะได้รู้จักพวกฉันไปบ้างแล้วแต่ก็ขอแนะนำตัวอีกรอบแล้วกันนะคะ ฉันชื่อว่าเซเซรินะ โยรุเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอิตาลีแน่นอนว่าฉันมีชื่ออิตาลีด้วยแต่เรียกยากมากเกินไปเอาชื่อญี่ปุ่นนี่แหละดีแล้ว

              พ่อแม่ของฉันน่ะเป็นอาจาย์สอนวิชาปรัชญาอยู่ที่มหาลัยในอิตาลีชั้นจึงได้มามีชีวิตแบบ 'ต่างคนต่างเกาะกันกิน'กับไอ้พวกเพื่อนอีกสามหน่อที่ญี่ปุ่น

"คิกๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ"

             ( -_-)เหลือบไปมองรอบห้องนอนก็เห็นชินิกำลังนั่งอยู่หน้าจอคอม แถมหัวเราะเหมือนเด็กสาววัยใสกำลังมีความรัก..... แต่....ซะที่ไหนเล่า!มันกำลังดูหนังสยองขวัญที่ถูกโหวดว่าน่ากลัวที่สุดแห่งปีด้วยสีหน้าที่เปื้อนยิ้ม(โรคจิตๆ)และใบหน้าที่มีความสุข(โดยเฉพาะฉากเลือดสาด)ตะหาก!!

"แกมานั่งดูหนังบ้าอะไรตั้งแต่เช้ามืดวะ=_="<พูดไปงั้นแต่ก็เดินไปดูด้วย
 
"ก็ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนต่อจากนี้จะไม่ได้ทำอะไรแบบนี้อีกแล้วก็เลยรีบมาดูก่อนจะสายฮ่าๆๆๆๆดูดินางเอกโง๋โง่ฆาตกรอยู่ตรงหน้าเสือกไม่รู้"<หัวเราะอย่างเมามันส์

"หนวกหูโว้ยยยยยย  คนจะหลับจะนอน"ซาโยผุดลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยสภาพเหมือนปอปหยิบ...หมดสภาพสาวสวยไปเลยทีเดียว

"แกนั้นแหละหนวกหูที่สุด ไปตายซะ-_-+"เรนะพูดพลางถีบซาโยลงจากเตียงขนาดคิงไซด์
 
"T[]T"<สีหน้าของซาโย

"เอาเหอะ ในเมื่อตื่นกันเหมดแล้วเรารีบๆอาบน้ำแต่งตัวไปซ้อมเลยดีกว่าวันนี้อยากกลับบ้านเร็วๆ"ชินิพูดพลางหันไปปิดเครื่องคอม

"^O^โอ้เย้~~~ ถ้ากลับเร็วไปกินเค้กฉลองกันเถอะ"ซาโยพูดพลางทำหน้าเคลิ้ม
 
"=_="<สีหน้าของฉันกับชินิ

"*Q*"<สีหน้าของซาโยกับเรนะ
 
"งั้นก็จัดไปปปปปป" 

                       พวกเราใช้เวลาอาบน้ำกันคนละไม่เกินห้านาที ซึ้งลักษณะเหมือนจะวิ่งผ่านน้ำกันมากกว่า...เรารีบจัดแจงกินข้าวเช้าอย่างรวดเร็วแต่ว่า.....ทำมายยยยย ทำมายยยยต้องเป็นวันนี้T^T

"T^T"x3

"-_-*"<สีหน้าของชินิ
 
"ได้โปรดดดดดด ชินิแกอย่าเข้าครัวเลยวันนี้พวกฉันอุส่าห์ดีใจที่เย็นนี้จะกินเค้กฉลองT_T"ซาโยพูดด็วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เว้วอน

"ใช่ๆพวกฉันยังไม่อยากตาย"ฉันพูดรับเป็นลูกคู่กับซาโยทันที....อย่าให้บอกฝีมือการทำอาหารของชินิถือเป็นหลักศูนย์!รสชาติห่วยบรม ไม่ใช่แค่นั้นยังมีฤทธิ์ที่สามารถฆ่าคนได้ถ้ากระเพาะไม่แข็งแกร่งพอ เหมือนฟอยซั่นคุ๊กกิ้งของเบียงกี้จากเรื่องรีบอร์นก็ไม่ปาน

"=_=; เอาน่าชินิมันคงพัฒนาฝีมือบ้างแล้วน่ะ"เรนะพูดแก้แทนชินิแต่หน้าแกมันไม่ได้ดีไปกว่าหน้าพวกฉันเลยน่ะยะ=_=!!!

                 และแล้วไม่นานในที่สุดอาหารมื้อสุดท้ายก็มาเสริฟ อืม...แค่สีม่วงช้ำเลือดช้ำหนองบนไข่เจียวมันก็สยองพอแล้ว...ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าในแกงกระหรี่มันมีลูกตาปริศนาลอยไปมาอยู่ละฟะ...ไม่กล้ากินอะT^T

"-_-+"<สีหน้าของชินิเหมือนจะคาดคันว่ากินเข้าไปซะ

กินก็กินวะ......

หลังจากนั้นเป็นเวลา.....5นาที

"อ๊อกก"<ซาโยล้มลงไปกองกับพื้น
 
"โอ้ยยยย"เรนะร้องโหยหวน
 
"อุ๊ กรี๊ดดดด ห้องน้ำๆๆๆๆ"<<ฉันเอง T^T

ไอ้ชินิ แค้นนี้ชั้นต้องชำระ!!!

                     เป็นไง....เห็นแสงยานุภาพของอาหารฝีมือเพื่อนฉันกันไหม ใครอยากลองกินบ้าง ฉันจะยกให้หมดจานพร้อมใส่พานทองถวายเลย=_=^
                    หลังจากผ่านนาทีทุกข์ทรมานมาได้แล้วพวกฉันก็ต้องกินนมล้างปากล้างคอซะก่อน

"ชินิ ทำไมแกไม่ทำอาหารเก่งเหมือนพี่แกวะ นี่พวกฉันจะตายก่อนขึ้นมหาลัยไหมเนี้ย"เรนะพูดแต่ประโยคที่มันพูดออกมานี่สิมันทำให้ทั้งฉันและชินิชะงัก....

"อืม..ขอโทษละกันที่ทำอาหารไม่เก่งเท่าพี่ ถ้าพี่อยู่สอนฉันก็คงดีกว่านี้"ร่างโปรงของชินิลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งเก็บจานชามอาหารทั้งหมดเดินไปโยนกองไว้ในอ่างล้างจานรอเวลาล้างอีกทีตอนเย็น

 "เฮ้ย ชินิ โทษทีฉันไม่ได้ตั้งใจ..."เรนะพูดแต่กลับยิ่งทำให้บรรยากาศมาคุยิ่งขึ้น

                      อืม....ที่จริงบ้านหลังนี้ไม่ได้มีพวกเราแค่สี่คนหรอกค่ะแต่มีสมาชิกอีกสองคน...ก็คือพี่สาวของฉันกับพี่ชายของชินิ พวกเรามาอยู่ด้วยกันเพราะมีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน พ่อแม่ไปทำงานต่างประเทศกันหมดพี่ทั้งสองคนก็เปรียบเป็นผู้ปกครองของเราทั้งสี่คนนั่นแหละแต่อยู่ๆวันนึงทั้งสองก็หายตัวไป...ไม่มีร่องรอยตำรวจยังหาไม่เจอ จนพวกฉันเบื่อที่จะตามหาแล้ว(แต่ก็ยังหา)

"เฮ้ยย แล้วจะเอาไงขับรถไปไหม"ซาโยพูดทำลายบรรยากาศมาคุ

"=_=;;"
 
"โยรุทำไมอยู่ๆแกเหงื่อแตก"
 
"=_=;;; มะไม่มี๊ไม่มี ฉันว่าเราเดินไปกันเหอะ"

"จะบ้าเรอะ แต่งคอสตูมเครื่องเยอะซะขนาดนี้เดินไปเนี้ยให้ชาวบ้านเขามองเรอะ"ชินิพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด มันไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาเท่าไรถึงจะมีรุ่นน้องสาวๆมากรี๊ดมันเยอะก็ตาม
 
                  แต่ที่จริงแล้วมันก็จริงของชินิมันธีมของคอนเสิร์ต(ในรั้วโรงเรียน)ครั้งนี้คือ ความเท่ ทำให้พวกฉันแต่งชุดที่ทำเองกันซึ่งแน่นอนว่า โคตรแมน... แต่ก็เอาเถอะมันเป็นไสตล์ของวงเราตั้งแต่แรกอยุ่แล้ว เอาเป็นว่าถ้าไม่รู้จักกันจริงไม่รู้หรอกว่าเป็นผู้หญิงกัน พวกฉันมันก็สูงเกินมาตรฐานผู้หญิงญี่ปุ่นอยู่แล้วด้วยความที่แต่ละคนก็มีเชื้อสายฝั่งยุโรปอยู่ไม่น้อย
 
"ไม่เห็นเป็นไรเลย โรงเรียนเรามันใกล้ฮาราจุกุมีคนแต่งแบบนี้เยอะแยะไม่มีใครสนเราหรอก^_^;;;"ฉันพูด...ยังไงก็ให้พวกมันรู้เรื่องรถไม่ได้T^T
 
"=_= พวกเราเป็นวงเจร็อคน่ะ โยรุถึงจะยังไม่ได้เข้าสังกัดแต่ก็มีคนรู้จักเยอะเดี๋ยวดีไม่ดีเจอรุ่นพี่ในวงการจะแย่วุ่นวายจะตายขับรถอะดีแล้ว=_=;"เรนะพูด
 
                ไอ้ที่ว่าจะแย่ก็คือพวกรุ่นพี่มักจะพยายามโนมน้าวเราให้เข้าสังกัดเดียวพวกพี่แกน่ะ...คือพวกเราแค่เล่นดนตรีเอามันไม่ได้อยากดังเท่าไร(แต่ก็ดังไปแล้วY_Y)

"T^Tเดินเถอะ พลีสสส ฉันอยากออกกำลังขา"
 
"-_-+ โยรุ รถ ของ ฉัน เป็น อะ ไร ไป "<ซาโยถามเสียงเย็น
 
"คือ....ฉันเอามันไปซิ่งเมื่อคืนอะ ดริฟมากไปนิส >_<แฮะๆ"<สาเหตุที่นอนดึก

"=[]=!!!"X3

"ว่าไงนะยัยบ้า  รถช้านนนนน ตายซะเถอะ!!!"ว่าแล้วร่างบางก็กระโจนเข้ามาหมายจะทำร้ายร่างกายฉันในพริบตา

"เฮ้ยๆ ใจเย็น  อยากกลับเร็วๆไม่ใช่เหรอวันนี้ เดินไปก็ได้"ชินิรีบพุ่งเข้ามากันระหว่างชั้นกับซาโยทันที   ก่อนที่สายตาดุๆจะส่งมาทางฉันอย่างคาดโทษ

"ส่วนแก  เดี๋ยวหมดธุระวันนี้แล้วค่อยมาเคลียร์" อึ๊ย......ชิบหายสุดๆเลยโยรุTwT  

                 สรุปสุดท้ายแล้วพวกเราก็ต้องเดินเท้าออกจากบ้านไปยังโรงเรียนแทน  โดยมีสายตาคาดโทษจากเจ้าของรถคอยทิ่มแทงฉันตลอดเวลาที่กำลังเดินอยู่   ขณะที่เรากำลังจะเดินผ่านลานว่างไร้เจ้าของ.....เหิ้มว่าไงนะ.....ลานว่าง  ฉันเลือบตามองที่ๆปกติควรจะเป็นลานว่างเหมือนสนามว่างในการ์ตูนเรื่องโดราเอม่อน แต่แทนที่มันจะเป็นที่ว่างๆที่เต็มไปด้วยต้นหญ้าขึ้นสูงเพราะขาดคนดูแลกลับเป็นบ้านรูปทรงประหลาดๆแทน

"เอ่อ...พวกแกแถวนี้เคยมีไอ้บ้านหน้าตาแบบนั้นด้วยเหรอวะ"ฉันถามขึ้นแบบงงๆ  ทำให้ทั้งหมดหันกลับมาดูตามทันที

 "นั่นสิ  ปกติมันเป็นลานว่างรกๆไม่ใช่เหรอ=_="ชินิพูด  


                ในขณะพวกเรากำลังสงสัยกับสิ่งที่ปรากฎตรงข้างทางอยู่ๆเรนะก็เดินดุ่ยๆเข้าไปในพื้นที่ของบ้านประหลาดนั้นโดยไม่บอกกล่าวซะแล้ว
 
"เฮ้ยเข้าบ้านคนอื่นแบบนั้นไม่ได้นะเรนะ"ซาโยพูด แต่แล้วเธอก็กลับเดินตามเข้าไปด้วย...ไม่สิไม่ใช่   พวกเรากำลังโดนดึงดูดเข้าไปต่างหาก!!!!

"ขะ ขามันไปเอง"เรนะพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

"บ้าเอ้ย  โดนเข้าแล้วไง"ชินิสบท  

               ดะโดน โดนอะไรฟะ=[]=!!! หรือที่ชินิพูดถึงเรื่องเล่นของเวทย์มงเวทย์มนตร์นั้นมันเป็นจริงๆ ในตอนนี้พวกฉันเหมือนถูกสะกดให้เดินเข้ามาในพื้นที่ตั้งของบ้านประหลาดนี่ก่อนที่ประตูเลื่อนลวดลายแปลกๆที่ผสมความเป็นญี่ปุ่นกับอะไรกับศิลปะยุโรปก็เลื่อนออก  ปรากฏร่างของผู้หญิงอายุน่าจะเยอะกว่าพวกเราสักปีสองปีเธอยิ้มให้เราก่อนจะพูดว่า  

"แขกของคุณวิเวียนยินดีต้อนรับค่ะ" แขกอาร๋ายยยย  พวกฉันไม่ได้อยากเข้ามาเฟ้ยยยย  

"ตามมาทางนี้เลยค่ะ"ว่าแล้วเธอก็พยักเพยิดให้พวกเราเดินตามไป

             เอาว่ะ!ไหนๆก็เข้ามาละเอาให้ถึงที่สุดละกัน ฉันคิดแบบนั้นจึงเดินตามไปในขณะที่สัญญาณเตือนบางอย่างใต้จิตสำนึกกำลังกรีดร้องประท้วงอยู่   ผู้หญิงคนนั้นหยุดอยู่ที่ประตูบานหนึ่งร่างบางยืนเหมือนจะหลบอะไรบางอย่างที่ออกจากประตู...แล้วประตูก็เปิดเอง  

"เฮ้ย!!!!"  ลมหอบใหญ่กำลังดูดให้พวกฉันเข้าไปในประตูนั้น  ภายในห้องปรากฏหลุมช่องว่างสีดำลอยอยู่กลางห้อง  นี่มันแบล็กโฮลชัดๆ

"กะ กรี๊ดดดดดดดด"เรนะนะกรีดร้องขณะที่ร่างบางของเธอถูกดึงเข้าไปในหลุมดำนั้นแล้วหายไป

 "เรนะ =[]=!!!!"ซาโยรีบกระโจนเข้าไปหมายจะดึงตัวเรนะเอาไว้แต่กลับกลายเป็นถูกดึงเข้าไปด้วย

"บ้าเอ้ย ไม่น่าพลาดเลย"ชินิสบทก่อนที่เธอเองก็ถูกดูดเข้าไปด้วย  

                 ฉันพยายามเอามือเกาะขอบไม้ในห้องท่าทางโบราณนี้อย่างสุดชีวิตแต่กลับมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่กลางห้องอย่างสบายๆ  เส้นผมสีเงินปลิ้วตามแรงลมแต่ดูเหมือนแรงดึงดูดของหลุมดำนั่นจะไม่มีผลกระทบกับร่างระหงของเธอแต่อย่างใด  

"สวัสดี :)"

"อะเอ่อ.... =[]="  

"บ๋ายบาย  ฝากทักทายฝั่งโน้นด้วยจากแม่มดต่างมิติ"ว่าแล้วเธอก็แกะมือของฉันออกจากขอบไม้ แล้วผลักให้ชั้นเข้าไปในหลุดดำนั่น

"ยัยบ้าาาาาาา อ้ากกกกกกกก"



Rena part

ตุ้บ!!!!!!  

               ฉันร่วงลงมาที่ไหนสักแห่งทั้งที่ๆเราควรจะอยู่ในบ้านแปลกๆนั่น...อ่า ไอ้หลุดดำน่ากลัวนั่นมันดูดฉันเข้านี่เอง

"อู้ยยยย  บ้าเอ้ยที่นี่ที่ไหนเนี้ย"ฉันบ่นพลางกำลังจะก้าวเดินต่อ  

"เฮ้ยยย  แก"....เหิ้ม เสียงแบบนี้กำลังจะมีเรื่องกันแน่ๆ=..= 

                   แต่ไม่เกี่ยวกับฉันนี่เนาะ  รีบๆตามหายัยพวกนั้นดีกว่าเพราะที่นี่มันที่ไหนก็ไม่รู ถ้าให้เดายัยเพื่อนตัวดีสามหน่อนั่นต้องถูกดูดมาเหมือนกับฉันนั่นแหละเห็นปลิ้วตามกันมาติดๆ=_=

"เฮ้ย ยังจะลอยหน้าลอยตาอีกเหรอวะไอ้หัวน้ำตาล"อ่า..วิกฉันสีน้ำตาลเหมือนผมฉันนี่...แต่ไม่ใช่มั้ง....  

"เฮ้ย  แกนี่พูดด้วยไม่ได้ยินรึไงวะะะะ"รู้ตัวอีกทีฉันก็ถูกผู้ชายหน้าอุบาทว์ร่างยักษ์คนหนึ่งกระชากคอเสื้อซะแล้ว  =[]=!!!

"ใจเย็นสิพี่ชาย มีอะไรเหรอ"สรุปเป็นฉันเหรอเนี้ย เห้ยยย ฉันทำไรให้แกว่ะ!? ฮืออออออ

"ยังจะมาถามอีกว่ามีอะไร  แกทำมอเตอร์ไซตน์พวกฉันล้มระเนระนาดวิปโยคขนาดนี้จะรับผิดชอบยังไง หาาาาาา"

ฉันหันไปมองแล้วก็เห็นมอเตอร์ไซน์สามสี่คันล้มระเนระนาด อุ้ปส์     ตายละ ฉันทำเหรอเนี้ย =_=;;;  

"ว่าไงไอ้เปี๊ยก!!"มันตะคอกใส่หน้าฉันอีกรอบ ...ฮะว่าไงนะ...เปี๊ยก....  

"เฮ้ย  หนวกหูเว้ยยย  พวกแกทำบ้าอะไรที่นี่ฮะที่นี่เป็นที่ที่รุ่นที่สิบชอบมาเดินเล่นนะเว้ย"

                    เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น  ฉันเหลือบมองไปทางต้นเสียงแล้วก็เห็นผู้ชายร่างสูงเส้นผมสีเงินนัยตาสีมรกตมองเขม่งมาทางพวกชั้น  โห้ว.... ถ้าเทียบกับเจ้าพวกนี้นะเทพบุตรกับศากศพผีเลยค่ะ =___=;;;  

"อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่องน่ะไอ้หน้าหล่อ"

"ก็บอกว่าหนวกหูไงไม่ได้ยินรึไงไอ้โง่!"ชายคนนั้นพูด

 "ใจเย็นสิพี่ชาย  อย่าทำอะไรผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันเลย"ฉันพูด

"อะไรของแกสมองกลับเหรอ  ไอ้ตุ๋ดนี่แต่งตัวซะอย่างกับจะไปเล่นคอนเสิร์ต"......นั่นสิ เราแต่งชายอยู่นี่หว่า ซวยเช็ด=[]=!!!!

"แกจะหนวกหูก็เรื่องของแก แต่เรื่องของพวกฉันกับไอ้เปี๊ยกนี้ยังไม่จบ"....ปึด....เส้นความอดทนแตกแล้วว้อยยยยย

"ฉันไม่ใช่เจ้าเปี๊ยก!!"ฉันพูดขณะที่มันกำลังเผลอ เข่าของฉันก็ลอยไปปะทะหน้ามันพอดี

"ย้ากกกกกก เข้าใจไหมว่าฉันไม่ได้เปี๊ยกกก"ฉันพูดพลางจับข้อเท้าของเจ้าจิ๊กโก๋ฟันหลอนั้นขึ้นพลางยกทุ่มอีกรอบตามด้วยท่าคอบบร้าทวิต (ท่ามวยปล้ำ)

"อ้ากกกกกกกก  แม่จ้าT[]T"

"ตายซะ!"ฉันพูดพลางเอาเท้าเตะที่ชายโครงของมันอีกรอบ 

                      อะ! เอาอีกแล้วสิ....พอเป็นแบบนี้ฟิวขาดทุกทีเลย  แย่จัง ฉันไม่ใช่คนป่าเถื่อนถึงขนาดฆ่าใครด้วยท่ามวยปล้ำสักหน่อยแย่จริงๆ (เมื่อกี้ก็เพิ่งทำไปไม่ใช่เหรอ) แต่ก็ช่วยให้พวกลูกกระจอกวิ่งหอบหัวหน้าหนีไปได้ล่ะนะ เฮ้อออ เหนื่อย=^=

"นายเป็นใครน่ะ-_-"ชายคนนั้นพูด
 
"ที่จริงถ้าจะถามชื่อใคร นายควรบอกชื่อตัวเองก่อนนะ-_-"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนพระบาท
 
"ฉันชื่อโกคุเทระ ฮายาโตะ"

"ฉันชื่อ....เร...ห่ะ! เมื่อกี้นายบอกว่านายชื่อโกคุเทระงั้นเหรอO_O" โกคุเดระถ้าจำไม่ผิดมันคือชื่อตัวการ์ตูนในการ์ตูนที่ฉันเคยอ่านเมื่อนานมาแล้วนี่หน่า ไม่น่าจะ...อืมๆอาจจะเป็นแค่คนชื่อเหมือนตัวการ์ตูนก็ได้=_=;

"ใช่ มีอะไร-*-"
 
"คือขอถามอย่างหนึ่งสิ...ที่นี่ที่ไหน"

"ที่ไหนน่ะเหรอ...ก็เมืองนามิโมริไง-_-"

พระเจ้า!!!!!นี่ฉันมาอยู่ในโลกของการ์ตูนได้ยังไงกันY_Y



Sayo part

"อ้ากกกกกกกก"ฉันกรีดร้องขึ้นเมื่อรับรู้ว่าร่างของตนจะตกเสียบกับกิ่งไม้...อาเมน ขอให้ฉันตายอย่างไม่เจ็บน่ะ

ตุ้บ!

O_- เอ๋?

 ไม่เจ็บแฮะ!

หรือว่าคำภาวนาของฉันได้ผล!!!

"....ลุกออกไปซะ มันหนัก"เสียงทุ้มหล่อแต่ราบเรียบดังขึ้นจากด้านล้างของฉัน นี่ฉันนั่งทับอะไรอยู่ฟระ
 
"O_Oอะ โทษทีๆ"ฉันพูดพลางรีบยืนขึ้นมา 

                   ฉันยื่นมือออกไปเพื่อให้คนที่เมื่อกี้โชคร้ายโดนฉันทับจับจะได้ช่วยพยุงให้ลุกขึ้น แต่หมอนั้นกลับปัดมือฉันทิ้งแล้วลุกขึ้นยืนเอง โดยส่งสายตามองฉันอย่างเหยียดหยาม(ละมั้ง)
 
"...."เอ้.....ทำไมรู้สึกว่าหน้าคุ้นๆว้า.....=_=

แต่...ไอ้ฉันก็รู้สึกคุ้นหน้ากับคนหล่อทุกคนอยู่แล้ว=.,=
 
"มีอะไรเหรอOwO"ฉันถามเมื่อเห็นว่าหมอนั่นจ้องมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ใส่ชุดแบบนี้ ติดเครื่องประดับแบบนี้...ผิดกฎโรงเรียน"หมอนั้นพูดพลางกระตุกยิ้มเหี้ยม=_=;;;

ทำไมรู้สึกถึงรังสีฆ่าฟัน....
 
"ชุดเหรอ....(.O.)"ฉันก้มมองดูชุดของตัวเอง อ้อ...ชุดคอสตูมสำหรับคอนเสิร์ต แต่โรงเรียนฉันไม่ได้ห้ามสักหน่อยนิ หมอนี้ทำตัวอย่างกับสภานักเรียน=_=*
 
"-_-"
 
"เอาน่าๆๆ ถึงจะยังไงก็เหอะตอนนี้ฉันไม่มีชุดเปลี่ยนหรอก หยวนๆหน่อยเถอะ^_^"ฉันยิ้ม
 
"กล้าดีนี่ ที่ต่อรอกับฉันเจ้าสัตว์กินพืช"=_=...ทำไมประโยคโดยเฉพาะสัตว์กินพืชมันถึงได้คุ้นหูขนาดนี้ฟระ...

"คุณเคียวยะ! เป็นอะไรรึเปล่าครับพวกเราได้ยินเสียงโครมครามเลยมาดูน่ะ"พวกมนุษย์ที่ทำทรงผมประหลาดยื่นมาข้างหน้าได้วิ่งมาเป็นพรวน แม่เจ้า...สมัยนี้ยังมีคนทำทรงนี้อยู่ด้วยเหรอ โอ้ยอยากถ่ายไปให้เพื่อนดู
 
"-.- อะไรกัน มาว่าฉันว่าเป็นสัตว์กินพืชได้ยังไง"ฉันพูด เฮ้อ...แต่ไอ้คำว่าสัตว์กินพืชนี่มันคุ้นจริงๆนะ และมันไม่ได้มาจากวิชาวิทยาศาสตร์แน่นอน-_-^
 
"ปากกล้าขนาดนี้...คงเตรียมใจไว้แล้วสินะเจ้าสัตว์กินพืช"

"-o-นายไม่กินผักหรือไง" หมอนั้นชะงักไปนิดนึง

"กิน-_-"
 
"งั้นนายก็เป็นสัตว์กินพืชเหมือนกัน^O^"

"=[]=!!!!"<สีหน้าของพวกหัวประหลาด

"นี่นาย! พูดแบบนี้กับคุณเคียวยะเดี๋ยวก็ได้ตายหรอก"
 
"-o-ก็มันจริงนี่หน้าที่จริงแล้วมนุษย์อย่างพวกเราน่ะเป็นสัตว์ที่สามารถกินได้ทั้งพืชและสัตว์นะ จะมาเหมาหมดไม่ได้ที่สำคัญฉันไม่ใช่มังสาวิรักษ์-v-Y"
 
"นายน่ะอยู่ปีไหน-_-ชื่ออะไร"หมอนั้นถาม
 
"ฉันอยู่มอปลายปีหนึ่งกำลังจะขึ้นปีสองและฉันไม่ได้อยู่โรงเรียนนี้เสียใจด้วย"^[++]^ หมอนั้นกะจะมาตามอาฆาตฉันตอนเปิดเทอมเพราะคิดว่าอยู่โรงเรียนนี้เดียวกันสินะ

                   ....อ้อลืมบอกไปดูเหมือนว่าฉันจะตกลงมาที่โรงเรียนแห่งนึงแหละ=_=

"-_-^"เขามีสีหน้าเหมือนจะเซ็งเมื่อรู้ว่าไม่สามารถตามจองล้างจองผลานฉันได้

"^[++]^"ฉันฉีกยิ้มกวนประสาทก่อนจะหันไปเห็นชื่อโรงเรียน

"โรงเรียนม.ปลายนามิโมริ"
 
"นะ...นามิโมริงั้นเหรอ"ฉันหันขวับไปมองพวกหัวประหลาดสลับกับหนุ่มหล่อหน้านิ่งคนเดิม

"นายคงไม่ได้ชื่อว่าฮิบาริ เคียวยะใช่ไหม=_=;;;"
 
"เสียใจด้วยฉันที่แหละฮิบาริ เคียวยะ -_-"
 
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


Shini part 

                   งึมๆๆๆงัมๆๆ พึมพัม โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย คนกำลังจะหลับจะนอนมาพูดอะไรพึมพัมงึมงัมน่ารำคาญอยู่ได้!!...

                  ฉันหรี่ตาขึ้นมองรอบๆแล้วก็พบกับบรรยากาศที่ไม่เคยเห็นมาก่อน...แถวบ้านเรามีที่แบบนี้ด้วยเหรอ=_=? ทันใดนั้นภาพตอนที่ถูกดูดเข้ามาในหลุมดำประหลาดๆนั้นก็ผุดขึ้นในหัว ฉันเบิกตากว้างแล้วรีบลุกขึ้นทันทีจนหัวไปโขกเข้ากับหัวใครอีกคนเข้าก็ไม่รู้

"โอ้ยยย! เจ้าบ้านี่คิดจะลุกก็ลุกมันเจ็บน่ะเฟ้ย!"
=_=

                   พอลืมตาขึ้นมาปุบก็เจอกับผู้ชายผมทองที่หน้าตาดูดุๆเหมือนอันธพาลเข้าแถมหมอนั้นยังแยกเขี้ยวใส่ฉันทันทีที่ฉันมองหน้าอีกด้วย...หมอนี้หน้าตาคุ้นๆแฮะ-_-?
 
"มองหาอะไร-_-*"
 
"เคน อย่าเสียมารยาทสิ-_-"เจ้ากัปปะแว่นที่อยู่ข้างๆพูดขึ้น
 
"ปะ เป็นอะไรไหมคะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"สาวสวยน่าตาน่ารักคนหนึ่งชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน เธอน่ารักจังแฮะ...ทำให้นึกถึงโคลม โดคุโร่ในเรื่องรีบอร์นเพียงแต่เธอคนนี้ดูโตกว่าในการ์ตูนเท่านั้น

"เออ...ไม่เป็นไร..."ฉันนพูดพลางมองไปรอบๆ

              ที่นี่ไหนเนี่ย รกเป็นบ้ามีแต่พุ่มไม้เต็มไปหมดแต่ฉันก็สังเกตุเห็นปราสาทเก่าๆหลังหนึ่งปราสาทผีสิงหรือเปล่านะน่าสำรวจจอ่ะ!!(moon dog/อากาศคลั่งผีกำเริบ=_=^)
 
"ไม่เป็นอะไรสินะคะโล่งอกไปที^_^"สาวน่ารักยิ้ม

อ้า....ถ้าฉันเป็นผู้ชายฉันจะจีบยัยนี่แน่ๆหมั่นเขี้ยวสุดๆ>_<!!

"ขอบคุณน่ะ^_^"ฉันยิ้ม
 
"-///-ไม่เป็นไรค่ะ"เอ้? ทำไมอยู่ๆคนน่ารักถึงหน้าแดงล่ะ? หรือว่าเป็นไข้แย่ล่ะ
 
"ไม่สบายเหรอ หน้าแดงน่ะ"ฉันพูดพลางเอามือทาบที่หน้าผากของเธอ
 
"O////Oเปล่าค่ะ"

"นี่! ยัยโคลมงี่เง่าเป็นสาวเป็นแส่ทำไมให้ผู้ชายจับเนื้อต้องตัวง่ายๆฮะ!?"เจ้าหัวทองหน้านักเลงพูดออกอาการหวงเต็มที่=_+ 

           อ้อ...คงเพราะฉันแต่งชายอยู่ละมั้ง พวกนี้เลยเห็นว่าเป็นผู้ชาย เราเนี้ยแต่งผู้ชายขึ้นเหมือนกันสิน่ะฮะๆๆ ดูไม่ออกเลยละซี่ย=w=

"แต่ว่า นายนี่ท่าจะไม่ได้ออกกำลังกายสินะ"
 
"?"
 
"ตัวสูงดีอยู่หรอกแต่ก็ไม่ได้สูงมาก หุ่นก็ผอมบางอย่างกับผู้หญิง มิน่าถึงได้มาเป็นลมอยู่ที่สวนบ้านคนอื่นเค้า"

=_=

นี่สวนบ้านนายเรอะ? แถวบ้านชั้นมันเรียกว่าป่าโปร่งน่ะแบบเนี้ย=_=;;
 
"เอะอะอะไรกันนะครับโคลม เคน จิคุสะ"เสียงทุ้มนุ่มอีกหนึ่งเสียงดังขึ้น 

               ปรากฏไอ้มนุษย์ผู้ชายตัวสูงหน้าตาเหมือนจะดี(ถึงดีมาก)แต่ดันทำผมทรงประหลาด-_- ถึงแม้จะผมทรงเดียวกับสาวน่ารักเมื่อกี้ก็เถอะ แต่เห็นแบบนี้แล้วทำไมรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะงิดๆ

"-_-ไอ้หัวสับปะรดนี่มันใครแล้วที่นี่ที่ไหน"ฉันพูดพลางชี้ไปที่หน้าหมอนั้น

หน้าพวกนี้มันคุ้นจริงๆนะเนี้ย!!

"=[]="<สีหน้าของพวกนั้น
 
"ช่างเป็นผู้ชายที่ตรงไปตรงมาจริงนะครับ"เจ้าหัวสับปะรดพูด

"ฉันไม่ได้ถามนาย ไม่เอาไม่เผือก-_-"ฉันพูด

"=[]=;;"
 
"เออ....คือ....ที่นี่คือปราสาทคุวาโดเรียนค่ะเป็นปราสาทเก่าที่พวกเราอาศัยอยู่ฉันชื่อโคลม โดคุโร่ค่ะ ส่วนนี่ก็ เคน จิคุสะ แล้วก็ท่านมุคุโร่...^_^;;;"

"-_-แล้วไง"
 
"=_=;;"<สีหน้าของทุกคน

"ที่นี่อยู่ที่ไหนญี่ปุ่นใช่ไหม-_-?"ฉันถามขึ้นอีก

"ค่ะ เราอยู่ที่ตีนภูเขาใกล้ๆกับเมืองนามิโมริน่ะค่ะ"
 
"นามิโมริ...คุ้นๆแฮะ-_-" เดี๋ยวก่อนสิ.....โคลม โดคุโร่...เคน...จิคุส่ะ...มุคุโร่...นามิโมริ!!

"รีบอร์น!!!O_O"ฉันพูดขึ้นอย่างตกใจ

          เฮ้ๆ ทำไมถึงมีแต่คนที่ชื่อเหมือนและหน้าตาก็ยังเหมือนการ์ตูนเรื่องรีบอร์นขนาดนี้กัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นต้องเป็นฝีมือยัยแม่มดหัวเงินนั้นแน่ๆให้ตายสิ!
 
"อ้าว...คุณรู้จักอัลโกบาเลโน่ด้วยสินะครับ? เป็นคนรู้จักของวองโกเล่งั้นเหรอ"งั้นหมอนี่ก็คือ โรคุโด มุคุโร่ สิน่ะยิ่งรู้ว่าเป็นหมอนี่แล้วยิ่งหมั่นไส้ไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่อ่านรีบอร์นแรกๆแล้วถงจะหล่อและคนชอบเยอะก็เถอะ

"ไม่ต้องมาพูด คุณๆ หรือครับ...อย่ามาสะเออะทำสุภาพอยากจะอ้วก-_-^"
 
"=_=;;;"
 
"ก็ได้...นายนี่ตรงไปตรงมาดีนะ เหมือนเจ้านั่นเลย"มุคุโร่พูด

หมอนั้นเปลี่ยนลักษณะการพูดทันทีสงสัย คงอึ้งที่โดนฉันตอกหน้าละมั้ง-.-
 
"อย่าเอาฉันไปเปรียบกับใครเพราะฉันคือฉันโปรดทำความเข้าใจไว้ด้วย"ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มกวนประสาทให้กับคนตรงหน้าทีนึง

"-_-; เหมือนกันจริงๆ ขอโทษนะแต่เหมือนจริงๆนั้นแหละ นายเหมือนยามานิชิ รินโดมากๆแม้กระทั่งหน้าตายังคล้ายเลย"มุคุโร่พึมพัมแต่มันไม่มีทางรอดหูนรกของฉันได้หรอก
 
"O_O ว่าไงน่ะ! รินโด!? นายรู้จักรินโดเหรอ"ฉันพูดด้วยความตื่นเต้นพลางคว้าคอเสื้อมุคุโร่มาใกล้ๆ

"=_=; ใช่ ฉันรู้จัก"
 
"หมอนั้นอยู่ที่นี่เหรอ"ในที่สุด....ก็เจอสักที...

"อืม"มุคุโร่มองชั้นด้วยสายตาแปลกๆคงสัมผัสได้ถึงลางร้ายที่จะตามมาสินะ

"พาฉันไปหาหมอนั้นเดี๋ยวนี้!!! ไอ้หัวสับป้า!"

Yoru part
 
"T^T ยัยแม่มดบ้านั้น....ส่งเรามาที่ไหนเนี่ย!"ฉันพูดอย่างหัวเสีย

นี่ฉันนอยู่ที่ไหนฟะทำไมคนมันเยอะจัง
 
"เฮ้ย! ไอ้เตี้ยนั้นอะ-_-+"ฉันหันไปกวักมือเรียกเด็กผู้ชายคนหนึ่งมา
 
"-_-?"

"แกนั้นแหละ ไม่ต้องมาทำหน้าโง่มานี่-_-"ฉันพูด
 
"เอ่อ...มีอะไรเหรอครับ=_=;"

"ที่นี่ที่ไหนเหรอ?"ฉันถาม ว่าแต่...เจ้าเด็กนี่มันหน้าคุ้นๆแฮะ

"ก็เมืองนามิโมรินะสิครับ ถามแปลกๆพี่ชายเนี้ย=_="เจ้าเด็กจิ๋วมองหน้าฉันอย่างไม่อยากเชื่อ

"เมืองนามิโมริเรอะO_O"

บ้าไปแล้วววว ยัยแม่มดโรคจิตนั้นส่งฉันมาที่โลกของรีบอร์นเหรอเนี้ย

"ครับ พี่ชายมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ"เจ้าเด็กจิ๋วถามฉันอย่างสุภาพ
 
"พอจะรู้จักที่ๆเพื่อนฉันไปได้ไหมล่ะ คือ...ฉันหลงกับเพื่อนน่ะแล้วพวกเราก็ไม่เคยมาเมืองนี้กันเลยสักคน=_="ถามไปก็เท่านั้นเจ้าเด็กนี้จะช่วยอะไรได้เนี้ย โอ้้ยยยเราก็ดันบ้าจี้ตามเด็ก
 
"ได้ครับ" แล้วหลังจากนั้นเจ้าเด็กจิ๋วก็หยืบหนังสือเล่มยักษ์ขนาดปาหัวหมาแตกออกมาจากกระเป๋า O_O ทำไมทุกอย่างรอบๆตัวมันเริ่มลอยได้ฟะ-_-? รึว่าเจ้าเด็กนี่คือ ฟูตะ.....บ้าน่าถ้าเราถูกส่งมาในรีบอร์นล่ะก็ทำไมฟูตะดูโตขึ้นกว่าในการ์ตูนตั้งสองสามปีละเนี้ย
 
"ได้แล้วละครับพี่ชาย ผมลองจัดอันดับที่ๆเพื่อนของพี่น่าจะไปดูก็ความเป็นไปได้สูงสุดก็คือที่นี่ครับ เดี๋ยวผมจะวาดแผนที่ให้นะครับ^_^"

T^Tฉันขอถอนคำพูดฟูตะนายช่างเป็นเด็กดีจริงๆขอโทษที่บอกว่านายเป็นเด็กจิ๋ว(แม้ฉันจะคิดในใจก็ตาม)

"ขอบใจนะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

           ขณะที่ฉันกำลังปลื้มใจกับเจอฟูตะโดยบังเอิญก็มีเสียงนรกดังขึ้น=_=;;;
 
"เฮ้ พวกนายน่ะมาทำอะไรในถิ่นของพวกเรามิทราบ"ชายหน้าปลาบู่ตัวเอ้ยคนหนึ่งพูดขึ้น
 
"-_-^ มาหายใจ"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆเพราะรู้ว่าพวกนี้มาไม่ดีแน่ๆ

"ปากกล้านักนะแก แต่ไม่เป็นไร...เพราะพวกฉันใจดีแค่แกสองคนจ่ายค่าคุ้มครองมาเรื่องก็จะจบ-_-" นายหน้าปลาทองพูดบ้าง

=_=ขอบอกว่ากลุ่มของพวกมันมีแต่ไอ้ตัวหน้าตาเหมือนปลาแถวบ่อน้ำเน่าทุกตัวเอ้ย!ทุกคน
 
"-_-ไม่มีเงินโทษทีพอดีฉันกำลังถังแตก"ฉันไม่ได้โกหกนะ 555

เงินทั้งหมดของฉันน่ะอยู่ที่บ้าน.... เออ! โลกของฉันนั้นแหละค่ะคุณผู้อ่านใครจะนึกว่าอยู่ๆจะถูกดึงมาที่โลกบ้าอะไรก็ไม่รู้นี่

"-_-^ แกกวนพวกฉันเหรอแค่เห็นชุดที่แกใส่อยู่ก็รู้แล้วว่าแกเป็นคนมีอันจะกินอย่ามาสะตอ"

 อ้ากกกกก ฉันไม่ได้ตอแหลน่ะY_Y

"-_-^ ก็บอกว่าไม่มีฉันลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่บ้างฟังภาษาคนไม่เข้าใจรึไง ขอโทษนะฉันพูดภาษาควายไม่เป็นนายคงไม่เข้าใจที่ฉันพูด"

"O_O"ฟูตะมองฉันแบบอึ้งๆ 

                            เรื่องมันคงจบแต่การกวนส้นของฉันพวกมันอาจจะไม่สนใจฉันอีกเพราะฉันไม่มีเงินให้มันไถ-_-^....ถ้าอยู่ๆเศษเหรียญในกระเป๋าฉันไม่ร่วงลงมาถึงจะน่าอนาจ แต่ตอนนี้ทั้งตัวฉันมีแค่เหรียญสิบเยนสามเหรียญเท่านั้นแหละT..T
 
"แล้วไอ้เหรียญพวกนั้นมันอะไร"-_-!!! อย่าบอกนะว่าเงินสามสิบเยนพวกแกก็เอาT^T

"-_-^ฉันหมดความอดทนแล้วนะเว้ยยย"ฉันพูดพลางดึงเอาสมุดของฟูตะมา

"อะ! สมุดจดแรงกิงของผม>[]<"

"ฟูตะ ขอยืมแปบนะ-_-+"
 
"พี่ชายรู้จักชื่อผมได้ไงน่ะO_O"

-_-/เพราะฉันอ่านการ์ตูนไงไอ้หนู แต่ว่าสงสัยตั้งแต่เมื่อกี้แล้วทำไมถึงเรียกตูว่าพี่ชายฟะ นี่ฉันแต่งเป็นผู้ชายเหมือนขนาดนั้นเลยเหรอ

"555 แกเป็นผู้ชายที่ดูอ้อนแอ้นที่สุดที่พวกฉันเคยเห็นเลยวะคิดว่าผอมแห้งเป็นไม้เสีบลูกชินแบบนั้นจะทำอะไรพวกเราได้เหรอ"ไอ้หน้าปลาสวายพูดบ้าง -_-^มันมีกี่ปลาฟะเนี้ย
 
"ไปตายซะ ไอ้ขยะสังคม-_-+"ฉันพูดแล้วใช้สันหนังสือเล่มยักษ์ของฟูตะฟาดเข้าที่หัวของพวกมันหลังจากนั้นก็ฟาดที่ท้ายทอยอีกที

=_=a มันจะสลบไหมน่ะ....เคยเห็นในหนังเขาฟาดกันตรงนั้น

"ตายรึยังเอ่ยยยย"

"......."ไม่ตอบแสดงว่าตายแล้ว.... หึๆๆ

"พะพี่ชายจะทำอะไรนะครับ"ฟูตะมองฉันอย่างสงสัยขณะที่รับสมุดจดคืน

"ฟูตะ หาตั้งนาน"เสียงทุ้มนุ่มอีกสียงดังขึ้น

ฉันอยากจะบอกว่าเสียงนี้ดีกว่าเสียงเจ้าพวกแก๊งค์หน้าปลาพวกนี้เยอะ

"พี่สึนะ" -_-?สึนะเหรอ...

               ฉันหันไปมองแวบนึง ถ้าฟูตะยังโตขึ้นตั้งสองสามปีงั้นสึนะล่ะ โอ้....ดูดีขึ้นผิดหูผิดตา! แต่ยังมีเค้าเดิมอยู่คือผมสีน้ำตาลอ่อนฟูฟ่องชี้ไปชี้มาตามฉบับที่เหลือ....ตาคม....หล่อ...สูง...หุ่นสมชาย....ม่ายยยยยยไม่เหลือเค้าความ'เคะ'อยู่เลยยยย  เศร้า...ทั้งที่ฉันเชียร์All27แท้ๆT^T

"พวกนี้มันอะไรน่ะ"สึนะพูด

อืม....ถ้าตามปกติแล้วหมอนี้ตกตาลีตาเหลือกตกใจทำอะไรไม่ถูกสิ รีบอร์นฝึกจนเฟอร์เฟ็คไปแล้วชัวร์-_-b

"พี่ชายคนนี้เค้ามาถามทางผมน่ะครับ แล้วเราก็เจอเจ้าพวกนี้มาหาเรื่อง พี่ชายเค้าเลยเล่นงานพวกนี้ซะเป็นอย่างที่เห็น"=_=a ก็ไม่เท่าไหร่หรอกฟูตะ หัวพวกมันแค่ปูดกันคนละสามสี่ลูกเท่านั้นแหละหรือไม่กระโหลกอาจยุบ เท่านั้นเอง-_-b
 
"งั้นเหรอ ยังไงฉันก็ขอบคุณที่ช่วยฟูตะไว้ก็แล้วกันนะ"สึนะพูด

"อืม ไม่เป็นไร^O^"ฉันพูด เอาล่ะ....ทีนี้ก็ต้องจัดการพวกขยะสังคมต่อ~~~

"พี่ชายจะทำอะไรน่ะครับ=_=a"

"กำจัดขยะสารพิษ^O^" ฉันจัดการเอาพวกมันสามตัว ปลาสวาย ปลาบู่ ปลาทอง ยัดหัวปักถังขยะเปียกแถวๆนั้น

"เหวออออ แกจะทำอะไรพวกฉันนะT[]T"พวกมันรู้สึกตัวแล้ว
 
"โอ๊ะ โอ่~~ อย่าพูดมากดีกว่านะ เดี๋ยวขยะจะเข้าปากเอา"ฉันหัวเราะชั่วๆแล้วควักของที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา มันน่าจะมีอยู่สิน่า...... เจอแล้ว!!!
 
"=_=เอาประทัดออกมาทำไม"สึนะมองอย่างสงสัย
 
"เดี๋ยวก็รู้^[++]^"ฉันหันไปฉีกยิ้มที่ดูชั่วร้ายใส่พวกสึนะ แล้วหลังจากนั้นก็เอาประทัดแบบที่พวกแก้บนชอบจุดกันไปยัดไว้ที่กางเกงของแก๊งค์หน้าปลาแต่ละคน โชคดีที่มันยังเหลืออยู่ทั้งห่อ^O^ จากนั้นก็....จุดไฟซะ!!!


 ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
"จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"<เสียงกรีดร้องโหยหวนของเจ้าพวกปลาที่น่าสงสาร

"=_= เอาล่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก แค่พวกแกจะไม่สามารถท้องผูกได้อีกเลย ขอบคุณฉันซะล่ะ"ฉันพูด
 
"=[]=;"<สีหน้าของฟูตะ
 
"=_="<สีหน้าของสึนะ

"ฟูตะ ขอบใจน่ะฉันไปล่ะ"
 
  ฉันบอกลาฟูตะแล้วรีบออกวิ่ง T^Tอย่างน้อยๆขอให้เจอเพื่อนก่อนก็ยังดีวะสู้ตายยย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก เสร็จไปอีกตอน  ตอนนี้ยาวโพดๆ ตอนหลังๆมันคงเริ่มสั้นเหมือนฟิคเก่าที่เคยแต่งแน่ๆ=_=;;

อีกไม่นาน....ตัวละครที่เลือกจากเพื่อนๆใกล้จะออกโรงแล้วล่ะ

ติดตามตอนต่อไปด้วยนะ
>_< อ่าน แล้วเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะค้าาา

++++++++++++++
6/25/2017

แก้คำผิด แก้คำวิบัติค่ะ

แหะๆ กลับมาอ่านแล้วรู้เลยว่าตอนนั้นพิมพ์เด็กมาก

แก้ "ชั้น"เป็น"ฉัน"นะคะ  และเพิ่มคำนิดหน่อย
ทำไมตอนนั้นพิมพฺแบบนี้ละเนี่ย ฮือออ//เขินตัวเอง

พอยิ่งโตเรายิ่งไม่ชอบการใช้ภาษาวิบัติพร่ำเพรื่อเห็นแล้วต้องแก้ซะอย่างนั้น

ขอขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านฟิคทุกท่านะคะ เม้นให้กำลังใจเป็นยาชูกำลังชั้นดีค่ะ

สำหรับตอนนี้ขอลานะคะ

ด้วยรัก