คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6-งานเข้า
사랑을 몰라 넌 너밖에 잘 몰라 어린애 같은 투정은 그만 해 줄래~~
เสียงโทรศัพท์ของชานยอลดังขึ้น
“ฮาโหลครับ...ครับ เดี๋ยวอีกสักพักผมไปรับรองว่าไม่สายแน่นอนครับ”
สายตาทั้งสามคู่จ้องมาหวังจะให้ชานยอลอธิบายมัน
ชานยอลจึงเอ่ยขึ้น “เอ่อ...คือผมคงต้องไปแล้ว ผมมีงานเดินแบบ ขอบคุณสำหรับมื้อนี้นะครับ ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีก” ร่างสูงยืนขึ้นพลางก้มหัวนิดๆก่อนจะยิ้มอย่างเป็นมิตรให้
ชานยอลก้มลงไปยีหัวเพื่อนเขาเบาๆ ก่อนจะพูดว่า “เค้าไปก่อนนะตัวเอง เดี๋ยวคืนนี้เค้าจะโทรไปหานะค้าบบบ”
ร่างบางปัดมือออกจากหัว “ฉันไม่ใช่แฟนนายนะไอ่บ้า จะไปไหนก็ไปเลย...”
ชานยอลโบกมือลาแต่ก็ยังทำหน้าทะเล้นใส่ร่างบางก่อนไป
บรรยากาศในโต๊ะอาหารก็เข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง
너만 보인단 말이야 널 사랑한단 말이야~~
คราวนี้เป็นโทรศัพท์ของท็อป เขาสไลด์หน้าจอและรับสาย
“ครับ...เดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้แหละ” และเขาก็วางสาย
เมื่อทั้งสองได้ยินคำพูดนั้น สายตาทั้งสองคู่เบิกตากว้าง ความคิดที่แล่นอยู่ในหัวตอนนี้มันเต็มหัวของเขาทั้งสองคนไปหมด ถ้าท็อปไปมันจะเกิดอะไรขึ้นละ…
“เอ่อ...คือผมก็มีธุระเหมือนกัน ด่วนด้วย ทานข้าวกันไปสองคนละกันน้ะ เดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง เดี๋ยวฉันไปก่อนนะเพื่อน...ไว้เจอกันน้ะครับน้องฮุน^^”
ท็อปลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกไป...
บรรยากาศที่ว่าเมื่อครู่นี้เงียบแล้ว ตอนนี้มันเงียบเหมือนภูเขาฟูจิแต่ก็พร้อมที่จะปะทุอยู่ตลอดเวลา ขณะที่จียงกำลังเช็ดปากตัวเองอยู่ก็พูดขึ้นว่า
จียง : ตอนนี้เหลือเราสองคนแล้วน้ะ
พร้อมกับใช้สายตาคู่เจ้าเล่ห์นั้นจ้องมาที่ร่างบาง
เซฮุน : มองอะไร ทานเสร็จแล้วใช่ไหม? ผมจะได้กลับ...
จียง : เดี๋ยว...นายจะกลับยังไงหรอ?
เซฮุน : ก็กลับ... และเขาก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าตนให้รถของโรงแรมพี่ท็อปมาส่ง รถของเขาอยู่ที่โรงแรมพี่ท็อป
จียง : นายคงไม่ได้เอามาสิน้ะ ถ้าให้เดา..นายคงให้รถของโรงแรมมาส่ง ใช่ไหมละ?
สีหน้าของเซฮุนเหมือนคนเถียงอะไรไม่ออกในหัวเขามีแต่ความคิดที่จะเอาชนะคำพูดของผู้ชายคนนี้ให้ได้ แต่..ยังไงละ
จียง : ให้ฉันไปส่งไหมล้ะ
ร่างใหญ่ยักคิ้วกวนๆให้ร่างบางนิดๆ ร่างบางตอบโต้อะไรไม่ได้เพราะเขาก็ไม่มีหนทางจะกลับจริงๆ
เซฮุนจึงจำใจต้องให้จียงไปส่ง...ทั้งสองเดินออกจากร้านเดินตรงไปที่รถด้วยกัน
"เชิญครับ" มือเรียวเล็กยังไม่ทันได้เอื้อมไปเปิดประตูแต่กลับมีมือใหญ่เอื้อมมาเปิดให้และยิ้มเชิญอย่างกวนประสาท
"ขอบคุณครับ" ร่างเล็กได้แต่พูดขอบคุณแล้วเข้าไปนั่งภายในรถร่างใหญ่ค่อยๆปิดประตูและเดินอ้อมไปยังประตูรถอีกด้านของคนขับ
กลิ่นภายในรถช่างหอมละมุนชวนพาเคลิบเคลิ้มมือเรียวเล็กค่อยๆสวมที่คาดเข็มขัดแต่ต้องผงะ ตึก ตึก... เสียงนี้มันอะไรกันนะ ร่างเล็กพยายามดึงที่คาดเข็มขัดแต่กลับทำไม่ได้ มือใหญ่ค่อยๆเอื้อมมาช่วยดึงที่คาดเข็มขัดลงมาสวมให้
"อ๊ะ! >////<" ร่างเล็กเผลอส่งเสียงตกใจหลับตาปี๋เมื่อมีใบหน้าหล่อเหลาของคนข้างๆที่ขยับใกล้ขึ้นเรื่อยๆๆๆ..กลิ่นน้ำหอม CK one หอมลอยเตะจมูกพร้อมๆกับเสียงหายใจที่กำลังรดหลั่นใกล้ๆและกลิ่นอันหอมหวนนั้นก็ค่อยจางหายไปแต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายเข้ามาแทนที่
"หึ หึ.. " ร่างใหญ่หัวเราะพรางกระตุกยิ้ม
"หัวเราะอะไรครับ" ร่างเล็กถามกลับด้วยอารมณ์หงุดหงิด
"ก็ป่าวนิ..น้องฮุนคิดอะไรกับพี่รึป่าววว พี่แค่จะคาดเข็มขัดให้เฉยๆหลับตาปี๋เชียว"ร่างใหญ่ตอบกลับอย่างกวนจนทำให้อีกฝ่ายหมดความอดทน
"พี่จีพูดว่าอะไรนะ!!!!! อ่ออ...แก่แล้วสติก็คงไม่ดีสินะ" ร่างเล็กพึมพำ
"ห้ะ!น้องฮุนพูดว่าอะไรนะ อะไรไม่ดีๆ"
"ป่าวๆๆ ผมแค่พูดว่า ถ้าไม่รีบกลับเดี๋ยวมันจะดึกไปกว่านี้มันจะไม่ดี"
"อ่อๆ"
และแล้วเสียงพูดคุยก็ได้หายไปกลับมาสู่ความเงียบอีกตามเคย
This is my Coup D’e Tat~ เสียงโทรศัพท์ของร่างใหญ่ที่อยู่ๆก็ดังแทรกผ่านความเงียบขึ้นมามือใหญ่สไลด์กดรับสาย
"อ่าว่าไง...วันนี้นะหรอ...อืมๆเดี๋ยวไป...แล้วเริ่มกี่โมง....ห้ะ! โอเคเดี๋ยวจะรีบไป"
บทสนทนาอันแสนงุนงงที่ทำให้ร่างเล็กเกิดความสงสัยแล้วอยู่ๆตาข้างขวาก็กระตุก...เอาแล้วไงลางบอกเหตุมาแล้วฮุนนายจะมีเรื่องซวยอะไรอีกมั้ยเนี่ย
"วันนี้พี่คงไปส่งน้องฮุนไม่ได้หรอก"
"ทำไมเป็นงั้นหล่ะ พี่จีบอกจะไปส่งผมนิ"
"ก็ใช่ไงแต่นี้มันเรื่องสำคัญจริงๆน้องฮุนคงมีเวลาอีกเยอะสินะ:)"
"อะไร!พี่จีจะพาผมไปไหนน"
"เดี๋ยวก็รู้เอง"
สิ้นเสียงคำสนทนาร่างใหญ่ก็รีบเหยียบคันเร่งด้วยความเร็ว
ความคิดเห็น