The school อลวนป่วนก๊วนผ่าเหล่า

ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนใหม่ รีไรท์

           กึกๆ ตึ้ง! การสั่นสะเทือนระดับเจ็ดจุดหกริกเตอร์ทำให้วิเวียนที่กำลังนอนหลับฝันหวานสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งตัวตรงเด่อย่างตกใจ พร้อมกับคำถาม งงๆที่ทำให้ผู้เป็นพ่อยิ้มอย่างเอ็นดู(รึสมเพช?)

“แผ่นดินไหวเหรอ”

“เปล่า แค่เส้นทางมันขรุขระหน่อยนะ ดีเลยอีกนิดเดียวก็จะถึงเมืองโพรกริสเทียร์แล้ว”ฮาวยิ้มให้กับลูกสาวก่อนจะเลื่อนบานหน้าต่างขึ้นเพื่อคุยกับเรย์ที่บังคับม้าอยู่ข้างหน้า

“เรย์เดี๋ยวจอดตรงชานเมืองเลยนะ”

“ครับ”เรย์ตอบเสียงใสทันทีที่รับฟังคำสั่งเสร้จ

“จอดที่ชานเมืองหรือว่า.....”วิเวียนหันมามองทางพ่อของตนอย่างคาดคันและพยายามปลอบใจตนเองว่าอาจจะไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิด

“ลูกต้องเดินทางไปที่โรงเรียนเองนะ”

“หา!แล้วมันอยู่ส่วนไหนของเมืองละนั้น”วิเวียนโพล่งขึ้นมาโดยไม่ทันคิด

“ไม่ยากหรอกมันตั้งอยู่ตรงแถวยอดเขาเอเธียลูกแค่ต้องบุกป่าขึ้นไปเองเท่านั้น”ฮาวอธิบายให้กับลูกสาวอย่างใจเย็น

“แล้วทำไมไม่ไปส่งหนูให้ถึงที่ละค่ะ”วิเวียนแย้งขึ้นมา

“เพราะนี่ก็เป็นการทดสอบอย่างหนึ่งนะ ว่าลูกมีคุณสมบัติที่จะดูแลตนเองเวลาอยู่ภายในโรงเรียนได้ไหมเพราะป่าบนภูเขาลูกนั้นนะมีทั้งสัตว์ปีศาจ พืชพิษ สัตว์พิษและอันตรายชุกชุมไปหมดเลยถ้าลูกผ่านมันไปถึงโรงเรียนได้ลูกก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้ว”ฮาวพูด

“อย่างนี้หนูไม่เดี้ยงก่อนถึงโรงเรีนเรอะ”

“ไม่หรอกตอนครั้งแรกที่ไปพ่อก็แค่กระอักเลือดเอง”ฮาวปลอบใจลูก(รึขู่)

“ถ้าพ่อกระอักเลือดหนูไม่น้ำลายฟูมปากตายเหรอ!”วิเวียนพูดประชดใส่พ่อของตนอย่างทีเล่นทีจริง

             ทันทีที่ท่านเสนาธิการฮาว เกรย์เคลียร์กัยลูกสาวเสร็จรถม้าก็ค่อยๆช้าลงจนหยุดในที่สุดเรย์เปิดประตูรถและวางสัมภาระไว้บนพื้นเพื่อรอเจ้าของมาแบกมันต่อ

“เอ้า   ลงไปได้แล้ว”ฮาวหันมามองหน้าลูกสาวคนเดียวของตนก่อนจะพยักหน้าเหมือนจะเชิญให้วิเวียนลงจากรถ

“โถ่ พ่อจ๋าสงสารลูกสาวตัวเล็กๆที่แสนจะบอบบางคนนี้ด้วยเถอะค่ะอย่างน้อยไปส่งที่เขาเอเธียก็ยังดี”วิเวียนพูดพร้อมบีบน้ำตาเพื่อเพิ่มความน่าสงสารถึงแม้เมื่อวานตนจะเพิ่งชกหน้าผู้ชายไป

               แต่ทันใดนั้นร่างบางของวิเวียนก็ถูกเท้าของผู้เป็นพ่อใช้อวัยวะเบื่องล่างสะกิดลงจากรถอย่างไม่ปราณี  ไม่ทันที่วิเวียนจะท้วงอะไรเรย์ก็ซิ่งรถม้าออกไปอย่างรวดเร็วจนฝุ่นตลบอบอวลไปหมด  วิเวียนหัวเสียเป็นอย่างมากที่โดนทำแบบนี้แต่ก็เป็นข้อพิสูจน์ได้เลยว่าวิเวียนได้นิสัยมาจากใคร           ขณะที่วิเวียนกำลังหัวเสียกับการกระทำของพ่อท้องของเธอก็คำรามออกมาเสียงดังลั่นราวกับแผ่นดินไหว   วิเวียนจึงทำการมองซ้ายหันขวาเพื่อหาร้านอาหารที่จะสามารถสยบเสียงร้องของท้องเธอได้  และแล้วสายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับร้านอาหารที่มีสีม่วงเหมือนองุ่นและที่สำคัญคือกลิ่นหอมๆของอาหารที่โชยออกมาจากร้าน   วิเวียนหยิบกระเป๋าตังค์ของตนออกมาเช็ดดูยอดเงินคงเหลือ(?)ในกระเป๋าปรากฏว่ามีเงินเป็นปึกอยู่ข้างในพอที่จะใช้ได้สักสามสี่เดือนเลยทีเดียว นี่พ่อของเธอแอบมายัดมันไว้ตอนไหนกัน วิเวียนคิดอย่างสงสัย แต่เจ้าตัวก็สงสัยไว้ได้ไม่นานก็ลืมหมดเพราะความหิวเข้าครอบงำสมองของเธอซะแล้ว ร่างบางเจ้าของผมสีเงินสลวยจึงเดินเข้าไปในร้านนั้นเพื่อหาอะไรมาอุดหลุมดำในกระเพาะทันที

“ว้าว น่ากินจังเลย”ตาของวิเวียนวาววับทันทีที่อาหารมาเสริฟที่โต๊ะ ในไม่นานอาหารที่สังมาเกือบเต็มโต๊ะก็ถูเด็กผู้หญิงร่างบางคนเดียวกระซวกเข้าไปจนหมดทั้งที่มันไม่น่าจะกินคนเดียวหมดได้เล่นเอาคนที่นั่งโต๊ะข้างๆถึงกับอึ้งและกินอะไรไม่ลงเพราะอิ่มแทนร่างบาง

“ลุงค่ะคิดเงินด้วยค่ะ”วิเวียนฉีกยิ้มร่าทันทีที่ท้องอิ่ม

“อา ..... ทั้งหมดหกร้อยสามสิบซีนจ้ะหนู”ลุงเจ้าของร้านยิ้มอย่างใจดีให้วิเวียนขณะคิดเงิน

“นี่ค่ะ”วิเวียนยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กับลุงเจ้าของร้านก่อนจะถามเจ้าของร้านว่า

“ลุงค่ะ ภูเขาเอเธียไปทางไหนเหรอค่ะ”คำถามของวิเวียนแทบจะทำให้คนในร้านเงียบลงได้เกือบพร้อมๆกัน

“หนูจะมาสอบเข้าโรงเรียนเอรากอนเหรอ”

“ค่ะ ลุงพอจะช่วยบอกทางให้หนูได้ไหมค่ะ”

“เดี๋ยวลุงเอาแผนที่ให้ก็แล้วกันนะ”ลุงเจ้าของร้านพูดอย่างใจดีก่อนจะเดินวกกลับไปที่เค้าเตอร์พร้อมๆกับที่เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้น  แน่สิใครจะไปคิดว่าเด็กสาวท่าทางบอบบาง(แต่แรงเยอะ)อย่างวิเวียนจะกล้าไปสอบเข้าโรงเรียนเอรากอนที่มีชื่อเสียงเรื่องการสอบมหาโหด

                        ขณะที่วิเวียนกำลังรอคุณลุงเจ้าของร้าน ก็ได้มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงที่โต๊ะของเธอจึงทำให้วิเวียนต้องหันไปมองผู้มาเยือนอย่างสงสัย  คนที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าวิเวียนมีด้วยกันสองคนที่ดูแล้วอายุคงจะเท่าๆกับเธอคนหนึ่งเป็นเด็กสาวตัวเล็กดูบอบบางที่มีรอยยิ้มร่าเริงประดับไว้บนหน้าพร้อมกับดวงตาสีเขียวมรกตใสที่จ้องมาที่เธอไม่กระพริบและเส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้ม  วิเวียนเชื่อเลยว่าผู้ชายหลายๆคนเองก็มองเด็กสาวคนนี้ตาไม่กระพริบเช่นกันก็เล่นน่ารักซะขนาดนี้ แถมยังรอยยิ้มที่ทำให้ใจคนหลายๆคนต้องละลายเมื่อเห็นอีก           ส่วนอีกคนก็เป็นเด็กสาวที่ดูจะสูงไล่เลี่ยกับวิเวียนแต่ว่าเธอคนนี้กลับแตกต่างกับเด็กสาวอีกคนแทบจะสิ้นเชิงตั้งแต่ผมที่ซอยประบ่าสองสีขาวดำ และตาคมโตสองสี สีดำและสีแดงที่ดูนิ่งสงบ  แต่ที่ทำให้รู้สึกเย็นวาบ คงจะเป็นตาสีแดงข้างซ้ายที่แดงราวกับสีโลหิตและที่สำคัญคือเธอไม่ได้ยิ้มให้วิเวียนยิ่งทำให้วิเวียนรู้สึกเหมือนจะโดนหาเรื่อง     แม้จะดูดีแบบสาวเท่บางคนแต่ก็ดูอันตรายด้วยเช่นกัน

“เธอจะไปสอบที่เอรากอนใช่ไหม”เสียงหวานๆของเด็สาวเจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มดังขึ้นทำให้วิเวียนหลุดจากห่วงความคิด

“อะอืม”วิเวียนตอบสั้นๆให้กับเด็กสาว

“ดีเลย งั้นเราไปด้วยกันนะ”เด็กสาวยิ้มอย่างดีใจแล้วพูดชักชวนวิเวียน

“หา? ว่าไงนะ”วิเวียนถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าตนเองไม่ได้หูฝาด

“พวกเราก็จะไปสอบเข้าที่นั่นเหมือนกัน ฉันชื่อโซเฟีย เทย์เลอร์ ส่วนนี่ลิลิธ โซราเวส”เด็กสาวแนะนำตัวเองและเพื่อนสาวอีกคนที่เอาแต่ยืนเงียบ

                   วิเวียนมองทั้งสองคนสลับกันไปมาก่อนจะตอบว่า

“อือ ไปด้วยกันนะ ฉันชื่อวิเวียน เกรย์ยินดีที่รู้จัก”วิเวียนแนะนำตัวเองก่อนจะยิ้มให้ทั้งสองคน

“จ้า”โซเฟียพยักหน้ารับเชิงรับรู้

“อืม”ส่วนลิลิธเองก็พยักหน้าเล็กน้อย

 “ไม่ต้องคิดมากหรอกนะลิลิธนะเป็นพวกชอบเงียบกับคนที่ยังไม่คุ้นกันนะ พอเป็นเพื่อนกันไปสักพักก็คุยจ้อเองละ”โซเฟียพูดเพื่อไม่ให้วิเวียนคิดมาก 

“นี่จ้ะ แผนที่”ลุงเจ้าของร้านเดินมาพร้อมกับแผนที่เมืองโพรกริสเทียร์    วิเวียนยื่นมือไปรับแผนที่ไว้แล้วกล่าวขอบคุณ        หลังจากนั้นวิเวียนและสองเพื่อนใหม่ก็เดินออกจากร้านแล้วมุ่งหน้าสู่เขาเอเธีย