ฟิคบารามอส:พี่ชายที่รัก(จริงๆหรอ??)

ลำดับตอนที่ #6 : เพื่อน??????

"ขอต้อนรับสู่ป้อมอัศวินที่นี่จะเป็นบ้านของพวกเธอแต่ที่นี่มีกฎหลายอย่างขอให้ฟังแล้วก็จำด้วย"เสียงรุ่นพี่พูดเรื่องกฎต่างๆนานาซึ่งแทบทำเอาเหล่ารุ่นน้องหลับคาห้องเลยทีเดียว



"แล้วเรื่องของหัวหน้าชั้นปีของเธอนั้นก็......."รุ่นพี่เว้นระยะแต่อย่าหวังเลยว่าคนอย่างเรนจะสนใจเอาแต่นั่งหาวมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว



"มีทั้งหมด3คน คาโล  วาเนบลี , คิลมัส   ฟิลมัส  ,เรนเวนเทียส   คอสโมส  "เรนเบิกตาขึ้นนิดพร้อมกับลากกระเป๋าของตนเองขึ้นห้องไปโดยไม่ฟังที่รุ่นพี่พูดต่อซึ่งนั่นก็.......



"เรนเวนเทียส  คอสโมส!!!!ออกมาเดี๋ยวนี้น่ะ!!!"เสียงรุ้นพี่จอมว้ากตะโกนขึ้นอย่างเหลืออดกับรุ่นน้องคนนี้ซึ่งเรื่องอะไรที่เรนจะต้องออกมาง่ายๆแต่เมื่อรุ่นพี่เดินไปเปิดประตูห้องแต่ไม่สามารถเปิดได้เพราะเรนลงมนต์ล็อกเอาไว้ว่าถ้านอกจากเขาและเพื่อน(???) ร่วมห้องจะไม่มีใครเปิดได้



นั่นสร้างความอึ้งให้กับเหล่ารุ่นพี่คนๆอื่นๆและเพื่อนร่วมชั้นเช่นเดียวกันแต่เจ้าหญิงสองแผ่นดินกลับเม้มริมฝีปากแน่นและอารมณ์โกรธเริ่มพลุ่งพล่านเมื่อกี้ยังทำตัวเป็นผู้ใหญ่อยู่เลยแต่ตอนนี้กลับทำตัวเหมือนเด็กแทนเธอเสียแล้ว!!!



"รุ่นพี่ค่ะ.....เดี๋ยวให้ฉันช่วยมั้ยค่ะ"เฟลิโอน่าเอ่ยเสียงหวานซึ่งรุ่นพี่ก็หลีกทางให้โดยดีเพราะขนาดรุ่นพี่ที่เก่งเวทย์ที่สุดอย่างโรเวนก็ยังไม่สามารถเปิดล็อกนี่ได้แต่เพียงร่างบางเอานิ้วจิ้มไปที่ประตูเท่านั้นเวทย์ก็คลายออกทันที!!!



"เรน!!!ออกมาฟังรุ่นพี่เขาเดี๋ยวนี่เลยน่ะ!!!   เรน!!!"เฟลิโอน่าตะโกนเข้าไปในห้องแต่เธอก็เห็นเพียงแต่ความว่างเปล่าเท่านั้นแค่นั้นแหละเธอก็รู้ว่าเจ้าหมาป่าแห่งเดมอสได้ออกไปจากป้อมเสียแล้ว!!!!!



เฟลิโอน่าเริ่มค่อยๆปล่อยรังสีการฆ่าฟันออกมาอย่างชัดเจนจนรุ่นพี่เริ่มถอยห่าง



ถ้านายกลับมาเมื่อไหร่!!!    นายตายแน่!!!   เรน!!!!





                                        ****************************************************





ส่วนตัวเจ้าหมาป่าแห่งเดมอสนั้นได้มาปรากฎที่ป่าหลงลืมแห่งเดมอสสถานที่ที่เขารักมากที่สุดเพราะเมืองที่อยู่ภายใต้การปกครองของเขาอยู่ที่นี่...เมืองหมาป่า



โดยทิ้งให้เจ้าหญิงแห่งเดมอสโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ที่เอดินเบิร์ก



"บ้าที่สุดเลย!!!"ร่างบางพูดอย่างโมโหภายในห้องพักของเธอกับอีกสามสาว



"คุณเฟลิโอน่าอย่าเพิ่งหงุดหงิดไปเลยค่ะเดี๋ยวคนของคุณก็กลับมาเองแหละค่ะ"เรนอนพูด



"อย่าเรียกว่าคุณเลย เรนอนแต่เจ้านั่นน่ะอีกนานกว่าจะกลับมาถ้าลองได้ออกไปแล้วนะ"เฟลิโอน่าตอบ


"แต่น่าแปลกนะปรกติที่โรงเรียนพระราชาแห่งนี้ไม่มีใครสามารถใช้เวทย์มนต์ออกไปข้างนอกได้ง่ายๆเลยนะ"มาทิลด้ารู้สึกแปลกใจ



"เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับเรนหรอก"เฟลิโอน่าตอบพร้อมกับเสกลูกแก้วสีเขียวขึ้นมา



"นั่นอะไรน่ะ"แองเจลิน่าถามขึ้นด้วยความสงสัยอีกสองสาวก็เช่นกัน



"ลูกแก้วแห่งมนตราฉันเคยลงคาถาไว้ถ้าฉันอยากจะเห็นอะไรล่ะก็ลูกแก้วนี้ก็สามารถทำให้ฉันเห็นได้"เมื่อพูดจบเฟลิโอน่าก็ร่ายมนต์ทันที



"ข้า....ในนามธิดาแห่งความมืดลูกแก้วแห่งมนตราจงตอบรับเสียงแห่งข้าจงแสดงในสิ่งที่ข้าต้องการเห็น  ณ  บัดนี้"ในนาทีนั้นลูกแก้วก็ส่องแสงสีเขียวออกมาและภายในลูกแก้วเริ่มมีเงาดำลางๆปรากฎขึ้น



เมื่อทั้งสี่คนเห็นร่างนั้นชัดขึ้นและเห็นใบหน้านั้นชัดเจนรอยยิ้มที่ปรากฎบนใบหน้าของชายหนุ่มดูเจ้าเล่ห์ชอบกลแต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนรู้ว่าชายคนนี้ไม่ธรรมดาก็คือเมื่อภาพของชายหนุ่มเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นภาพต่างๆจนลายตาทำให้เฟลิโอน่าเริ่มรู้แล้วว่าเรนร่ายมนต์รบกวนพลังของลูกแก้วมนตรา



เธอจึงรีบเก็บลูกแก้วไปทันที



"เจ้าบ้าเรนนั่นมันมากเกินไปแล้วน่ะเนี่ย"อารมณ์ของเฟลิโอน่าเริ่มเดือดมากขึ้นทุกที



"เอาเถอะค่ะ  แต่วันนี้ฉันว่าเรานอนพักผ่อนกันเถอะค่ะเรื่องต่างๆเอาไว้คุยกันพรุ่งนี้"เรนอนพูดพร้อมกับทุกคนที่แยกย้ายกันไปนอนเมื่อคนสุดท้ายของห้องเข้าสู่ห้วงนิทราชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้องของสี่สาวก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับเดินเข้าห้องนอนหัวหน้าชั้นปีของตน







                                          *********************************************





เมื่อเจ้าหมาป่าแห่งเดมอสเดินเข้ามาในห้องของหัวหน้าชั้นปีก็พบบรรยากาศที่เงียบสงัดของเพื่อนร่วมห้องทั้งสองที่หันหน้ามามองเขาเป็นตาเดียว



"นี่นายทำได้ยังไงกันล่ะเนี่ยหนีออกไปนอกโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กแบบนี้"น้ำเสียงร่าเริงมาจากชายหนุ่มดวงตาสีม่วงเพื่อนร่วมห้องที่เรนพอจะรู้ว่าเป็นนักฆ่าแห่งซาเรส



"ฉันไม่ได้หนี......แค่อยากออกก็ออกไป"เรนตอบเรียบๆ



"เอาเถอะว่าแต่นายจะยอมมาเป็นเพื่อนกับฉันได้มั้ยล่ะ"คิลพูดสิ่งที่เรนไม่คิดว่าจะมีคนพูดเช่นนี้กับเขา



"นายอยากเป็นเพื่อนกับปีศาจหรือไง"เรนย้อนถาม



"ฉันดูนายมองยังไงๆก็ไม่เหมือนปีศาจ แล้วฉันก็ไม่เคยมีเพื่อนด้วยแต่นายน่ะน่าจะเป็นเพื่อนของฉันได้"คิลตอบเรนก็ยิ้มนิดและยื่นมือของเขาไปจับกับคิล



"แล้วนายจะรู้ว่าการเป็นเพื่อนกับฉันมันสนุกกว่าที่คิด"





แล้วทั้งสองคนก็เล่าเรื่องต่างๆของตนให้ฟังแต่เรนเล่าเรื่องเพียงเรื่องในเดมอสเท่านั้นไม่ได้กล่าวถึงอย่างอื่นกรัทั่งตัวตนที่แท้จริงส่วนคิลนั้นโดนเรนล่อหลอกให้พูดความจริงหลายอย่างออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวส่วนอีกคนก็เอาแต่นั่งเงียบฟังอีกสองคนคุยกันไปเท่านั้นจนต่างฝ่ายต่างหลับกันไป



แต่เรนนั้นกลับไม่หลับได้แต่มอง"เพื่อนใหม่"ของเขาที่นอนอยู่เท่านั้นพลางคิดว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้นานแค่ไหน  ถ้าพวกนายรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่พวกนายจะว่ายังไงบ้าง







                                                  ***************************************************







หลังจากที่"เพื่อนใหม่"ของเขาเข้านอนไปทั้งคู่แล้วเรนก็เดินออกมายังสวนของป้อมอัศวินโดยปกติแล้วเขาไม่ต้องนอนอยู่แล้วเพราะเขาชอบกลางคืนเป็นช่วงเวลาที่ทำให้เขามีพลังมากที่สุด



"เมื่อไหร่นายจะเลิกทำตัวแบบนี้มาโผล่ไปมาอยู่ได้ซะที"จู่ๆเรนก็พูดขึ้นกับความว่างเปล่ารอบตัวแต่เมื่อพูดจบก็มีเสียงหัวเราะขึ้นปรากฎชายหนุ่มดวงตาสีทองสดใส



"เมื่อนายเลิกมาเดินคนเดียวตอนกลางคืนนั่นแหละ"ชายหนุ่มดวงตาสีทองตอบ



"แล้วนายมาที่นี่ได้ยังไง"



"เดินมา"



"เซน"



"ก็ได้ๆฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากจะมาเป็นอาจารย์สอนเจ้าชายแห่งความมืดอย่างนายซะหน่อย"เซลเรสตอบ



"นั่นไม่จำเป็นฉันรู้ฟรานซิสให้นายมาล่ะซิ"เรนถอนหายใจ



"ช่าย......แล้วก็รู้สึกแปลกเหมือนกันที่จะต้องมาเห็นนายเหมือนเด็กอายุ15ปีแบบนี้แต่เฟก็เก่งนี่นาแต่งยศให้นายซะดีเลย"เซลเรสหัวเราะ



"เอาเป็นว่านายสอนการใช้ดาบผสมเวทย์มนต์แล้วฉันอยากจะขอร้องให้นายอย่าให้ฉันแสดงพลังออกมามากเกินควรเพราะอาจจะไม่มีคนเชื่ออีกแล้วก็ได้ว่าฉันเป็นเจ้าชายแห่งความมืด"



"ไม่เห็นต้องแคร์นายก็เป็นเจ้าหมาป่าก็ดีแล้วนี่"เซลเรสแย้ง



"เอาเถอะเอาเป็นว่าฉันขอร้อง ตอนนี้ฉันอยากจะไปนอนแล้วนายกลับไปแล้วเดี๋ยวคนมาเห็นอาจารย์ที่ยังไม่เคยสอนลูกศิษย์อย่างฉันมาคุยกับแบบนี้คนเขาจะสงสัย"ว่าแล้วเรนก็เดินหายเข้าไปในป้อมอัศวินทันที



"ฉันเห็นทุกทีนายก็ไม่เคยนอนนี่นะ"เซลเรสเกาหัวอย่างงงๆ







เจ้าบ้าฟรานซิสอย่านึกว่าฉันจะไม่รู้นะ ว่านายน่ะตอนนี้มาอยู่ในเอดินเบิร์กแล้วถึงนายจะไม่บอกเซนกับรอยด์ก็เถอะแต่ไอปีศาจของนายไม่ได้ลดน้อยลงเลย    คอยดูเถอะฉันจะกระชากหน้ากากของนายออกมาให้ได้   ไอ้เจ้าพี่ชายห่วงน้องเอ้ย!!!



ถึงจะปล่อยน้องสาวตัวเองให้มากับเราก็เถอะแต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละเจ้าพี่ชายหวงน้อง!!!!!!!











                                                               *********************************