คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4-Repas principaux
สถานที่: ร้านอาหารฝรั่งเศส Repas principaux
จียงเดินย่างก้าวเข้ามาในร้าน บรรยากาศในร้านถูกสร้างให้เสมือนอยู่ในฝรั่งเศส
ตกแต่งไปด้วยไฟสีส้มทั้งร้าน มีแชนเดอร์เรียอันใหญ่แขวนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางร้าน
โต๊ะและเก้าอี้ทำด้วยไม้ถูกทาด้วยสีครีมและมีผ้าปูโต๊ะสีดำลายดอกไม้วางทำมุมกับโต๊ะได้อย่างเข้ากันดี แก้วไวน์ที่วางคว่ำอยู่บนโต๊ะ ทำให้รู้สึกได้ว่าคืนนี้พวกเราจะได้คุยกันยาวจนหายคิดถึงไปเลย
“คุณท็อปที่จองโต๊ะนี้ไว้ยังไม่มาหรอ?” จียงเอ่ยถามพนักงาน
“ยังครับคุณผู้ชาย ผมขอตัวก่อนนะครับ” พนักงานโค้งตอบแบบสุภาพแล้วเดินออกไป
อีกไม่กี่นาทีต่อมา
“เชิญครับคุณผู้ชาย” พนักงานอีกคนพาชายหนุ่มร่างบางมานั่งที่โต๊ะข้างๆที่ถูกสั่งจองไว้เช่นกัน
ร่างบางนั่งลงพลางยกข้อมือที่สวมนาฬิกาแบรนด์ดังขึ้นมาดู..... เขามาถึงก่อนเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง
สายตาร่างบางเหลือบมองเห็นบางคนกำลังจ้องเขาอยู่ เขาค่อยๆหันไปหาสายตาคู่นั้น แล้วเขาก็ต้องอุทานเสียงดังออกมาพลางเบิกตากว้างขึ้น
“นาย!!!!”
ร่างใหญ่ก็ตกใจไม่แพ้กันที่เขาเจอคนๆเดียวกันถึงสองครั้งในวันเดียวทั้งๆเขาไม่รู้จักผู้ชายร่างบางคนนี้เลย
ร่างใหญ่จึงเริ่มบทสนทนาขึ้น
“เจอกันอีกแล้วน้ะ แต่ครั้งแรกชั้นไม่ได้ทัก ขอโทษด้วย” พลางยิ้มบางๆให้ร่างเล็ก
ร่างเล็กถึงกับตกใจนิดๆกับรอยยิ้มนั้น มันอ่อนโยนขัดกับความหล่อมาดเข้มของเขามาก ร่างบางนึกขึ้นได้ พลางหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท
“อะนี่...นายทำตกเอาไว้ที่หน้าล้อคเกอร์” ร่างบางยื่นกระเป๋าบัตรเครดิตให้อีกคน
ร่างใหญ่รับมันมา มือของเขาสัมผัสโดนมือของร่างเล็กนิดๆ แต่ก็ไม่ได้เอ่ะใจอะไร ร่างใหญ่ค่อยๆยกยิ้มมุมปากแล้วตาทั้งสองคู่ก็ประสานกัน... นัยน์ตาสีเทาสุดเสน่ห์คู่นั้นเป็นนัยน์ตาที่แลดูว่างเปล่าแปลกแตกต่างไปจากนัยน์ตาที่เขาเคยพบทั่วไปร่างเล็กมิอาจอ่านได้ว่านัยน์ตาคู่นั้นกำลังคิดอะไรอยู่...และสายตาก็ค่อยสำรวจใบหน้าอันหล่อเหล่าและมีเสน่ห์ของคนตรงหน้า คิ้วที่หนาเรียวยาวจมูกโด่งเป็นสันปากสวยอมชมพูได้รูปที่ผู้หญิงคนไหนก็มิอาจปฏิเสธได้คางแหลมเรียวช่างเป็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบอะไรเช่นนี้ เสียงหัวใจค่อยๆเต้นเร็วขึ้น...ดังขึ้นๆ...ทำไมกันนะ?
ร่างเล็กสะดุ้งตัวขึ้นเมื่อมีใบหน้าของร่างใหญ่ยืนเข้ามาใกล้..สติของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
ร่างใหญ่ค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าบัตรเครดิตของเขาจากมือของร่างเล็กมา
ร่างใหญ่หันมาสบตาร่างเล็ก คราวนี้ใบหน้าหล่อมาดเข้มนั้นยืนเข้ามาประชิดตัวเขามากขึ้น
แล้วเรียวปากสีชมพูอ่อนที่ดูอิ่มเอิบก็เอ่ยกับร่างเล็กว่า “ขอบคุณนะครับ”
ร่างเล็กได้แต่นั่งอึ้งไปเสียนานกับประโยคคำว่า “ขอบคุณ” เพียงคำสั้นๆของชายร่างใหญ่ผู้นั้น
มีเสียงฝีเท้าของคนเดินมา ตึ้ก ตึ้ก...
ความคิดเห็น