ฟิคบารามอส:พี่ชายที่รัก(จริงๆหรอ??)

ลำดับตอนที่ #7 : วันแรกแห่งการเรียน

โครม!  โครม!  โครม! เสียงเคาะประตู(?????)อย่างสุดแรงเกิดของเจ้าหญิงสองแผ่นดินที่เคาะหน้าประตูห้องหัวหน้าชั้นปีทำให้ชาวประชาชีของป้อมอัศวินนั้นตื่นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้



"นี่!จะเคาะอะไรตั้งแต่เช้า แล้วทีหลังก็เคาะเบาๆด้วย!"เรนเปิดประตูออกมาด้วยหน้าตาที่ยุ่งสุดๆ



"ก็เคาะเบาๆแล้วนายจะตื่นมั้ยเรน!"อีกฝ่ายก็ตตอกกลับด้วยเสียงอันดัง


"ตื่น!"



"ไม่รู้ล่ะยังไงเราก็มีเรื่องต้องคุยกัน เรื่องเมื่อวานนนายบ้าไปแล้วหรอถึงหายไปโท่งๆแบบนั้น!"



"เรื่องนี้เอาไว้ทีหลัง ตอนนี้ฉันอยากไปอาบน้ำแล้วก็เตรียมไปเรียน"เรนพูดตัดบททำให้เจ้าหญิงสองแผ่นดินได้แต่กระฟัดกระเฟียดอยู่หน้าห้องเท่านั้น



"แฟนนายนี่สุดๆเลยนะเนี่ย...."คิลพูดน้ำเสียงงัวเงีย



"ไม่ใช่แฟน นายอย่าเห็นอะไรแล้วคิดแบบนั้นทันทีเอาไว้เดี๋ยวนายก็จะเข้าใจเอง  แต่ถ้านายได้รู้จักกับพี่ของเธอล่ะก็นายจะคิดว่าเธอเรียบร้อยสุดๆเลย"เรนไม่พูดอะไรต่อเดินเข้าห้องน้ำไปทันที





                                       ***********************************************



ยามเช้าในห้องอาหารดรากอนของป้อมอัศวินนั้นดูคึกคักเป็นพิเศษเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยดังไม่ขาดสายแต่เมื่อร่างสามร่างเดินเข้ามาภายในโรงอาหารเสียงเหล่านั้นก็พลันเงียบไปครู่หนึ่งแล้วก็กลายเป็นเสียงซุบซิบ



ในเมื่อทั้งสามคนนั้นคือหัวหน้าชั้นปีของปีหนึ่งซึ่งดูไม่ธรรมดาเอาเสียเลยทั้งเจ้าชายแห่งเมืองนักรบ นักฆ่าจากซาเรสและเจ้าชายแห่งความมืดของเดมอสที่น่าจะไม่ธรรมดามากที่สุด



"ไงทั้งสามคน"เสียงของเพื่อนป้อมอัศวินปีเดียวกันทักทายอย่างสนิทสนม



"หวัดดี"มีเพียงเสียงเดียวที่ตอบคือนักฆ่าจากซาเรสส่วนอีกสองนั้นกลับนิ่งเงียบเสียซะจนน่ากลัว



"นี่นายสองคนน่ะไม่กินเส้นกันหรือไงเงียบเชียว"กัส โทนี่ย่าพูดขึ้นซึ่งเรนก็ส่ายหน้าปฏิเสธิพร้อมกับวางถาดของตนเองลงบนโต๊ะโดยที่มีสายตาของทั้งโต๊ะมองอย่างสนใจ



"พวกนายจะมองอะไรนักหนา"เรนทนสายตาไม่ไหวเลยพูดออกมา



"ก็จานของคุณเรนมีแต่ผักนี่ครับ คุณเรนไม่ทานเนื้อบ้างหรอครับ"ซีบิลถาม



"ปีศาจอย่างฉันไม่กินเนื้อ เราไม่ได้เบียดเบียนสัตว์อื่นเพื่อมาเป็นอาหารหรอก"เรนพูดแกมประชด



"เออ....ว่าแต่ว่าคุณเรนอยู่ส่วนไหนของเดมอสครับ"ซีบิลยังใจกล้าถามต่อ



"อยู่ตรงที่ฉันอยากจะอยู่"เรนตอบแล้วก็ไม่พูดอะไรอีกทิ้งให้เพื่อนๆคนอื่นเกาหัวงงไปตามๆกัน(ยังไม่รู้อีกเรอะว่าเขายังไม่อยากคุยด้วย)







                                                                  ******************************



"เรนเมื่อไหร่นายจะเลิกทำหน้าเย็นชาแบบนี้ซะทีเดี่ยวก็ไม่มีเพื่อนหรอก"เฟลิโอน่าพูดเตือนด้วยความเป็นห่วง



"ตอนฉันเจอพี่เธอฉันก็หน้าแบบนี้ ยังเป็นเพื่อนกันได้"เรนประชด



"นี่เรน!"



"ตอนนี้ฉันว่าเธอเตรียมเรียนวิชาของท่านตาชามัลของเธอดีกว่านะ"เรนกล่าวตัดบทแล้วเดินถอยไปคุยกับคิล



"คุณเรนนี่เป็นคนพูดน้อยนะค่ะเนี่ย"เรนอนพูดขึ้น



"แบบนั้นเขาเรียกว่านิสัยแย่ต่างหาก"แองเจลิน่าแย้ง



"ไม่หรอกที่จริงเรนเป็นคนดีมากแต่เขาไม่ชอบแสดงออกทางหน้าตาเท่านั้นเอง"เฟลิโอน่าแก้ตัวแทน



"ดูท่าทางเธอจะแคร์เขามากเลยล่ะซิ"มาทิลด้าหยอกย้อ



"เอาน่าๆฉันไม่พูดเรื่องนี้แล้วไปเรียนเถอะ อ้อ อีกอย่างบางทีสิ่งที่พวกเธอเห็นอาจจะไม่ใช่อย่าที่คิดก็ได้รู้มั้ย"เฟลิโอน่ายิ้มทิ้งท้าย







                                                            *********************************



การเรียนกับเจ้าชายชามัลเป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุดสำหรับเรนเพราะเขาต้องคอยหลบหน้าอยู่บ่อยๆเพื่อนที่จะไม่ให้จำได้เขาเองก็รู้จักคุ้นเคยกับเจ้าชายคนนี้บ้างอยู่เหมือนกันตั้งนานไม่แปลกหรอกถ้าเขาเห็นหน้าจะจำไม่ได้



แต่วิชาดาบนี่สิ.......เลวร้ายยิ่งกว่า.......



เจ้าหมาป่าแห่งเดมอสจำได้ทันทีว่าอาจารย์ที่สอนคนนี้คือ โรแอนกลิน  ซามาร์ หรือรอยด์เพื่อนของเขานั่นเอง



"วันนี้เราจะมาดูกันว่าพวกเธอมีฝีมือกันแค่ไหน พวกเธอจับคู่กันเองแล้วก็สู้กันวัดฝีมือตัวเอง"รอยด์สั่งง่ายๆเรนหันไปมองเพื่อนรักของเขาด้วยแววตาไม่พอใจที่ต้องให้เขามาจับคู่ต่อสู้กระจอกๆแต่อีกฝ่ายก็ส่งสายตากลับมาประมาณว่าใครจะเก่งเหมือนนายล่ะ!



เรนมองไปรอบๆก็ยังหาคู่ซ้อมไม่ได้สักทีแล้วก็มาสะดุดที่นักเรียนของปราสาทขุนนางที่ผมสีน้ำตาลกับดวงตาสีเดียวกันดูคุ้นตาอย่างประหลาด



"ถ้านายยังไม่มีคู้ซ้อมนายมาซ้อมกับฉันก็ได้"ชายคนนั้นพูดดวงตาสีน้ำตาลของเขาเป็นประกายลึกลับ



เรนไม่ตอบอะไรก็พยักหน้ารับแล้วเริ่มต่อสู้ทันที!!



เมื่อพลังของทั้งสองออกมาปะทะกันดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก  นี่ไม่ใช่แค่การซ้อมดาบเล่นๆ!!  แต่นี่มันการต่อสู้ที่หมายถึงชีวิต!!!ทั้งสองผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบซึ่งถือว่าเป็นการประลองที่น่าดูเป็นอย่างยิ่ง



เรนฟาดดาบเข้าไปยังซอกคอของอีกฝ่ายอย่างเต็มแรงซึ่งอีกฝ่ายก็รับไว้ได้แต่นั่นทำให้ทั้งสองใกล้กันมากซึ่งดาบของทั้งสองต่างอยู่ห่างจากใบหน้าของอีกฝ่ายไม่ถึงนิ้ว



"นายอย่านึกว่าฉันจะจำนายไม่ได้นะ.......ฟรานซิส...."เรนกดเสียงเน้นตรงคำว่าฟรานซิสซึ่งทำให้อีกฝ่ายเบิกตากว้างด้วยความแปลกใจแล้วหัวเราะออกมาทั้งสองผละออกจากกัน



เรนมองคนเบื้องหน้านิ่งๆแล้วเก็บดาบพร้อมกับยิ้มนิดๆอีกฝ่ายหนึ่งก็ยิ้มอย่างพึงพอใจพร้อมกับเดินเฉียดไปใกล้อีกครั้ง



"นายเป็นคนของป้อมอัศวินนะ ไปย้ายอยู่ปราสาทขุนนางทำไม"เรนพูดแล้วเดินออกไปทันทีทิ้งไว้เพียงแค่ความสงสัยของคนรอบข้าง





                              



                                                 *********************************************